มหัศจรรย์ตัวหนังสือ ภาค ผู้ถูกเลือก

ความเดิมตอนที่แล้ว

     นางเงือกได้เรียกร้องขอความข่วยเหลือจากผู้ที่ถูกเลือก เขาจึงรับปากที่จะอาสาช่วยเงือกและเผ่าพันธุ์ แต่สิ่งที่เขาจะต้องได้พบเจอนั้นมันจะเป็นอะไร ไปติดตาม

     เงือกสาวได้นำทางบาสไปยังที่หลบซ่อนของเผ่า เขาทั้งสองแหวกว่ายใต้ผืนวารี บาสตื่นตาตื่นใจกับโลกใต้ทะเลซาบ เป็นอีกโลกที่แปลกตาแต่ถว่ามันกลับไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย หินโสโครกที่วางทับถมกันบ่งบอกอารมณ์ถึงความจืดฉืด สาหร่ายที่ควรจะโบกพัดปลิวไสวตามกระแสน้ำกลับนอนราบกับพื้นทราย แม้กระทั่งปลาน้อยใหญ่ก็ยังหาได้ยากในใต้น้ำที่มีทุกอย่างครบยกเว้นความสุขสดใส ฟองน้ำลอยมารุมล้อมร่างกายเป็นเหมือนดั่งจดหมายของความทุกข์แห่งท้องทะเล 

     ในที่สุดเราก็มาถึง สิ่งที่เห็นไม่ใช่หมู่บ้าน เมือง หรือสิ่งก่อสร้างใด สิ่งที่อยู่เบื่องหน้านั้นมีแต่ความว่างเปล่า ไหนละเหล่าเงือกพวกอยู่เเห่งใด ผมหันมองหน้าเงือกสาว แววตาของเธอมีแต่ความเศร้าและความหวาดกลัว เหล่าเงือกค่อยๆออกมาจากที่หลบซ้อนมารวมกันตรงหน้า มีแต่เด็ก ผู้หญิงและเงือกชรา ผู้ชายมีเพียงไม่มาก ใบหน้าเงือกเหล่านั้นมีแต่ความโศรกเศร้า ผมได้แต่ยืนมองด้วยความสงสารในรูปร่างที่ผอมโทรม บ้างก็พิการ บ้างก็มีบาดแผล

 ตอนนี้ผมรู้สึกว่าเหล่าเงือกได้ส่งพลังและความหวังมาที่ผม ผมกลายเป็นศูนย์กลางแห่งดวงจิตและเป็นความหวังเดียวของพวกเขา ถึงแม้ว่าผมจะไม่มั่นใจในภาระอันใหญ่หลวงนี้ ถึงอย่างไรก็คงต้องลองดูสักตั้ง มีปากกาตาลุงฟันหลออยู่ในมือจะกลัวอะไร "เราจะเริ่มที่อะไรก่อนละท่าน" หากมองไปรอบๆที่หลบซ้อนของเหล่าเงือกเป็นเนินหินเสมือนเป็นกำแพง ประกอบกับหวนนึงถึงคำที่ว่าเหล่าเงือกจะหนีไปที่ใดเจ้ากุนชรมันก็มักจะตามจนพบ เพราะฉนั้นจึงไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องหนีหรือหลบซ้อน "เราจะปักหลักสู้ สั่งทุกคนช่วยกันสร้างปราการณ์" เหล่าเงือกช่วยกันสร้างโดยใช้เวทย์มนต์เพียงไม่นานปราการณ์จึงสำเร็จ เหล่าเงือกนั้นมีเวทย์มนต์แต่ไม่สามารถรับมือกับปีศาจตนนี้ได้ สิ่งที่เราต้องการและจำเป็นมากๆคือกองทัพ เหล่าเงือกเริ่มแปลกใจในข้อนี้ "ท่านผู้ช่วยเหลือ เรามีเพียงเด็กกับเงือกแก่ เราไม่มีเรียวแรงพอจะสู้มันได้หรอกท่าน" เงือกหญิงชรากล่าวด้วยความเกรง "เรื่องนั้นท่านไม่ต้องเป็นห่วง เราสามารถนำของทัพมาให้ท่านได้" เหล่าเงือกยังคงงงงวย คราวนี้ก็ได้เวลาShowแล้ว ล้วงกระเป๋าหยิบปากกาออกมา พร้อมหลับตาจินตนาการถึงนักรบเงือก รูปร่างกำยำแข่งแรง หลังวาดเสร็จกองทัพถือกำเนิดขึ้นจากกองทรายต่อหน้าต่อตาเหล่าเงือก เราจึงมีกองทัพเป็นของตัวเอง กองทัพที่มีความเเข็งแรงและแสนยานุภาพ

      เงือกทหารทุกตัวพร้อมหอกอาวุธประจำกายได้รับคำสั่งให้คุ้มกันป้อมแห่งนี้เพื่อรอรับการโจมตี เมื่อพระอาทิตย์ดำดิน เหล่าทหารเงือกยังคงทำหน้าที่อย่างแข็งขัน ชาวเงือกเริ่มมีกำลังใจ รอยยิ้มเล็กๆได้บังเกิดขึ้นบนใบหน้าเหี่ยวและแก้มเเดงๆของเงือกน้อย มันมีพลังทำให้สิ่งต่างๆรอบตัวมีชีวิตชีวา ก้อนหิน สาหร่าย ที่หลับไหลได้ฟื้นคืนมาอีกครั้ง 

      เช้าวันรุ่งขึ้น ผมต้องสดุ่งตื่นด้วยความตกใจ "ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น เสียงดังเชียว" เมื่อลุกออกมาจากห้องนอน พบเหล่าเงือกกำลังแตกตื่นในอะไรบางอย่าง เงือกสาวที่นำผมมา ว่ายเข้ามาหาผม "มันมาแล้ว ท่านต้องช่วยเรานะ"

ปีศาจมันมาแล้วหรอ ทหารทุกตัวต่างเตรียมพร้อมรับมือ เวลาผ่านไป เรารอคอยมันออกมา  แต่โลกใต้น้ำกลับนิ่งเงียบสงัด มีเพียงแสงอาทิตย์สาดส่องทะลุลงมาสะท้อนกับเงาทราย 

       จังหวะที่เริ่มเซ็งกับการรอ ก็มีเงาขนาดใหญ่พาดผ่านปราการณ์ของเรา เงามันใหญ่มาก ถ้ามันโจมตีเราคงต้านไม่อยู่แน่ๆ จึงออกคำสั่งให้ชาวเงือกหลบซ้อน ทุกอย่างในตอนนี้มันเบาจนไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียงหัวใจตัวเองที่เป็นช้าลง ช้าลง ราวกับจะหยุดเต้น ทุกสายตาทุกความหวัง ทุกดวงวิญญาณที่ผูกติดกับเรา มันทำให้เราแข็งเเกรงและพร้อมที่จะรบ ไม่นานนักเราเริ่มเห็นเงาดำทมิฬลอยมาจากด้านหน้า จากตัวเล็กมันกลายเป็นตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ภาพที่เห็นเป็นสีดำจางๆเริ่มชัดเจน เมื่อเข้ามาใกล้พอที่สายตาจะมองเห็น โอ้ว!พระเจ้า ไอ้ปีศาจกุนชรที่เหล่าเงือกรู้จัก มันคือจระเข้ยักษ์ 

      มันมาหยุดอยู่หน้าป้อม เหล่าทหารเข้าล้อมมันไว้ ถึงกองกำลังจะมีมากมายเพียงใด ก็ยังรู้สึกว่าไม่พอที่จะกำหราบมันได้ สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ก็คือการจ้องมอง ของปีศาจกับผู้ช่วยเหลือ เจ้าปีศาจตนนี้ในตาแฝงไปด้วยความโหดร้าย ลอยแผลเป็นที่หน้าทำให้มันน่ากลัวยิ่งขึ้น หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว มือไม้สั่นอยากจะว่ายหนี "เราคือผู้ถูกเลือก เราคือผู้ถูกเลือก" แอบคิดดังๆในใจเพื่อกลบความกลัว เหมือนว่าเจ้าปีศาจมันจะจับกลิ่นความกลัวได้มันเข้ามาใกล้ผมเรื่อยเหมือนจะท้าทายคู่ต่อสู้ ในตอนเดียวกันนั้นเองร่างกายผมเปลี่ยนไป ร่างใหญ่เเข็งแรง ทรงพลังและอาวุธหอก ก่อนหน้านั้นผมแอบบเขียนให้ตัวเองกลายร่างเป็นไกรทองหมอปราบพยาชารวัลในตำนาน ความมั่นใจและความองอาจเข้ามาสิ่งในจิตวิญญาณความกลัวหนีหายสลายไปกับสายน้ำ ส่วนเจ้าปีศาจมันไม่ได้เกรงกลัวเลยสักน้อย

มันกลับเปิดฉากโจมตัวเสียก่อน

โปรดติดตามตอนต่อไป ในมหัศจรรย์ตัวหนังสือ1/5

นามปากกา

W.N.Neonpoo