top secret

    หลังจากที่ แซมและโจนาธาน ตกลงกันเป็นที่เรีบยร้อยแล้ว แซมจึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปประเทศสหรัฐอเมริกา โดยโจนาธานขอร้องให้โมนิก้าไปแทนตัวเอง

 

      สนามบินโอไฮโอ ประเทศสหรัฐอเมริกา

"ให้ตายสิ ฉันบอก โจ ไปแล้วนะว่าฉันขึ้นเครื่องไม่ได้ อากาศเจ็ทแล็ก คงเล่นงานสมองของฉันไปหลายวัน" โมนิก้า พูดพร้อมกับเอามือนวดขมับตัวเอง

 

"แต่อย่างไงก็ขอบคุณ คุณด้วยนะที่ยอมมากับผม" แซมพูด

 

"ถ้าโจไม่ขอร้องฉันละก็ ฉันคงไม่มากับคุณ" โมนิก้าเดินป๋องท่าทางอารมณ์เสียลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเธอนำหน้าแซม "รีบไปที่พัก กันเถอะ"

 

"คับๆ ผมโทรจองโรงแรมไว้แล้ว วันนี้เราคงต้องพักผ่อนกันก่อนไว้พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน"

 

"คงต้องเป็นแบบนั้นละค่ะ"

 

  วันที่ 2

     พิพิธภัณฑ์ครีฟแลนด์

 

"อะเด็กๆ อย่าแตกแถวนะคับค่อยๆเดิน และกรุณาปฏิบัติตามคำแนะนำด้วยคับ" หัวหน้าคณะทัวร์ตระโกนใส่โทรโข่งบอกลูกทัวร์ของตัวเองที่มีแต่เด็กๆวัยซนกำลังวิ่งไปโน่นมานี่ 

 

"โห คนเยอะแยะเลย"  โมนิก้าอุทาน  "จากข้อมูลที่คุณให้ฉันค้นเพิ่มเติม มันถูกบริจากให้กับพิพิธภัณฑ์โดยใครคนหนึ่ง แต่ไม่ทราบชื่อของคนที่บริจาก เราคงต้องติดต่อกับเจ้าหน้าที่ของพิพิธภัณฑ์เพื่อขอข้อมูลจากเขา"

 

"อึม งันเริ่มจากเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เลยละกัน" แซมเดินดิ่งไปที่ประชาสัมพันธ์

 

"คุณคับ ขอสอบถามเรื่องหินอุกกาบาตที่จัดแสดงที่นี่หน่อยคับ"

 

"ได้ค่ะ ต้องการทราบเรื่องอุกกาบาตลูกไหนเป็นพิเศษหรอค่ะ" พนักงานสาวเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์พูดเสียงสดใส

 

"ผมต้องการทราบว่าใครเป็นคนบริจาก อุกาบาต บาคุบิริโต คับ"

 

"ทำไมคุณต้องการรายละเอียดเรื่องนี้ค่ะ อุกาบาตที่ถูกจัดแสดงที่นี่ก็จะมีข้อมูลแปะอยู่แล้วนี่ค่ะ"

 

"ไม่คับ ผมตรวจสอบก่อนจะมาที่นี่แล้ว"

 

"คุณเป็นใครหรอค่ะ" 

แซมดึงบัตรประจำตัวในกระเป๋าส่งให้พนักงานประชาสัมพันธ์ ข้างในบัตรระบุว่า นาย วิสสัน แคปเลอร์ นักบรรพชีวิน เมื่อพนักงานประชาสัมพันธ์เห็นในบัตรระบุว่าเป็นนักบรรพชีวิน จึงบอกแซมให้รอสักครู่ เพื่อจะติดต่อกับผู้เกี่ยวข้องให้ 

 

"คุณค่ะดิฉันติดต่อ คุร จอห์น ให้แล้วค่ะเขาเป็นผู้รู้รายละเอียดเรื่องนี้และเป็น ผอ.ของพิพิธภัณฑ์นี้ เชิญพบที่ห้องด้านในเลยค่ะ

 

"เชิญนั่งก่อนคับ" ชายรูปร่างอ้วนใหญ่ผิวดำลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานของตัวเองทำท่าทางต้อนรับ "สวัสดีคับ คุณคือ" เขาถามแซม

 

"อ๋อ ผมแคปเลอร์คับ" แซมตอบชื่อปลอมของเขา

 

"ผมชื่อ จอห์น เป็น ผอ.ของพิพิธภัณฑ์นี้ คุณเป้นนักบรรพชีวิน สินะจากที่ประชาสัมพันธ์บอกมาคุณต้องการชื่อของผู้บริจาก อุกกาบาต บาคุบิริโต อุกกาบาตลูกนี้มีอะไรหน้าสนใจหรอคับ" 

 

"อ๋อ ผมต้องการทราบชื่อคนที่เกี่ยวข้องกับอุกกาบาตลูกนี้ เพื่อเอาไปทำวิทยานิพจน์"

 

"อึมๆ ดีๆ วันนี้คุณโชคดีที่เข้ามาเจอผมธรรมดาผมจะไม่อยู่ติดพิพิธภัณฑ์หรอกนะ ข้อมูลที่คุณอยากได้ก็คงมีแต่ผมเท่านั้นที่รู้แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องลึกลับอะไรนะ ถ้าคุณสนใจผมก็ยินดีจะให้ข้อมูล ผมขอดูเอกสารก่อนนะ" ผอ.ลุกออกไปค้นเอกสารที่ว่างอยู่บนชั้นว่างเอกสารที่ตั้งอยู่ข้างห้อง 

"อยู่นี่ไง อุกาบาต บาคุบิริโต ดร. เดลี คาชา มอบให้กับพิพิธภัณฑ์ ในปี 1990 อ๋อ ผมจำเขาได้ดี ดร.คาชา เขาเป็นคนดีคนหนึ่งเลยละ อุกกาบาตลูกนี้มีมูลค่ามหาสารถ้าเอาไปขายคงได้เงิน หลายล้านดอลล่าเลยละ"

 

"คับ ผมทราบดีผมถึงสนใจที่จะทำวิทยานิพจน์เกี่ยวกับมัน  และขอบคุณ ผอ.มากนะคับถ้าไม่ได้ ผอ. ผมคงทำงานต่อไม่ได้ ผมขอถ่ยเอกสารเพื่อเอาไปศึกษาต่อได้ไมคับ"

 

"ได้สิ ผมดีใจสะอีกที่ข้อมูลพวกนี้จะมีประโยนช์กับคุณดีกว่าปล่อยให้มันนอนนิ่งอยู่แบบนี้  ขอให้คุณโชคดีนะคับ" 

แซมกับชื่อปลอมของเขาทำให้เขาประสบความสำเร็จในการหาข้อมูลในครั้งนี้

 

"ไม่หน้าเชื่อว่าคุณ จะเตรียมนามบัตรปลอมมาด้วย" โมนิก้าถามแซมด้วยความประหลาดใจ

 

"ผมก็ต้องมีแผน ล่วงหน้าบ้างสิ"

 

"มาดูข้อมูลของคุณดีกว่า" โมนิก้าอ่านเอกสารที่แซมเอามาอย่างตั้งใจ "นี่คุณ ในเอกสารระบุชื่อ ดร. เดลี คาชา ที่เป็นคนบริจาก"

 

"อึม ใช่ผมรู้แล้ว คุณลองหาที่อยู่ของเขาได้ไม" 

 

"ค่ะ" โมนิก้า เริ่มค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตแบบที่เธอถนัด "เจอแล้วค่ะ 534 ถนน เอ็ดสตรีฟ รัฐโอไฮโอ โชคดีมากเลยที่เขาอยู่ในเขตนี้เราจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล"

 

"เรียกแท็กซี่ เลย โมนิก้า เราจะไปกันเดียวนี้" 

 

"หา" โมนิก้าอุทาน 

 

ถนน เอ็ดสตรีฟ 

"บ้านหลังนี้ละคับคุณ แต่ว่าพวกคุณมาทำอะไรที่บ้านหลังนี้" คนขับแท็กซี่ถามผู้โดยสารทั้งสอง

 

"ผมมาหาคน คนหนึงคับ" แซมตอบ 

 

"หาคน บ้านหลังนี้นะหรอคับ พวกคุณไม่รู้หรือไงว่าบ้านหลังนี้มีอะไร" 

 

"มีอะไร หรอค่ะ" โมนิก้าถาม

 

"ช่างเถอะๆ ผมไม่ยุ่งกับพวกคุณดีกว่า บ้านหลังนี้ละคับที่พวกคุณให้ผมหา" 

 

"คับ ขอบคุณ" แซมทำหน้างงๆแล้วยื่นค่าโดยสารให้ 

 

"ผมไม่จอดรอนะ" โชเพอร์แท็กซี่เหยียบรถออกไปด้วยความเร็วทิ้งไว้เพียงควันสีดำตลบอบอวล

 

แท็กซี่มาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึงเป็นบ้านแบบยุโรปคลาสสิกโบราญมีต้นไม้ขึ้นรอบๆบ้านหนาทึบมองดูบรรยากาศอึมครึม

 

"บ้านหลังนี้แน่นะคุณ ดูบ้านมันไม่รับแขกเอาสะเลย" 

 

"น่าจะใช่นะแท็กซี่บอกว่าใช่นิ ลองเรียกดูก่อน" แซมยกมือขึ้นกดกริ่ง "สวัสดีคับ มีใครอยู่ไม" แซมกดกริ่งรัวๆ เขากดอยู่พักใหญ่ ก็ไม่มีเสียงใครตอบออกมา

 

"เขาคงจะไม่อยู่บ้านมัง"   เปรี๊ยง ยังไม่ทันสิ้นเสียงของแซม ก็มีเสียงปืนดังขึ้น แซมกดหัวของโมนิก้าหมอบลงกับพื้นด้วยความตกใจ 

 

"เกิดอะไรขึ้น" 

 

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันหน้าจะเป็นปืนที่ยิงออกมาจากข้างในบ้านหลังนั้น หมอบไว้นะคุณ"

 

"พวกแกเป็นใคร" มีเสียงลอดออกมาจากบ้าน "ที่นี่ไม่มีอะไรให้พวกแก รีบออกจากหน้าบ้านฉันไปเดียวนี้ ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าพวกแกยังไม่ไปฉันจะยิงพวกแก จริงๆเดียวนี้"

 

"นี่เกิดอะไรขึ้นคุณ"

 

"อย่าพึ่งถามผมเลยผมก็นอนอยู่บนพื้นกับคุณนี่แล้วผมจะรู้ได้อย่างไง เรารีบทำตามที่เขาบอกก่อนดีกว่า" แซมและโมนิก้าวิ่งออกจากบ้านหลังนั้นอย่างเร็วและยังได้ยินเสียงปืนไล่หลังดังมาอีกนัดหนึ่ง

 

"ฉันว่าแล้วมันแปลกๆ ตั้งแต่ที่แท็กซี่นั้นพูด" 

 

"อึมมันก็มีส่วน แต่ยิ่งกลับทำให้ผมแน่ใจ ว่าบ้านหลังนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ๆ"

 

"ไม่ใช่เธอสติไม่ดีหรือ ดูเธอทำกับเราสิ"

 

"ไม่ผมว่าเธอปกติดี แต่เธอกำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่"