ABnormal

lสายตาของเธอคนนั้นดูน่ากลัวเธอจ้องมองดูที่ฉันจนฉันต้องหลบตาl
 
 
 
"สา ฉันถามหน่อยทำแกถึงได้เลวขนาดนี้ ฉันส่งเสียให้แกเรียนแต่แกโดดเรียน
 
ทำใมกันนี่ถ้าแกไม่อยากเรียนนักฉันจะให้แกเลิกเรียนซะเลย"
 
 
 
ฉันก้มหน้านิ่งไม่ตอบโต้ใช่แล้ว ไม่เคยตอบโต้ทุกครั้งนั่นแหละ
 
 
 
"เลวเหมือนพ่อมัน"
 
 
 
คำด่าพากพิงคำนี้ไม่เจ็บปวดหรอกเพราะฉันไม่รู้จักคำคำนี้หรอก
 
ส่วนครูปกครองต่างตกใจหน้าเสีย สะใจชมัดที่ครูทำหน้าเสียเพราะไม่คิดว่าแม่ฉันจะร้ายกาจขนาดนี้ล่ะสิ ยังหรอก ยังมีเด็ดกว่านี้เยอะถ้ากลับถึงบ้านเมื่อไหร่ล่ะก็
 
 
 
"คุณแม่ครับคือว่า โทษมันไม่ได้มากขนาดนั้นหรอกครับ แค่ตักเตือนและให้คุณแม่เซ็นรับทราบแค่นั้นเอง"
 
ครูขาครูจะพูดยังไงก็ไม่มีผลหรอก ตอนนี้สิ่งที่แม่ฉันคิดคือ ทุกวันที่มาที่นี่ฉันมัวใจจดจ่อที่จะหาทางหนีเรียนต่างหาก ถ้าครูจะช่วยฉันตั้งแต่ทีแรกน่าจะตักเตือนฉันโดยตรงต่างหาก ในตอนนี้เหตุการณ์ในห้องปกครองตอนนี้ระอุได้ที่แล้ว ฉันคงจะทนไม่ไหวอีกแล้ว
 
 
 
ประตูห้องถูกเปิดออก ทุกคนเงียบกันหมด 
 
 
 
กานสุดาเดินเข้ามาแต่ตอนนี้เธอวิ่งเข้ามาเหงื่อซก
 
 
 
"กานสุดามีอะไรเหรอ"
 
ครูถามเธอและเธอทำหน้าวิงวอน และตื่นกลัว
 
 
 
"มาริสาไม่ผิดนะคะ มาริสาทำตามคำสั่งฉัน"
 
 
 
ทุกคนนิ่งเงียบ ฉันก็ตกใจรึว่าเธอจะสารภาพเรื่องทั้งหมด จะบ้าเหรอ
 
 
 
"เรื่องมันเป็นยังไงกันเเน่กานสุดา"
 
 
 
ก็วันนั้นครูนราสั่งให้หนูไปเอาเครื่องดนตรีที่โรงยิมเก่า แต่หนูทำคนเดียวไม่ไหวหนูเห็นมาริสาเดินอยู่ก็เลยเรียกให้ช่วยแต่ไม่นึกเลยว่าจะทำให้มาริสาโดนลงโทษแบบนี้"
 
 
 
ครูทำท่าครุ่นคิด และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
 
"ครับ ครูนรา คุณช่วยมาที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้เลยนะ"
 
 
 
"คุณป้า คุณป้าโกรธมาริสาใหมหรือถ้าคุณป้าลงโทษมาริสาไปแล้วก็ช่วยลงโทษหนูเหมือนกับมาริสาด้วย"
 
 
 
แม่ฉันไม่ยอมตอบนั่งกอดอกนิ่ง
 
สักพัก ครูนราครูสาวสอนวิชาดนตรีนาฎศิลป์ก็เดินเข้ามา ฉันเข้าใจว่ากานสุดต้องวางแผนอะไรอยู่แน่ๆจึงนั่งเงียบ
 
 
 
"ครูนราครับ เรื่องมันเป็นยังไงกัน"
 
 
 
"เรื่องอะไรคะ"
 
ครูสาวทำท่างง ฉันตกใจและกานสุดาก็ทำท่าตกใจ หรือว่าไม่ได้วางแผนอะไรเลย งั้นกานสุดาก็โดนเรื่องโกหกด้วยสิ
 
 
 
"กานสุดาบอกว่าเมื่อวานนี้ครูใช้เธอไปเอาเครื่องดนตรีที่โรงยิมเก่า"
 
ครูฝ่ายปกครองซัก
 
"ใช่ค่ะซอด้วงอันที่ใช้แข่งเมื่อปีที่แล้วรู้สึกจะมีคนเข้าใจผิดเอามันไปเก็บไว้ที่นั่น แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ"
 
ครูทำหน้าสงสัย
 
 
 
"เธอบอกว่าเธอได้ขอให้มาริสามาช่วยซึ่งตอนนั้นมาริสามีชั่วโมงเรียนอยู่ ครูเขาจึงรายงานว่าเด็กโดดเรียน"
 
ครูฝ่ายปกครองอธิบาย ฉันเห็น แม่ฉันกอดอกตั้งใจฟัง
 
 
 
"นี่พวกครูฉันเสียเวลามาที่นี่ไม่ได้ต้องการมาฟังพวกครูโต้เถียงกัน แต่ฉันอยากฟังคือเด็กคนนี้ก่อเรื่องไว้แค่ใหน"
 
ครูสาวได้ยินเธอก็หันมายิ้มหวานและโค้งคำนับอย่างนอบน้อม 
 
"คุณแม่คะคือทางเราต้องกราบขออภัยอย่างสุดซึ้ง เรื่องนี้มาริสาไม่มีความผิดเลย เป็นเรื่องดีด้วยซ้ำที่แกเป็นคนมีน้ำใจ และเด็กคนนี้ฉันก็สอนแกอาจจะเข้ากับคนอื่นไม่เก่งแต่แกตั้งใจเรียนมาก ขออภัยจริงๆค่ะที่เกิดการเข้าใจผิดในวันนี้" ครูสาวขอโทษแม่ฉันอย่างนอบน้อมทำเอาแม่ฉันหน้าเหรอ
 
 
 
"พวกคุณทำงานกันยังไง แบบนี้ฉันเสียเวลา  อีมาริสาทำไม่ไม่บอกข้า ห้ะ เห็นใหม ข้าเสียหน้ามากแค่ใหน"
 
ฉันเริมถูกจิกกระบาลอีกรอบคราวนี้ฉันไม่ยอมแม้จะน้อยใจจนน้ำตาไหล
 
"แม่ไม่เคยฟังหนูเลย บอกอะไรแม่ก็หาทางทำให้หนูเป็นคนผิดจนได้"
 
 
 
แม่ฉันตกใจที่ฉันเถียงจึงชะงัก
 
"ทำใมไม่บอกน่ะเหรอ ก็หนูกลัวแม่ไง "
 
 
 
ฉันพูดเสียงดังและหลับตาปี๋และแน่ใจว่าแม่ฉันต้องตบมาแน่ฉันจึงก้มลงหลบกับพื้นแล้วเอาสองมือป้องไว้ 
 
 
 
"แม่ขา หนูกลัวแล้ว อย่าตีหนูเลย  หนูขอโทษ หนูขอโทษ"
 
 
 
ฉันร้องให้พูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนบ้าหมอบกับพื้นสองมือปัดป้องไปมา ทั้งที่แม่ฉันแค่ยืนเฉยๆ และแม่มองด้วยความตะลึง ครูทั้งสองก็ตะลึง ยกเว้นกานสุดาที่ยืนมองอยางเฉยชา หรือเอาง่ายๆก็คือนี่แหละตัวตนของเธอคนนี้
 
 
 
แม่ฉันอึ้งพูดอะไรไม่ออก จนครูนราวิ่งเข้ามาจับมือฉันออกแล้วโอบกอดฉันไว้
 
"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวไม่มีใครทำอะไรหนูหรอก"
 
ครูมาริสาปลอบ แต่ฉันยังสะอื้นและตื่นกลัว 
 
"มาริสากลับ"
 
แม่ฉันเรียก ยิ่งแม่เรียกฉันยิ่งตื่นกลัว ไม่อยากกลับบ้านฉันกลัวแม่ลงโทษ
 
 
 
"คุณแม่คะเดี๋ยวตอนเลิดเรียนฉันจะไปส่งมาริสาเองตอนนี้ คุณแม่กลับไปก่อนเถอะค่ะ ขออภัยที่พูดเสียมารยาทแบบนี้"
 
 
 
ครูนราบอกกับแม่ฉัน แม่ฉันเดินตัวแข็งออกไป ฉันมองเห็นผ่านกระจก แม่สะอื้นเหมือนกัน 
 
 
 
ตอนเลิกเรียนฉันกลัวเหลือเกินที่จะกลับบ้าน แม่อาจเตรียมวิธีทรมานฉันแล้วในฐานะที่ทำเธอเสียหน้า
 
ฉันนั่งรอรถครูนราอย่างใจแทบระเบิดและฉันเห็นกานสุดาเดินมา
 
 
 
"ขอบใจฉันสิ"
 
เธอพูดด้วยสายตาแบบนั้นอีก
 
"ขอบใจนะ ทำใมเธอช่วยฉัน"
 
 
 
พอกานสุดาได้ยินคำถามเธอก็ทิ้งบทนางฟ้าทันที
 
 
 
"เพื่อให้เธอตอบแทนฉันไงล่ะ"
 
 
 
กานสุดาเดินจากไปโดยปล่อยให้ฉันมองตามแผ่นหลังที่มีมยาวสลวยทับอยู่
 
 
 
"วันนี้ฉันขอบคุณจากใจเลยนะ"
 
............