เรื่องเล่า ทุกวันที่ 16

"ยัยวิสา" ทุกคนพูดพร้อมกัน

"แกมาที่นี่ได้ไง" ทิสาถามเพราะคิดว่าไม่มาซะแล้ว

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะรู้หรือเปล่าว่าหนูแดงตายแล้ว" สารินพูด

"เหรอ" วิสาพูดเสียงเรียบ "วันนี้ฉันไปเจอที่แปลกๆ มาไปกับฉันหน่อยได้มั้ย"

"อะไรของแกยัยวิสาเมื่อกี้ฉันพูดว่าหนูแดงตายไปแล้วไม่ตกใจเลยหรือไง ยังไม่พอแค่นั้นนะมันยังบอกให้ทำบุญไปให้ด้วย" สารินถามด้วยความแปลกใจ

"ที่นั่นมีเงินทองมากมายอยู่ด้วยนะ ถ้าไม่รีบไป..."

"ที่ไหนๆๆๆ ไปๆๆๆ" วิสายังพูดไม่ทันจบทิสาก็พูดแซกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

          ไม่นานนักวิสาก็พาทุกคนมาถึงที่บ้านร้างหลังหนึ่ง เพื่อนทั้งสองที่ตามมาด้วยต่างบ่นกันยกใหญ่เพราะเห็นเพียงแค่บ้านร้างธรรมดาเท่านั้น แต่เมื่อวิสาเดินเข้าไปในบ้านทั้งสองก็เดินตามเข้าไปอย่างง่ายดาย

          ความแปลกประหลาดในบ้านหลังนี้ที่ทำให้ทั้งสองแปลกใจก็คือความสูงของบ้าน อีกทั้งร่างไร้วิญญาณของหลายคนที่อยู่รอบบ้าน

"วิสมันจะมีจริงเหรอ" ทิสาเริ่มถามอย่างแคลงใจ

"ใช่ๆ เงินที่แกบอก" สารินเริ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพภายใน

          ทั้งที่ถามไปแล้วแต่คนที่เดินนำมาก็ยังตอบคำถาม...

"มาอีกแล้ว มาอีกแล้ว" เด็กคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ใช่...มาอีกแล้ว" วิสาตอบ

"วิสา" สารินเรียกเสียงเบา "เด็กที่ไหนน่ะ"

"เด็กที่ดูแลบ้าน ตามฉันมาสิที่นี่มีเพชรอยู่นะ" วิสาเดินนำเพื่อนๆ ไปอย่างเชื่องช้า

          ทั้งสองเดินตามวิสาเข้ามาในที่ที่ไร้แสงไฟ ทั้งสองเริ่มรู้สึกแปลกกับกลิ่นเหม็นเหมือนมีอะไรตายอยู่ในบ้านหลังนี้แต่ก็ไม่แปลกใจมากนักเพราะว่าบ้านนี้เป็นบ้านร้าง น่าแปลกที่ทั้งสองไม่แปลกใจเรื่องของเด็กคนนั้นเลยสักนิด

"วิสา" สารินเรียก

"วิสา" ทิสาเรียกด้วยอีกคน

"หายไปไหน" สารินถาม

"เอ๊ะ นั่นแสงอะไร" ทิสาชี้ให้เพื่อนเห็นแสงระยิบระยับนั้น

          ทั้งสองเดินเข้าไปช้า เมื่อนั้นจึงคิดถึงคำพูดของวิสาขึ้นมาและความโลภจึงบังเกิดขึ้น...

"หรือว่าเพชร" ทั้งสองพูดพร้อมกัน

          เพียงเพราะความโลภเท่านั้นที่ทำให้ทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปหาแสงนั้นจนพบกับจุดจบเช่นเดียวกับวิสา ไม่สิ เพียงแต่ว่าตอนนั้น....

"กรี๊ด!!!" เสียงร้องของวิสาค่อยหายไป

          ตอนนั้นวิสาจับราวบันไดไว้ได้และค่อยๆ ปีนขึ้นมาบนบันไดที่ยังไม่ผุพังค่อยๆ เดินลงไปชั้นล่างอย่างมีสติและได้รู้ความจริงว่าหากใครล่วงลงมาถึงชั้นล่างและยังมีชีวิตอยู่จะได้เพชรจำนวนมากเป็นรางวัล แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนใจเพราะไม่อยากมีความโลภอีก เพราะมันจะพรากชีวิตที่มีค่าไปจากเธอเมื่อไม่นานมานี้

"ฉันไม่เอาหรอก" วิสาพูดเด็ดขาด

"คิดได้แล้วเหรอ ดีจัง ดีจัง แต่พี่ช่วยหนูหน่อย ช่วยพาเพื่อชองพี่มา"

"ทำไมล่ะ" เธอถาม

"พวกเขาสองคนถึงฆาตแล้วต้องตายที่นี่ถ้าพี่ไม่รีบพาเขามา ยังไงเขาก็ตายอยู่ดี พามาที่นี่หนูอยากไปเกิด" เด็กหญิงคนนั้นพูดขอร้อง

"แต่ว่าถ้าเพื่อนของพี่ี่ตาย" วิสาพูด

"อีกไม่นานเขาจะได้ไปเกิด"

          ด้วยเหตุนี้ทำให้เธอจำใจต้องพาเพื่อนเธอมาที่นี่

"ขอบใจนะ ลาก่อน" เด็กคนนั้นหายวับไปพร้อมกับพาวิสาออกมาด้วยและสั่งห้ามมาที่นี่อีก ตลอดไป!!!

          ภายในบ้าน....

"กรี๊ด!!!"

"พวกโลภมากทั้งหลาย เตรียมตัวไว้เถอะ!"

เรื่องสั้นนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงคนและสถานที่ที่กล่าวมาไม่มีอยู่จริง