โลกเวทมนต์ ของฉันกับด้านความเบ๊อะ

9.1

เขียนโดย อิมนะจ๊ะ

วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 17.04 น.

  18 บท
  5 วิจารณ์
  19.31K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2557 14.13 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

12) -0- ตกบันไดโดนดูด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                    ตราผู้หญิงพูดบ้างนะค้าาา

ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งจุกตูดลงบับไดหนีไอ้ตาคุมะ ถ้าขืนไม่วิ่งหนีโดนตานั่นฆ่าหั่นไส้แหกปากโยนลง

แม่น้ำเลยล่ะ แต่ดีที่ฉันไม่ใช่คนโง่เนอะฉันฉลาด โฮะ โฮะ (เลิกโม้ซะที- -) (ก็มันจริงนี่ยะ -0-)

 

"กรี๊ดดด !!! "เสียงฉันร้องลั่นปราสาทแต่ถ้าไม่ตกใจล่ะก็เป็นไปไม่ได้หรอก แต่ว่าอยู่ๆฉันเดินลง

บันไดนี่แล้วหลุดเข้าไปในบันไดเนี่ยมันเป็นไปได้ไงก๊านนน ฉันทำอะไรผิด ไปฆ่าคนมา

96541238 คนเรอะ-0- แต่ภาพที่ฉันเห็นน่ะเหรอ... เอ่อ พ..พะ...พูดไม่ออก ม่ายยยยยย...น้าา

 

 

O...o ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในปราสาทพระราชวัง ง่ะ เอ่อจริงด้วยแล้วนี่ฉันจะกรี๊ดทำเบ๊อะอะไรฟะ- -

แต่อยู่ๆก็มีพระราชินีมั้ง-0- กำลังเดินอยู่ หวังว่าฉันต้องหาที่ซ่อนแล้วล่ะ-0-...จะซ่อนตรงไหนดีล่ะ

เนี่ยเดี๋ยวโดนข้อหาบุกรุกอีกง่ะ-^-ม่ายยยเอาน้างั้นตรงนี้ละกันฉันเข้าไปในตู้... แล้วราชินีก็เดินมาอีกครั้ง

 

 

"เอ้า !!! เหล่าผู้คนทั้งหลาย จงฟังให้ดี บรา บรา บรา "เสียงราชินีถือไม้คทามา...เอ๋นี่ฉันอยู่บนเวที

ร..ระ...เหรอเนี่ยง่ะ แย่แล้วจะเอาไงดีขาชาไปหมดแล้วรู้สึกเกร็งๆด้วยอ่าTT^TTแง้สภาพแบบนี้ฉัน

หายใจไม่ออก อึก หะ..หายใจ ...

 

 

"ไม่ออกกกกกกก"เสียงฉันตะโกนลั่นที่ไหนไม่รู้ ทั้งหนาวทั้งเกร็งไปหมด ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา

 

 

"เอ๊ะ...นี่มันที่ไหนกันเนี่ย"ฉันพูดเบาๆ แล้วก็เหมือนมีอะไรเล็กๆลอยลงมาจากฟ้าใส่จมูกฉันมันเย็นๆ

-0- ฉันเอามือกอดตัวเอง

 

 

"ง่ะ...ฉันเดินไปต่อ เอ๋...แค่หิมะตกเองงั้นเหรอ"ฉันค่อยๆปิดตาลงไปเพราะมันหนาวมาก โอย...รู้สึก

จะเป็นไข้ยังไงไม่รู้...

หลายนาทีผ่านไปฉันก็ยังคงกอดตัวเองใต้ต้นไม้ที่มีหิมะปกคลุมทั่วไป มันไม่เหมือนกับตอนนั้นเลย

อ่ะ ตอนนั้นที่ตอนเด็กๆแม่เคยกอดเราทั้งคุมะและคนอื่นๆที่เป็นห่วงเราคราวนี้ฉันไม่รอดแน่เลย พอ

ฉันพูดจบน้ำตาก็ค่อยไหลลงมา4หยด อึก ฉะ..ฉ...ฉันจะลาจากโลกนี้ บ๊าย บ่าย 

แต่ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้น่ะเหรอก็คือ...มีใครไม่รู้เข้ามากอดฉัน ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ เสียงฉันร้องไห้

กระหน่ำ - - คนคนนั้นที่กอดฉันอยู่ค่อยๆปล่อยฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าจะเหมือนมีพลังในดวงตาขึ้น

มาเลยอ่ะ คนที่กอดฉันอยู่นั้นคือคุมะ หะ 0..0 แต่ตอนนี้ฉันประชดคุมะอะไรตะไรไม่ได้แล้วล่ะ

เพราะถ้าคุมะไม่มาฉันก็คงหนาวตายกลายเป็นผีวิญญาณในหิมะขืนคนเจอเอาไปออกข่าวแน่เลย

- -... แล้วตานั่นก็อุ้มฉันไปที่ถ้ำแห่งหนึ่ง ว๊ากกก มึดมาก ตอนนี้ฉันทรุดหนักแล้วล่ะ 

 

 

"นี่...เธอยัยเซ่อมิคาสะยังมีชีวิตอยู่มั้ย"เสียงคุมะเย่าตัวฉัน

 

 

"ยังมั้ง-..-"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงแสนกวนโอ๊ยยย...ตานั่นจะบอกว่าอะไรนะ

                                     ติชมตอนต่อไปด้วยนะคะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา