The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

ก๊อก ก๊อก~
 
“อืม~ปล่อยก่อน”
 
 
ร่างสูงใหญ่ยังคงทำการลบรอยไม่ยอมหยุดร่างเล็กเริ่มออกแรงต่อต้าน มือบางเริ่มทุบตีที่หลัวกว้าง ในที่สุดวงแขน
 
แข็งแรงก็ปล่อยร่างเล็กให้หลุดออกมาจากพันธนาการ แต่ที่ปล่อยคงไม่ใช่มาจากการที่หญิงสาวทุบตีหรอก เรี่ยว
 
แรงเพียงน้อยนิดจะไปทำอะไรคนตัวโตอย่างเค้าได้ เป็นเพราะเสียงเคาะประตูรั่วๆนั่นมากกว่า และก็มั่นใจได้เลยว่า
 
คนที่เคาะนั้นต้องเป็นคนที่มีความกล้าและบ้าบิ่นมากพอที่จะกล้าเคาะทำลางอารมณ์เค้าถึงเพียงนี้
 
 
“ก็ไหนว่าอยากให้ลบรอยไม่ใช่เหรอไง”
 
“ลบบ้าอะไรล่ะ นี้มันแดงขึ้นชัดกว่าเดิมอีกนะ”
 
 
ใบหน้าหวานยับยู่ยี่อย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก มือบางลูบปรอยๆไปที่ลำคอที่แดงเผือด รอยแดงนั้นประปรายลึกลาม
 
ไปจนถึงหน้าอกอวบตึงที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้า โทโมะยิ้มน้อยๆในความไม่ประสาของแก้ว ส่ายหน้าใสเธอก่อนจะ
 
เดินไปเปิดประตูที่ขณะนี้เสียงเคาะรั่วยังไม่ยอมหยุด
 
 
“ทำไมเปิดช้าว่ะไอ้โมะ”
 
เมื่อประตูแย้มเปิดออก ปรากฏร่างชายหนุ่มผิวขาวคนหนึ่ง หากสายตาของแก้วยังคงปกติไม่สั้นไม่ยาวจนเกินไป
 
ผู้ชายที่เข้ามาให้คงสูงราวๆเกือบ180ได้หล่ะมั๋ง ใบหน้ายาวที่กำลังได้รับความนิยมเป็นอย่างมาในหมู่ไวรุ่นนั่นยิ้ม
 
ออกมาอย่างเป็นมิตรเมื่อเห็นว่าเธอนั่งอยู่ปลายเตียง ยิ้มทักทายเสร็จก็หันไปยักคิ้วให้โทโมะอีกหนึ่งครั้ง
 
 
“เดี๋ยวนี้พาเข้าบ้านเลยเหรอว่ะ”
 
“ไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นซักหน่อย”
 
 
เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด พวกมาเฟียก็เหมือนๆกันหมดมีผู้หญิงเป็นกระบุ่งโล ชายหนุ่มสองคนเดินตามกันเข้ามา
 
โดยคนที่มาใหม่เดินนำนั่งที่โต๊ะทำงานของโทโมะก่อนโทโมะจะปิดประตูห้องแล้วเดินตามเข้ามาทีหลัง แต่แทนที่
 
จะเดินตามไปกลับเดินเลี้ยวมาที่แก้ว
 
 
“จะทำอะไร ออกไปเลยนะ”
 
 
ร้องปรามเมื่อร่างสูงทำท่าว่าจะเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆโดยไม่ได้แคร์สายตาอีกคู่ที่มองดูอยู่เลยสักนิด ใบหน้าหล่อ
 
เหลายังคงเลื่อนเข้ามาใกล้อย่างต่อเนื่อง
 
 
“คิดมานะเธอเนี่ย”
 
 
ก้มหน้าลงมาเฉียดแก้มเนียนบนไปแค่ระยะไม่กี่ไมโครเมตร ก้มเลยลงมาหยิบผ้าพันคอที่อยู่บนเตียงมาพาดปิดร่อง
 
รอยที่แดงเป็นจ้ำๆให้แก้วก่อนจะเดินออกไปหาคนที่นั่งมองอยู่
 
 
“มาทำไมว่ะเขื่อน”
 
“ก็แกเล่นหายไปหลายวันสาวๆบ่นถึงเลยอาสามาตามให้”
 
“คืนนี้ว่าจะไปอยู่”
 
“อืม...ลืมบอกไปว่าเมื่อคืนไอ้เคนมันส่งไอ้พิชชี่มาที่บ่อนเรา”
 
 
น้ำสียงอารมณ์ดีไม่ได้แสดงความตกใจสักนิดที่โดนศัตรูบุกรุกถิ่น แต่ก็สามารถทำให้โทโมะขมวดคิ้วด้วยความ
 
สงสัยได้เป็นอย่างดี
 
 
“มันมาทำไม”
 
“คงมาตามหาผู้หญิงของมัน”
 
 
น้ำเสียงยังคงความอารมณ์ดีเอาไว้ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยที่เดียว เขื่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินวนไปรอบๆ
 
โต๊ะ เอื้อมมือไปหยิบกล่องอะไรที่อยู่ข้างบนชั้นลงมาวางตรงหน้า
 
 
‘ไพ่ป๊อก!!’
 
 
แก้วที่มองอยู่รู้ทันทีนี้เธอไม่ได้เจอยัยเฟย์เพื่อนของเธอที่ถูกชะโหลกกับไพ่ยิปซีเอามากๆ
 
 
ยังมาเจอนายคนนี้อีก เค้าหยิบไพ่ป๊อกออกมากรีดเล่น เขื่อนกรีดไพ่ป๊อกแล้วสับอย่างคล่องแคล่ว คลีไพ่เป็นวง
 
กว้างแล้วยื่นตรงมาให้โทโมะเลือก โทโมะก็ทำหน้าเบื่อๆแต่ก็เลือกไพ่ส่งไปให้
 
 
“ไม่มั่วหน้ารับรอง ขนาดฉันดูแกคราวที่แล้วยังแม่นแป๊ะเลย
 
“ก็เพราะอย่างนี้ไงถึงไม่อยากดู”
 
“เอาหน้า...หงายเอซโพ่แดง...ความรักนำหายนะ”
 
 
คำทายที่สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความเกินคาด โทโมะส่ายหน้าไปมาแล้วแสยะยิ้มเย็นๆออกมา
 
 
“ความรักเคยเกิดกับมาเฟียด้วยเหรอ??”
 
“ระวังคำพูดหน่อยก็ดีนะไอ้โมะดวงแกจะซวยเพราะคนรักฉันไม่ได้ล้อเล่น”
 
 
เขื่อนพูดจบแล้วกวาดไพ่ทั้งกองมารวมกันแล้วสับอีกรอบก่อนจะกรีดออกมาเดินตรงมาที่แก้ว
 
 
 
“สาวน้อยสนใจไหมครับ”
 
 
 
 
 
...........................................................................................................
 
มาพให้แล้วนะค๊าบบบอ่านแล้วฝากเม้นฝากโหวดให้ด้วยนะคะขอบคุณคะ:))
 
อยากให้อัพไว้ก็ต้องเม้นๆโหวดเยอะน้า~
 
รัดลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ