รักนะ ยัยบ้าพลัง

                                             ห้องของคางุระ
 
                        คางุระ: เฮ้อ ที่ไหนอ่ะ เเต่เอ๋? นี้มันห้องฉันนี้หว่า
                        โอคิตะ: เธอสลบไปน่ะ ฉันเลยอุ้มมาที่ห้องเธอ
                 เเต่ว่านะฉันจำได้ว่าตอนอ่าบนํ้าเสร็จน่ะ ฉันคุยกับโอคิตะนี่
                     เอ๋? แต่ว่าฉันคุยกับนายเรื่องเอ่อ ลืมไปเเล้วนี่หว่า 
                       
                        คางุระ: เอ๋อ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ ตอนนั้นฉันบอกกับเธอว่า
                                 ฉันได้ยินทุกอย่างยังไงเล่า
                        คางุระ: ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ นายรู้ได้ไง
                                 หรือว่านายอ่านใจได้
                        โอคิตะ: ก็ใช่น่ะสิ เเหม ทำมาเป็นเผลอ เลิกเอ๋อได้เเล้วนะเธอน่ะ
                        คางุระ: ทะ..เเทงใจดำจริงๆเลยนะนายอ่
                        โอคิตะ: เมื่อไรเธอจะไปโรงเรียนล่ะ ก็เธอคิดในหัวว่าจะไม่ไปโรงเรียน
       เค้ารู้ได้ยังไงวะ ยังไม่ได้พูดให้ฟังเลยนี้ งั้นมีเเต่ต้องถามความจริงเท่านั้นเเล้วล่ะนะ
                       
                        คางุระ: ฉันขอถามนายเลยละกัน นายน่ะอ่านใจได้ใช่ไหม 
                        โอคิตะ: ฉันก็เหมือนเธอนั้นล่ะ ตอนที่เธอคิดในใจฉันได้ยินหมดเลย
                                  นอกจากจะอยู่ห่างจากเธอฉันก็ไม่ได้ยินอะไรเเล้ว
                        คางุระ: อย่างที่นายรู้ ฉันเเค่ไม่อยากให้นายมายุ่งกับฉัน
  เพราะนายมายุ่งกับฉัน คนอื่นเลยมองนายเเปลกๆ อย่างกับว่าฉันเป็นคนที่ไม่ควรเข้าไกล้นาย
                       โอคิตะ: มันหน้าจะเป็นเธอ ไม่ใช้หรอที่โดนมองเเปลกๆ เเต่ว่านะ
                                 รู้สึกว่าตอนเดินไปมา ก็รู้สึกว่าจะโดนจับตามองเหมือนกัน
                        คางุระ: ฉันถึงบอกไงว่า ไม่ให้ข้าไกลไงเล่า
                                 เเละก็ออกไปจากห้องฉันซะ
                       โอคิตะ: คร้าบๆ รู้เเล้วคร้าบ เเต่ถ้าเธอมาโรงเรียนฉันก็จะไม่ยุ่งกับเธอ
                                 งั้นราตรีสวัส
                        คางุระ: ราตรีสวัส