นิลสีเทา

-

เขียนโดย thalin

วันที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 10.53 น.

  5 ตอน
  0 วิจารณ์
  6,143 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2559 17.39 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

2) ผู้เป็นกำลังใจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                    วันนี้เป็นวันอาทิตย์  และเป็นวันที่ผมจะไปหาคุณยายที่โรงพยาบาล

                    ผมพยายามทำตัวให้ว่างและเตรียมตัวไปหายาย  ผมยอมออกเงินค่าบุหรี่ให้จิน  พี่ชายผู้ไม่เอาไหนเมื่อตอนเช้า  ผมลงบันไดบ้านมา  พ่อและแม่กำลังถกเถียงกันเรื่องอะไรบางอย่าง  ผมไม่อยากรู้จึงกะว่าจะเดินหนีออกไปให้ไวที่สุด  แต่พ่อก็ถีบเท้าขวางประตูเอาไว้

                    "นั่นแกจะไปไหน..?"

                    "ผมจะไปหายาย"

                    ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องโกหก. แต่พ่อกับแม่กลับเขม่นสายตาใส่ผมเสียอย่างนั้น  ผมจำไม่ได้ว่าไปทำอะไรผิดไว้ตอนไหน  ผมก็จัดการวางเงินทั้งหมดที่หามาได้ไว้ให้จินลูกชายสุดมี่รักของพวกเขาแล้วไง  จะเอาอะไรกับผมอีก

                    "ต่อแต่นี้ไป  แกไม่ต้องไปหายายของแกอีกแล้ว"

                    "ไม่". ผมตอบทันที

                    พ่อลุกขึ้นและทำท่าจะกระชากคอเสื้อของผม  ผมต้องโดนดีแน่ถ้ายืนอยู่เฉยๆ  แต่ผมคุ้นชินกับเรื่องแบบนี้ดี ผมก้มหลบและวิ่งหนีออกมาโดยมีเสียงของพ่อตะโกนไล่หลังมา ผมไม่คิดจะหันกลับไปมอง ผมรู้ดีว่าพ่อต้องโกรธมาก  และพอผมกลับถึงบ้าน  เขาก็จะขยี้ผมจนเละโดยมีจินคอยอัดคริปวีดีโอตลกๆให้...ช่างปะไร  ผมไม่สนหรอกว่ามันจะแย่แค่ไหน  ชีวิตของผมแย่พอแล้ว และพ่อไม่มีสิทธิมาทำลายความสุขเพียงหนึ่งเดียวของผม  นั่นก็คือการได้ไปหาคุณยาย

                    ผมไม่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมพ่อถึงต้องห้ามผม  พ่อไม่ชอบยาย  และแม่ก็เออออเห็นด้วยที่จะไม่ให้ยายอยู่ด้วย  นั่นเป็นความคิดที่น่ารังเกียจที่สุด  พ่อไม่เคยไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาล แม่ก็ด้วย  จิน...เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมียาย

                    คนเดียวที่มาหายายในวันหยุดคือผม...และผมจะไม่ทำให้ยายผิดหวัง

                    ผมออกจากบ้านโดยร่างกายครบสมประกอบ

                    ยายเป็นคนใจดี  ท่านเป็นคนเดียวที่คอยปลอบโยนเมื่อผมรู้สึกท้อแท้ เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างผม ผมเป็นเด็กที่ร่างกายอ่อนแอ  ทำให้ผมมักจะต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ  ยายเข้าใจผมเพราะท่านก็ป่วยเหมือนกัน ท่านมักจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า

                    'นิล  ชีวิตคนเรามันไม่ยั่งยืนหรอก  ยายป่วยเพราะยายแก่แล้ว ยายเป็นเหมือนเครื่องจักรที่กำลังจะพัง  มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ถ้าเราจะทุกทรมานหรือต้องตายจากไป...แต่มันก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน' ยายจะยิ้มให้ผมเสมอ

                    'ผมไม่เข้าใจ'

                    'ถ้าได้ไปเกิดใหม่  ก็จะมีชีวิตใหม่  มีร่างกายใหม่ มีเรื่องราวชีวิตเรื่องใหม่ให้เราได้จดจำ  และสิ่งใหม่ๆที่เกิดขึ้นนั้น  อาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้...ทุกเรื่องราวสำคัญ  และมันจะสำคัญมากกว่าเมื่อเราจบเรื่องตามที่มันควรจะเป็น  พยายามมีชีวิตอยู่ให้ถึงที่สุด ชีวิตในชาตินี้จะได้มีคุณค่าและไม่สูญเปล่า...ยายคิดว่านี่มันดีแล้ว'

                    ผมไม่ฉลาดพอจะเข้าใจความหมายของยาย  แต่ผมจะถามอีก ผมชอบคุยกับยาย...ผมเชื่อว่าวันหนึ่งผมต้องได้คำตอบ

                    ผมถึงโรงพยาบาลในเวลาไม่กี่นาที  ตรงดิ่งขึ้นไปหายายที่ห้องรวมผู้ป่วย แต่เตียงของยายกลับว่างเปล่า  ผมเดินดูจนทั่วห้องพักรวมแต่ก็ไม่พบคุณยาย บางทีท่านอาจจะถูกย้ายไปที่ห้องตรวจก็ได้...

                    ในที่สุดผมก็เจอคุณหมอที่รับเรื่องดูแลร่างกายคุณยาย ผมถามเขา แต่เขากับหน้าซีดเผือก

                    คำตอบของเขากรีดแทงหัวใจของผมอย่างถึงที่สุด...จนผมไม่อยากที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

                    'มาหายายอีกนะ...แล้วยายจะเล่านิทานให้ฟัง'

                    ดูเหมือนว่าต่อแต่นี้ไป  ผมจะไม่ได้ฟังอะไรจากยายอีกแล้ว

                    "คุณยายของเธอเสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วล่ะ". คือสิ่งที่หมอบอกผม

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา