[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

 
Writer talk
  12:48
  "อิทาจิ!"หญิงวัยกลางคนรีบวิ่งพร้อมน้ำตามาหาลูกชายของตน
  "แม่?! มีอะไรรึเปล่าครับ?ทำไมวิ่งมาหาผมอย่างนี้ล่ะ?"ลูกชายตกใจกับสิ่งที่แม่ของตนวิ่งมากอดตน
  "น้องโดนพ่อทำโทษรุนแรงเกินไป แม่อยากให้พ่อหยุดทำแต่แม่ทำไม่ได้ ช่วยน้องด้วยอิทาจิ"
  "...ผมทำอะไรไม่ได้หรอกครับแม่ ซาสึเกะผิดก็ต้องรับผิด"
  "แต่ครั้งนี้มันหนักเกินไปนะลูก!"
  "แม่รู้เหตุผลที่พ่อทำโทษซาสึเกะหรือเปล่าครับ?"
  "แม่ไม่รู้แต่ครั้งนี้มัน-"
  
  แกร็ก!
  "ซาสึเกะ!"แม่ของพวกเขาเรียกชื่อลูกชายคนที่สองแล้ววิ่งไปกอด
  "...อิทาจิ"แต่ซาสึเกะไม่สนใจว่าแม่ของตนเป็นห่วงหรืออย่างไรเขาพูดชื่อพี่ชายอย่างเคียดแค้นก่อนที่ตาจะเปลี่ยนเป็นสีแดง
  "อิทาจิลาน้องกับพ่อสิ พ่อจะไปที่อเมริกา2ปี"
  "ครับ ขอให้พ่อเดินทางสวัสดิภาพนะครับ ส่วนนายตั้งใจเรียนกลับมาที่นี่ก็พัฒนาตระกูลด้วยล่ะ"อิทาจิกระซิบข้างๆหูของซาสึเกะในประโยคท้ายๆส่วนพ่อกับแม่ของเขาได้เดินออกไปก่อนแล้ว
  "....ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้นายออกไปจากตระกูล"
  "แหมๆ~อย่าพูดอย่างนั้นสิ........อย่าใช้ตานั่นฉันขอเตือนก่อนเลย"
  "หยุดทำดีต่อหน้าพ่อกับแม่ได้แล้ว"
  "ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันคุยไว้หมดแล้ว..."
  "....."
  "ฉันขอพ่อแยกจากที่นี่เพื่อไปอยู่กับองค์กรแสงอุษา"
 ถึงเวลาที่พ่อลูกต้องขึ้นเครื่อง พ่อของเขาบอกอะไรบางอย่างให้ลูกชายคนโตฟัง
  "ฝากงานทางนี้ด้วยล่ะ ฮาตาเคะกับฮารุโนะมีอะไรคืบหน้าให้รายงานตลอดเข้าใจมั้ย?"
  "ครับ ผมจะรายงานให้ทั้งหมด"
  น้องชายที่เกลียดพี่เข้าไส้เหลียวตามองพี่ชายด้วยหางตาก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เหมือนไม่มีิะไรเกิดขึ้น
  "พ่ออยู่ที่นั่นก็ให้สองคนนั้นสนิทด้วยล่ะ"
  "รู้แล้วๆ"
  "เดินทางสวัสดิภาพนะคะคุณ"
  "ขอโทษด้วยนะที่ผมตะคอกใส่คุณ"
  "ฉันเข้าใจ"
  
  ตัดมาที่ซาสึเกะ
 
  "ฮัลโหล?"
(อยู่ไหน?)
  "ขึ้นเครื่องแล้วกำลังจะไป"
(นายทำร้ายซากุระ...)
  "......"
(ไหนมึงบอกว่าจะไม่ทำอีกแล้วมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ มึงทำให้เพื่อนไม่ไว้วางใจ ต่อไปจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่มึงจะให้กูช่วย)
  "......"
(หึ!!!เงียบอย่างนี้ท่าทางจะเอาคารินแทนล่ะสิ)
  "....."
  ร่างสูงนิ่งเงียบกับเพื่อนสนิทไม่ตอบโต้อะไรทั้งสิ้น เขาได้แต่นิ่งเงียบแม้เพื่ิอนจะตัดสายไปแล้วเขาก็นิ่งเงียบตลอดจนเครื่องออก
 
  "นายทำได้แค่เอาตระกูลอุสึมากิมาเข้าใจมั้ย?"
  "....."
  "คารินจะมาทีหลังพวกเราเธออาจจะถึงที่นั่นประมาณสองทุ่ม แกก็ต้องไปรับเธอที่สนามบินด้วย"
  ".....ครับ"เขากลัวว่าพ่อจะโกรธเขาอีกจึงตอบไปแบบห้วนๆ
  "ต่อจากนี้ฮารุโนะและฮาตาเคะเป็นคู่แข่งกับเรา"
  "....."เขาเงียบตามเคยก่อนจะคิดอะไรบางอย่างได้แล้วเริ่มปริปากพูดกับพ่อ
  "พ่อ...อิทาจิน่ะขอถอนตัวออกจากอุจิวะจริงหรอ?"
  "จริง มันถอนตัวออกจากอุจิวะเพราะอยากหาผลประโยชน์อื่น พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันต้องการอะไร"
  "แล้วพ่อรู้มั้ยว่ามันไปอยู่กับใคร?"
  "เรื่องนี้พ่อเองก็ไม่รู้ มันไม่ได้บอก"
  "....ครับ"
  'มันต้องการพังตระกูลจริงๆด้วย ไอเวร!'ซาสึเกะคิดในใจทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาคิดอยู่ในใจนั้นวนอยู่ที่เรื่องของตระกูล,คู่แข่ง,บริษัทและพี่ชายของเขา เขาคิดที่จะเอาตระกูลกลับมาดีอย่างไรถ้าไม่มีใครให้คำปรึกษา? เขาจะทำยังไงให้ทั้งคู่แข่งหัวใจคู่แข่งบริษัทอย่างฮาตาเคะ คาคาชิ ล้มละลาย แล้วบริษัทที่เป็นภาระหนักหนามันจะทำให้เขาวุ่นไปด้วยรึเปล่า?
  "หวังว่า4ปีภายหน้าแกจะกลับแล้วทำให้ตระกูลมีชื่อเสียงนะ"
  "แน่นอนครับ ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง"
 
Sakura talk
  13:30
  ฉันนั่งมองท้องฟ้าที่กว้างขวางมองให้มันสดใสที่สุดแต่มันกลับว่างเปล่า จากที่เคยหม่นหมองก็สดใสและตอนนี้มันก็กลับหม่นหมองอีกครั้งเหมือนหัวใจของฉันในตอนนี้ ฉันคงไว้ใจและเชื่อใจเขามากเกินไป ฉันรักเขาไม่ได้อีกแล้ว เขาทั้งน่ากลัวและลึกลับเสียเหลือเกิน
  ในห้องที่มีเสียงแอร์เบาๆกับตัวฉันที่อยู่ในห้องคนเดียว...
  "เฮ่อ~………"ฉันถอนหายใจยาวๆออกมาแล้วหันกลับไปดูงานพื้นฐานที่ฉันเพิ่งได้จากพี่คาคาชิมา
  "ทำไมอันนี้มันยากกว่าอันอื่นวะ?"ฉันบ่นพึมพำออกมาฉันไม่รู้ว่างานแต่ละอย่างมันยากหรือไม่ยากแต่อันที่ผ่านๆมาฉันก็ทำได้ทุกอันนะ
  "อืม?....ไว้ก่อนละกันค่อยถามพี่เขาดีกว่า" เอ๊ะ!หรือจะถามเขาเลยแต่พี่เขานอนอยู่ หรือจะ...โอ้ยยยย!!!คิดไม่ออก!(>0<#)
  "ง่วง! คิดไม่ออกจนง่วงนี่ไม่เคยมีในตัวฉันนะ-"
 
  ตื้ด~...ตื้ด!~..(เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์)
 
  ใครมันโทรมาตอนนี้~~~ หนังตาหนาแล้ว~
  "เฮ่อ!~ใครมันโทรมาตอนง่วงๆวะ!"ยัยหมูอิโนะ
  "...."โดนด่าแน่ๆ(-_-#)
(โทรไป12สายแล้วนะ ทำไมไม่รับสายเลย?!)
  "ฉันตั้งระบบสั่นเลยไม่รู้เรื่องแล้วฉันก็ทำงานอยู่ด้วย แกมีอะไรว่ามา"
(แกฉันว่างอ่ะ ไปเดินห้างกันมั้ย?)
  "ไม่หมดตูดหรอ?"
(เห้ยๆ~ คนอย่างฉันก็มีเงินนะ จะไปมั้ย?)
  "ไปดิ หนังตากำลังตกอยู่ ไปดูหนังด้วย"
(งั้นยิ่งดีเดี๋ยวขับรถไปรับ แกอยู่ที่ไหนอ่ะ?)
  "ตึกโคโนฮะ สาขาอุจิวะ"
(ห๊ะ! ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ยเพราะแกไม่ถูกกับซาสึเกะแต่ดันไปอยู่ที่นั่นอ่ะ!)
  "ชั่วคราวเท่านั้นแหละ มารับเลยเร็วๆ วัยรุ่นใจร้อน"
(จ้าๆ กำลังไป)
 
Kakashi talk
  ผมนั่งฟังความจริงที่ซาสึเกะพูดกับซากุระ นาฬิกาที่ซากุระใส่มีแต่กลไกแปลกๆทั้งGPS,เครื่องดักฟัง ผมถึงนั่งฟังเรื่องที่ซาสึเกะพูดได้ทุกคำ
  "ฟังมาจากพ่อของตัวเองทั้งนั้น....รู้ความจริงซะเปล่า?" ที่มันพูดมาความจริงครึ่งปนกับที่พวกมันสร้างเรื่อง
  
  ก๊อกๆ...
 
  "ฉันเองซากุระ"เสียงของซากุระที่ดังอยู่ข้างนอก
  "มีอะไรหรอ?"ผมเดินไปเปิดประตูแล้วถามเธอ
  "ฉันเอางานมาส่งแล้วก็จะขอพี่ไปเดินเล่นที่ห้างน่ะ"
  "นานรึเปล่า? ใครไปส่ง?"
  "ไม่รู้ค่ะว่าจะนานมั้ย อิโนะไปส่งค่ะ"
  "เดี๋ยวฉันไปรับละกันถ้าเธอจะกลับ ดูแลตัวเองด้วยนะ"
  "ค่ะ.."
  "อย่าลืมใส่นาฬิกาไปด้วยนะ เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นฉันจะได้ไปช่วยทัน"
  "อะ...เอิ่ม....คือ..(-///-)" เป็นอะไรของเธอ?
  "เป็นอะไรไป?"
  "คือ...ขะ...ขอบคุณที่ทำเพื่อฉันนะ ถึงฉันมันจะเป็นดะ-...."ผมโน้มตัวแล้วมองหน้าเธอใกล้ๆ เธอพูดกระตุกกระตัก กว่าเธอจะพูดจบผมก็จูบเธอซะแล้ว
  "มีอะไรอีกมั้ย?"
  "(0////0)....."เธอมองหน้าผมแก้มสีชมพูของเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
  "ไม่มีแล้วหรอ?งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ...."
  "คะ..คนฉวยโอกาส!!(>///<)"เธอเดินเข้ามาในห้องผมพร้อมกำมือที่จะทุบผมแต่.....
 
  หมับ!
 
  "หึๆ ช้าไปซะแล้วสาวน้อย" ผมจับแขนเธอทั้งสองข้างไว้เหนือหัวของเธอ
  "จะทำอะไรน่ะ!?(0////0)"เธอถามผมในหน้าที่ยังแดงอยู่
  "เปล๊า! ไม่ได้จะทำอะไร"ผมตอบเสียงสูงเพื่อให้เธอเดาต่อไปว่าจะทำอะไรต่อไป
  "ไม่เชื่อหรอก โกหกแน่ๆ!"
  "แล้วแต่ที่รักจะคิด....ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยอย่าคิดมากสิ"ผมก้มไปข้างๆหูเธอแล้วกระซิบคำคำหนึ่งที่ผมไม่เคยพูดกับใครให้เธอฟัง ผมสัญญาว่าจะใช้คำนี้กับเธอคนแรกและคนสุดท้าย
  "(0////////0)" ผมปล่อยมือเธอแล้วเดินไปหยิบหนังสือมาอ่าน
  "....มะ...หมายความว่าไง! คำๆนั้นอ่ะ!"
  "ก็บอกอยู่ว่าแล้วแต่จะคิด หรืออยากเข้าใจลึกซึ้งกว่านี้ล่ะครับ?"เธอมองหน้าผมแล้วแววตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นแววตาที่เจ้าเลห์
  "หึๆ... เอางั้นก็ได้~ฉันเองก็อยากรู้มากเลยล่ะว่าทำไมพี่ถึงเรียกฉันอย่างนั้น~~" เสียงอย่างนี้มัน...ซากุระ~
  
  ตึก....ตึก...(เสียงเดินช้าๆ)
 
  ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะและท่าทางของซากุระทำให้ผมรู้สึกขนลุกวูบ เธอกำลังยั่วผม!?...เธอค่อยๆเดินเข้ามาเหมือนแมวป่าที่กำลังจะพุ่งเข้าหาผมตอนไหนก็ได้ ผมกลืนน้ำลายลงลำบากมากเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
  "เธอ...จะทำอะไร?"ผมเป็นฝ่ายถามเธอก่อน(-////-||)
  "ก็ฉันอยากรู้ว่า...ที่รัก มันเป็นยังไงความหมายมันลึกซึ้งแค่ไหน?~~"
   ผมทนไม่ไหวกับท่าที่เธอยั่วผมอย่างนั้น บางทีผมก็อดไม่ไหว สารภาพเลยว่าผมเกือบทนไม่ไหวหลายรอบแล้ว!! ผมไม่รู้นะว่าเธอจะรอดวันนี้มั้ย?!แต่ตอนนี้....ผมเขิน!!(>////<)
   "เป็นอะไรไปคะ?~ ต้องให้ฉันป้อนยาให้มั้ย~พี่จะได้กินยาง่ายๆจะไม่ดื้อกับหมอด้วย~"(0/////0)เธอทำเสียงเซ็กซี่ให้ผมพร้อมกับเดินไปหยิบยาเม็ดกับน้ำหนึ่งแก้ว
  "คือ....."เธอนั่งลงที่หน้าตักแล้วหันหน้ามาหาผมพร้อมเอายาใส่ปากผม(0////0)
  "รับรองว่าการป้อนยาครั้งนี้ไม่ทรมานแน่นอนค่ะ~"เธออมน้ำไว้ในปากเล็กน้อยแล้วก็....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
......
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 เธอเป็นฝ่ายรุกแทนผม เธออมน้ำแล้วประกบปากผมอย่างรวดเร็วแล้วปล่อยให้น้ำไหลผ่านปากเธอไป ถึงยาที่อยู่ในปากผมนานแค่ไหนผมก็ไม่รู้สึกเลยว่ามันขมกลับรู้สึกหวานด้วยซ้ำในตอนที่เธอป้อนน้ำให้
  "ซากุระ...."เธอถอนปากได้สักพัก ผมก็เอ่ยชื่อของเธอขึ้นมา
  "คะ?~"เสียงของเธอยังคงเป็นเสียงที่อ้อยอิ่งอยู่
  "ฉันทนไม่ไหวกับการกระทำของเธอ"ผมพูดเสียงเย็นชาให้เธอไปแล้วก้มหน้าลง
  "อ้าว! พี่ไม่ชอบหรอกหรอ~ แต่ฉันทำไปแล้วนะ~"
  "......"
  "ถ้าพี่ไม่ชอบงั้นฉันก็จะไม่ทำอีก~"เธอพูดพร้อมที่จะลุกออกจากตัก
  "......"ผมจับข้อมือเธอไว้
  "ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาเพื่อน"
  "เดี๋ยวก่อน"ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับสายตาที่เจ้าเล่ห์
  "อะไร? ถ้าช้าฉันไปละนะ~"
  "......."
  "ว้าย!!"ผมดึงเธอกลับมานั่งที่ตักอีกครั้ง
  "ทำไมไม่ป้อนให้ครบสามมื้อเลยล่ะที่รัก! ยาไม่ขมแต่ปากเธอน่ะหวานกว่าเชอร์รี่อีกนะ" ผมกอดเธอจากข้างหลังแล้วกระซิบให้เธอ
  "แต่ฉันนัดอิโนะแล้วนะว่าให้มารับที่นี่น่ะ~"ผมกับเธอคุยกวนกันไปกวนกันมา
  "เดี๋ยวฉันโทรไปบอกเอง ฉันรู้ว่าเธอเบื่ออยู่ที่ห้องคนเดียวคงเหงา ไม่มีใครให้คุยเป็นเพื่อน"
  "จะดีหรอ?"
  "ดีสิ รู้มั้ยว่าเธอทำให้ฉันไม่อยู่กับที่ทั้งร่างกายทั้งหัวใจ"
  "หวังว่าคงจะไม่มากขนาดนั้นนะ~"
  "แน่นอน~"
(โอ้ย~~โรเม้นต์มาก:writer)
 
Naruto talk
  14:05
  "หาว~~"(﹋o﹋) ผมนั่งอ่านหนังสือที่ฮินาตะเอามาให้ถึงแม้วันสอบมันจะผ่านไปแล้วก็เถอะ
  "ถ้านารูโตะอ่านไม่ไหวก็นอนพักไปก่อนนะคะ"
  "ขอบคุณนะฮินาตะ-" ผมกลัวฮินาตะเบื่อผมในเวลาที่ผมเอาแต่นอนแล้วก็นอน
  "นารูโตะลงมาช่วยแม่ยกของหน่อยสิ!!........นารูโตะ.... นารูโตะ!!!"
  "นารูโตะคุณแม่เรียกลงไปช่วยยกของค่ะ"
  "แม่ฉันยกคนเดียวก็ไหวอยู่แล้วน่า~ พลังอย่างกับช้าง"
  "แต่ว่า....."
 
 
......
 
 
 
 
 
 
  ปั้ง!!
 
 

  "กล้าพูดอย่างนี้กับแม่งั้นหรอ!!! ท่าทางคงไม่ต้องยกของแล้วล่ะ!!" อยู่ๆแม่ของผมก็กระแทกประตูพังพร้อมกับพ่อที่วิ่งตามมา
  "ยึ๋ย!!! มะ...แม่!"ผมโครตตกใจบอกแล้วว่าแม่มีพลังช้างคล้ายๆซากุระเลย(=_=#)
  "คุชินะ! ใจเย็นๆก่อนสิมีฮินาตะอยู่ด้วยนะ"พ่อพยายามช่วยผม...รึเปล่า?
(อุสึมากิ คุชินะคือชื่อแม่ของนารูโตะ:writer)
  "อ่อ...ฮินาตะจังจ้ะไปนั่งรอข้างล่างก่อนนะแม่มีอะไรจะให้หนูโดยเฉพาะเลยล่ะ"แม่เปลี่ยนเสียงให้อ่อนโยนแล้วคุยกับฮินาตะ
  "อ่ะ?.....ค่ะ"
  "ฮินาตะ~"
  "อะแฮ่มๆ! มาเคลียร์บัญชีกับแม่ก่อนดีกว่านะ นารูโตะ!!!! เปราะ!!" แม่กำหมัดขึ้นแล้วหักนิ้วจนได้ยินเสียงกระดูก....ไม่รอดแน่ๆตรู(=_=||)
 
  ตุ้บ!.....
 
  หลังจากแม่เคลียร์บัญชีกับผมแม่ก็ดึงหูผมลงมาข้างล่าง
  "ยึ๋ย! นารูโตะ..คุง"
  "นารูโตะไม่เป็นอะไรหรอกฮินาตะ หนึ่งวันผ่านไปก็หายแล้วล่ะ(^_^||)"
  "แต่ยังไงก็..."
  "ฮินาตะ นี่!น้ากับอาซื้อมาให้เลยนะ มันน่ารักเหมาะกับตัวหนูมากเลยนะ ไหนๆก็มาบ่อยขึ้นก็มานอนพักที่นี่ได้นะจ๊ะ น้าไม่ว่าหรอก(^_^)"
  "จะดีหรอคะ?"
   ดูผมสิหัวปูดเป็นลูกส้มอยู่ละ ไม่มีใครสนใจผมเลย~(TOT)
  "...?"ไม่มีใครคิดจะสนใจผมจริงๆด้วยแม้แต่พ่อก็ด้วย
  
  
 
Writer ตอนนี้อาจจะปนๆกันหน่อยนะคะ  เป็นแบบหลากอารมณ์...ซีเรียส+ฟิน+ตลกๆ จะได้ไม่เบื่อเนอะ แต่Ep.นี้ก็ฟินไปชั่วขณะ ยังไม่จบนะจ๊ะ ติดตามต่อเรื่อยๆจนกว่าจะจบซีรีย์นี้นะ ตัวไรท์เองก็ยอมรับนะว่ามันซับซ้อน ขนาดไปอ่านตอนเก่า(ตรวจทานว่าเขียนผิดเปล่า?) ไปๆมาๆก็งงกับตัวเองเหมือนกันบางคนอ่านถึงตอนปัจจุบันอย่างเช่นตอนนี้ ก็อาจจะงงกันเพราะอันเก่าอาจจะไม่ได้แจ้งหรือขาดการสนทนาไป ไรท์ก็ไปเพิ่มทำให้อ่านเอาไว้ (แทรกคำพูดเข้าไป) .....พูดมากไปละเดี๋ยวรำคาญไปดีกว่า ติดตาม โหวต แชร์ ให้หน่อยนะ~จะได้มีกำลังใจ เจอกันในEp.26จ้า บ๊ายบาย~~~~~