โลกเวทมนต์ ของฉันกับด้านความเบ๊อะ

                    ตราผู้หญิงพูดบ้างนะค้าาา
ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งจุกตูดลงบับไดหนีไอ้ตาคุมะ ถ้าขืนไม่วิ่งหนีโดนตานั่นฆ่าหั่นไส้แหกปากโยนลง
แม่น้ำเลยล่ะ แต่ดีที่ฉันไม่ใช่คนโง่เนอะฉันฉลาด โฮะ โฮะ (เลิกโม้ซะที- -) (ก็มันจริงนี่ยะ -0-)
 
"กรี๊ดดด !!! "เสียงฉันร้องลั่นปราสาทแต่ถ้าไม่ตกใจล่ะก็เป็นไปไม่ได้หรอก แต่ว่าอยู่ๆฉันเดินลง
บันไดนี่แล้วหลุดเข้าไปในบันไดเนี่ยมันเป็นไปได้ไงก๊านนน ฉันทำอะไรผิด ไปฆ่าคนมา
96541238 คนเรอะ-0- แต่ภาพที่ฉันเห็นน่ะเหรอ... เอ่อ พ..พะ...พูดไม่ออก ม่ายยยยยย...น้าา
 
 
O...o ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในปราสาทพระราชวัง ง่ะ เอ่อจริงด้วยแล้วนี่ฉันจะกรี๊ดทำเบ๊อะอะไรฟะ- -
แต่อยู่ๆก็มีพระราชินีมั้ง-0- กำลังเดินอยู่ หวังว่าฉันต้องหาที่ซ่อนแล้วล่ะ-0-...จะซ่อนตรงไหนดีล่ะ
เนี่ยเดี๋ยวโดนข้อหาบุกรุกอีกง่ะ-^-ม่ายยยเอาน้างั้นตรงนี้ละกันฉันเข้าไปในตู้... แล้วราชินีก็เดินมาอีกครั้ง
 
 
"เอ้า !!! เหล่าผู้คนทั้งหลาย จงฟังให้ดี บรา บรา บรา "เสียงราชินีถือไม้คทามา...เอ๋นี่ฉันอยู่บนเวที
ร..ระ...เหรอเนี่ยง่ะ แย่แล้วจะเอาไงดีขาชาไปหมดแล้วรู้สึกเกร็งๆด้วยอ่าTT^TTแง้สภาพแบบนี้ฉัน
หายใจไม่ออก อึก หะ..หายใจ ...
 
 
"ไม่ออกกกกกกก"เสียงฉันตะโกนลั่นที่ไหนไม่รู้ ทั้งหนาวทั้งเกร็งไปหมด ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา
 
 
"เอ๊ะ...นี่มันที่ไหนกันเนี่ย"ฉันพูดเบาๆ แล้วก็เหมือนมีอะไรเล็กๆลอยลงมาจากฟ้าใส่จมูกฉันมันเย็นๆ
-0- ฉันเอามือกอดตัวเอง
 
 
"ง่ะ...ฉันเดินไปต่อ เอ๋...แค่หิมะตกเองงั้นเหรอ"ฉันค่อยๆปิดตาลงไปเพราะมันหนาวมาก โอย...รู้สึก
จะเป็นไข้ยังไงไม่รู้...
•
•
•
หลายนาทีผ่านไปฉันก็ยังคงกอดตัวเองใต้ต้นไม้ที่มีหิมะปกคลุมทั่วไป มันไม่เหมือนกับตอนนั้นเลย
อ่ะ ตอนนั้นที่ตอนเด็กๆแม่เคยกอดเราทั้งคุมะและคนอื่นๆที่เป็นห่วงเราคราวนี้ฉันไม่รอดแน่เลย พอ
ฉันพูดจบน้ำตาก็ค่อยไหลลงมา4หยด อึก ฉะ..ฉ...ฉันจะลาจากโลกนี้ บ๊าย บ่าย 
แต่ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้น่ะเหรอก็คือ...มีใครไม่รู้เข้ามากอดฉัน ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ เสียงฉันร้องไห้
กระหน่ำ - - คนคนนั้นที่กอดฉันอยู่ค่อยๆปล่อยฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าจะเหมือนมีพลังในดวงตาขึ้น
มาเลยอ่ะ คนที่กอดฉันอยู่นั้นคือคุมะ หะ 0..0 แต่ตอนนี้ฉันประชดคุมะอะไรตะไรไม่ได้แล้วล่ะ
เพราะถ้าคุมะไม่มาฉันก็คงหนาวตายกลายเป็นผีวิญญาณในหิมะขืนคนเจอเอาไปออกข่าวแน่เลย
- -... แล้วตานั่นก็อุ้มฉันไปที่ถ้ำแห่งหนึ่ง ว๊ากกก มึดมาก ตอนนี้ฉันทรุดหนักแล้วล่ะ 
 
 
"นี่...เธอยัยเซ่อมิคาสะยังมีชีวิตอยู่มั้ย"เสียงคุมะเย่าตัวฉัน
 
 
"ยังมั้ง-..-"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงแสนกวนโอ๊ยยย...ตานั่นจะบอกว่าอะไรนะ
                                     ติชมตอนต่อไปด้วยนะคะ