ชีวิต

       ช่วงนี้ฉันเริ่มพูดคุยกับเอริก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทาสห้ามมีเพื่อนแต่เอริกเขามาชวนฉันคุยทุกครั้งจนเวลาเราคุยกันมันเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว 
          " ก็...มันอยู่ที่ว่าเราจะคิดแบบไหนน่ะ ถ้าเราคิดว่าถูกมันก็ถูก ถ้าเราคิดว่าผิดมันก็ผิด "          
          " ... "   ฉันไม่เข้าใจ เวลาฉันลงมือสังหารเหยื่อฉันไม่เคยคิดว่า ตัวเองถูกหรือผิด สิ่งเดียวที่ฉันคิด ก็คือคนๆนั้นต้องตาย
          " อืม...ดูเหมือนมันจะเข้าใจยากสำหรับเธอนะ เอาเป็นว่า
การไม่ไปคร่าชีวิตของผู้ อื่นเป็นอันดีที่สุด เพราะทุกชีวิต
บนโลกใบนี้ต่างรักตัวกลัวตายด้วยกันทั้งนั้น " 
         " แล้วถ้าเราไม่ฆ่าเขา แต่เราจะเป็นผู้ถูกฆ่าซะเองล่ะ
นายจะทำอย่างไร "  ฉันถามเอริกทำไมพักนี่ฉันถึงได้สงสัยโน่นสงสัยนี่ปกติแค่รู้ว่าต้องทำตามนายมาร์ทินก็พอ 
          " ฉันก็ถูกฝึกให้ฆ่าคนเหมือนกัน แต่...ฉันทำไม่ได้หรอก
แค่ฆ่าสัตว์เพื่อนำมาเป็นอาหารฉันก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว ถ้าเกิด
วันใดวันหนึ่งฉันต้องฆ่าผู้คนบริสุทธิ์เวลานั้น...ฉันขอตายดีกว่า "
          " ทำไม...นายถึงแบบนั้นล่ะ "
          " นายคนเก่าท่านเป็นบาทหลวงที่คอยปัดเป่าความทุกข์
ให้กับมวลมนุษย์ ท่านคอยสั่งสอนการดำเนินชีวิตที่ถูกต้อง
ให้กับฉัน "
         " หรอ...ไปทำงานต่อเถอะ "   นายมาร์ทินบอกว่าพวกศาสนาเหล่านักบวชเป็นสิ่งที่มนุษย์อุปโลกขึ้นมาเอง
เชื่อถือไม่ได้แต่พวกทาสที่นั่งคุยกันยามว่างบอกว่า
เหล่านักบวชเป็นสิ่งที่ขาวสะอาดและเพรียบพร้อม
ด้วยความจริงของสัจธรรมชีวิต
          " มาร์ช่าฉันภารกิจให้เธอทำ "   นายมาร์ทินเดินเข้า
มาหาฉัน 
          " ภารกิจสังหารนักบวชผู้หนึ่งที่โบสถ์ทางใต้
ของป่านี้ "
          " จะให้ฉันเริ่มทำตอนไหนคะ "
          " เดี๋ยวนี้ "
          " ค่ะ "    ฉันวางมือจากการขุดคลองแล้ว
เตรียมตัวเดินทาง
          " เธอจะไปหรอ! "  เอริกเดินเข้ามาหาฉัน
ซึ่งฉันกำลังตะเดินออกจากประตูบ้านหลังนี้
          " มันคำสั่ง "   ฉันตอบโดยไม่หันไม่มองหน้าเขา
          " มันแล้วแต่เจตนารมณ์ของเธอฉันพูดอะไรไป
มันคงส่งไม่ถึงเธอสินะ...เดินทางปลอดภัยล่ะ " 
ฉันเดินทางออกจากบ้านโดยที่ไม่พูดอะไร โบสถ์ทางใต้
ของป่าใหญ่แห่งนี้ ห่างจากบ้านร้างของพวกเราไม่กี่สิบกิโลเมตร
ฉันเดินทางถึงโบสถ์ในเวลาพลบค่ำ ฉันมองเห็นเป้าหมาย
ซึ่งนั่งอยู่ริมแม่น้ำ ฉันค่อยๆลอบเข้าไปใกล้ๆตัวเขา
          " ลูกเป็นใครมาทำอะไรในที่แห่งนี้ "   นักบวชผู้นั้นเอ่ยขึ้น
เขารู้ได้อย่างไรว่าฉันมาอยู่ใกล้ๆเขา สุดท้ายฉันก็โผล่ออกไป
          " รู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ตรงนี้ "