[Real life] ตีกันครั้งแรกในคืนวันศุกร์

เรื่องนี้คือประสบการณ์ตรงจากไรท์เตอร์ มีเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อยระหว่าง เพื่อนกับแฟนเพื่อน จะบอกว่าไร้สาระมาก แต่ล้วนแล้วก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นรอบตัวทั้งนั้น ทั้งเรื่องความรัก อกหัก สมหวัง นอกใจ มีชู้ ทอม-ดี้ ครอบครัว เซ็กส์? ของมันเมาและสิ่งเสพติด นี่ก็เป็นตัวอย่างที่ไม่รุนแรงเท่าวัยรุ่นกลุ่มอื่น แต่ก็อยากจะแชร์ ส่วนใหญ่เป็นคำพูดที่ไม่สุภาพ หยาบคาย อันที่จริงก็หยาบยิ่งกว่านี้อีก แต่เซ็นเซอร์ได้เท่านี้แหละค่ะ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
กราบบบบบบ 
การดำเนินเรื่องก็จะเหมือนลักษณะการเขียนนิยายของ Lazygirl นะคะ ถ้าติดขัดอย่างไรก็ขออภัยด้วย
ปล.จุ๊บแจงคือชื่อคนเขียนเองน้ะจ๊ะ >_<
 
จุดเริ่มต้นกับมัฟฟินช็อคโกแลต
 
                เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา…
                19.40
                ตื่อดึ๊ง! (เสียงไลน์เข้านะจ้ะ)
                (เฮ้ยแจง วันนี้ว่างปะ?) อ้อ ก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็อีฟองเพื่อนทอม(ที่ไม่ค่อยสนิท)นี่เอง ที่ไม่สนิทก็เพราะนางเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที แล้ว…ทำไมถึงทักมาล่ะ ปกติก็ไม่ได้คุยกันนี่ จะคุยกันก็ต่อเมื่อวันที่นัดออกไปสังสรรค์เท่านั้น  ฮะ? หรือว่าวันนี้จะออกไปอีก -_-
                ‘ว่างดิ ทำไม?’
                (เดี๋ยวเข้าไปหาที่บ้านนะ ไม่มีไรทำ) เจริญ แต่มีเพื่อนมาบ้านก็ดีเหมือนกัน โห…บ้านจุ๊บแจงสาธารณะอยู่แล้ว ใครๆก็มาได้ ^O^
                ‘มาดิ อยากมาก็มา ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว’  ฉันก็ตอบไปเพราะว่างมากจริงๆ วันๆก็เขียนนิยายแล้วก็ฟังเพลงเล่นกีตาร์ แค่นั้นจบ ซึ่งนิยายก็ไม่ได้อัพมานานแล้วด้วย โดนรีดเดอร์บ่นบานตะไท =_=
                (โอเค เดี๋ยวไป) สิ้นประโยคนั้น มันก็ส่งรูปกระต่ายโคนี่ส่งจูบให้แล้วหายไปเลย แล้วเราก็ทำอะไรต่อเหรอ?
                นั่งเล่นกีตาร์ไง ^O^
 
                เวลาผ่านไป…
                “เฮ้ยแจง ทำไรอยู่วะ” ฟองที่เพิ่งจะจอดรถขวางประตูหน้าบ้านเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ระรื่น ไม่รู้ไปอารมณ์ดีที่ไหนมา สงสัยจะมีเงิน(เกี่ยวไหม?)
                “เล่นกีตาร์ ทำไมวันนี้มาหาวะ ทุกทีไม่เห็นมาถ้าอีเรนท์ไม่มาด้วย” ฉันถามไปด้วยความอยากรู้สุดๆ เรนท์ที่พูดถึงเมื่อกี้ก็คือเพื่อทอมคนสนิทของฉันเอง สรุปง่ายๆก็คือ เรนท์เป็นทอมและเป็นเพื่อนสนิทของฉัน และฟองก็เป็นเพื่อนของเรนท์อีกที ปกติฟองมันมักจะมาส่งเรนท์หาฉันอยู่บ่อยๆ ถ้าเรนท์ไม่มาหาฉัน ฟองมันก็ไม่มาด้วยหรอก แต่วันนี้แปลก ฟองมาหาด้วยตัวเอง มันไม่ใช่นิสัยเลยนะเนี่ย เพื่อนไม่ได้สนิทแต่มาหาที่บ้าน นี่เราสนิทกันแล้วใช่ไหม? ฉันไม่รู้ตัวใช่ปะ? =_=
                “พรุ่งนี้ไม่ได้ทำงาน แล้วตอนนี้ก็ว่างมาก ไม่รู้จะไปไหนก็เลยแวะมาหา” ฟองตอบพร้อมกับดึงกีตาร์ไปเล่น “สอนเล่นกีตาร์หน่อยดิ”
                “จับคอร์ด C ให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาพูดกัน” พูดจบฉันก็หันหน้าเข้าจอคอมอีกครั้ง เพื่อนมาหาที่บ้านแบบนี้จะมีอารมณ์เขียนนิยายหรือเปล่าเนี่ย =_=
                “อ่ะ มันทำแบบนี้ใช่ปะ?” เสียงเล็กแหลมของฟองเรียกร้องให้ผู้เป็นอาจาย์หันกลับไปมองลูกศิทย์ของตน
                “เออถูกละ ลองดีดดู”
                ปึก!
                มันไม่ออกมาเป็นเพลงเลย =_=
                “ไม่กดมันแน่นๆแล้วเสียงมันจะออกมั้ย -O-”
                “โห…มันยากนะเว้ย เจ็บนิ้วแล้วอ่ะ T^T” ถ้าไม่คิดจริงจังก็อย่าเล่นเลยจ่ะ คุณต้องมีความพยายามสูงมากเลยนะ =_=
                “เป็นทอมนิ้วต้องแข็งดิ ช่วงนี้ไม่ได้ฟิตนิ้วเหรอมึงอ่ะ?”
                “อะไรๆ ไม่ใช่คนแบบนั้น” ฟองยิ้มกว้างด้วยความเขินอายทันทีที่ถูกแซว แหม…ก็เพื่อนทอมแต่ละคนที่พบเจอมามักจะมีเรื่องเล่าประสบการณ์หวาดเสียวให้ฟังอยู่บ่อยๆนี่นา ฟองก็ดูจะช่ำชองด้วย ถ้าไม่เคยก็แปลกแล้ว ^O^
                “ถ้าไม่เล่นกีตาร์แล้วจะทำอะไรอ่ะ?” คำถามนั้นมันทำให้ฉันคิดอะไรบางอย่างออก แรร์ไอเทมที่อยู่ในกระเป๋าคือของเล่นชั้นดีที่จะนำออกมาเล่นในตอนนี้! กรี๊ดด อยากเอามันออกมาเล่นแล้ว >O<
                “เฮ้ยๆ หิวปะ อยากกินมัฟฟินมั้ย?”
                “มีเหรอ?” ฟองทำหน้างงงวยสงสัย ก็ถ้าไม่มีแล้วจะถามมั้ยล่ะ -_-
                “มีดิ เดี๋ยวเอาออกมาให้ดู” พูดแล้วก็กระโดดลงเตียงไปหยิบกล่องสีน้ำตาลที่อยู่ในกระเป่านักเรียนออกมาทันที ดีนะที่เพื่อนมันลืมไว้ ไม่งั้นไม่ได้กินแน่ ^O^
                “อะไรวะ? =_=” เมื่อฟองเห็นกล่องสีน้ำตาลที่มีรูปมัฟฟินช็อคโกแลตติดอยู่ก็ยังไม่หายสงสัย นี่คุณมึงโง่หรือเปล่าคะ? มันคือขนมค่ะ
                “นี่เว้ย เพื่อนมันคิดไงไม่รู้แอบเอาของแม่มาขายให้เมื่อเช้าที่มหาลัย แล้วไอ้คนจะซื้อมันก็เสือกลืมไว้ในกระเป๋าอ่ะ แต่ถ้าจะกินก็หารครึ่งกัน กินมั้ย?” ฉันถามฟองด้วยความตื่นเต้น กรี๊ด! คืนนี้มีของกินแล้ว >O<
                “ก็เอาดิ แล้วต้องทำไงบ้าง?”
                “แกะ” พูดจบก็แกะกล่องกระดาษออกทันที “แล้วก็อ่าน” เสร็จก็ยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ฟอง
                “อ้าว มันให้ทำกินเองเหรอ?” เมื่อฟองก้มลงอ่านข้อมูลข้างๆกล่องก็รู้ได้ในทันทีว่ามันต้องทำเอง มันคือเมก้า มัฟฟิน มัฟฟินที่สามารถทำกินด้วยตัวเองได้ คือมันจะมีแป้งช็อคโกแลตและถ้วยพลาสติกมาให้ ก็เทแป้งลงไปแล้วใส่น้ำ คนๆให้เข้ากันแล้วก็เอาเข้าเวฟแค่นั้นแหละ ที่น่าตื่นเต้นคือมันต้องทำเองนั่นแหละ คุณจุ๊บแจงทำอาหารไม่เป็นนะคะ ตื่นเต้นเป็นเรื่องธรรมดา >_<
                “ใช่ๆ จะกินปะ?”
                “มีไมโครเวฟเหรอ?”
                “มีดิ -_-” เห็นฉันเป็นคนไม่มีเงินขนาดนั้นเลยหรือไง
                “เอาก็เอาดิ งั้นแกะเลยนะ” พูดจบ ฟองก็เอากรรไกรที่วางอยู่บนโต๊ะเทแป้งใส่ถ้วยพลาสติกที่มันแถมมา หลังจากนั้นเดินทางเข้าไปในบ้านแล้วเอาน้ำมาเทพร้อมกับถือช้อนสำหรับคน
                “ใส่น้ำเท่าไหร่อะ?” ฉันถามเพราะไม่ได้อ่านรายละเอียด ก็อยากกินอย่างเดียวนี่ =_=
                “ถึงขีดนี้” ฟองชี้อธิบายแล้วฉันก็เทน้ำใส่เข้าไปตามที่นางบอก มันเหมือนแป้งดูดซึมน้ำจนหายไปหมด อ้าว แล้วแบบนี้จะรู้ได้ไงว่าน้ำมันถึงขีดไหนแล้ว
                “ฟอง…ที่จริงเราต้องใส่น้ำไปก่อนหรือเปล่าวะ -_-” ฉันเดินไปหยิบกล่องกระดาษในมือของฟองขึ้นมาอ่าน
                1.เติมน้ำตามระดับข้างถ้วย

               2.เทแป้งทั้งหมดลงในถ้วย

            “อีฟอง เขาบอกให้ใส่น้ำก่อน -_-”
                “ฮะ? จริงเหรอ?” ฟองคว้ากล่องในมือของฉันไปดูแล้วหลังจากนั้นก็ขว้างมันลงพื้น “เออช่างมันเถอะ มันก็กินได้เหมือนกันนั่นแหละ”
                เออ กินได้ก็กินได้วะ ถ้ามันไม่อร่อยนี่จะทิ้งไปเลย 49 บาทก็ 49เหอะ -_-
                ในขณะที่ฉันกำลังคนส่วนผสมให้เข้ากันอยู่นั้น เสียงรถปริศนาก็ดังขึ้น
                “ใครมาหรือเปล่าแจง” ฟองที่งนั่งเฝ้าฉันคนแป้งถามขึ้นพลางมองออกไปนอกบ้าน เวลานี้คงไม่มีใครเพี้ยนมาบ้านฉันแล้วแหละ มันดึกมากแล้วนะ
                …
                เงียบ…เมื่อกี้รู้สึกเหมือนมีคนมาจอดรถที่บ้านนะ ใครมาล่ะ…
                ฉันตัดสินใจเดินออกไปนอกบ้านแล้วพบหญิงสาวดวงตาแดงก่ำราวกับเพิ่งร้องไห้เสร็จมาหมาดๆ ใบหน้าโศกเศร้าของเธอมันน่าสงสารยิ่งกว่าใครๆ ผมอันยาวเหยียดของเธอยุ่งรุงรังยิ่งกว่ารังนกและเธอก็สวมชุดนักศึกษาสีขาวแล้วเดินตรงมาหาฉัน
                “แจง…กูเลิกกับนันท์แล้ว…” เสียงของหญิงสาวตรงหน้าสั่นเครือพร้อมกับกำมือแน่นราวกับหัวใจทั้งดวงของเธอจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
                “อ้าว เห็นเมื่อวานพวกมึงยังรักกันดีไปดูหนังด้วยกันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” ฉันถามด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลพร้อมกับคนแป้งในมือไปด้วย ฟองที่ได้ยินเสียงที่น่าสงสารของกัลป์ก็ออกมาดูทันที
                กัลป์ เธอเป็นผู้หญิงที่ตัวเล็กน่ารักและเฮฮามาก การที่ได้เห็นเธอร้องไห้มันเหมือนกับโลกทั้งใบมืดลง
                “อืม…เมื่อวานยังดีกันอยู่เลย เมื่อวานก่อนจะกลับบ้านเรากอดกันแน่นมาก เหมือนจะรู้ว่ามันจะไปจากกู เมื่อวานกูเกือบร้องไห้แล้ว…เมื่อกี้ไปหามันที่ม. มันบอกกูว่ามันคงไม่พอ มันคงไม่หยุดที่กูคนเดียวแน่ๆ มันกลัวว่าจะทำกูเสียใจอีก ก็เลย…”
                “โฮ้วว! ไอ้นันท์มันโง่ มานี่ๆ เข้าบ้านมา มากินขนมดีกว่า ^O^” ฉันกวักมือเรียกเพื่อนกัลป์เข้ามาในบ้านพร้อมกับทำท่าตื่นเต้นกับขนมในมือ นี่ถ้าคนเสร็จแล้วก็เอาไปอบ อบเสร็จก็ได้กิน กรี๊ด นี่เป็นขนมชิ้นแรกที่ทำเองเลยนะเนี่ย >_<
                “อีสัส =_=” เพียงเท่านั้น กัลป์ก็เลิกดราม่าแล้วเดินเข้ามาในบ้านทันที เธอหัวเราะเล็กน้อยให้พฤติกรรมประหลาดของฉัน ก็เพื่อนเครียด เราจะเครียดกับเพื่อนทำไม? พยายามไม่คิดถึงมันแล้วทำให้เพื่อนมีความสุขดีกว่า พอถึงเวลาที่เธอมีความสุขมากๆแล้วค่อยถามเรื่องของเธออีกที ถามไปตอนนี้มันก็เหมือนยิ่งตอกย้ำ…เพราะงั้นยิ้มเข้าไว้ ^O^
                “ทำไมฟองมาอยู่ที่นี่ -_-” กัลป์ถามขึ้นทันทีที่เห็นฟองเดินไปเดินมาในบ้านของฉัน
                “ว่างอ่ะ ไม่มีไรทำ ทำไม? มาไม่ได้เหรอ?” ฟองทำเสียงกวนประสาทก่อนจะนั่งลงข้างๆยัยกัลป์
                “ไม่ ก็เห็นทุกทีไม่มาไง” กัลป์ตอบคลายความสงสัยของฟอง ฉันที่ยืนคนแป้งจนกล้ามแขนแทบขึ้นเอ่ยปากถาม
                “เฮ้ยฟอง น้ำมันน้อยไปหรือเปล่าวะ?” ฉันไม่ถามเปล่า วางถ้วยลงแล้วใส่น้ำเข้าไปโดยไม่รอคำพิจารณาจากยัยฟอง
                “เดี๋ยวๆ มันจะเยอะไปมั้ยวะ”
                “ไม่เยอะหรอก คนแทบไม่ได้แล้วเนี่ย -_-” พูดจบฉันก็คนต่อไป
                “อะไรวะ?” กัลป์ที่เห็นฉันกำลังออกกำลังแขนถามขึ้นอย่างสงสัยพลางมองเข้าไปถ้วยอย่างขยะแขยง อย่ามองแบบนั้น มันยังไม่เสร็จนะเว้ย -_-
                “กูจะกินมัฟฟิน” สั้นๆได้ใจความ แต่กัลป์มันโง่ไม่ยอมเข้าใจจนฟองต้องเอากล่องขนมไปให้มันดู พอกัลป์อ่านๆไปก็พยักหน้าหงึกหงักด้วยความเข้าใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามต่อ
                “มันจะกินได้เหรอวะ สภาพแม่ง… -_-”
                “มันก็เละแบบนี้แหละ พอเวฟเสร็จมันก็พองเองนั่นแหละ” ยัยกัลป์พยักหน้าส่งๆพยายามเข้าใจก่อนจะวางกล่องกระดาษนั่นลงอีกครั้ง
                “มันได้หรือยังวะฟอง อยากกินแล้ว =_=”
                “ได้แล้วมั้ง เอาเข้าเวฟดิ” กรี๊ดคำอนุมัติออกมาจากปากยัยฟองแล้ว >_< ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นออกมาจากปากยัยฟองก็เปิดไมโครเวฟแล้วยัดถ้วยพลาสติกเข้าไปทันที
                “มันจะไม่ละลายเหรอ?”ฉันหันหน้ากลับมาถามยัยฟองอีกครั้งเพื่อความมมั่นใจ
                “เออเอาเข้าไปเลย มันเขียนข้างกล่องว่าเอาเข้าเวฟด้วยความร้อนสูงสุด 2.5 นาที ถ้ามันละลายก็ฟ้องโรงงานที่มันผลิตมาเลย” ไม่กล้าไปฟ้องหรอก แต่ถ้ามันเขียนมาอย่างนั้นก็เอาวะ!
                ติ๊ด…
                ระหว่างรอมันสุกก็มานั่งเล่นกับเพื่อนทั้งสองคน
                “มึงจะกินกับกูปะกัลป์”
                “ไม่กิน ไม่หิว กูไม่กินข้าวมาตั้งแต่เมื่อวานละ ผอมลงเลยเนี่ย -_-” กัลป์เอามือดึงเสื้อตัวเองให้ฟิตจนเห็นเรือนร่างได้อย่างชัดเจน ผอมลงเหรอ…
                “ไม่รู้ กูก็เห็นมึงเหมือนเดิม -_-”
                “ผอมลงจริงๆนะ”
                “ใช่ไหม!!” ยัยกัลป์ตาเป็นประกายทันทีที่ฟองพูดว่าผอม ประเด็นคืออยากให้บอกว่าผอมใช่ปะ? =_=
                “เออ แล้วเรื่องไอ้นันท์จะเอายังไงต่อ?” ฉันเอ่ยปากถามหลังจากที่เห็นยัยกัลป์หัวเราะมาบ้างแล้ว
                “ไม่รู้ว่ะ ไม่อยากกลับบ้านเลย”
                “เอ้า! มันเกี่ยวอะไรกับไม่อยากกลับบ้าน?” ฟองที่นั่งฟังอยู่เอ่ยขึ้นอย่างสงสัย ใช่ ทำไมต้องไม่กลับบ้าน ไม่เห็นเกี่ยวกันตรงไหน
                “ก็ที่บ้านมันมีหมูนุ่ม หมาที่กูกับนันท์ซื้อมาด้วยกัน ซื้อด้วยกันเลยนะเว้ย! กูไม่อยากเจอมัน เจอมันแล้วคิดถึงไอ้นันท์ตลอดเลย…เมื่อวานที่เกือบจะเลิกกับมันก็กลับไปบ้าน ไปถึงก็ร้องไห้ไม่หยุดจนแม่มาร้องด้วย อยู่บ้านก็เจอหมามันอีก กูก็ต้องร้องไห้แล้วแม่ก็ร้องอีก กูไม่อยากให้แม่ร้องไห้อีกแล้วว่ะ…” กัลป์ทำหน้าเซ็งๆปนๆกับเศร้า กัลป์กับนันท์คบกันมาสองปีกว่าๆแล้วมั้ง พอแยกย้ายกันเข้าเรียนมหาลัย เรียนต่างสาขา และมันก็มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย นันท์ไปชอบคนอื่นแล้วทำให้กัลป์เสียใจ กัลป์เองก็รักมันมากและยอมให้อภัยนันท์ สุดท้ายนันท์ก็มาบอกเลิก
                นี่แหละที่ฉันไม่อยากมีแฟน มันปวดหัวแบบนี้นี่เอง =_=
                “ไม่กลับบ้านแล้วจะอยู่ไหน”
                “อยู่กับมึง” คำตอบของกัลป์ทำให้ฉันถึงกับเงิบ “อยู่กับมึงแล้วสบายใจดี หายดีเมื่อไหร่ค่อยกลับ”
                “มีเสื้อผ้าแล้วเหรอวะ -_-”
                “เออนั่นดิ…ยืมของมึงก่อนได้ปะ” กัลป์ยังยืนยันคำเดิมว่าจะไม่กลับบ้าน สรุปยัยนี่กลายเป็นเด็กมีปัญหาแล้วใช่ไหม =_=
                “โทรบอกแม่มึงก่อนสิ เดี๋ยวแม่มึงก็เป็นห่วงหรอก”
                “มานอนเป็นเพื่อนแจงก็ดีแล้ว จะได้ไม่เหงา ^^” ฟองยิ้มร่าพลางมองมาทางฉันทั้งสองคน
                “ก็ดีเหมือนกันนั่นแหละ ช่วงนี้ว่างๆไม่มีอะไรทำ” ก็คงจะทำตัวไร้สาระอยู่ด้วยกันที่บ้านนี่ล่ะ ยัยกัลป์ไม่ใช่คนเที่ยวกลางคืนด้วย
                “เออ กูจะเอางานมาทที่บ้านมึง กูจะตั้งใจเรียน!”
                ติ๊ง!
                ทันที่ยัยกัลป์พูดออกอย่ามั่นใจว่าจะตั้งใจเรียน เสียงไมโครเวฟก็ดังทันทีทำให้รู้ว่าตอนนี้ขนมของเราพร้อมให้รับประทานแล้ว
                “ก็ดี ช่วงนี้กูขยันแล้วนะเออ ^O^” ฉันตอบยัยนั่นกลับบ้าง รู้สึกว่าเรียนมหาลัยแล้วแลดูตั้งใจเรียนมากกว่าก่อนเยอะมาก หลังจากที่มัวแต่เล่นกับชีวิตสมัยม.ปลายอยู่นานก็ทำให้รู้ว่าชีวิตมันห่วยแตกยิ่งกว่าอะไร การเรียนก็แย่ เรื่องผู้ชายก็เสื่อม เกรดจบด้วยเกรดนิยม 2กว่าๆ เพื่อนคนอื่นเขาก็ทำได้ดีแต่ทำไมฉันถึงทำมันออกมาห่วยแบบนั้นล่ะวะ ถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนแปลงแล้วล่ะ =_=
                “หอมว่ะ” < กัลป์
                “เฮ้ยน่ากิน >_<” < ฟอง
                “กร๊ากกกกกก!!! ^O^” นี่แหละผลงานที่ฉันทำ!! มันฟูฟ่องออกมาเป็นมัฟฟินสีน้ำตาลเข้มที่น่ารักมาก พอลองเอานิ้วจิ้มดูก็นุ่มนิ่ม กรี๊ด อยากลองชิมแล้ว >_<
                ง่ำ..
                กัลป์และฟองจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียวอย่างอยากรู้ว่าสิ่งที่ทำออกมานั้นมันอร่อยหรือเปล่า มันนุ่มนะ..กำลังร้อนๆอยู่ด้วย กลิ่นก็หอม ส่วนเรื่องรสชาติ…
                “อร่อยว่ะ!!” ตาฉันเป็นประกายอีกครั้งหลังจากได้ลิ้มลองมัฟฟินช็อคโกแลต กรี๊ดกร๊าด ฉันก็ทำได้นี่นา >O<
                “ลองเอาไปกินดู” ฉันตักแบ่งให้ฟองกินและป้อนใส่ปากยัยกัลป์ แต่ละคนทำหน้าร้อนมากเพราะมันเพิ่งจะออกมาจากเตา และสีหน้าของแต่ละคนก็เปลี่ยนไป เริ่มจากคนที่ไม่กินข้าวมาตั้งแต่เมื่อวานดีกว่า
                “เออ…อร่อยว่ะ ขออีกดิ” ขนาดคนที่บอกว่าไม่หิวยังขอเพิ่มเลย!
                “ก็นึกว่าจะกินไม่ได้ละ” ฟองเคี้ยวอย่างสนุกปาก ฮ่าๆ ว่างๆรีดเดอร์ก็ลองซื้อไปทำเองที่บ้านบ้างนะ สนุกมาก >_<
                “อีแจง มึงทำท้องกูร้องอ่ะ เซ็ง =_=” กัลป์ตักมัฟฟินเข้าปากไปบ่นไป นี่แหละผลของการไม่ทานอะไรเลย ทรมานท้องเปล่าๆ หนูๆอย่าเลียนแบบเชียวนะจ้ะ ^O^
               
                หลังจากทานฝีมือมัฟฟินฝีมือคุณจุ๊บแจง feat. ฟอง ไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็กลับเข้าห้องแล้วนอนเล่นกันอย่างเดิม คือมันว่างมาก =_=
                “ทำอะไรต่อดี?” ฟองนอนหนุนหมอนตุ๊กตาสีชมพูหวานแหวพลางเลื่อนโทรศัพท์ดูรูปเล่นถามขึ้นอย่างเซ็งๆ
                “เออนั่นดิ มีอะไรให้ดูมั่ง” กัลป์ที่นอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างสบายใจเอ่ยขึ้นบ้าง คือ…เตียงมันก็ไม่ได้กว้างนะ ช่วยประหยัดที่หน่อยเถอะ เจ้าของห้องไม่มีที่นั่งแล้ว -_-
                “ไม่รู้เหมือนกันว่าจะดูอะไรดี” ฉันตอบพลางเปิดเพลงไปด้วย
                “อยากดูการ์ตูนอ่ะ มีการ์ตูนอะไรแนะนำบ้าง?” ฟองที่ชอบอ่านหนังสือการ์ตูนเป็นชีวิตจิตใจเอ่ยขึ้ย ถามฉันเหรอ ช่วงนี้เอาแต่เขียนนิยายจนไม่มีเวลาดูการ์ตูนแล้ว แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเรื่องอะไรออกมาใหม่บ้าง มีแต่เรื่องเก่าๆที่เคยดูนั่นแหละ -_-
                “ดูแต่นารูโตะอ่ะ จะดูมั้ยล่ะ =_=”
                “โห! ชาติหน้ากว่าจะจบอ่ะ” ฟองตะโกนขึ้นทันที ทำไมยัยนี่ชอบเสียงดังนักนะ นี่มัน 4 ทุ่มกว่าแล้วนะเว้ย
                “มีอะไรที่มันน่าตื่นเต้นปะ?” กัลป์ถามบ้าง อะไรที่น่าตื่นเต้นเหรอ…มีแต่ที่ชอบอ่ะ…
                “กูชอบสำอร”
                “ใครคือสำอร? =_=” ฟองทำหน้างงเหมือนอย่างทุกครั้งที่เคยทำ ยัยทอมนี่มันเคยรู้อะไรกับเขาบ้างหรือเปล่าเนี่ย
                ว่าแล้วก็เลยเปิดสำอรให้ดู และก็เป็นที่น่าพอใจ ทุกคนชอบเรื่องนี้มากถึงแม้ว่าตอนแรกๆสำอรที่รักของฉันจะไม่โผล่มาก็ตาม สรุปคือคืนนี้จบลงด้วยการดู Attack on titan จนถึงเที่ยงคืนกว่า จบลงที่แม่โทร.เรียกยัยฟองให้กลับบ้าน =_=
                “เดี๋ยวพรุ่งนี้มาดูด้วยใหม่ อย่าเพิ่งดูก่อนนะ”
                “จะรอมึงแล้วกัน” กัลป์ยิ้มตอบก่อนจะโบกมือให้ฟอง
                “บายพรุ่งนี้เจอกัน ^^”
 
                นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นที่ทำให้ฉันต้องเจ็บตัว
 

กรี๊ดดดด ท่านสำอร >_<

กรี๊ดดดด น่ารักมากกกก 55555555555555555