ไม่มีวิญญาณในเรื่องสั้น

          ห่างหายไปนานทีเดียวกว่าจะเขียนตอนใหม่ ท่างหายไปก็เพราะใช้เวลากับการเขียนให้มากขึ้น ฉันย้อนกลับไปอ่านตอนอื่น ๆ ก็ตลกดี ดูเวิ่นเว้อ แต่ก็อ่านแล้วเพลินดี

          แสดงว่า มันก็เป็นบทเวิ่นเว้อที่ไม่น่าเบื่อไปนัก ใช่ไหม?

          บทนี้ตอนนี้ฉันจะพูดถึง ความผิดหวัง ไม่ใช่ทุกครั้งหรอกที่งานของเราจะประสบความสำเร็จ (มันแน่นอนอยู่แล้ว) จะถึงรางวัล

          ฉันรู้ว่าเราก็ตั้งความหวังกับงานของตัวเองไว้มาก แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ เราทำได้แค่ยอมรับผล ซึ่งเราก็ต้อง พยายามค้นหาเอาเองว่าเพราะเหตุใด ทำไมงานถึงสามารถคว้ารางวัลมาได้

          แต่ไม่น้อยที่หมดแรง ก็เข้าใจน่ะนะ แต่จะทำอย่างไรได้ เราต้องกอบโกยกำลังใจที่ตกหล่นผสมมันเป็นเนื้อเดียวกันอีกครั้งให้ได้

          งานง่าย ๆ ไม่ท้าทายเราหรอก ต้องบอกแบบนี้

          ฉันเอง ตลอดครึ่งปีแรก พบกับความผิดหวังจนนับไม่หวาดไม่ไหว มันท้อนะ เมื่อมาผนวกกับปัญหาชีวิตแล้วมันเศร้าไปกันใหญ่

          ฉันหวังว่า น่าจะมีสักรายการที่ฉันได้คว้าชัยบ้างแต่มันก็เหลว! ครึ่งปีแรกฉันส่งเรื่องสั้นไปนิตยสารสามสี่ที่ เงียบหาย ส่งงานประกวด ตกรอบหมด

ตกรอบ

ตกรอบ

ตกรอบ

          ยามที่เขาประกาศผล ฉันคลิกเม้าส์ด้วยใจสั่น ๆ แล้วมันก็ผิดหวังอีกรอบ

          เปล่า ไม่ใช่ฉันไม่เคยผิดหวัง แต่คราวนี้จิตใจฉันอ่อนแอกับปัญหาชีวิตด้วยส่วนหนึ่ง แล้วหวังว่างานเขียนจะเป็นที่พึ่งให้ได้บ้าง

          เหลว!

          แต่ฉันยังไม่หยุดยกมือยอมแพ้ง่าย ๆ แม้ใครจะว่าบ้าก็ตามที่ยังไล่ล่าคว้าเอาเพียงอากาศธาตุ แต่ช่างมัน เกิดมาทั้งที ลองสู้เพื่อฝันมันจะสักเท่าไหร่กันเชียว

          คุณ ๆ ก็น่าจะรู้น่ะนะ การอยากรู้ว่าตัวเองชอบสิ่งไหน และจะทำอาสชีพอะไร นั่นไม่ต้องไปหาไกล ลองมองตัวเองสิ่งไหนที่คุณทำ แม้ไม่ได้เงินหรืออะไรตอบแทนเลย นั่นล่ะ สิ่งนั่นคือตัวตนของคุณ

          ต่อไปนี้ผมก้จะไม่สนอีกแล้ว ไม่แยแสแม้สักกระผีกริ้น หากงานไม่ผ่านหรือ ตกรอบ

          มันเรื่องธรรมดาเว้ย ต้องบอกตัวเองซ้ำ ๆ

          เราแค่ต้องเดินต่อไปทำส่วนของเราให้ดีต่อไป เขียนในสิ่งที่เราชอบ รัก เท่านั้น อย่าใส่ใจเรื่องอื่น มันจะได้ไม่ฝืนตัวเอง

          สุดท้ายคือทำให้เต็มที่แค่นั้นแหละ แลกด้วยเลือดเนื้อและจิตวิญญาณ แล้วก็ ต้องบ้า บ้าให้ถึงที่สุด!!!!!

Peerawatt-