รวมเรื่องสั้น Amore Perso ความรักที่หายไป

 
 
“นายดื่มน้ำไหม”
“เซี่ยเซี่ย….เอ่อ…ขอบคุณ ฉันชื่อโคซุย นายชื่ออะไร”
“อาร์เนียร์….”
นายคือคนแรกที่ฉันได้เจอหลังจากที่ย้ายโรงเรียนมา หน้าตาดูเหมือนผู้หญิงห้าวเชิดๆหยิ่งๆ สวมแว่นกรอบหนาเตอะ ผมสีดำประกายเขียวดูแล้วก็แปลกตา มันไม่ใช่การย้อมผมแต่เป็นสีผมธรรมชาติที่เกิดจากกรรมพันธุ์ สำหรับฉันมันดูสวยจนสะกดสายตาทุกครั้งที่ได้มอง
“โค นายจะเรียนอะไร”
“ฉันจะเป็นผู้กำกับเหมือนพ่อของฉันให้ได้”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเขียนบทให้นายดีไหมนะ….มังกรร้อยหัว”
“เห…ฉายาอะไรล่ะนั่น”
เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม เรียนมหาลัยด้วยกัน ผ่านร้อนผ่านปัญหาหลายๆอย่างมาด้วยกัน ร่วมงานกันมาก็มาก มีทะเลาะกันก็เยอะ แต่ว่า ยิ่งเวลาผ่านไปความสนิทก็ค่อยๆจางหายไป กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เหมือนต่างคนต่างไปคนละทางนานแล้ว
แต่…รู้อะไรไหม ฉันยังคงเฝ้ามองนายอยู่ตลอดเวลา
ร่างสูงโปร่ง ผมสีดำขับรับกับใบหน้าเอเชียที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้ชายหนุ่มผู้มาเยือนโดดเด่นกว่าใคร แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับสายตาเหล่านั้นมากนัก เพราะจุดประสงค์ของเขาคือใครบางคนที่เขาอยากเจอมากที่สุด
ดวงตาสีดำสนิทมองเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยกองหนังสือ สอดส่ายสายตามองหาคนที่ต้องการจะเจอจนได้เห็นปอยผมสีแปลกตาที่โผล่พ้นจากกองหนังสือขึ้นมาเพียงเล็กน้อย แค่นั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็ปรากฏขึ้นจางๆ
ก๊อกๆๆ…
หลังมือเคาะประตูพอเป็นมารยาท เรียกให้เจ้าของห้องโผล่หน้าขึ้นมามอง
“โค?”
ใบหน้าคมปนหวานแอบเย่อหยิ่งภายใต้แว่นสีชากรอบหนา หันมามองเขาพร้อมกับมือข้างหนึ่งที่เสยผมสีดำประกายเขียวซอยสั้นอย่างลวกๆราวกับคลายความเครียดไปในตัว
“ออกไปดื่มกันหน่อยไหม…….อาร์เนียร์”
ดวงตาสีเขียวเข้มใต้กรอบแว่นหนาช้อนมองร่างสูงที่ยืนพิงขอบประตูอยู่หน้าห้อง
“เอาสิ”
คำตอบเรียบง่าย ก่อนที่มือจะวางงานทั้งหมดลงบนโต๊ะแสนรก และคว้าเสื้อคลุมลุกเดินออกไป
สำหรับนายกับฉันไม่มีอะไรต้องพูดมาก แค่น้ำหนึ่งขวดในวันนั้นมันก็ทำให้เราสนิทกัน จนถึงตอนนี้ เหล้าหนึ่งจอกก็เพียงพอแล้วสำหรับความรู้สึกของเรา……
 
ที่นั่งบนดาดฟ้าของตึกสูงยี่สิบชั้น เป็นที่ผับและเป็นทั้งร้านอาหารในตัว จุดที่ทั้งสองนั่งอยู่ไกลจากความครึกครื้นอยู่พอสมควร การนั่งชิลล์มองวิวยามราตรีพร้อมกับดื่มเครื่องดื่มบาดคอที่นานทีจะมีหนมันก็ไม่เลวเท่าไหร่นัก
“นึกถึงตอนที่เรามาที่นี่ครั้งแรกนะ”
“อืม…..”
“ช่วงนี้งานคงยุ่งมากเลยสิ”
“ก็อย่าที่เห็น นายเองก็ดูผอมไปเยอะนะ โคซุย”
“หึ ช่างสังเกตไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“กลับมาคราวนี้จะอยู่กี่วัน”
“ไม่รู้สิ…..”
บางอย่างแค่มองหน้าก็รู้ใจ และมันไม่มีอะไรที่จะมาแทรกกลางระหว่างเราได้ง่ายๆเลย แต่ว่านะ…..
ระหว่างเรามันเรียกว่าอะไร…………..
สถานะในตอนนี้มันคืออะไรกันแน่….มันคงถึงเวลาที่จะแสดงความชัดเจนออกมาแล้ว
…………………………
“นี่ อาร์เนียร์”
“หืม”
“คบกับฉันไหม”
กริ๊ก….
เสียงน้ำแข็งในแก้วเครื่องดื่มบาดคอกระทบกันเบาๆ ตอนนี้แม้แต่เสียงอึกทึกรอบข้างก็ไม่อาจเข้ามาแทรกกลางความเงียบของคนทั้งคู่ได้
โคซุยมองใบหน้าเย่อหยิ่งภายใต้แว่นสีชากรอบหนานั้นไม่ละจากเพื่อรอคำตอบ อาร์เนียร์ยังคงเงียบและมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่ชายหนุ่มจะหลับตาและผ่อนลมหายใจออกมาราวกับว่าไม่ใช่เรื่องแปลก
“คิดดีแล้วเหรอ”
“ดีสิ”
โคซุยคือผู้กำกับและนักเขียนบทที่มีพรสวรรค์ เขาสามารถสร้างเขาวงกตในบทภาพยนตร์ของเขาละสร้างมันขึ้นมาได้อย่างแนบเนียนและมีเสน่ห์
แต่ว่าในชีวิตจริงนั้นเขากลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
โคซุยไม่ชอบการเล้าโลมและไม่ชอบวกวนเหมือนเขาวงกต สิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุดคือความเรียบง่าย ที่ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้มันมา
“ว่ายังไงล่ะ อาร์เนียร์”
“เอาสิ”
เมื่อได้ยินคำตอบที่เฝ้ารอรอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหนุ่มตี๋หน้าคม
อาร์เนียร์ไม่ใช่คนช่างพูดและทำอะไรมีหลักการเสมอ เขาจริงจังกับทุกเรื่อง และน้อยครั้งมากที่เขาจะแสดงท่าทางลังเลออกมาให้เห็น โคซุยชอบทุกอย่างที่เป็นอาร์เนียร์ แม้แต่เส้นผมซอยสั้นสีดำประกายเขียวอันเป็นเอกลักษณ์นั่นก็ตาม
…………
………………..
ปึง!!!
เสียงประตูคอนโดปิดลงพร้อมกับแผ่นหลังที่พิงแนบกำแพง
“อืม…”
เสียงครางกระเส่าดังเล็ดลอดออกมาจากในคอระหว่างที่สองร่างกำลังคลอเคลียและแลกน้ำลายขมๆของกันและกันอย่างมัวเมา
ตุ้บ!
“จะตรงนี้เหรอ”
“อืม….แล้วค่อยต่อที่เตียง”
“หึ…ใจร้อนเหมือนกันนะ”
 “เอาเท่าที่ต้องการเลย”
วงแขนยาวที่มีริ้วกล้ามเนื้อกำลังสวยโอบรอบคอของร่างที่สูงกว่าก่อนที่ริมฝีปากจะเผยอรับเรียวลิ้นชื้นแฉะที่สอดแทรกเข้ามาหยอกล้อดูดดึงในโพรงปากอย่างสมยอม
จากพื้นบนทางเดินมาที่โซฟาในห้องนั่งเล่นก่อนจะจบลงที่เตียงขนาดคิงไซส์ในห้องนอน แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบเช้า เหลือไว้เพียงร่องรอยที่กระจัดกระจายตั้งแต่หน้าประตูมาจนถึงปลายเตียง ที่มีสองร่างเปลือยเปล่านอนแนบกายกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนบางที่ปกปิดความอัปยศเอาไว้เพียงครึ่งท่อน
เปลือกตาสีขาวคลี่เปิดขึ้นมองใบหน้ายามหลับปราศจากแว่นกรอบหนาสีชาที่เห็นจนชินตา เส้นผมสีดำประกายเขียวเป็นเอกลักษณ์กระเซิงพาดบนหมอนดูมีเสน่ห์จนถอนสายตาจากไม่ได้ และยังร่างกายขาวอมชมพูที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแดงจากการตีตราเมื่อคืน ยิ่งทำให้ใจเต้นเข้าไปอีก
“อืม…ตื่นแล้วเหรอ”
“อาร์เนียร์”
“หืม…”
“ไปเที่ยวกันเถอะ”
“หึ…มังกรร้อยหัวชวนฉันเที่ยวเป็นด้วยเหรอ”
“ฮืม…ไปเจอพ่อแม่ของนาย”
พรึ่บ!
“หมายความว่ายังไง”
เรื่องนี้โคซุยไม่เคยพูดมาก่อน แต่เขาคิดดีแล้ว ทุกอย่างต้องทำให้มันชัดเจนไปเลยจะดีกว่า
ชายหนุ่มจับมือของคนตรงหน้าชูขึ้น นิ้วที่เคยว่างเปล่าตอนนี้มีแหวนทองคำขาวกลมเกลี้ยงสวมอยู่
ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ แค่แหวนวงเดียวที่สวมนิ้วก็ชัดเจนและบอกความในใจออกไปหมดแล้ว
อาร์เนียร์มองแหวนบนนิ้วตัวเอง โคซุยคงสวมให้เขาตอนหลับ แต่นั่นก็ใช่ว่าจะสำคัญ สำคัญคือตอนนี้เขาจะยอมรับมันดีไหม
รอยยิ้มเรียบง่ายที่นานครั้งจะปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเย่อหยิ่ง แสดงออกว่ายอมรับ ก่อนที่วงแขนที่เต็มไปด้วยริ้วกล้ามเนื้อสวยๆจะโอบรอคอของคนที่นอนอยู่แลละมอบจูบเร่าร้อนรับอรุณให้อีกสักหน
“เอาสิ แต่บอกไว้ก่อนนะ ถ้านายคิดจะไปจากฉันล่ะก็ มันจะไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว”
“หึ…นี่แหละที่ต้องการ”
แล้วบทรักเร่าร้อนก็เปิดฉากขึ้นอีกครั้ง อย่างไม่รู้เบื่อ
 
จบ….