แอบรัก

ตอนที่66

 

  ………………….ต่อ………………

  ที๋ฉันพูดออกไปมันไม่จริงเลยสักนิด..ที่ฉันพูดแบบนั้นก็เพราะพี่ป๊อปที่ทำตัวไม่ชัดเจน จะพูดอะไรก็ไม่ยอมพูดให้มันตรงๆ มันเหมือนคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองมันเหมือน…ไม่แน่ใจ

 

“ฟาง…”  เสียงของพี่ป๊อปแผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันก็ต้องอดทนเอาไว้ให้ถึงที่สุด

 

“ฉันต้องไปโรงรัยนแล้วล่ะ…ขอตัวนะคะ” ฉันค่อยๆแกะมือพี่ป๊อปออกแล้วเดินออกจากห้องไป…

 

   แป๊ก..

 

   หยดน้ำตาตกลงมาจากดวงตาทันทีที่ประตูปิดลง…ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้..ทั้งๆที่คิดไว้แล้วว่าเรื่องมันต้องดำเนินต่อไปได้ดี แต่ฉันกำลังจะทำให้มันดูแย่อย่างนั้นหรอ..

 

   ฉันปาดน้ำตาตัวเองเช็ดใบหน้าให้ดูเป็นปกติที่สุดเมื่อลงมายังชั้นล่างสุดของโรงพยาบาลและเควินก็ยืนรออยู่แล้ว

 

“ขอโทษนะแกที่มาช้าอ่ะ”  ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่ให้พี่มินมารับ..ก็เพราะตอนนี้ฉันกับพี่มินดูเหมือนจะมองหน้ากันไม่ติดเลยแฮะ

 

“ไม่เป็นไร แล้วแกแน่ใจแล้วใช่ม่ะว่าจะไปโรงเรียนวันนี้อ่ะ”

 

“ทำไม..แกต้องถามอย่างนั้น?” ฉันขมวดคิ้วมุ่น ด้วยความไม่เข้าใจ

 

“คราบน้ำตา…” เควินเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วเช็ดคราบน้ำตาบนหน้าของฉัน

 

“มันยังติดอยู่บนหน้าแกอยู่เลย” 

 

   เควินซับน้ำตาบนหน้าฉันอย่างเบามือ เควินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันจริงๆ…

 

“เรารีบไปกันเถอะ” ฉันเบือนหน้าหนีเควินเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเควินเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้

 

“อื้ม”

 

   ฉันนั่งซ้อนท้ายเควินอย่างเคย แต่วันนี้ฉํนไม่ได้กอดเควินแน่นอย่างเคยอาจเพราะฉันเริ่มรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ถ้าหากยังทำเหมือนให้ความหวังเพื่อนสนิทคนนี้อยู่

 

“ เข้าแถวเถอะ”

 

   เช้าวันนี้มันนช่างโดดเดี๋ยวเดียวดายกว่าวันไหนๆ ถึงแม้เพื่อนสนิทของฉันอย่างแก้วและเควินจะชวนพูดคุยตลอดเวลาก็จริงแต่หัวใจฉันกลับรู้สึกร้อนลุ่มไปหมด เมื่อนึกถึงสิ่งที่ฉันพูดกับพี่ป๊อปออกไปแบบนั้น…

 

   คือแอบรู้สึกผิดค่ะ…

 

 

“นี่ฟาง แกเป็นอะไรมากป่ะ แล้วแกไปอยู่กับพี่ป๊อปได้ยังไง”  เป็นแก้วที่เอ่ยถามฉันขึ้นหลังจากที่ตอนนี้ก็เป็นคาบว่าง

 

“ก็แค่..บังเอิญน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”  ทำไมถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้นะ

 

“แกกับพี่ป๊อปเป็นอะไรกันวะ?!” แก้วโพล่งขึ้นมาเสียดื้อจนฉันตกใจแทบหายหลัง

 

“อะไรของแกเนี่ยยย ฉันตกใจหมด -_-“

 

“แกกับพี่ป๊อปตกลงเป็นแฟนกันแล้วห…”ฉันรีบเอามือปิดปากแก้วทันทีก่อนที่แก้วจะพูดจบ

 

“ไม่ใช่”  

 

“อะ…อ้าว” ฉันค่อยๆถอนมือออกจากปากแก้วแล้วนั่งทำหน้าเซ็ง

 

   พี่ป๊อปตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ…เขาจะโกรธแล้วก็เชื่อคำพูดของฉันรึเปล่า…ไม่สิ ให้เขาเข้าใจอย่างนั้นน่ะมันถูกต้องแล้วววว

 

“ฉันก็คิดว่าพี่ป๊อปบอกชอบแกแล้วซะอีก”

 

“จะบ้ารึไง พี่ป๊อปเขาไม่ได้ชอบฉัน”  พูดเองก็เจ็บเอง

 

“แกนั่นแหละบ้ารึเปล่าวะ ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยชอบพี่ป๊อปเท่าไหร่หรอกที่ทำให้แกต้องร้องไห้แล้วก็รักเขามากขนาดนั้นแต่ตอนนี้…ฉันกลับอยากเห็นแกมีความสุข…”

 

“…”

 

“พี่ป๊อปเขาชอบแกนะฟาง”

 

“เงียบเถอะน่า เจ้าตัวยังไม่เคยพูดอะไรแกอย่ามโน”  พูดจบฉันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ออกไปทันที คำว่ารัก..มันพูดออกมายากขนาดนั้นเลยหรอพี่ป๊อป

 

   และเมื่อฉันเดินออกมาจากแก้วได้สักพัก หัวใจฉันก็เริ่มสั่นไหวเพียงแค่เห็นผู้ชายที่ฉันมองหน้าเขาไม่ติดอยู่ตรงหน้าฉันอีกทั้งยังส่งยิ้มให้..รอยยิ้มที่ฉันไม่สมควรได้รับมันด้วยซ้ำ

 

“พี่มิน..”

 

“ไง..สบายดีรึเปล่า หลายวันมานี้ฉันไม่ได้เจอเธอเลยนะ”

 

   เราไม่ได้เจอกันสักพักแล้วค่ะ..ก็ฉันบอกอยู่ว่าเรามองหน้ากันไม่ติด..หรือบางทีอาจเป็นฉันที่มองหน้าพี่มินไม่ติดคนเดียวก็ได้

 

“ค่ะ..สบายดี”

 

“…แล้วเป็นไง”

 

“คะ?”

 

“ได้ทำตามหัวใจของตัวเองแล้วยัง”

 

“กะ..ก็ ไม่มีอะไรนี่คะ” ฉันพอจะเดาออกว่าพี่มินหมายถึงใคร..แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆ

 

“…งั้นหรอ”

 

“เอ่อ..ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าพี่มิน กลัวว่าจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

 

“เดี๋ยวสิฟาง” พี่มินกลับรั้งแขนฉันไว้ ทำให้ฉันต้องหยุดอยู่กับที่

 

“ฉันคิดว่าเธอคงรู้ว่ามันคิดกับเธอยังไงนะฟาง..ลองเปิดใจดูสิ”

 

“….”

 

“ทำตามหัวใจของตัวเองดู..แล้วเธอจะมีความสุข”

 

   ..ฉันก็พยยามคิดแบบนั้น แต่ฉันก็คิดมาตลอดว่าทำไมต้องเป็นแค่ฉันที่เป็นฝ่ายบอกฝ่ายเดียว ทำไมไม่เป็นพี่ป๊อปบ้าง

 

 

“..ฉันทำถูกแล้วค่ะ”

 

“หมายความว่าไง”

 

“ตลอดเวลา..อาจมีแค่ฉันคนเดียวที่บอกกับเขาแต่เขากลับไม่พูดอะไรออกมาบ้างเลย..ฉันต้องคอยบอกกับตัวเองว่าควรเลิกชอบเขาแต่ฉัน..ก็ทำไม่ได้”

 

“เธอทำไม่ได้..หรือที่ไม่คิดที่จะทำมันกันแน่ฟาง..ลองดูสักครั้งสิ”

 

“ลองอะไรคะ?” ฉันมองพี่มินด้วยคำถามมากมายแต่พี่มินกลับยิ้มให้กับฉันก่อนจะปล่อยแขนฉันออก แล้วหันไปทางข้างหลังของฉัน..มีอะไรหรอ?

 

 

 

“ลองพูดคำนั้นอีกครั้งสิยัยบื้อ!!!”  ไม่ใช่เสียงพี่มินแต่กลับเป็นเสียงของคนที่อยู่ด้านหลังของฉัน..และฉันก็จำเสียงนั้นได้ดี

 

 

 

“พี่ป๊อป..”

---

-^- ข้าพเจ้าขอกราบขอโทษที่ตอนโคตรจะสั้น แต่ขอแรงใจหลายสิบที่ข้าพเจ้าต้องการ    ณ บัดนาวววว  ไหนๆเรื่องนี้ก็ใกล้จบแล้วอยากอ่านเม้นกำลังใจที่เต็มเปี่ยมสักครั้ง  และอย่าลืมตอนต่อไปจะลงเอยกันเลยรึเปล่า? ยังไงก็ติดตามต่อเด้อค่ะเด้ออ

บายสสสสสสสสสสส์