ไม่มีวิญญาณในเรื่องสั้น

                        กลับมาแว้ววว หนุ่มหน้ามนคนเดิมกลับมาบ่นอีกแล้ว ฮา ไม่ขำใช่ไหม หรือ ‘ช่ะ’ ในภาษาที่หดสั้นของวัยรุ่น

                        ‘ตกลงไปช่ะ’ ฉันได้ยินเด็กสาวบางคนเอ่ยขึ้นขณะโทรศัพท์ตอนที่นางเดินเข้าห้องสมุด

                        คุณคิดว่าถ้อยคำที่หดสั้นลงเป็นอย่างไรบ้าง ฉันเองพยายามมองว่ามันเป็นวิวัฒนาการของการศื่อสาร แต่การที่ ใช่ เหลือแค่ ช่ะ นี่มันไม่วิวัฒน์ไปทางไหนเลยนะถ้าหากใช้พูด แต่ถ้าพิมพ์ในเครื่องมือสื่อสารหรือคุยออนไลน์ก็ไม่มีใครว่า

                        แต่ ‘ช่ะ’ ใช้พูดนี่มันไม่ไหว

                        เอาเหอะ ฉันไม่ใช่คนของกระทรวงการศักษาหรือคนของราชบันฑิตยสถาน จะได้มีเวลามาคอยจับผิดคนใช้ภาษาที่ผิด

                        คิดๆดูแล้วหากเราเขียนเรื่องสั้นหรือนิยายโดยใช้ภาษาวิบัติที่ท่านผู้หลักผู้ใหญ่ว่า มันก็น่าสนุกดีนะ จากคำว่าใช่ไหม เป็นชิมิ ฮา น่าสนุกดี จริงๆอาจมีคนเขียนไปแล้ว ก็ได้

                        เอาเถอะ แค่เขียนเรื่องสั้นด้วยภาษาปกติก็ยากเย็นเป็นอันมากแล้ว จริงๆไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าจะมีบทบ่นเรื่องการไร้วิญญาณในเรื่องสั้น

                        เรื่องของเรื่องคือการประกวดเรื่องสั้นของเว็บไซต์หนึ่ง ความสนุกประศาคนชอบเขียน ก็กระโจนร่วมวงการเขียนในทันทีซึ่งบอกตัวเองว่าเรื่องสั้นหลากหลายแนวที่เขาประกวดครั้งนี้ เราต้องหาอะไรเขียนที่แตกต่างจากเดิม จึงเลือกการเขียนประเภทแฟนตาซี

                        ไม่รู้ฉันใช้ความคิดตอนเลือกไหมนะที่เลือกเขียนแฟนตาซี อื่ม คงใช้แหละ แต่เป็นความคิดที่ไม่มีความคิด ฮ่าๆ

                        ก็เนื่องด้วยความไม่เคยเขีนแฟนตาซีจบคิดว่ามันเป็นแนวเรื่องสั้นที่สนุกดี (เพราะว่าอ่านแนวนี้แล้วชอบ) แต่ลองมาเขียนเองมันก็ไม่ใช่ง่ายๆ

                        จริงๆแล้วมันไม่ง่ายหมดแหละไม่ว่าอะไรก็ตาม แต่เรื่องแนวนี้คิดว่าใช้พลังในการพยายามมากไปหน่อย ไม่รู้มีใครส่งบ้างไหม หากส่งคงได้เจอกัน ไม่แน่เรื่องของเราคงได้เข้ารอบพร้อมกันหากไม่ก็แค่ตกรอบ ฮา

                        ลองๆกันดู ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้หรอก โฆษณาพี่แสตมป์เข้าก็บอกไว้ให้ลอง

                        บอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจจะมาบ่นอะไร

                        อยากจะมาโชว์อะไรนิดหน่อย จึงแปะท้ายด้วยผลงาน เรื่องสั้นย่อหน้าเดียวที่ได้รางวัลในกลุ่มเรื่องสั้นย่อหน้าเดียวที่เฟซบุ๊ค ที่หนึ่งนะเออ จะบอกให้ พูดเสี่ยงเหน่อด้วยนะ อ่าว! ไม่มีใครบอกเหรอว่าอ่านเรื่องนี้ต้องทำเสียงเหน่อด้วย ฮา

                        เรื่องสั้นย่อหน้าเดียว มุมถนนแห่งนั้นไม่มีร้านน้ำชา

                        อะไรเล่าจะปัดเป่าความเศร้าออกจากจิตใจของเด็กชายได้ เขาครุ่นคิดวันแล้ววันเล่าที่เด็กน้อยนั่งอยู่ตรงฟุตบาท เฝ้าที่รกร้างว่างเปล่านั้นทั้งที่ถนนเส้นนั้นต่างคึกคักด้วยร้านค้ามีเพียงจุดนั้นที่รกหนาด้วยใบหญ้ากลับมีเด็กชายคนหนึ่งนั่งอยู่ "มุมถนนนั้นเคยมีร้านน้ำชา" เจ้าของร้านบอกเขาเมื่อเขาสงสัยเรื่องของเด็กชายขณะที่ซื้อน้ำดื่มดับกระหาย "แล้วยังไง"เขาถาม............ความจริงที่ได้รู้จากเจ้าของร้านชำทำเขาถอนหายใจจ้องมองไปที่เด็กชายข้างถนนตัวเล็กๆที่ใส่หมวกกะปิเยาะห์สีขาว นั่งมองริมถนนเขาเดินไปที่รถมองหน้าเด็กชายนัยน์ตาดำสนิทจ้องตอบเขาพลันเสียงของเจ้าร้านชำดังขึ้นอีกครั้ง 'มุนถนนนั้นเคยมีร้านน้ำชาแต่เกิดระเบิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน พ่อกับแม่ของหมัดเสียไปในเหตุการณ์นั้นเป็นบางวันที่เขาไม่รู้ที่ไป อาจจะเหงาและคิดถึงบางสิ่งก็จะมานั่งตรงนี้'

                       อย่าหาว่ายังโง้นยังงี้เลย ^^