ไม่เคยลืมเธอ...
เขียนโดย 
Kzlovepf
วันที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.22 น.
แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2558 16.11 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
46) หนี
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากหาอาวุธเอามาไว้ใกล้ๆมืแแล้ว ทั้งสามคนก็เอาเชือกมามัดไว้เหมือนเดิมแต่มัดแค่หลวมๆ เพื่อรอจังหวะหนี ก่อนหน้านี้ฟางกำลังจะโทรศัพท์แต่เมื่อเอาออกมาแบตหมด ทำให้ต้องหาวิธีหนีด้วยตัวเอง
ฟาง: โทรศัพท์ไม่น่าแบตหมดเลย
แก้ว: ชั่งเถอะ ตอนนี้ก็รอแค่จังหวะหนี
ฟาง: โอ๊ย !
พิม: ฟาง เป็น อะไรรึเปล่า
ฟาง: อึก โอ๊ย มัน ปวดท้องอ่ะ
แก้ว: เอาไงดีอ่ะ ถ้าปล่อยไว้ อันตรายแน่ๆ
พิม: ไหวมั้ย ฟาง
ฟาง: อืม หาทางหนีเถอะ
แก้ว: งั้น เดี๋ยวฉันร้องเรียกพวกมันนะ โอ๊ยย ช่วยด้วยๆๆๆๆๆ
เข้ม: เสียงไรว่ะ
หวาย: มันร้องแหกปากอะไรกัน ไปดูซิ
เข้ม: ครับ
พิม: ช่วยด้วยๆเพื่อนฉันปวดท้อง
เข้ม: เป็นไร
ฟาง: โอ๊ยๆๆ ฉันปวดท้องอ่ะ ไม่ไหวแล้ว พาฉันไปโรงบาลเถอะนะ โอ๊ยๆ
เข้ม: พวกมึง 2 คนดูไว้นะ กูจะไปบอกคุณหนู
แก้วกับพิมอยู่กันคนละมุม ฟางอยู่ตรงกลาง ทำให้ลูกน้องสองคนของหวายมุ่งที่ฟางจากนั้นแก้วและพิมพยักหน้ากันก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วย่องเข้ามาทุบหัวสองคนอย่างแรงและทุบซ้ำอีกเพื่อให้แน่ใจว่าสลบแล้ว
พิม: ฟาง ลุกขึ้นเร็ว
หวาย: มีอะไร พวกมันเป็นไร
เข้ม: นังผู้หญิงที่ท้อง มันบอกว่า ปวดท้องครับ
หวาย: เหรอ หึ ดี ปล่อยมันไว้แบบนั้นแหละ ให้มันแท้งลูกตายไปเลย สมน้ำหน้า ฉันเริ่มหิวแล้ว แกไปซื้อไรมาให้ฉันหน่อยซิ
เข้ม: ได้ครับ คุณหนู
หวาย: เออว่าแต่พวกมันมีคนเฝ้าแล้ว ใช่มั้ย
เข้ม: ครับ
หวาย: แกเอารถฉันไปก็ได้ กุญแจ
เข้ม: ครับ คุณหนู
แก้ว: มัน อยู่ข้างล่าง สองคน แล้วก็หวาย ไอเข้มนั้นไปข้างนอกแล้ว
ฟาง: อะไรอ่ะพิม
พิม: ปืน เอาไว้ป้องกันตัว
แก้ว: ดีนะ ที่เคยไปเรียนยิงปืนกัน
ฟาง: แต่ถ้าไม่จำเป็น ก็ไม่ควรยิงนะ มันอันตราย
พิม: แต่ฉันได้โทรศัพท์มาด้วย
แก้ว: รีบโทรหาโทโมะ ไม่ก็ป๊อบปี้เลย
พิม: อืม
ฟาง: โอ๊ย !
แก้ว: ฟางปวดท้องอีกแล้วเหรอ
ฟาง: อืม โอ๊ย !
แก้ว: ทนๆหน่อยนะ
พิม: ฮโหล ฮโหล ป๊อบ
ป๊อบ: พิมเหรอ พิม ว่า ว่างไง
พิม: ตอนนี้คือ
ป๊อบ: พวกเรกำลังไปช่วย เออ พิม ฟางเป็นไงบ้าง
พิม: ตอนนี้ฟางปวดท้อง แต่ว่า พวกเรา จัดการไปได้สองคน แต่ก็ยังมีอีกสองคนเฝ้าแล้วก็หวาย ส่วนลูกหวายคนนึงออกไปข้างนอกเอารถหวายไป พวกเรากำลังหาทางหนี
ป๊อบ: เอาอย่างงี้ อยู่ที่นั้น ตอนนี้พวกเราใกล้ถึงแล้ว พิม ป๊อบขอคุยกับฟางหน่อย
พิม: อืมโอเคๆ ฟาง อ่ะ (ยื่นโทรศัพท์ให้)
ฟาง: แต่ว่า
แก้ว: แกอย่าเพิ่งคิดอะไรเลยฟาง ป๊อบเป็นห่วงแกมากนะ คุยกับเค้าหน่อยเถอะ
ฟาง: ฮะ ฮโหล
ป๊อบ: ฟาง ฟางเป็นไงบ้าง ฟาง ป๊อบดีใจนะที่ฟางไม่เป็นไร ฟาง ฟางปวดท้อง ฟางรอป๊อบอีกนิดเดียวนะ ป๊อบจะรีบพาฟางกับลูกไปหาหมอ อดทนหน่อยนะฟาง อดทนไว้นะ
ฟาง: ป๊อบ อึก ฟางขอโทษ
ป๊อบ: ฟาง อย่าเพิ่งพูดไรนะ อย่าคิดมาก อดทนไว้ก่อนนะ อดทนนะ
ฟาง: อืม อืม ฟางจะรอป๊อบนะ
ป๊อบ: ครับ ป๊อบรักฟางนะ
โทโมะ: ขอคุยด้วยดิ
ป๊อบ: ขอคุยกับแก้วหน่อยโทโมะอยากคุยด้วย
ฟาง: แก้ว โทโมะ
แก้ว: โทโมะๆ
โทโมะ: แก้วๆ เป็นไงบ้าง
แก้ว: ฉันไม่เป็นไร ปลอดภัยดี นายรีบๆมานะ
โทโมะ: ได้ๆ รออีกนิดนะ พวกเราใกล้ถึงล่ะ อดทนนะ
แก้ว: อืม พวกเราจะรอนะ
โทโมะ: ได้ รอฉันนะ
แก้ว: อืม
พิม: อยู่ที่นี้หรือ หนี
แก้ว: เอางี้ อยู่ที่นี้ จนกว่าป๊อบปี้โทโมะจะมา พอพวกนั้นมา เราค่อยหาทางหนีไปหาโทโมะป๊อบปี้
พิม: โอเค
แก้ว: ฟาง ไหวนะ
ฟาง: อืม อึก มัน โอ๊ย ฉันจะอดทน
แก้ว: หลานน้า อดทนอีกนิดนะ พ่อเค้ากำลังมาช่วย (ลูบท้องฟางแล้วพูด)
พิม: เอาไอสองคนนี้ไปมัดไว้ดีกว่า ฟางนั่งรอตรงนี้นะ
ฟาง: อืม
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
