OH! My L<3ve

ตอนนี้พลัสเตอร์กำลังขับรถไปส่งฉันที่บ้าน ตอนนี้เรานั่งมาประมาณ 10 นาทีแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามันเงียบมากๆ ทั้งฉันและพลัสเตอร์ไม่มีใครพูดเลย

     "แล้วคิดยังไงถึงไปยืนกลางถนนแบบนั้น หือ?" พลัสเตอร์พูดขึ้นมาทำให้ฉันอึ้ง ฉันไม่อยากบอกเค้าเลยว่ามายมิ้นเพื่อนสนิทฉันเป็นผลัก ฉันกลัวว่าพลัสเตอร์จะไปเอาเรื่องมายมิ้นท์

     "อ๋อ...คือ" ฉันพูดตะกุกตะกักเพราะไม่รู้จะบอกเค้ายังไงดี

     "คือ? คืออะไร" พลัสเตอร์ย้ำทำให้ฉันเริ่มอึดอัดมากเลยตอนนี้

     "คือ..เออ...อ๋อคือฝันไม่ทันระวังนะเลยไม่ทันได้ดูรถ" ฉันแถไปก่อนเผื่อพลัสเตอร์จะเชื่อ

     "อ๋อ! งั้นคราวหลังก็ระวังหน่อยสิ ถ้าฝันเป็นอะไรไปเค้าจะอยู่ยังไงง้าา" ฉันถอนหายใจเบาๆพลัสเตอร์เชื่อสนิทเลย เห้อออ ไม่อยากโกหกเลยอ่ะแต่ก็ดีและ แต่เมื่อกี้เค้าพูดว่า'ถ้าฉันเป็นอะไรไปเค้าจะอยู่ยังไง' อุ๋ย!! เขินอ้า><

     "บ้า>< ฝันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกน่า"

     "ถึงแล้ว!!" เอ๊ะทำไมถึงเร็วแบบนี้เนี่ย

     "บ๊าย บ๊าย" ฉันบอกลาพลัสเตอร์ก่อนจะเปิดประตูรถออก

     "เดี๋ยวก่อน!!" ฉันต้องชะงักเอาไว้แล้วหันไปหาพลัสเตอร์

     "ห้ะ! มีอะไรหรอ?"

     "เดี๋ยวเดินไปส่งในบ้าน"

     " ไม่ต้องหรอก บ้านเราก็ใกล้กันแค่นี้เอง"

     "อืม ก็ได้เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ จุ๊ปๆ!!" พลัสเตอร์ส่งจุ๊บให้ฉันก่อนจะเลี้ยวรถเข้าบ้านตัวเองไป(คือบ้านฉันกับบ้านพลัสเตอร์อยู่ติดกันนะ ฉันก็เลยติดรถไปโรงเรียนตลอด55+) ฉันกำลังจะเปิดประตูเค้าบ้านแต่มีคนเอาผ้ามีปิดจมูกฉัน ฉันเลยดิ้นสุดแรงแต่ก็ออกไม่ได้เพราะตัวเค้าใหญ่แล้วแรงเยอะมาก ฉันพยายามร้องเรียกข้อให้คนมาช่วย

     "อู๋อี๋อืม!!" (ช่วยฉันด้วย) ฉันพยายามออกเสียงแต่ก็ไม่ได้ผล

     "ไม่ต้องร้องหรอกจะสาวน้อยไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก55+" ฉันพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะรูกสึกง่วงแล้วก็สลบไป

******************************************

ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยน้าาา นี้เป็นเรื่องแรกที่ไรท์แต่งมันอาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่แต่ก็จะพยายามแต่งให้มันสนุกขึ้นน่ะค่ะ   ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ