[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

8.1

เขียนโดย PhingYanchan

วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 17.55 น.

  50 ตอน
  15 วิจารณ์
  66.42K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 01.01 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

21) ความจริงที่รอคอย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

Ino talk

  13:53

  หลังจากเห็นฉากเลิฟซีนไป พวกฉันก็ออกมาทำใจ

  "พวกแก...ฉันว่ามันใช่เลยอ่ะ!!"ฉันพูดกับเพื่อนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

  "อยู่แล้วแหละแก เห็น2ตาขนาดนี้!!"เทมาริวางหนังสือไว้ที่ตักก่อนจะพูด

  "ทำไม? ทำไมฉันไม่มีแบบคู่นี้บ้างอ่ะ?!!!"เท็นๆที่นั่งเหม่อลอยอยู่ก็เริ่มอิจฉา

  ".....แต่ว่า....มันจะดีหรอคะที่นั่งอ่านหนังสือข้างนอกแบบนี้?"

  "ไม่รู้อ่ะ แต่รู้อย่างเดียวคือไม่อยากไปขัด"

  "นั่นน่ะสิ...เท็นๆ..เท็นๆ!!!"

  "อะไร? ฉันฟังอยู่...."

  "เป็นอะไรเนี่ยนั่งเหม่อตั้งนาน"

  "แค่สงสัยว่า ฉันคบแฟนก่อนใครแต่ทำไมไม่มีจูบแรกกับเขาบ้าง!!!!"

  "โอ้ย~ เรื่องแค่นี้ทำเป็นอิจฉาเนอะ!"

  "ก็มันอิจนี่หน่า!!! โห้ย!!!~"

  "ใจเย็นๆ เรื่องที่พวกเราคิดคือเรื่องไอซาสึเกะนะ"

  "ลืมไปเลยนะเนี่ย!?..."

  "แถมอย่างนะคะ พรุ่งนี้สอบ..."

  "......."ทุกคนเงียบกับสิ่งที่ฮินาตะพูด แต่มันใช่!!!! ที่ว่ามันมีสอบ!!!

  "อ่านหนังสือสิ!!!!"ทุกคนมองหน้าแล้วพูดกันด้วยท่าทีโกรธฝ่ายตรงข้ามที่มองกันแล้วหยิบหนังสืิอมาอ่านต่อ

  "นี่! จะนั่งข้างนอกกันอีกนานมั้ย?"ซากุระโผล่หัวออกมาจากประตูแล้วถาม

  "ไม่อ่ะ ไม่อยากขัดความสวีทของแก!!!"เท็นๆมองซากุระด้วยความอิจฉาก่อนจะพูด

  "ก็ว่าอย่างนั้นแหละเท็นๆ"ฉันก็เสริมให้เท็นๆด้วย หวานน้ำตาลเรียกพี่

  "...ชะ..ใช่! ก็มันหมา...เอ้ย!!!! มันหวานจนฉันเอียนอ่ะแก!"เทมาริประชด ประชดแรงไปป่ะ?

  "คุณซากุระอ่านหนังสือกับอาจารย์เถอะค่ะ พวกฉันไม่อยากกวน"

  "....ตามใจพวกแกละกัน.."นี่!!!ยัยเถิกพวกฉันประชดแค่นี้ถึงกับไม่รู้เลยหรอว่าพวกฉันกำลังกวน!!! งอนแล้วนะยะ!ยัยเถิก!!!

  "ชิ!!...ประชดย่ะ!! เข้าก็ได้!!!"

  "เงียบๆล่ะถ้าเข้ามา พี่เขานอนอยู่!"

  "จ้าๆรู้แล้วๆ เป็นห่วงกันจังเลยนะ!"ฉันเดินไปหลังจากที่ซากุระเดินเข้าไป

  "อยู่แล้วย่ะ ถ้าให้ฉันอยู่กับไอหน้าตายอย่างนั้นนะมีหวังฉันต้องบ้าแน่ๆ"

  "ถ้าจะบ้าก็ขอให้บ้าในรักละกัน 555!!"

  "ยัยเบ๊อะ เบาๆหน่อยสิ!'

  "อุ๊บส์! ขอโทษนะแก~"ฉันขอโทษซากุระติดตลก

  "นี่ซากุระพรุ่งนี้เดี๋ยวฉันมารับแกที่โรงพยาบาลนะ จะได้ไม่เสียเวลาแล้วเวลากลับฉันก็จะมาส่งแกที่นี่เหมือนเดิม"เทมาริบอกซากุระที่นั่งอยู่ข้างๆอาจารย์

  "ขอบคุณนะเทมาริ ความจริงก็ขอบคุณทุกๆคนนั้นแหละที่ทำให้ฉันมาเจอเขาในสภาพ...."เฮ่อ~ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว

  "เดี๋ยวเขาก็หาย เขามีกำลังใจของแกเป็นหลักอยู่ ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะไม่ได้อยู่กับแก เขาน่ะรักแกมากและแกก็รักเขามาก การเป็นห่วงน่ะคือสิ่งที่คนรักมีให้กันแกยิ่งเป็นห่วงเขามากเขาก็ยิ่งทำให้ตัวเองหายไวขึ้นเพื่อจะได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก"

  "ขอบคุณที่พูดมาอย่างนั้นนะ ยังไงเขาก็ต้องหาย...." ซากุระพูดพรางเอามือไล้แก้มอาจารย์ที่นอนอยู่ น่าสงสารจริงๆเลยซากุระ

  "นี่...เข้มแข็งหน่อยสิ อย่าอ่อนเกินตัวแล้วก็อย่าแข็งเกินไป เป็นผู้หญิงมีศักดิ์ศรีก็ต้องเข้มแข็งและอ่อนโยนไปพร้อมๆกัน เหมือนดอกไม้ไงเวลาแข็งแรงคือต้องยืนต้นให้อยู่กับดินให้นานเวลามีคนมาเด็ดจะได้ไม่ล้ม อ่อนโยนในตอนที่มีคนเอาใจใส่..."

  "ขอบคุณนะอิโนะ..คือ...เรื่องซาสึเกะน่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยน่ะ"

  "อืม...ได้สิ เรื่องของหมอนั่นฉันเองไม่ค่อยอยากเปิดปากพูดเท่าไหร่แต่ถ้าเธอถามฉันจะตอบ"

  "คุยข้างนอกเถอะเดี๋ยวเขาตื่นมาจะรู้เรื่องอีก"

  "อืม...มีอะไร?"หลังจากที่ซากุระพาฉันออกมาจากห้อง พวกเพื่อนที่เหลือขอตัวไปหาอะไรกินส่วนฉันขอยังไม่กินก็เลยอยู่กับซากุระแทน

  "สิ้นเดือนนี้....เขาจะไปใช่มั้ย?"

  "ใช่..."

  "บอกเขาไปว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีกเขาทำฉันเจ็บมามากพอแล้ว มากที่สุดคือเรื่องนี้ เรื่องที่พี่คาคาชินอนอาการสาหัสอยู่ ฉันคงไม่ไปหาเขาแล้วล่ะ ถ้าเขาจะคุยกับฉันตัวต่อตัว ก่อนจะไปให้เขามาหาฉันที่ชั้นดาดฟ้าตึกที่พวกเราเรียนกันนี่แหละ เขารู้ดีว่าที่ตรงนั้นมันเป็นความทรงจำที่...เลวที่สุด!"

  "ถ้ามันแย่ขนาดนั้น ฉันไม่ถามก็ได้นะว่าทำไม แหะๆ.."

  "บอกไปแค่นี้ ถ้าเขาถามว่าทำไมฉันไม่ไปพบเขา บอกไปว่าคนที่สำคัญในตอนนี้ของฉันคือพี่คาคาชิ ไม่ใช่เขา"

  "เอาอย่างนั้นเลยหรอ? แน่ใจอ่ะ?"

  "แน่!!! ฉันพูดจริง!"

  "มันต้องอย่างนี้สิเว้ย!!! ลูกผู้หญิง!!!555ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?"

  "ไม่อ่ะ ฉันต้อง-"

  " "ฉันต้องไปดูแลพี่คาคาชิ~"......ใช่มั้ย?"

  "ถ้ารู้แล้วจะถามทำไม?"

  "5555 งั้นฉันไปกินข้าวก่อนนะ"

  "ไปเถอะ ไปกินให้มันอิ่ม"

  "กินซาอิ...อ้าย!!!!...ถ้าขนาดนั้นนะ อิ่มทั้งชาติเลย"

  "(-_-#)....."

  หลังจากนั้นฉันก็วิ่งไปหาพวกฮินาตะ...เขิ๊นเขิน! 

 

Sakura talk

 พี่คะ....ในตอนนี้ไม่มีใครสำคัญเท่าพี่อีกแล้ว ซาสึเกะนายหยุดคิดเรื่องพวกนี้ได้เลย....

  "ขอโทษนะคะ คือ....คุณชื่อฮารุโนะ ซากุระ ใช่มั้ยคะ?"

  "ค่ะ มีิอะไรรึเปล่าคะ?"

  "ช่วยกรุณารอที่หน้าห้องของคนไข้ที่ชื่อว่า คาคาชิ ด้วยนะคะ ตอนนี้ยังเข้าห้องไม่ได้ค่ะเพราะว่ามีเรื่องส่วนตัวของทางคนไข้น่ะค่ะ ขออภัยด้วยนะคะ"

  "ไม่เป็นไรหรอกค่ะเพราะยังไงก็ต้องรออยู่แล้ว"

  หลังจากที่นางพยาบาลมาคุยกับฉัน ฉันก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย จนมีเบอร์นึงโทรมาหาฉัน

(ฮัลโหล ฉันคาริน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอที่ห้างนึงว่างเมื่อไหร่โทรมาล่ะเดี๋ยวจะส่งคนไปรับ...)

  "....กินยาไม่ได้เขย่าขวดหรือเมากาวมา.."

(ยัยบ้า!!!ตามที่พูดนั่นแหละ ว่างเมื่อไหร่โทรมาหาด้วย!!!)

  "เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องโทรไปให้เปลืองเงิน?"

(แล้วแต่เธอละกัน เพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับคาคาชิ!!)

  "....!!!..."

(เรื่องของเธอนะ ว่าจะมาหรือไม่มา!-.........)คารินตัดสายไปแล้ว เรื่องที่คุยคือเรื่องของพี่คาคาชิหรอแล้วคารินเกี่ยวอะไรกับพี่คาคาชิ??

 

Kakashi talk

  ผมลืมตาขึ้นมาก็เจอกับ...บอดี้การ์ด ไม่พ้นพ่อผมแน่ๆ!

  "นายครับ! ท่านคาคาชิตื่นแล้วครับ!"

  "มีอะไรอีกล่ะพ่อ?....การต้อนรับการตื่นของผมนี่อย่างกับเจ้าชายนิทรายังไงก็ไม่รู้? คนมายินดีเต็มเลย~"ผมพูดติดตลกไป

  "ตื่นมา อารมณ์ดีจังเนอะ?"พ่อคุยกับผมก่อนจะโบกมือให้พวกบอดี้การ์ดออกไปไกลๆ

  "เปล่าครับ ก็แค่กลบเกลื่อน"

  "หึ! ทำไปได้เนอะ? จำเรื่องที่พ่อให้แกไปดูตัวซากุระได้มั้ย?"

  "จำได้สิ...ที่ตอนนั้นผมบอกว่าไม่สนใจเรื่องพวกนี้"

  "ยังไงนายก็รักผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว.."

  "ก็จริงครับ รักไปแล้ว...."

 

 

 

 

 

 

 

 

  ในตอนที่ผมอายุ17

 

 

 

  .....

 

 

 

 

 

 

  วันนึงผมต้องมาหาพ่อที่ห้องส่วนตัวของพ่อ....

  "คาคาชิ...วันพรุ่งนี้ลูกต้องไปดูตัวว่าที่เจ้าสาวของลูกนะ" ผมไม่ชอบเรื่องพวกนี้เลย

  ".............."ผมฟังพ่อพูดไปพลางอ่านหนังสือไป ผมก็เลยขอเงียบดีกว่าเพราะไม่ชอบคุยเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

  "เธออยู่ที่โรงเรียนโคโนฮะเธอชื่อว่า....ฮารุโนะ ซากุระ"

  "............."(-_-#)บอกแล้วว่าไม่ชอบ

  "เธออยู่ม.1/3..."

  "....!!!!! ม.1!!!" พ่อคิดอะไรอยู่!!! ผมอายุ17 เธอแค่12-13 นี่พ่อจะให้ผมเล่นเป็นพี่ชายเธอรึไง?!

  "ใช่? มีอะไร?"

  "แล้วผมต้องไป-"

  "นายต้องไปดูแลเธอโดยปลอมตัวเป็นครูสอนเธอ....."

  "....???!!!!"คือ...ผมไม่เข้าใจ

  "นายต้องไปดูแลเธอ มันเป็นภารกิจของอุจิวะและที่สำคัญมันเป็นแผนของฮาตาเคะที่จะสามารถตัดหุ้นกับทางอุจิวะด้วย"

  "ห๊ะ?....ภาระกิจของอุจิวะ? ฟุงาคุก็มีลูกชายตั้ง2คน อีกอย่างลูกชายคนโตอย่างอิทาจิก็ทำงานได้แล้วทำไมต้องให้ผมมาทำงานอะไรพวกนี้ด้วย?"

  "เพราะว่าฟุงาคุไม่วางใจลูกตัวเองอีกอย่างฟุงาคุก็ไว้ใจพวกเราฮาตาเคะมากกว่าลูกตัวเองอยู่แล้วด้วย"

  "ผม...อยากเห็นผู้หญิงที่เรียกว่าแม่มากกว่าผู้หญิงคนไหน"

  "ลูกจะได้เห็นแน่...้ถ้าลูกตกลงว่าจะทำเพื่อตัวลูกเองกับทำเพื่อธุรกิจด้วย"พ่อผมเดินจับไหล่แล้วพูดกับผม

  "ผมจะทำครับ เพื่อตัวผมเอง..."

  ผมคุยกับพ่อเสร็จ ผมก็ออกมาข้างนอกแล้วโทรหารุ่นน้องที่ชื่อว่า ยามาโตะ ยามาโตะเป็นรุ่นน้องที่ผมสนิทมากที่สุดเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเงินยังไงมันก็ต้องทำแน่นอน

  "เท็นโซ....ฉันอยากจะคุยกับนายเป็นการส่วนตัวที่ร้านกาแฟที่ไปกินกันประจำ ด่วน!"

(เอิ่ม...ได้ครับ แล้วรุ่นพี่มีอะไรให้ผมทำหรอ?)

  "รู้ว่าเป็นภารกิจใหม่ก็พอ"

(ครับ....แล้วเจอกันกี่โมงล่ะ)

  "ตอนเที่ยงนี้"

(ได้ครับ)

 

  ตอนเที่ยง.....

 

 "โย่ว...รุ่นพี่"

  "อืม...รู้ได้ไงว่าเป็นฉัน?"

  "ผมสีเงินมีแค่ตระกูลเดียวเท่านั้นแหละครับ"

  "สงสัยคงต้องหาวิกมาใส่แล้วมั้ง?"

  "เข้าเรื่องเถอะครับ"

  "ฉันได้ภารกิจใหม่ ให้ไปดูแล....เอิ่ม...."จะเด็กหรือว่าที่แฟนดีวะ?

  "ดูแล....อะไรครับ?" นี่ก็เร่งจังเลย! เด็กก็เด็กวะ

  "เด็กคนนึง...ใช่ๆ..ดูแลเด็ก"

  "หึๆ แน่ใจหรอครับว่าเป็นเด็ก?"

  "จะเอาความจริงเลยมั้ย?"

  "นี่พี่!....พวกเราเป็นสายสืบนะ มันก็ต้องเอาความจริงสิ!"

  "เฮ่อ~....ว่าที่แฟน..."

  "ห๊ะ!!!!!! อายุเท่าไหร่? ชื่ออะไร? อยู่ที่ไหน?"

  "ถามมาเป็นชุด อายุ13 ชื่อ.....ฮารุโนะ ซากุระ  ม.1/3"

  "เด็กไปป้ะ?"

  "ก็ว่างั้น ห่างกันตั้ง4ปี"

  "แต่บางทีอายุก็ไม่สำคัญนะ"

  "....ไร้สาระน่ะ"

  "ตอนนี้รุ่นพี่อายุ17 หน้ารุ่นพี่เด็กอย่างกับเด็กอายุ15-16"

  "อย่ามโนไปไกล ยามาโตะ"

  "เอาเถอะครับ เข้าเรื่องต่อเลย"

  "เราต้องปลอมตัวเข้าไปเป็นครูจะได้ดูแลเธอไปด้วย"

  "แล้วงานของครูหรือ...กิจกรรมต่างๆล่ะ"

  "คิดซะว่าเป็นครูจริงๆละกัน เป็นนักสืบต้องทำได้ทุกอย่าง"

  "บางครั้งก็ไม่ทุกอย่างนะ รุ่นพี่?"

  "แค่นายตอบว่าจะทำหรือไม่ทำแค่นั้น"

   "ทำสิครับ ถ้าได้เงิน"

  "หน้าเลือด...." เอาแต่เงินคนอย่างนี้

  "ว่าผมหรอ?" ไม่น่าถาม

  "เปล่า....แค่...วลี ไป"

  "ว่าผมก็บอกมาเหอะ"

  "เออ ใช่!"

  แล้วหลังจากที่คุยกับยามาโตะผมก็นั่งวางแผนตัวเองแล้วไปเป็นครูปลอมๆที่นั่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.....

 

 

 

 

 

 

 

 

  เด็กผู้หญิงผมสีดอกซากุระ....ทำให้ผมคิดว่าเธอคนนั้นคือสิ่งที่ผมอยากเจอที่สุด

  "........"

  "ไปเชิญหนูซากุระเข้ามา..."พ่อผมสั่งบอดี้การ์ด  

  "เดี๋ยวๆ....คือ..."

  "พ่อไปก่อนนะ"

  "พ่อ!!...เห้ย!......โอ้ย!!"ผมเรียกพ่อแล้วจะลุกไปหาพ่อแต่ผมรีบมากไปหน่อยก็เลยทำให้ผมล้มไปอยู่ข้างล่าง

  "...หึๆ เรื่องนี้ให้ซากุระดูแลนะ" พ่อ~ ทำไมทำกับผมอย่างนี้~ (T_T)

  "....พะ...พี่! พี่คาคาชิ!! เจ็บตรงไหนรึเปล่า?!"ซากุระรีบวิ่งมาหาผมที่กำลังนั่งกุมท้องอยู่

  "โอ้ย~ เจ็บๆ"

  "ลุกไหวมั้ยคะ? เดี๋ยวฉันช่วยนะ"

  "คือ..."(-/////-) คือ...เขินอ่ะ

  "ค่อยๆนั่งนะคะ"

  "ฉัน...ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก"

  "เมื่อกี้ยังร้องเจ็บอยู่เลยนะ อย่ามากลบเกลื่อนอย่างนี้สิ"

  "ก็แค่...."

  "แค่? หึ!ยังไงก็เถียงไม่ได้หรอกค่ะ"

  "นี่เธอโกรธฉันหรอ?"

  "เปล่าสักหน่อย!" ทำแก้มป่องแล้วขมวดคิ้ว นี่ไม่เรียกว่าโกรธหรอ?(-_-?)

  "แก้มป่องขนาดนี้ คิ้วก็จะผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว ยังบอกเปล่าอีกเนี่ยนะ?"

  "ก็แค่....." หึๆโดนเอาคืนบ้าง

  "หึๆ ยังไงก็เถียงไม่ได้หรอก... คำพูดนี้มันคุ้นๆนะ~"

  "นอนอยู่เฉยๆไปเลย!"

  "ซากุระ~เดี๋ยวก่อนสิ ฉันล้อเล่น"ต้องง้ออีกแล้ว

  "อะไรคะ?"

  "คือ...เรื่องที่ฉันปลอมตัวไปดูแลเธอ...มันคือ.....เอิ่ม.." จะพูดดีมั้ยเนี่ย?

  "มันคือการดูตัวเจ้าสาวในอนาคตครับ"...ใครมันพูดวะ!... ฉิบหายแล้ว!

  "ห้ะ!...อะ...อาจารย์ยามาโตะ?!!!" ซากุระหันไปเจอยามาโตะที่มาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ หึ! ยืนหน้าสลอนเลยนะ!! สะเหร่อ!

  "มันคือความจริงครับคุณหนูซากุระ...."

  "หมายความว่าไงฉันงงไปหมดแล้ว?"

  "หึ้ย!!! ไอเวรเท็นโซ!!"ที่ผ่านมาเห็นเป็นรุ่นน้องนะถึงไม่ด่ามัน แต่ตอนนี้แย่งซีนไปไม่พอยังเสนอหน้าโดยไม่เคาะประตูอีกด้วย

(อีกชื่อชองยามาโตะคือ เท็นโซ :writer)

  "หา?? รุ่นพี่ด่าผมเป็นด้วยหรอเนี่ย?" ใครมันจะพูดไม่เป็นวะ? ปากมีไว้ด่ามันด้วยซ้ำไป(-_-#)

  "เออ!!!"

  "เลิกเถียงกันเถอะค่ะ แล้วอธิบายให้ฉันฟังเถอะ"

  "555 ครับๆ เชิญรุ่นพี่ก่อนเลยครับ"

  "คือ......" ไม่นานเท่าไหร่ผมก็เล่าเรื่องตั้งแต่ตอนผมอายุ17ให้ฟังจนจบ

 

 

 

.....

 

 

 

 

  ".....ทำไมถึงต้องปิดบังฉันเยอะขนาดนี้ล่ะ"

  "ฉันขอโทษที่ปิดบังมาทั้งหมด...."

  "ทำไม...ทุกคนถึงได้...เอาแต่ปิดบังฉัน?"

  "..........."

  "เป็นเพราะอะไร ความลับทุกอย่างที่ปิดบังกันทำไมต้องเป็นฉันที่ไม่รู้เรื่อง?"

  "..........."

  "ทำไมฉันถึงได้แต่เป็นเด็กไร้เดียงสาที่ไม่รู้อะไรเลย ฉันไม่เข้าใจ?....."

  "............"

  "อีกไม่นานทุกคนก็จะไม่พูดความจริงกับฉันด้วยใช่มั้ย?"

  "..........." 

  ผมได้แต่เงียบ ไม่ได้เถียงเธอเลยไม่แต่น้อย ได้แต่มองเธอที่นั่งอยู่ที่โซฟาข้างหน้าผม ผมที่เธอไม่ได้มัดก็ปิดหน้าปิดตาไปหมดเพราะเธอนั่งก้มหน้าแล้วกุมมืออยู่ น้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนสายน้ำที่ไหลแล้วไม่วนกลับ

 

  ตึกๆ....

 

  "ขอโทษจริงๆ...ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังแต่....ฉันจำเป็นที่จะต้องทำ" ผมลงมาจากเตียงแล้วเดินไปหาเธอที่กำลังร้องไห้

  "....ขอโทษ...แล้วก็ขอโทษ หึ!.....แล้วมันมีความจริงทั้งหมดผุดขึ้นมางั้นหรอ?!"

  "........"มันก็จริง...

  ผมเดินเข้าไปกอดเธอก่อนจะลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

 

 

  

Writer Ep.นี้ไปก่อนนะ เจอกันEp.22นะจ้ะ   

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา