เอ็กซ์ทีน

03 มีนาคม 2553
บันทึกของทีม
 
“เอาล่ะนะ” คำพูดของเด็กหนุ่มสูงโปร่ง หน้าแขก ผิวขาวเหลือง สวมเสื้อยืดสบายตัวกับกางเกงวอร์มขายาวสีเข้ม เขายืนจ้องแผ่นปูนจำลองที่อยู่ห่างออกไปเกือบร้อยเมตรด้วยท่าทางกระตือรือร้น กลางสนามหญ้าขนาดใหญ่อาบแสงแดดจ้าในยามบ่าย
“มึงพูดแบบนี้มาสามรอบละ ไอ้ทีม หรือว่ามึงป๊อดวะ” เสียงของเด็กหนุ่มข้าง ๆ พูดสวนขึ้น หน้าตาหล่อกว่าคนแรกแต่สูงน้อยกว่า เขามีผิวสีเข้ม รูปร่างกำลังดีไหล่ผายออกดูสมส่วน สวมใส่ชุดกีฬาทั่วไป
“กูให้มึงเตรียมพร้อมไง พร้อมแพ้กูหรือยังจ๊ะเพื่อน” ทีมพูดสวนกลับไปด้วยท่าทางกวนประสาท ทั้งสองยืนห่างกันราว ๆ 5 เมตร และกำลังจ้องมองแผ่นปูนจำลองของตัวเองเหมือน ๆ กัน
“โถ่ว ชนะกูให้ได้ก่อนค่อยพูด มึงรู้ใช่ไหมว่าใครชนะจะสั่งให้คนแพ้ทำอะไรก็ได้ 1 อาทิตย์” เต้ยพูดเตือนความจำอีกฝ่ายด้วยท่าทางที่ดูมั่นใจ
“พี่เต้ยพี่ทีมพร้อมนะ กติกาคือใครล้มแผ่นปูนได้ก่อนคนนั้นชนะนะคะ!!!!!!!!” เสียงของเด็กสาวที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามไม่ใกล้ไม่ไกลจากแผ่นปูนตะโกนขึ้น เธอผมสั้นประบ่าและดูอ้วนท้วมสมบูรณ์
“ถ้าพร้อมแล้วประจำที่ได้ทั้งสองคน 1 2 …” เด็กสาวอีกคนตะโกนขึ้น เธอยืนอยู่อีกฝั่งทางซ้ายมือของเด็กผู้หญิงคนแรก รูปร่างหน้าตารวมถึงทรงผมเหมือนกันอย่างกับแกะ
“เริ่ม!!!!!” เด็กสาวคนแรกตะโกน
 
     การแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้น ทีมเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วราวกับจรวดถึงแผ่นปูนภายในหนึ่งวินาทีหลังการเริ่ม เขาพยามเตะ ต่อย ดัน ผลัก แผ่นปูนด้วยให้ล้มลงด้วยท่าทางตลกแต่ไม่สำเร็จ ท่ามกลางเสียงเชียร์ของแฝดหญิงทั้งสอง
 
     เต้ยเดินมาหาแผ่นปูนอย่างสบายใจในสิบห้าวินาทีต่อมา เขาเพียงแค่ง้างหมัดทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนบางอย่างรอบตัวก่อนจะชกเข้ากลางแผ่นปูนจนเกิดรอยแตก การชกรุนแรงของหมัดทำให้เกิดรอยบุบแตกของเนื้อปูนแต่ไม่ทำให้แผ่นปูนล้มลง นั่นคงเพียงพอที่จะทำให้ทีมกระตือรือร้นมากขึ้น
     ทีมทำสีหน้าตกใจแบบโอเวอร์แอคติ้งชวนขำ ก่อนที่จะใช้ความรวดเร็วย้อนกลับไปที่จุดสตาร์ทแล้วพุ่งตัวเองเข้ามาด้วยความเร็วนี้อีกครั้ง ภายในสองวินาทีแผ่นปูนของทีมเกิดแรงอัดกระแทกจนแตกร้าวเช่นกัน ชิ้นส่วนปลายมุมบนของแผ่นปูนร่วงลงมาที่พื้นหญ้าแต่การแข่งขันยังไม่จบลง เพราะตามกติกาแล้วแผ่นปูนต้องล้มลงเท่านั้นถึงจะเป็นผู้ชนะ
 
     เต้ยที่สะดุ้งกับการกระทำของอีกฝ่ายแต่ทำท่าทีเก็บอาการ ร่างไหล่ผายง้างหมัดที่รุนแรงขึ้นและชกรัวขึ้นไปที่แผ่นปูน
 
     เสียงเชียร์ของสองแฝดดังลั่นกระหึ่มไปทั้งหมู่บ้านที่มีรูปร่างลักษณะประหลาด เนื่องจากการวางโครงสร้างให้บ้านแต่ละหลังหันหน้าเข้าหากันเป็นวงกลม เว้นช่วงไว้แค่ถนนสองเลนที่เชื่อมไปอย่างทางออกของหมู่บ้านเท่านั้น ตรงกลางเป็นสนามหญ้าทรงกลมขนาดใหญ่ล้อมรอบด้วยวิสัยทัศน์บ้านหน้าจั่วสามเหลี่ยมสองชั้นหลายสิบหลังอีกที
 
“ตู้ม!!” เสียงแผ่นปูนแตกละเอียดถึงฐานถูกทำลายลงต่อหน้าเต้ย
“และผู้ที่ชนะได้แก่…” แฝดสาวคนที่สองพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“พี่เต้ยค่าาาา!!!” พวกเธอพูดแสดงความยินดีพร้อมกัน
“อะไรวะ กูคิดว่ากูต้องชนะนะเกมนี้” ทีมขึ้นเสียงโวยวายปนหงุดหงิด
“ก็กูเทพไง มึงเอากูไม่ลงหรอก ไว้คราวหน้านะจ๊ะ ไอ้อ่อน” เต้ยทำสีหน้าและท่าทางเยาะเย้ย พูดจายียวน ตามสไตล์ผู้ชนะ เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหาทีมพร้อมเอามือแตะบ่าอีกฝ่าย
“อาทิตย์นี้เป็นเบ๊พี่ไปก่อนแล้วกันนะ” คำพูดของผู้ชนะตอกย้ำอีกที
“ครับลูกพี่ ถ้าลูกพี่จะใช้ผมจับผมให้ทันก่อนนะครับ” สิ้นเสียงของร่างสูงโปร่ง เขาใช้ความเร็วกลั่นแกล้งอีกฝ่ายด้วยการเข้าไปเตะ ผลัก สะกิด ให้เต้ยรู้สึกหงุดหงิดและรำคาญ
“กติกาไม่มีในหมู่โจรเว้ย” ทีมเยาะเย้ยกลับเพราะรู้ว่าเต้ยเร็วไม่ทันตัวเองแน่นอน
“มึงแพ้แล้วไม่ยอมวะ!” สิ่งที่ทีมทำประสบความสำเร็จเพราะเต้ยเริ่มหงุดหงิดและโวยวาย
“ทำอะไรกัน!!!” เสียงของเด็กสาวอีกคน ใบหน้าของเธอคล้ายเต้ย ดวงตาและคิ้วที่คมเข้ม ผมถักเปียคู่ยาวกลางหลัง สวมชุดสบายตัว
 
     เธอเดินเข้ามาพร้อมกับพูดแทรกเสียงต่อการวิวาทระหว่างเด็กชาย เต้ยฉวยโอกาสรวมพลังหมัดต่อยไปที่พื้นทำให้ทีมเสียหลักสะดุดขาตัวเองเพราะคลื่นกระแทกจนล้มหัวคะมำ
 
     เต้ยง้างหมัดที่ทำให้เกิดแรงสั่นขึ้นอีกครั้งหวังจะชกอีกฝ่ายเข้าเต็ม ๆ แต่ถูกฝ่ามือของเด็กสาวกุมไว้ได้ทัน ร่างกายของเธอเปลี่ยนเป็นเหล็กกล้าก่อนที่จะบิดข้อมือแล้วจับเต้ยโยนจนก้นทิ่มลงกับพื้นเป็นภาพที่ตลก
 
“ฮาฮาฮา!! เป็นไงล่ะมึง ถูกน้องสาวตัวเองคว่ำ ไอ้อ่อนเอ้ย” ทีมลุกขึ้นมานั่งท่าสบายพลางหัวเราะอย่างสะใจ
“พอได้แล้วทั้งสองคน แป้งรำคาญมากเลย ชอบทะเลาะอะไรกันเรื่องไร้สาระ” เด็กสาวพูดบ่นขณะที่คืนร่างกายกลับมาเป็นปกติ
“ปุ้มปุ้ย เอากับเขาด้วยเหรอไง” ร่างผมเปียหันไปค้อนใส่สองแฝด
“เปล่าจ้า พี่เขาให้พวกฉันเป็นกรรมการ” แฝดคนแรกพูด
“มึงเป็นขี้ข้ากูหนึ่งอาทิตย์” เต้ยหันไปพูดกับทีม
“พี่เต้ย!!” แป้งตะเบ็งเสียงให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังหงุดหงิด