กอดไม่ได้

8.6

เขียนโดย พี่หญิง

วันที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2557 เวลา 12.03 น.

  1 Ep
  10 วิจารณ์
  5,464 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 มกราคม พ.ศ. 2557 12.54 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

1) 1.

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     ฉันนั่งมองรูปใบเก่า รูปที่เธอกับฉันเคยถ่ายด้วยกัน ยังจำมันได้หรือเปล่า?

     

     ฉันถามเธอ แต่เธอกลับเพียงแค่จ้องหน้าฉันนิ่ง ไม่เป็นไร...ฉันบอกตัวเอง

 

     ฉันวางรูปถ่ายใบนั้นลงบนตักเธอ พร้อมกับหันหลังเดินจากมา

 

     ฝนตกพรำๆ ฉันย่ำเท้าลงบนพื้นทรายที่แหลกเหลว พร้อมกับสายน้ำเล็กๆไหลเข้าร้องเท้าผ้าใบที่เธอซื้อให้ฉันเมื่อปีก่อน

 

     ฉันหยุดเดิน...ก้มมองรองเท้าผ้าใบที่ตัวเองสวมใส่ สภาพของมันเหมือนกับผ่านสงครามโลกครั้งที่สองมาอย่างไรอย่างนั้น

 

     รองเท้าผ้าใบเปียกชุ่มไปด้วยสายฝนจากเบื้องบน และสายน้ำจากทางเท้าไหลเข้าสู่รองเท้าผ้าใบ

 

     รองเท้าผ้าใบคู่นี้ แต่ก่อนมันเคยสวยงาม แต่ครั้งนี้ มันกลับเหมือนว่าฉันเก็บมาจากถังขยะอย่างนั้นล่ะ

 

     ฉันก้มลงถอดรองเท้าผ้าใบ ใส่ลงกระเป๋าสะพายหลัง 

 

     กระเป๋ามันคงไม่ได้ช่วยให้รองเท้าผ้าใบที่เปียกปอนให้แห้งสนิทได้

 

     แต่ช่างเถอะ ฉันพึมพำกับตัวเองพร้อมส่ายหน้า 

 

     ฉันก้าวเดินไปตามเส้นทางที่ครั้งนึงฉันรู้จักเป็นอย่างดี แต่ครั้งนี้ล่ะ? ฉันไม่แน่ใจแล้วสิว่า ฉันจำได้หรือเปล่าว่ามันเป็นเส้นทางไปไหน

 

     แต่ละก้าวที่ฉันก้าวไปนั้น มันช่างเจ็บและปวดทรมานเหลือเกิน พื้นหิน และพื้นปูนซีเมนท์ ใครเคยบอกนะว่าถ้าเดินด้วยพื้นพวกนี้ จะไม่เป็นอะไร ยกเว้นเสียจากว่าเราจะเดินตอนที่แสงแดดแผดเผา

 

     เหอะ !ฉันพ่นลมออกมาทางปาก โกหกทั้งเพ เท้าฉันแข็งยังกะหินแกะสลัก เนื้อตัวก็สั่นเทาด้วยความเหน็บหนาว

 

     หากว่าฝนจะหยุดตกเสียที !!!

 

     ฉันทรุดฮวบลงที่พื้นหินเย็นๆ แข็งๆ และสายน้ำจากฝนที่ตกลงมาจากฟากฟ้าแบบลืมหูลืมตา

 

     ถ้าจะมีใครสักคน ใครสักคน ที่เดินผ่านมาทางนี้บ้าง...ผ่านมาเห็นฉันที่กำลังนั่งที่พื้นพร้อมกับน้ำตาหรือสายฝนที่ตกลงมากระทบที่ใบหน้าฉันไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง

 

     เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหนาว หนาวทั้งกายและหนาวทั้งใจ ไม่ขออะไรมาก อยากได้อ้อมกอดของเธอที่เคยกอดฉันไว้

 

     ขอได้ไหม ขอกอดของเธอ ให้ฉันได้ีมีที่พักพิง ได้ซบลงที่อกแผ่นกว้างของเธอ

 

     แต่ก็คงจะไม่มีอีกแล้ว ไม่มีมันอีกแล้ว

 

     ฉันร้องไห้ออกมา เสียงสะอึกสะอื้นของฉันดังแข่งกับเสียงฟ้าร้องครวญคราง

 

     อยากกอดเธอสักครั้ง...แค่นั้นเอง

 

     ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นนานหรือไม่นาน ฉันก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่า ฉันต้องหยุดการกระทำที่มันน่าสมเพชนี้ลงเสียที

 

     อย่างน้อยตอนนี้เธอคงกอดฉันไม่ได้ แต่ครั้งนี้ฉันขอกอดตัวเองไปก่อน ถึงแม้การกอดตัวเอง จะไม่อุ่นเท่าที่ฉันกอดเธอสักเท่าไร 

 

     แต่อย่างน้อย ฉันก็มีคนให้กอด

 

.....................................................................................................................

     

     ฉันนั่งมองรูปที่เคยถ่ายกับเธอ ในรูปฉันนั่งพิงไหล่เธอ และแขนของเธอทั้งสองข้างโอบกอดฉันมาจากด้านหลัง

 

     ฉันยิ้ม^_^

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา