ลวงรัก แรงแค้น

 

 

       แก้วไม่สนใจคำพูดของโทโมะ  ในเมื่อเธอเดินมาถึงขนาดนี้ จะกลัวอะไร  ถอยหลังกลับก็ 0

  เดินต่อไปก็มีโอกาสชนะ    รถแล่นมาจอดที่บริษัทขายรถ  โทโมะหันมามองหน้าหญิงสาว ที่งอง้ำ 

 ก่อนจะกระตุกยิ้ม เปิดประตูรถออกมา ชายหนุ่มเดินมากุมมือบางเอาไว้  อีกฝ่ายตกใจ  ชักมือกลับ

แต่โทโมะกำมันแน่นกว่าเดิม

 

 

“ อยู่เฉยๆ...ถ้าไม่อยากโดนดี”

 

 

โทโมะเอ่ยกระซิบที่หู ก่อนจะยิ้มร่า จูงมือแก้วเข้าไป

 

 

“สวัสดีค่ะ...มารับรถใช่มั้ยค่ะ ”

 

 

“ ครับ..รถอยุ่ไหนครับ”

 

 

“ ทางนี้เลยค่ะ ..นี่ค่ะ  ใหม่ล่าสุดเลยน่ะค่ะ  สีแดงโฉบเฉี่ยว เหมาะกับสาวสวยผู้ดี อย่างน้องสาวของคุณ”

 

 

        โทโมะและแก้วเดินตามพนักงานสาวสวยมาหยุดอยุ่ที่รถจากัวร์สีแดงเลือดหมูคันหรู  ที่มีไม่กี่คัน

ใน ประเทศไทย   หญิงสาวมองอย่างอึ้งๆ  ไม่คิดว่าพ่อโทโมะจะซื้อรถหรูให้เธอขนาดนี้ แถมราคายัง

แพงกว่ารถ ที่โทโมะขับซะอีก  ใบหน้าสวยหันมองคนที่กุมมือเธออยุ่ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขากำลังข่มอารมณ์

โกรธเอาไว้ อยู่

 

 

 

“ใครว่าน้องสาวหล่ะครับ......ภรรยาผมต่างหากใช่มั้ยที่รัก ”

 

 

       ฟอด  โทโมะปั้นยิ้ม ก่อนจะก้มลงหอมแก้มขาวของแก้วฟอดใหญ่  หญิงสาวหน้าแดง

   มองพนักงานที่กำลังทำสีหน้างุนงงมองพวกเขาอยู่

 

 

“อ้าววว  นึกว่าน้องสาว...ภรรยาหรอค่ะ  แหมเด็กจัง...ไวไฟจังเลยน่ะค่ะ เด็กสมัยนี้”

 

 

“คุณไม่ควรแส่เรื่องลูกค้าเพราะไม่ใช่เรื่องของคุณน่ะครับ....ผมมารับรถ  ไหนกุญแจ”

 

 

“ขอโทษค่ะ...นี่กุญแจ   ขอให้มีความสุขน่ะคะ”

 

 

โทโมะรับกุญแจรถมาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเดินไปที่รถแล้วเข้าไปนั่ง ก่อนจะหันมามองแก้วที่ยืนอึ้งอยุ่

 

 

“ทำอะไรอยุ่....ขึ้นรถสิ”

 

 

“นี่มันรถฉัน..นายจะขับทำไม  นายกลับไปเอารถนายสิ”

 

 

“ขับเป็นหรอ....ฉันบอกให้ขึ้นรถ  จะขึ้นดีๆหรือให้ฉันไปอุ้ม”

 

 

         โทโมะเอ่ยเสียงเข้ม เมื่ออีกฝ่ายทำเฉย ไม่เดินมาสักที   เมื่อเห็นว่าโทโมะจะเอาจริง

  แก้วจึงจำยอมเดินเข้ามานั่งในรถเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ

 

 

“นายนี่มัน....ออกรถไปสิ  ฉันจะรีบกลับบ้านแล้ว”

 

 

“แค่นี้แหล่ะ..ลีลาอยู่ได้ ”

 

 

โทโมะเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะสตาร์ทรถ และขับเคลื่อนออกทันที ชายหนุ่มผิวปากอย่างอารมณ์ดี

 จนคนที่นั่งอยุ่ด้วยอดสงสัยไม่ได้

 

“อารมณ์ดีจังเลยน่ะ...”

 

 

“แน่นอน...หึหึ ”

 

 

“ว้าย..ไอ้บ้า...เอามือนายออกไปน่ะ.”

 

 

       แก้วร้องลั่น   เมื่อจุ่ๆโทโมะก็เอามือตนเองมาวางบนขาอ่อนของเธอ และลุบไล้จนเธอขนลุก  หญิงสาวพยายามเอามือปัดออก แต่มือโทโมะติดหนึบราวมือปลาหมึก

 

 

“ทำไม..มากกว่านี้ฉันก็เคยทำ..ร่างกายของเธอ ทุกส่วนทุกตรางนิ้วฉันก็เคยชิมเคยกินมาแล้ว”

 

 

“หุบปากน่ะ..หยุดพูดเรื่องนั้นได้แล้ว....อดีตมันก็คืออดีต ”

 

 

“หึหึ...แต่ฉันยังไม่เคยลืมรสชาติของมันหรอกแก้ว..มันขาว และหอมหวานกลิ่นกายของเธอมันช่างยั่วยวนและ....”

 

 

“  กรี๊ดด  พอได้แล้ว...อึก..ฉันไม่อยากฟัง พอๆๆๆ”

 

 

แก้วร้องกรี๊ดลั่น  มือ 2ข้างยกขึ้นปิดหูตนเอง ส่ายหัวไปมา ไม่อยากรับฟังสิ่งต่างๆที่เขาพูด 

  น้ำตาเม็ดโตพรั่งพรูไหลออกมาจากดวงตากลมโตอย่างไม่ขาดสาย

 

 

“ฮึก...ขอร้อง..ฮือๆ   อย่าพูดถึงเรื่องนั้น”

 

 

“แก้ว...ฉัน”

 

 

โทโมะนิ่งอึ้ง  มองร่างตรงหน้าที่ก้มหน้าร้องไห้สะอื้นอย่างหนัก   เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะเจ็บปวดและ

 ทรมาณขนาดนี้ตลอด 2 ฝั่งทาง โทโมะได้แต่เงียบขับรถไปสุ่จุดหมาย  คนข้างๆยังคงร้องไห้อย่างหนัก

 จนเผลอหลับไปในที่สุด

 

เธอแบกรับความเจ็บปวดนั้น...มาถึงวันนี้เลยหรอแก้ว

  

    โทโมะหยุดรถที่บ้านพักตากอากาศของตน  เขาต้องการพาแก้วมาที่นี่  ที่ที่เคยเป็นความหลังของเขา

 และเธอ   มือหนาค่อยๆช้อนร่างบางที่หลับใหลขึ้นอุ้ม  แล้วพาเข้ามาในบ้าน ว่างร่าง บางลงบนเตียงนุ่ม

 อย่างเบามือ  ดวงตางามที่หลับสนิทยังคงเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาจมูกเชิดรั้นเป็นรอยแดง  เขาเอื้อมมือไป 

เช็ดคราบน้ำตาอย่างอ่อนโยน 

 

 

 

“เธอรุ้บ้างมั้ยแก้ว   ว่า 4 ปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย ..ถ้าฉันย้อนกลับไปได้  วันนั้นฉันเลือกที่จะไม่

ทิ้งเธอไป   ฉันมีเหตุจำเป็นจริงๆแต่วันนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ปล่อยมือเธออีกแล้ว....ฉันรักเธอน่ะแก้วใจ  ”

 

 

     โทโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ก้มลงจูบริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนาน  ก่อนจะผละออกช้าๆ 

  แล้วล้มตัวนอนลงข้างๆร่างบาง  มือหนาเกาะกุมเอวบางเข้ามากอดแนบอก