Just love... แค่รักก็พอ

และแล้วเราก็เดินทางมีถึงตอนจบกันเสียที....

            3 ปีผ่านไป...

            มันเป็นไปตามที่เธอบอกจริงๆ ตลอดระยะเวลา 1เดือนที่ผ่านมา... ผมเอาแต่เดินขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียน คิดถึงแต่คำพูดที่เธอพูดทิ้งไว้ ดาดฟ้าที่ว่างเปล่า... อากาศที่ว่าหนาวแล้ว กลับยิ่งหนาวกว่าเดิมขึ้นไปอีก

            ผมได้รับเมล์ปริศนาทุกๆเดือน(เดือนละครั้ง) เมล์นั้นมักจะบอกเล่าถึงเรื่องราวของผมที่จะเกิดขึ้น ตอนแรกผมคิดว่าคงเป็นพวกสแกรมเมอร์ที่ชอบส่งเมล์เข้ามาขายของ แต่เรื่องเล่าที่ส่งเข้ามาให้ผมอ่านนั้นมันดันเกิดขึ้นจริง

            ผมรู้ว่าเมล์นี้ต้องเป็นของยัยหลายผอ.แน่ๆ แม้จะส่งเมล์กลับไปแต่ก็ไม่มีการตอบกลับมาจนผมเลิกส่ง เรื่องราวที่เขียนมาแจ้งเตือนมันนั้นมันเป็นเรื่องดีและไม่ดีปนกันไป ถึงแม้ว่าผมจะพยายามเลี่ยงไม่ให้พบเรื่องไม่ดีแต่มันก็ยังเกิดอยู่ดี พูดง่ายๆคือ ผมไม่อาจเลี่ยงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นได้ แต่สามารถทำให้มันเบาลงมาได้

            ทั้งเรื่อง...

            “อาหมิง! แกไม่ดีใจหน่อยหรอที่สอบติดมหาลัยที่ปักกิ่งได้?” ซินเย่แสดงความยินดีกับผมที่สอบเข้ามหาลัยติด หรือ...

            “อาหมิง... ฉันชอบนาย ต่อให้นายคิดกับฉันแค่เพื่อน ฉันก็ไม่ล้มความตั้งใจ จะพยายามทำให้นายชอบฉันกลับให้ได้” เข่ออี้มาสารภาพรักกับผม หรือ...

            “พี่หย่ากับพี่เขยแล้ว จะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านอาทิตย์หน้านะ” พี่สาวของผมที่จู่ๆก็หย่ากับพี่เขยโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

            เธอเขียนบอกผมล่วงหน้าหมดทุกอย่าง นี่คิดจะไม่ให้ลุ้นเองเลยหรอ? แต่ก็ต้องขอบคุณที่เธอเขียนมาเตือนสติผมในทุกๆเรื่อง ทุกๆเดือน ตลอดระยะเวลา 3 ปีที่ผ่านมา

            อย่าหาว่าผมไม่ตามหาเธอนะ... ผมตามแล้ว พวกคุณเชื่อมั้ยล่ะว่า คนพวกนั้นกลับตอบผมไม่ได้เหมือนกันว่าเธอหายไปไหน ไม่มีใครสามารถตามตัวหรือติดต่อเธอได้เลย แม้กระทั่งคุณอาสุดหล่อที่ผมคิดว่าสนิทกับเธอที่สุด

            วันที่ 3 เดือนธันวาคม...

            ผมมักจะได้เมล์ทำนายอนาคตทุกสิ้นเดือน แต่นี่ก็เลยมา 3วันแล้วที่ผมไม่ได้รับเมล์นั่นเลย เกิดอะไรขึ้นกับยัยนั่นรึเปล่านะ? เอาแต่เป็นห่วงจนไม่มีกระจิตกระใจเรียนวันนี้เลย ผมลืมไปบอกรึเปล่าว่า ซินเย่ก็เรียนมหาลัยเดียวกับผมด้วย

            ผมนัดซินเย่ไปเจอกันที่ร้านกาแฟจุดนัดพบประจำของพวกเรา กริ๊งงงงง เสียงกระดิ่งเหลืองทองดังขึ้นที่หน้าร้าน พนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน เธอเดินไปทักทายเถ้าแก่ที่ดูท่าทางใจดีก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้าน

            “ขออนุญาตเก็บแก้วนะคะ ^^”

            “ครับ”

            ผมตอบเธอไปโดยไม่มองหน้า เธอหยิบแก้วที่ว่างเปล่าเพราะรอซินเย่นาน กริ๊งงงงง เสียงกระดิ่งเหลืองทองดังขึ้นที่หน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นสาวสวยประจำใจของผม เธอเดินตรงมาหาผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มดั่งดอกไม้แสนสวย

            “เข่ออี้! เธอมาได้ยังไง?”

            “ฉันแวะมาซื้อกาแฟก่อนเข้าเรียนน่ะ ช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย? พอดีเพื่อนฉันฝากซื้อกาแฟด้วย นายพอจะช่วยถือไปส่งฉันหน่ยอได้มั้ย?”

            “ได้สิ”

            เข่ออี้เดินไปสั่งรายการกาแฟกับเถ้าแก่ที่หน้าเคาร์เตอร์ ถ้าเธอจะสั่งขนาดนี้ ยกร้านไปตั้งในมหาลัยเถอะ ผมยืนมองรายการที่เธอสั่งไปยาวยิ่งกว่าเล็คเชอร์ของผมซะอีก เถ้าแก่หันมายิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับผมและเข่ออี้

            “สาวน้อยนี่โชคดีจังเลยนะที่มีแฟนหนุ่มดีแบบนี้” เถ้าแก่พูดชมผมต่อหน้าเข่ออี้ ผมนี่อยากจะปฏิเสธว่าผมไม่ใช่แฟนเธอ แต่ก็ไม่อยากหักหน้าเธอ “พ่อหนุ่ม... มีพี่ชายหรือน้องชายเหลือสักคนมั้ย? แนะนำให้หลานสาวฉันหน่อยสิ ยัยหนูนั่นไม่ยอมคบใครจริงๆจังๆสักที ฉันล่ะกลุ้มใจ”

            “ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เดี๋ยวแนะนำให้มั้ยครับ? เขากำลังเดินทางมาพอดี”

            “เอาสิๆ”

            เถ้าแก่ดูจะเห็นชอบด้วยกับการที่ผมจะแนะนำซินเย่ให้หลานสาวเขา อย่างน้อยผมก็ช่วยหาคนมารักษาแผลใจให้เพื่อนรักผมได้แล้วล่ะ มันพึ่งอกหักจากสาวกรรมการนักเรียนเมื่อ 3เดือนก่อน

            กริ๊งงงงง เสียงกระดิ่งเหลืองทองดังขึ้นที่อยู่หน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง ซินเย่เดินเข้ามาด้วยหน้าตาเร่งรีบ เพราะมันผิดนัดผม นิสัยสายตลอดกาลของมันนี่แก้ไม่หายจริงๆ -_-^

            “ขอโทษทีอาหมิง” ซินเย่เดินเข้ามาตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะหันไปเห็นเข่ออี้ยืนอยู่ข้างๆ “เข่ออี้เธอก็อยู่ด้วยหรอ?”

            “พ่อหนุ่ม! คนนี้หรอที่บอกเมื่อกี้...” เถ้าแก่กระซิบถามผม ผมพยักหน้าตอบกลับไป ก่อนจะหันไปเรียกหลานสาวที่อยู่หลังร้าน “เสี่ยวซิน! เสี่ยวซิน!! ออกมานี่หน่อย”

            เสี่ยวซิน...? ชื่อเหมือนกับยัยหลานผอ.ชะมัดเลย นี่ผมแอบหวังเหมือนกันนะเนี่ยว่า ผู้หญิงที่ออกมานั่นจะเป็น เสี่ยวซิน ผู้หญิงที่มองเห็นอนาคตคนนั่น

            ผู้หญิงที่เดินออกมาอยู่ในชุดพนักงาน เชิ้ตสีขาวแขนยาว กระโปรงสีดำถูกทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาล ผมค่อยๆไล่ระดับการมองขึ้นไป... ขึ้นไป... ขึ้นไป... เฮ้ย! ยัยอ้วนนี่คือเสี่ยวซินหรอ?

            “หย่าหลี่! ใครเรียกเธอ ฉันเรียกเสี่ยวซิน” เถ้าแก่ดุยัยอ้วนที่เดินออกมา เธอทำหน้ามุ่ยก่อนจะยอมเดินกลับเข้าไปหลังร้าน

            “ลุง! ลุงควรจ้างพนักงานเพิ่มได้แล้วนะ อาทิตย์หน้าหนูไม่อยู่ ใครจะช่วยลุงทำงาน หย่าหลี่คนเดียวไม่ไหวหรอก”

            ทันทีที่ผมเห็นหน้าหลานสาวของเถ้าแก่ เสี่ยวซิน นักทำนายอนาคตส่วนตัวของผมก็ปรากฏตัวขึ้น เธอดูแตกต่างจากเมื่อ 3ปีที่แล้ว รอยยิ้มของเธอดูสดใสและเป็นมิตรกว่าแต่ก่อนมาก เธอมองมาที่ผมก่อนจะพูดว่า...

            “ไม่เจอกันนานเลยนะ ^_^”

พรุ่งนี้... พบกับบทส่งท้าย(แถมให้นะจ๊ะ)