ชีวิตเเสนรันทด(ตอนเดียวจบ)

            
ชีวิตเเสนรันทด
 "พี...อยู่เฝ้าเเม่นะพี่จะออกไปทำงาน"
 "ครับ"
 "ไปนะคะเเม่"  
 "อืม..ไปดีมาดีนะลูก"
ขณะที่ฉันไปทำงานในวันเสาร์อาทิตย์พีน้องชายของฉันต้องอยู่เฝ้าเเม่  ถามว่าทำไมน่ะหรอ?เเม่เป็นโรคร้ายค่ะช่วยตัวเองไม่ได้ บ้านของเราไม่ได้รํ่ารวยเพียงเเต่หาเช้ากินคํ่าค่ะ
 "เเม่ผมไปหาเพื่อนนะครับบายครับ"
ขณะที่พีจะออกจากบ้านนั้นพีได้ลืมของไว้ ผู้เป็นเเม่พยายามจะเอื้อมมือที่ไม่มีเรี่ยวเเรงส่งของชิ้นนั้นไปให้เเต่พลาดตกเตียงผู้เป็นเเม่ร้องเรียกลูกชายผู้เป็นที่รักด้วยเสียงอันเเผวเบาจนกระทั่งมันหายไป
 "กลับมาเเล้วค่ะ...เเม่!"
 ฉันวิ่งหาเเม่พร้อมตะโกนเรียกชื่อ
 "เเม่ค่ะ...อย่าเป็นอะไรนะคะ"
ตุบ
 "พี!"
พีโดนคู่อริยิงโดนจุดสำคัญตายคาที่
เฮือก
 "เเม่!"
ฉันหัวใจเกือบอยุดเต้นเเต่เเม่ของฉันท่านไม่หายใจเเล้วฉันรู้สึกเหมือนหัวใจเเตกเป็นเสี่ยงๆ
ในที่สุดฉันเหมือนถูกมนต์สะกด ฉันขึ้นไปบนห้องนอนเเละตัดสินใจจบชีวิตลง
 "นี่พีจ๊ะ แม่ค่ะ ถ้าเราตายไปจะเกิดอะไรขึ้นกันคะ?จะถูกประนามไหมค่ะ? จะมีคนเกลียดชังหรือสาบเเช่งกันคะ?"
กึก
ตึ้ง
นั้นคือนํ้าตาหยดสุดท้ายที่ผสมปนกับเลือด...เลือดที่จะไม่มีวันไหลเวียดอีกต่อไป...