มหัศจรรย์ตัวหนังสือ ภาค ผู้ถูกเลือก

ความเดิมตอนที่แล้ว

     สุดท้ายดารรอคอยของผู้ช่วยเหลือจึงมาถึงเมื่อปีศาจเพรชฆาต เข้ามายังดินแดนที่ผู้ช่วยเหลือเตรียมรับมือ ทั้งสองจองมากด้วยความองอาจในตน แล้วเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต้องติดตาม

     การต่อสู้ของทั้งสองจึงเริ่มขึ้น เมื่อกุนชร ปีศาจจรเข้ยักษ์เปิดฉากเข้าจู่โจม ด้วยพลังแห่งตัวละครที่ผู้ช่วยนิมิตขึ้นนั้นทำให้หลบหนีการโจมตีของหางที่หนาใหญ่และเร็วดังสายฟ้าได้ทันเวลา ผู้ช่วยเหลือออกคำสั่งโจมตี เหล่าทหารหาญทั้งบุกเข้าทะลุมบอนอย่างไม่เกรงกลัวต่อเทพแห่งความตาย แต่หาได้เป็นผลไม่ เมื่อเจ้าปีศาจ เหนือกว่าด้วยพละกำลังที่มีมากกว่าหลายเท่า ผนวกกับผิวหนังที่หนาแข็งปานหิน คมหอกคมดาบไม่ได้ทำให้มันละคายเคืองแม้แต่น้อย กลับเป็นฝ่ายทหารเงือกเสียอีกที่ต้องเพี้ยงพร้ำต่อปีศาจ การจะเอาชนะมันได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะไม่เหตุหนทางที่จะทำลายมันลงได้เลย ผู้ช่วยเหลือมองหาจุดอ่อน แต่อะไรละคือจุดอ่อนของมัน หากดึงดันจะเข้าตีด้วยกำลังคงต้องพ่ายเป็นแน่ หากจะทำลายจุดอ่อนมันแต่ก็ยังหาไม่พบ เงือกเป็นสิ่งสีชีวิตที่ฉลาดมาก เมื่อมีภัยพวกมันจะรวมกับส่งดวงจิตเพื่อต่อต้านและทำลายศัตตรู ผู้ชาวยเหลือคุ่นคิดวิตกอยู่ในใจ จากอดีตเด็กหนุ่มที่ไร้สาระอ่อนแอและขี้คลาน ในครานี้ชั่งต่างกันยิ่งนักเมื่อเข้าต้องมาเป็นผู้ถูกเลือก เหล่าทหารหาญยังคงเข้าบึกโจมตีเจ้าปีศาจเป็นระยะๆ กองกำลังบางส่วนพลาดท่าถูกสังหารและสลายหายไปกลายเป็นเศษทราย 

     สิ่งที่ผู้ช่วยเหลือได้มีวิธีเดียวในตอนนี้คือการผูกดวงจิตของชาวเงือก คงจะเป็นไปได้ยากที่จะเอาชนะความกลัวในใจพวกเขา อดีตที่โหดร้ายและเจ็บปวดที่ปีศาจเคยกระทำกับคนรักครอบครัวของพวกเขามันยากนักที่จะให้ลืม ผู้ชาวยเหลือเข้าไปยังที่ซ้อนของเหล่าเงือก "ชาวเงือกทั้งหลาย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่องอาจ อาจเป็นเพราะร่างแปลง "หากจะให้เราสู้เพียงลำพัง เราคงต่านมันไม่ไหว เราต้องให้พวกท่านช่วย" เหล่าเงือกที่หวาดหวั่นขวัญหายนั่งกอดกันกลมด้วยความกลัว ช่างน่าสงสารยิ่งเด็กเล็กคนแก่ หญิงสาว จักต้องมาสูนสิ้นกลิ่นเผาพันธ์ "สิ่งที่เราตีองการคือการผูกดวงจิตของพวกท่าน จงลุงขึ้นมาร่วมกันสู้ เมื่อท่านสู้ท่านจะชนะ หล่อหลอมด้วงใจให้เป็นหนึ่ง ด้วยพลังรักและศรัทธา จงลุกขึ้นมา! เพือเผาพันธ์แลลูกหลาน" เงือกแก่ที่กำลังนัางร้องไห้ลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตา เธอค่อยยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมไว้ที่หน้าอกพร้อมหลับตา เงือกทั้งหลายเเปลกใจในการกระทำ ในขณะที่ทหารด้านนอกเหลือไม่พอจะต้านปีศาจ มันบุกเขามาชนพนังที่หลบซ้อน เศษหินน้อยใหญ่ตกมา เหล่าเงือกไม่มีทางเลือกมากไปกว่านี้มิเช่นนั้นได้สิ้นเผ่าพันธ์จึงพากันทยอยลุก นำมือกุมอกพร้อมหลับตา 

     ทันใดนั้นดวงไฟที่ขาวจุดประกายขึ้น จากเล็กไปใหญ่ด้วยพลังแห่งศรัทธา รัสมีแผ่ปกคุมไปทั่ว ปีศาจร้ายต้องแสงแห่งการรวมศรัทธาจึงเกิดความหวาดกลัว มันอ่อนแอลง เป็นโอกาสดีที่จะสังหาร แต่ผู้ช่วยเหลือเลือกจะไม่ทำ ปล่อยให้มันหนีกลับไป และหวังว่ามันคงจะไม่หวนคืนมาอีกครั้งตรามที่เหล่าเงือกยังมีศรัทธาและไม่เกรงกลัวในอำนาจแห่งมัน 

     ท้องน้ำที่เศร้าหมอง กลับกลายมามีชีวิตอีกครั้ง โขนหิน ดินทราย สาหร่าย ปลาน้อยใหญ่ ฝื้นคืนชีพ มันยิ้มแย้มร่าเริ่ง ฟองอากาศที่เป็นดังจดหมายแห่งความเศร้า ลอยละล่องขึ้นเหนือผิวน้ำ นี่คงเป็นความสุขที่ใต้ผืนนี้ขาดหายมานานแสนนาน ความสวยงามมากมาย ความมหัศจรรย์ ที่หาไม่ได้ในโลกแห่งความจริง มันมาอยู่ในนี้ 

     เหล่าต่างพากันมาขอบคุณผู้ช่วยเหลือ "อันที่จริงผมยังไม่ทำอะไรเลย พวกท่านต่างหากที่สู้กับมัน จงจำไว้เมื่อใดที่ท่านมีศรัทธาในสิ่งใด สิ่งนั้นมันจะสถิตอยู่กลางใจท่าน หากท่านลงมือทำ สิ่งนั้นจะสถิตข้างกายท่าน" ผู้ช่วยเหลือกล่าว 

     หลังจากจบภาระกิจเหล่าเงือกเดินทางมาส่งผม เงือกสาวเป็นผู้นำทาง ก่อนขึ้นเหนือน้ำ "ขอจูบอีกได้มั้ย" ต้องจูบลาซะหน่อย "ได้" ตื่นเต้นสุด คราวนี้บันจงทำปากจู๋ อยู่ๆมีวัตถุไม่ทราบชนิดกระแทกหน้า "โอ้ย!" ผมถูกตบ แต่ก็น่ารักดีนะ หลังจากขึ้นบกหันกลับไปโบกมือลา เหล่าเงือกทั้งหลายเล่นน้ำกันอย่างมีความสุข รอยที่สวยงามบนใบหน้าที่ผมไม่เคยได้เห็นตั้งแต่เข้ามาในโลกนี้ วันนี้มันมีให้เห็นเต็มไปหมด 

     ระหว่างที่มองเหล่าเงือกมาส่งและสนุกกับการเล่นน้ำในดินแดนของตน แสงที่ขาดบังเกิดขึ้นพร้อมกับดูดร่างของผม รู้สึกตัวอีกทีก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนหลังเดิม

หันมองดูนาฬิกา เพิ่งเดินผ่านไปไม่ช้า ในที่สุดก็ต้องกลับมาอยู่กับความจริง ในคืนนั้นทิ้งตัวลงนอน พร้อมรอยยิ้มและความทรงจำ มันนาเหลือเชื่อจริงกับสิ่งที่พบ มันอาจดูเหมือนฝันแต่ถึงจะเป็นความฝันก็คงเป็นฝันที่ดีที่สุดเลยละ

       เปิดเรียน วันเปิดภาคเรียนวันแรก ผมอยากจะเล่าเรื่องที่ผมเจอให้ทุกคนฟัง แต่เขาต้องหาว่าผมบ้าแน่ๆ ซึ่งปกติคนอื่นๆก็คิดอย่างนั้น ผมตัดสินใจเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวดีกว่า หลังเลิกเรียนผมเดินทางกลับ แต่ไม่ลืมที่จะแวะไปทักทายตาลุงฝันหลอ เมื่อถึงที่หมาย ร้านขายของเก่ากลายเป็นพื้นที่โลง เหมือนไม่เคยมีใครมาที่นี่ ร้านตาลุงหายไปไหน ผมลงจากรถ ยืนตรงจุดที่เคยยืนในวันนั้นและมองดูความว่างเปล่า หรือจะเป็นอีกเรื่องที่ซ้อนอยู่ของชายแก่ลึกลับ  

W.N.Neonpoo