Oh My Manager!รักนี้มอบให้คุณคนเดียว
เขียนโดย 
MELOSHAKE
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 09.15 น.
แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 17.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) บทนำ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทนำ
ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ของบริษัทแห่งหนึ่ง ‘นายจิมมี่ บราว์’ ประธานบริษัทการโรงแรมและภัตตาคารรายใหญ่ กำลังรอการกลับมาของทายาททั้งสองคนอย่างอารมณ์ดี ทำไมน่ะหรอ?ก็เพราะเขามีเกมส์สนุกๆให้ลูกทั้งสองที่น่ารักเล่นกันไงละ :)
พลั่ก!
เสียง ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกทำให้ปรากฏเห็นสุภาพสตรีร่างบางตัวเล็กหน้าตาจิ้ม หลิ่มและสุภาพบุษร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรส่งลงมาเกิด(เวอร์และ -_-)กำลังเดินตรงมายังที่โต๊ะทำงานของพ่อบังเกิดเกล้าของพวกเขา ถ้าเป็นคนอื่นละก็คงจะชมว่าช่างเป็นคู่ชายหญิงที่เพรียบพร้อมซะเหลือเกิ๊น! แต่สำหรับเขาแล้ว...มันแต่งต่างอย่างสิ้นเชิง!! ใครจะไปรู้ล่ะว่าไอ้หน้าสวยๆหล่อๆที่เห็นกันอยู่ทุกวันเนี่ย มันขัดกับกิริยามารยาทและนิสัยอย่างสิ้นเชิง -_-
“เพราะพี่นั้นแหละ!ฉันถึงได้มาช้าแบบนี้:(”
“อ่าว...แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันว่ะไปรับช้านิดเดียวด่าหยั่งกับใครไปเหยียบห่างงั้นแหละ-*-”
“กรี๊ดดด!นี่พี่ด่าฉันหรอรู้มั้ยว่าไอ้นิดเดียวของพี่นี่มันเกือบสามชั่วโมงเลยนะย่ะขาฉันเนี่ยบวมไปหมดแล้ว>O<”
“ยัยน้องโง่!ในร้านก็น่าจะมีที่นั่งไม่ใช่หรอทำไมไม่นั่งรอละห๊า”
“ โว้ยไอ้พี่บ้า!ร้านขายชุดชั้นในมันมีเก้าอี้ซะทีไหนเล่า”
“ก็หัดหาที่อื่นนั่งสิโว้ย”
“ก็มันไกลแล้วก็.....”
“Shut Up!!”
กึก
น้ำเสียงอันทรงพลังของคุณจิมทำให้ลูกทั้งสองยอมสงบศึกแต่โดยดี เฮ้อ!วันนี้เขาอุตสาห์อารมณ์ดีแล้วแท้ๆไอ้ลูกพวกนี้มันน่านัก!!!
“…”
“…”
“ตกลงพวกแกยังเคารพฉันเป็นพ่ออยู่รึเปล่าเนี่ย ถึงได้ด่าข้ามหัวฉันอย่างนี้!!”
“ก็พี่เขา…”ยังไม่ทันที่คนเป็นน้องจะพูดแย้ง เสียงแหลมเล็กของเธอต้องหยุด เมื่อผู้เป็นพ่อตวาดกลับมาซะก่อน
“สโนว์ พ่อบอกให้แกหยุด!!”เสียงของคนเป็นพ่อตวาดกลับมาอีกครั้ง
“…”บอกได้คำเดียว ‘จ๋อยสนิท’
“ให้ตายสิ!!พวกแกเคยทำหน้าที่เป็นลูกที่ดีให้พ่อภูมิใจบ้างมั้ยฮะ?” เขาย้อนถามเสียงสูง
“...”
ไม่ มีใครตอบคำถามของผู้เป็นพ่อ มีเพียงแต่ความเงียบเท่านั้นที่เข้ามาปกคลุม เสียงแอร์ที่ดังในห้องนั้นบ่งบอกได้ว่าห้องทำงานตอนนี้เงียบมากจริงๆ ก่อนที่บรรยากาศห้องมันจะกะอักกะอวนไปมากกว่านี้ นายจิมเลยเป็นคนเปิดประเด็นสนทนาเป็นคนแรกเพื่อทำลายความเงียบ
“ที่พ่อเรียกพวกแกสองคนมาก็เพราะมีเรื่องจะขอร้องให้พวกแก ไม่สิต้องเรียกว่าเป็นคำสั่งน่าจะถูกมากกว่า”
“คำสั่ง?” โดนัลด์ผู้เป็นพี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“.ใช่ แล้วไอ้ลูกรัก ที่จริงมันเป็นความผิดของฉันเองแหละที่คอยประคบประหงมพวกแกตั้งแต่เล็กจนโต จนพวกแกพึ่งตัวเองไม่ได้จนต้องมีคนอื่นคอยตัดสินใจให้อยู่เสมอ”
“นี่พ่อกำลังหมายความว่ายังไงค่ะ”
“ฉันก็กำลังหมายความว่าพวกแกน่ะความรู้ท่วมหัวแต่เอาตัวไม่รอดยังไงเล่า!!!”
“อ่าว!ไหงพ่อว่าพวกฉันสองคนอย่างงี้ล่ะ”
“งั้นขอถามอะไรหน่อยนะ ตั้งแต่พวกแกสองคนเรียนจบมา เคยนำวิชาที่ได้มาใช้ประโยชน์หรือหางานทำบ้างรึเปล่าละ?”
“ไม่อ่ะ/ไม่อ่ะ”แหม่!ทีไอ้เรื่องที่ไม่เป็นเรื่องนี่พร้อมใจกันตอบเชียว-_-
“เห็น มั้ย! ตั้งแต่เล็กจนโตฉันเสียเงินไปกับพวกแกไปมากเพราะฉะนั้นฉันจะไม่ยอมให้พวกแก สองคนผลาญเงินของฉันอีก…เพราะฉะนั้นสิ่งที่พ่อจะพูดต่อไปนี้คือคำสั่ง...ฉัน จะให้พวกแกสองคนไปทำงาน”
“หา!!!ทำงาน!!”
“ใช่!ฉันให้พวกแกไปทำ งานที่ภัตตาคารสาขาหลักของฉัน ในฐานะ ‘ลูกจ้าง’ ธรรมดาๆเท่านั้นไม่ใช่ในฐานะ ‘ลูกเจ้าของภัตตาคาร’ ” พูดเสร็จผู้เป็นพ่อก็ส่งยิ้มให้ลูกๆอย่างมีความสุข ผิดกับลูกๆที่ตกใจกับคำประกาศิตของพ่อบังเกิดเกล้า!! พ่อที่ตอนเด็กๆแทบจะไม่เคยสั่งให้พวกเขาทำงานแบบนี้มาก่อน! นี่ใช่พ่อคนเดิมของพวกเขาจริงๆหรอเนี่ย!!!!
“เดี๋ยวค่ะพ่อนี่มันเรื่องอะไรกันแน่ค่ะ หนูงงไปหมดแล้ว”
“ก็ บอกแล้วไงมันเป็นความผิดของพ่อเองที่ดูแลลูกอย่างไข่ในหิน พ่อส่งแกไปเรียนเพื่อที่จะหวังให้แกกลับมาช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าง แต่พวกแกกลับนำเงินที่ฉันหามาได้ไปผลาญซะหมดเลยอย่างงี้พ่อก็ขาดทุนแย่สิ :(”
“แต่ว่าพ่อจะให้ผมทำงานในภัตตาคารเนี่ยนะ? ผมว่ามันไม่ค่อยเวิร์คนะน่าจะให้ผมไปเป็นผู้จัดการร้านไม่ดีกว่าหรอ ว่ามั้ยยัยโนว์”
“ช่ายยยยยยยยยยย~”
“=_=^”เหนื่อยใจกับเด็กสองคนนี้จริง ลูกใครว่ะเนี่ย!!
“ก็ บอกแล้วไงว่าฉันให้พวกแกไปเป็นลูกจ้างไม่ใช่เป็นเจ้านายคนอื่นเขาแล้วก็อีก อย่างถ้าพวกแกเป็นผู้จัดการร้านนะ พ่อว่าพ่อต้องล้มละลายแหง เอาล่ะเรามาฟังข้อตกลงของเราดีกว่า”
“ข้อตกลง?”
“อ่าหะ....ข้อ แรก พวกแกต้องออกไปจากบ้าน กำหนดการกลับมาไม่มี ฉันพอใจเมื่อไหร่พวกแกค่อยกลับก็แล้วกัน”คำกล่าวนี้ทำให้ลูกทั้งสองตาโตกัน เลยทีเดียวเชียว
“ออกจากบ้าน!!!อย่างไม่มีกำหนด!!!!!” แต่ถึงอย่างนั้นนายจิมก็ยังทำหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนแถมพูดต่อโดยไม่สนใจลูกๆเลย
“ข้อ ที่สองฉันจะมีทุนให้หนึ่งหมื่นบาท จะไปใช้อะไรก็ได้ตามที่แกต้องการ แต่ถ้าเกิดเงินก้อนนั้นหมดจะไม่มีการมาเรียกร้องขอเงินจากฉันอีกแล้ว ตามสำนวนที่ว่าอยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือ เมื่อแกอยากได้เงินก็ต้องไปหาเงินเอาเอง”
“แค่หมื่นเดียว!!!”
“แค่หมื่นเดียวก็เยอะแล้วไอ้ลูกบ้า!...เอ้ามาต่อกันที่ข้อสามกรุณาทำบัญชีรายรับ-รายจ่ายด้วยละเพราะฉันจะขอดูในทุกๆเดือน”
“บัญชีรายรับ-รายจ่าย! พ่อเห็นพวกเราเป็นเด็กประถมรึไง”
“ฉันเห็นพวกแกเป็นเด็กแรกเกิดเลยแหละ ไอ้ลูกบ้า=_= มีอะไรจะถามมั้ย”
“พวกเราจะย้ายไปอยู่ที่ไหนค่ะ”
“เรื่องของแก”ตอบได้อย่างหน้าตาเฉย
“อ่าว!ไหงงี้ละค่ะพ่อ”
“ก็ให้เงินไปแล้วก็ไปหาที่อยู่เองสิถ้าไม่มีปัญญาคิดจริงๆใต้สะพานยังว่างนะสโนว์J”
“คุณพ่อ!!!”
“อ่าวมีอะไรจะถามอีกมั้ย!”
“ผมต้องทำอะไรบ้างอ่ะ...ไอ้งานที่พ่อให้ผมมาเนี่ย”
“เรื่องนั้นเดี๋ยวผู้จัดการร้านเขาจัดการให้ไม่ต้องห่วงเพราะฉันกำชับไว้แล้วว่าไม่ต้องเกรงใจใช้งานได้เต็มที่จะใช้ไปทำอะไรก็เชิญ”
“แล้วถ้าผมไม่ทำละ”
“แกไม่ต้องเรียกฉันว่าพ่อ!”
“พ่อเปลี่ยนไปTT”
“เอาล่ะถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็กลับบ้านไปเก็บข้าวเก็บของไป๊”
“ฮือๆ...พ่อเปลี่ยนไปจริงๆด้วยTT!”
“สรุปแกยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่าเนี่ยหะโดนัลด์ =_=”
“โธ่พ่อ!ก็อย่าพูดความจริงสิ:)”
“เห้ยๆไอ้นัลด์ฉันไม่เคยสอนแกเป็นชะนีนะเว้ย!”
“ล้อเล่นหน่า อย่าคิดมากหน่าตัวเองกิ้วๆ...พ่อจะให้พวกเราสองคนไปทำงานจริงๆหรอคงไม่ได้อำเล่นฉลองวันเกิดใช่มั้ย?”
“ก็พูดจริงสิว่ะ อุตสาห์พูดมาถึงขนาดนี้แล้วแกยังไม่เข้าใจอีกหรือไง ออกไปได้แล้วไป๊ฉันเบื่อหน้าพวกแกแล้ว-_-”
“เดี๋ยวค่ะแล้วถ้าพวกเราทำสำเร็จละค่ะ พวกเราจะได้อะไร”
“ไม่ รู้คิดไม่ออก ไว้ทำได้เมื่อไหร่ฉันค่อยคิดทีหลังก็ได้แต่ตอนนี้ออกไปได้แล้วฉันจะทำ งาน”ไม่ว่าเปล่ายังทำท่าปัดมือไล่ไปไกลๆอีกด้วยบอกได้คำเดียว เห็นงี้ลูกอึ้งอ่ะ!!
ณ บ้านของคุณบราว์
“นี่ยัยโนว์ เราต้องออกจากบ้านจริงๆหรอว่ะ”
“...”เงียบ
“นี่ยัยโนว์ฉันถามม่ได้ยินหรอ”
“…”เงียบ
“เห้ย!ไอ้น้องบ้าสติแตกปะ.....”
“ฮือๆ”ร้องไห้เฉยO_O
“เห้ยๆๆๆ ร้องไห้ทำไม”
“เราจะไม่ได้ไปปาร์ตี้ข้างนอกอีกแล้วหรอพี่นัลด์TT”
“คงงั้นมั้ง”
“แล้วๆเราก็ไม่ได้ไปซื้อเสื้อสวยๆด้วยใช่มั้ยพี่นัลด์”
“ก็น่าจะใช่”
“แล้วๆ.....”
“พอๆฉันก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอหรอกหน่าหยุดร้องได้แล้ว ดูฉันสิยังไม่ร้องเลยอย่าปอดแหกเลยหน่า”
“ฮึกๆ”ยังสะอื้น
“แต่ก็จริงของแกว่ะ...ชีวิตของชายโสดคงต้องจบแต่เพียงเท่านี้ใช่มั้ยเนี่ย โฮๆTT”แล้วใครหน้าไหนมันบอกว่าอย่าร้องไห้ฟะ
“เห็นมั้ยพี่ก็คิดเหมือนฉันเลย โฮๆTOT”
หลังจากนั้นทั้งสองก็ยืนกอดกันอยู่หน้าบ้านเหมือนโดนเนรเทศไปอยู่แถวตะเข็บชายแดนก็ไม่ปาน -_-
เอาล่ะเกมส์มันพึ่งเริ่มอย่าพึ่งไปเศร้าโศกเสียใจไป......เพราะของจริงมันพึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้วกับบทนำ พออ่านได้มั้ยค่ะ?555 ถ้าอ่านได้ก็ช่วยเป็นกำลังใจให้MELOSHAKEด้วยนะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
