CHESS:พลิกกระดานเทพ

    "คริส:ดูสมเหตุผลดีนะครับ เวลาที่มีเรื่อง ราคาการจ้างก็ต้องขึ้นเป็นธรรมดา"

 

 

 

    สีหน้าของคริสเริ่มคลายความสงสัยลงเล็กน้อย เหมือนจะเข้าใจมากขึ้นกับสถานการณ์ที่ได้ฟังอยู่

 

 

 

    "อากิ:อืมๆ"

 

 

 

    เขาแค่พยักหน้าเบาๆ ยอมรับกับสิ่งที่ได้ยิน พลางเหม่อมองไปด้านข้างเล็กน้อย เหมือนใช้เวลาประมวลข้อมูลอยู่เงียบๆ

 

 

 

    "ลีน่า:หนูไปเรียนด้านเกษตรดีไหมเนี่ย ดูเงินดีจัง"

 

 

 

    เด็กสาวพูดติดตลก พยายามทำให้บรรยากาศเบาขึ้น แต่ในแววตานั้นกลับส่องประกายขึ้นมาอย่างจริงจังเล็กน้อย เหมือนความคิดนั้นไม่ได้ลอยๆ อย่างที่ปากพูด หากแต่เริ่มฝังรากเล็กๆ ลงไปในใจเธอแล้วจริงๆ

 

 

 

    อากิที่ได้ยินก็หลุดหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

 

 

 

    "อากิ:ฮึฮึฮึ ถ้าหนูเรียนจริง คงต้องให้โจเซฟรับไปทำงานแล้วแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า"

 

 

 

    เขาแซวแบบขำๆ พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะของลีน่าเบาๆ อย่างเอ็นดู เสียงหัวเราะนุ่มนวลของเขาทำให้บรรยากาศรอบตัวคลี่คลายลงอย่างชัดเจน แม้จะเป็นเพียงประโยคสั้นๆ แต่ความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเขากลับทำให้หัวใจของเด็กสาวอบอุ่นตามไปด้วย

 

 

 

    "โจเซฟ:ถ้าเป็นลีน่า ฉันให้เลย 4000 ต่อเดือน ฮ่าฮ่าฮ่า"

 

 

 

    โจเซฟพูดติดตลกเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ แต่แววตาที่ทอดมองลีน่ากลับแฝงด้วยความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม ไม่ใช่แค่เพราะเธอฉลาดหรือขยัน หากแต่เพราะเขารู้ว่าเด็กคนนี้…มีบางอย่างที่พิเศษจริงๆ"

 

 

 

    ลีน่า:4000 ยูโรต่อเดือน! แบบนี้หนูผ่อนบ้านแถมยังไปเที่ยวเล่นได้สบายๆเลย"

 

  

 

    เธอพูดพลางยกมือขึ้นทาบแก้ม รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างสดใส ในหัวของเธอเริ่มจินตนาการถึงบ้านหลังเล็กๆ อบอุ่น กับทริปแบกเป้เที่ยวไปทั่วโลกแบบเมิ่งซิน บางที...ความฝันมันอาจไม่ได้ไกลเกินไปอย่างที่เคยคิดก็ได้

 

 

 

    "คริส:งั้นผมไปเรียนด้วยดีไหมเนี่ย"

 

 

 

    คริสพูดสวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แววตาเป็นประกายแบบล้อเลียน แต่หากสังเกตดีๆ ก็ยังแอบมีความจริงจังอยู่ลึกๆ เหมือนเขาเองก็เริ่มหวั่นไหวกับอนาคตตัวเองอยู่บ้าง

 

 

 

    "โจเซฟ:ถ้าเป็นนาย ฉันให้ 1500 พอละ ขาดตัว"

 

 

 

    โจเซฟหรี่ตามองคริสก่อนจะตอบแบบห้วนๆ สีหน้าเรียบนิ่งอย่างจงใจ

 

 

 

    "คริส:เอ้า ทำไมราคาผมมันตกขนาดนั้นล่ะครับ?"

 

 

 

    เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยทันที พลางยกมือขึ้นมากอดอกอย่างไม่เข้าใจ ลีน่าที่เห็นก็หัวเราะคิกคักเบาๆ ขณะที่อากิยังนอนนิ่งมองทั้งคู่เงียบๆ

 

 

 

    "โจเซฟ:เอ้า ก็นักศึกษาจบใหม่ไง เลยได้ 1500"

 

 

 

    "คริส:เอ้า แล้วลีน่าทำไมได้ 4000 ล่ะครับ?"

 

 

 

    เขารีบสวนกลับทันควัน สีหน้าตั้งคำถามอย่างจริงจัง ท่าทางเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ง่ายๆ

 

 

 

    "โจเซฟ:ก็เพราะเป็นลีน่าไง"

 

 

 

    "คริส:???"

 

 

 

    คริสมองโจเซฟอย่างงุนงงกว่าเดิม เขาอ้าปากเหมือนจะถามอะไรอีก แต่กลับพูดไม่ออก สีหน้าเหมือนกำลังค้างคาใจแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

 

 

 

    อากิที่ฟังอยู่นานถึงกับกลั้นขำไม่อยู่

 

 

 

    "อากิ:ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"

 

 

 

    เขาหัวเราะออกมาดังลั่น เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความสนุกและสะใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับได้ระบายพลังงานที่เก็บไว้ออกมาทั้งหมดในทีเดียว 

 

 

 

    แม้จะเป็นแค่บทสนทนาง่ายๆ แต่ความธรรมดานี้กลับทำให้เขารู้สึกมีชีวิตมีชีวาอย่างน่าประหลาด

 

 

 

    เมื่อหัวเราะจนรู้สึกเหนื่อย เขาก็เอนตัวลงบนเตียงช้าๆ ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอมากขึ้น

 

 

 

    "อากิ:เฮ้อ~ พึ่งตื่นได้ไม่นานก็ง่วงอีกแล้ว..."

 

 

 

    เขาพึมพำเบาๆ ราวกับจะบ่นกับตัวเอง สายตาเริ่มพร่าเลือนลงเรื่อยๆ

 

 

 

    "ลีน่า:ถ้าง่วงก็นอนเถอะค่ะ การพักผ่อนเป็นสิ่งสำคัญ"

 

 

 

    ลีน่าพูดด้วยเสียงอ่อนโยน แววตาเป็นห่วง

 

 

 

    เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้อากิอย่างเบามือ ก่อนจะนั่งนิ่งเงียบข้างเตียง

 

  

 

    "อากิ:งั้น...ฉันนอนต่อแล้วกัน..."

 

  

 

    เขาหลับตาลงช้าๆ ความอ่อนล้าหลังจากเสียงหัวเราะยังคงหลงเหลืออยู่บนใบหน้า

 

 

 

    ความเงียบเริ่มปกคลุมห้องอีกครั้ง คริสกับโจเซฟที่กำลังหยอกล้อกันอยู่ พอเห็นอากิหลับก็พลอยเงียบลงไปด้วย

 

 

 

    บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เพื่อให้เจ้าของเตียงได้พักผ่อนอย่างเต็มที่...

 

 

 

    เวลาผ่านไปอีกประมาณชั่วโมงครึ่ง ลีน่าก็เดินเข้ามาเพื่อตรวจอาการของอากิตามปกติ ทว่าคราวนี้ เธอกลับสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไป

 

 

 

    'ลีน่า:เอ๊ะ? ทำไมพี่อากิหายใจเร็วขนาดนี้... เกิดอะไรขึ้น?'

 

 

 

    ด้วยความกังวล เธอรีบยื่นมือไปแตะที่ตัวเขาโดยไม่ลังเล

 

 

 

    'ลีน่า:ร้อนมาก!'

 

 

 

    ผิวกายของอากิร้อนจัดจนลีน่าตกใจ เธอดึงผ้าห่มออกอย่างรีบร้อน ใจเต้นแรงด้วยความหวาดวิตก ก่อนจะตะโกนเรียกทุกคนด้วยเสียงสั่น

 

 

 

    !"ลีน่า:ทุกคน! มานี่เร็ว!"!

 

 

 

    คริสกับโจเซฟที่อยู่ไม่ไกลรีบวิ่งเข้ามาทันทีด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

 

 

 

    "โจเซฟ/คริส:เกิดอะไรขึ้น!?"

 

 

 

    "ลีน่า:พี่อากิเขาตัวร้อนมาก หนูไม่รู้ว่าว่าจะทำยังไงแล้ว..."

 

 

 

    "คริส:ลองเช็ดตัวเหมือนครั้งก่อนดูไหม?"

 

 

 

    "ลีน่า:ฉันไม่แน่ใจว่าจะได้ผลหรือเปล่า ลองแตะตัวพี่อากิดูก่อนสิ"

 

 

 

    ทั้งโจเซฟและคริสรีบยื่นมือไปแตะตัวอากิด้วยความระมัดระวัง แล้วสีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปทันที

 

 

 

    'โจเซฟ:ร้อนเกินไปแล้ว... แบบนี้มันไม่ใช่ไข้ธรรมดาแน่ๆ'

 

 

 

    'คริส:ร้อนจริงด้วย! ร้อนยิ่งกว่าครั้งก่อนอีก... มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายเขากันแน่?'

 

 

 

    ขณะทุกคนกำลังงุนงงและพยายามหาคำตอบ ร่างของอากิก็เริ่มกระตุกเล็กน้อย ทุกคนชะงักและจ้องมองไปที่เขาทันที

 

 

 

    "โจเซฟ:เมื่อกี้อากิเขาขยับใช่ไหม?"

 

 

 

"คริส:ผมไม่แน่ใจเลยครับ..."

 

 

 

"ลีน่า:..."

 

 

 

    ลีน่าเธอเม้มริมฝีปากแน่น สายตาไม่ละจากร่างพี่ชายตรงหน้า

 

 

 

     จากการกระตุกเล็กน้อย กลับกลายเป็นแรงขึ้น... แล้วแรงขึ้น... เรื่อยๆ จนเห็นได้ชัดเจน ทุกคนยืนอึ้ง รู้สึกเหมือนเวลาเริ่มช้าลง

 

 

 

    "คริส:ระ-เราควรทำยังไงดีครับ พะ-พี่อากิเขาตัวกระตุกไม่หยุดเลย!"

 

 

 

    "โจเซฟ:ฉะ-ฉันก็ไม่รู้!"

 

 

 

    น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและสับสน

 

 

 

    แล้วทันใดนั้นเอง อากิก็เกิดอาการชักอย่างรุนแรง!

 

 

 

    ลีน่าที่ตกใจจนตัวแข็งไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบเข้าไปจับแขนอากิไว้ แล้วหันไปตะโกนด้วยความตื่นตระหนกปนสั่งการ

 

 

 

    !!"ลีน่า:พี่เขามีอาการชัก! ทั้งสองคน มาช่วยจับแขนขาพี่เขาที!"!!

 

 

 

    โจเซฟและคริสไม่รอช้า รีบเข้ามาช่วยจับตัวอากิไว้ตามที่ลีน่าบอก

 

 

 

    "ลีน่า:อย่าจับแรงนะคะ! แค่ประคองไว้ ไม่ให้พี่เขาดิ้นมากเกินไปก็พอ!"

 

 

 

    "โจเซฟ/คริส:ได้!"

 

 

 

    ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน แม้ใบหน้าจะยังเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความตกใจ

 

 

 

    อากิชักอยู่แบบนั้นประมาณ 2-3 นาที

 

 

 

    นาทีนี้ที่ทุกคนรู้สึกยาวนานราวชั่วนิรันดร์ ก่อนที่ร่างของเขาจะค่อยๆ สงบลงช้าๆ เหลือเพียงเสียงหอบหายใจถี่ๆ กับร่างกายที่อ่อนแรง

 

 

 

    "โจเซฟ:เรา... เราปล่อยเขาได้แล้วใช่ไหม?"

 

 

 

    "คริส:ผมว่า... รอดูอีกสักหน่อยดีกว่าครับ เพื่อมีอะไรอีก"

 

 

 

    "ลีน่า:หนูก็คิดแบบนั้นค่ะ"

 

 

 

    ทั้งสามคนยังคงจับตัวอากิไว้ด้วยความระวัง จนผ่านไปอีกประมาณ 5 นาทีจนแน่ใจว่าไม่มีอาการชักอีก  

 

 

 

    แต่อาการตอนนี้ของอากิคือมีเหงื่อไหลทั่วทั้งตัว หายใจสั้นและถี่แบบไม่เป็นจังหวะเหมือนยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่  

 

  

 

    แต่สิ่งที่สังเกตได้ชัดคือไข้ของเขากำลังลดลงอย่างรวดเร็ว... ราวกับกองไฟที่ถูกสาดน้ำเย็นจัดใส่

 

 

 

    และทั้งสามคนที่ยังจับตัวเขาไว้ ต่างก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงนั้นได้อย่างชัดเจน

 

 

 

    "โจเซฟ:เหมือนจะไม่มีอะไรแล้วนะ"

 

 

 

    "คริส:ครับ เหมือนอาการจะสงบลงแล้ว"

 

 

 

    ลีน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงลังเล  

 

 

 

   "ลีน่า:คุณลุง...คริส... รู้สึกไหมว่าตัวพี่อากิเย็นๆ"

 

 

 

    โจเซฟชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหันมองเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

 

 

 

    "โจเซฟ:หนูก็รู้สึกเหรอ... ว่าตัวอากิเย็นผิดปกติ"

 

 

 

    ลีน่าพยักหน้าช้าๆ สายตาเธอยังคงจับจ้องไปที่อากิอย่างไม่วางตา  

 

 

 

    โจเซฟเลยหันไปหาคริสที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

 

 

 

    "คริส:ผมก็รู้สึกครับ... เหมือนอุณหภูมิร่างกายเขาตกลงไปมากจริงๆ"

 

 

 

    ความเงียบเข้าปกคลุมเพียงชั่วครู่ ทุกคนต่างสบตากันโดยไม่มีคำตอบ

 

 

 

    "โจเซฟ:แล้ว... มีใครรู้ไหมว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

 

 

 

    ลีน่ากับคริสต่างนิ่งไป ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา เพราะไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเลย

 

 

 

    "ลีน่า/คริส:..."

 

 

 

    โจเซฟถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น

 

 

 

    "โจเซฟ:งั้นเราก็ทำเท่าที่ทำได้แล้วกัน... ถ้าอากิตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ค่อยถามเขาดู เผื่อเขารู้อะไร แล้วจะมีอะไรแนะนำเราได้บ้าง"

 

 

 

    "ลีน่า/คริส:ค่ะ/ครับ"

 

 

 

    แล้วทั้งสามก็ช่วยกันเช็ดเหงื่อที่ไหลออกจากร่างอากิอย่างไม่หยุดหย่อน... มันไหลออกมาเหมือนสายน้ำ เหงื่อเย็นๆ ที่ปกติควรเป็นสัญญาณดี แต่ในครั้งนี้กลับแฝงความไม่สบายใจเอาไว้

 

 

 

    ระหว่างที่กำลังเช็ดตัวกันอยู่นั้น ลีน่าก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ

 

 

 

    'ลีน่า:...ที่แผลของพี่อากิ...?'

 

 

 

    เธอขยับเข้าไปใกล้ ก่อนเพ่งดูอย่างตั้งใจ แล้วรีบหันมาร้องเรียกอีกสองคน

 

 

 

    "ลีน่า:ทั้งสองคน มาดูตรงนี้หน่อยค่ะ!"

 

 

 

    โจเซฟกับคริสรีบเข้ามาใกล้ตามเสียงเรียกทันที  

 

 

 

    ทั้งสองมองตามที่ลีน่าชี้ และก็เห็นในทันที—น้ำขุ่น ๆ คล้ายของเหลวที่ค้างอยู่ใต้ผิวหนัง กำลังซึมออกมาจากแผล  

 

    ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ มีของเหลวสีม่วงเจือจางผสมออกมาด้วยเล็กน้อย

 

 

 

    "คริส:นั่นมัน... น้ำหนองเหรอ?"

 

  

 

    "ลีน่า:ไม่แน่ใจค่ะ... แต่มันมีสีม่วงๆ ผสมอยู่ด้วย..."

 

 

 

    โจเซฟนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนพูดขึ้น

 

 

 

    "โจเซฟ:น่าจะใช่น้ำหนองแหละ... ส่วนสีม่วงนั่น คงเป็นพิษที่เขาใช้... ฝากลีน่าช่วยเช็ดออกด้วยนะ แต่อย่าไปกดแผลเด็ดขาด ปล่อยให้มันไหลออกมาเองจะดีกว่า"

 

 

 

    "ลีน่า:ได้ค่ะ"

 

 

 

    ลีน่าพยักหน้ารับคำเบาๆ แล้วค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดของเหลวที่ไหลออกมาอย่างระมัดระวัง

 

 

 

    ขณะเดียวกัน โจเซฟก็มองอากิด้วยสีหน้าหนักใจ

 

 

 

    'โจเซฟ:ฉันก็ไม่แน่ใจว่าใช่หนองจริงๆ หรือเปล่า... เพราะปกติแผลแบบนี้ต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะมีหนอง... อากิโดนเชื้อโรคบ้าอะไรเข้าไปกันแน่เนี่ย...'

 

 

 

              – 4 ชั่วโมงต่อมา –

 

 

 

    "ลีน่า:ลุงคะ... นี่มันก็ผ่านมานานแล้ว... แต่พี่อากิก็ยังไม่ยอมฟื้นเลย แบบนี้...เขาจะไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหมคะ?"

 

 

 

    โจเซฟเงียบไป เขามองหน้าเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความกังวล และแม้เขาอยากจะตอบว่า 'ไม่ต้องห่วง' แต่เขาก็ไม่อาจพูดคำนั้นออกไปได้

 

 

 

    "โจเซฟ:..."

 

 

 

    ความเงียบที่ได้เป็นคำตอบยิ่งทำให้ความกังวลในใจของลีน่าทวีคูณ เธอเม้มปากแน่น แล้วหันกลับไปมองอากิอีกครั้ง ใบหน้าของเขายังคงซีดเซียว ราวกับคนที่อยู่กึ่งกลางระหว่างความฝันกับความตาย...

 

 

 

    [อลิส:...พลาดการใส่พิษรอบที่ 28 ชั่วโมงไปแล้ว... รอบต่อไปจะอยู่ที่ช่วง 32 ชั่วโมง... ห้ามพลาดเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเชื้อโรคจะลุกลามมากกว่านี้แน่... ถ้าฉันพลาดรอบนี้ ท่านอากิอาจจะไม่รอด... ฉันต้องคำนวณเวลาให้แม่นยำ... อีก 23 นาที... อีกแค่ 23 นาทีเท่านั้น... ฉันต้องปลุกเขาให้ตื่นให้ได้]

 

 

 

    [อลิส:สถานะปัจจุบัน— ติดพิษ: "พิษอ่อนแอ ขั้นที่ 1 > 2" – ร่างกายจะอ่อนแอลง

 

    ติดเชื้อ: "ติดเชื้อ ขั้นที่ 1 > 2" – การลุกลามชะลอลงจากพิษอ่อนแอ

 

    ค่าสเตตัสลดลงชั่วคราว: 1% > 10%

 

    ค่าพลังโดยรวมลดลง: 5 > 25 หน่วย

 

    ...ฉันควรบอกเขา ให้เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น... ให้เขาได้ตั้งใจรับมือกับมันด้วยตัวเอง]

 

 

 

               – 15 นาทีต่อมา –

 

    [อลิส:ท่านอากิ... ท่านอากิค่ะ...]

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

     [อลิส:ฉันรู้ว่าท่านตื่นแล้ว... ถ้ายังไม่ลืมตา ดิฉันจะเปิดเสียงกระดิ่งแบบสุดเสียงเลยนะคะ]

 

 

 

    "อากิ:ใจเย็นๆน่า... ฉันแค่แกล้งเล่นนิดเดียวเอง"

 

 

 

    [อลิส:เฮ้อ~... ท่านต้องใช้พิษได้แล้วนะคะ มันถึงเวลาแล้ว]

 

 

 

    "อากิ:ได้"

 

 

 

    อากิเอื้อมมือไปเปิดช่องเก็บของ แล้วหยิบสมุนไพรสีม่วงออกมา เตรียมจะบีบพิษตามวิธีที่เคยทำ แต่ทันทีที่เขาออกแรงบิด...

 

 

 

    แขนของเขากลับไร้แรง มือสั่นเล็กน้อย อย่างควบคุมไม่ได้

 

 

 

    "อากิ:เดี๋ยวนะ... ทำไม... แขนฉันไม่มีแรงเลย... อลิส... นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

 

 

 

    [อลิส:...พิษกับเชื้อโรคลุกลามมากกว่าเดิมแล้วค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:หมายความว่าไง..."

 

 

 

    [อลิส:ท่านติดสถานะ "พิษอ่อนแอ ขั้นที่ 2" – ร่างกายจะอ่อนแอกว่าปกติ

 

     "ติดเชื้อ ขั้นที่ 2" – การติดเชื้อถูกชะลอจากพิษ แต่ก็ยังคงลุกลาม

 

    ค่าสเตตัสทั้งหมดลดลงชั่วคราว 10%

 

    และค่าพลังพื้นฐานลดลง 25 หน่วย...]

 

 

 

    คำพูดของอลิสทำให้อากิเงียบไป ใจเขาเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

 

 

 

    "อากิ:งะ-งั้นที่ฉันไม่มีแรง... ก็เพราะแบบนี้เหรอ..."

 

 

 

    [อลิส:ค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ..."

 

 

 

    [อลิส:...ทำเหมือนเดิมที่เคยทำค่ะ... แต่ครั้งนี้... ท่านต้องอดทนให้ได้มากกว่าเดิม]

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

    เขานิ่งไปชั่วครู่ สูดลมหายใจลึก...

 

 

 

    เขารู้ตัวดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่าย... แต่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องกัดฟันสู้กับความตาย และก็คงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเช่นกัน

 

 

 

    เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังใกล้เข้ามา ลีน่าค่อยๆ เข้ามาดูเขาใกล้ๆ ดวงตาเธอฉายแววกังวลปนโล่งใจ

 

 

 

    "ลีน่า:พี่อากิ! พี่ตื่นแล้ว พี่เป็นไงบ้างคะ"

 

 

 

    "อากิ: พี่ก็เหมือนเดิม แค่รู้สึกเหนื่อยๆ แล้วก็...ปวดตัวไปหมด ทำไมปวดแบบนี้ล่ะเนี่ย"

 

 

 

    "ลีน่า:เออ... คือก่อนหน้านี้พี่ชักค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ว่าไงนะ?"

 

 

 

    "ลีน่า:คือก่อนหน้านี้พี่มีอาการชักค่ะ หนู...คริส...แล้วก็คุณลุง... พวกเราช่วยกันจับพี่ไว้ไม่ให้ตกเตียง ตอนนั้นหนูตกใจมากเลย ไม่รู้จะทำยังไงดี..."

 

 

 

    [อลิส:เปิดใช้งานสกิลปฐมพยาบาลเบื้องต้น]

 

 

 

    ความรู้ต่างๆที่จำเป็นเริ่มไหลเข้ามาในหัวทันที พร้อมภาพจำลองวิธีการช่วยเหลือ...

 

 

 

   'อากิ:ด้วยความรู้พวกนนี้ฉันน่าจะแนะนำเธอได้'

 

 

 

    "อากิ:หนูทำถูกแล้วที่จับตัวพี่ไว้ เพราะถ้าพี่ตกจากเตียงแล้วแผลเปิด มันจะอันตรายกว่านี้อีก... เก่งมากจ้ะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ฮิฮิฮิ"

 

 

 

    "อากิ:แล้วก่อนพี่จะชัก พี่มีอาการอะไรมั้ย?"

 

 

 

    "ลีน่า: มีค่ะ พี่ตัวร้อนมากๆ เลย ก่อนจะชัก...แต่หลังจากชัก ตัวพี่ก็เย็นลงเร็วมาก มือเท้าเย็นหมดเลยค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:...ที่พี่เป็นมันเรียกว่าอาการชักจากการติดเชื้อ"

 

 

 

    เขาเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะสบตาเธอด้วยแววจริงจัง

 

 

 

    "อากิ:เวลาพี่ชักอีก สิ่งที่ควรระวังมี 4 อย่าง จำไว้นะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ค่ะ!"

 

 

 

    "อากิ:หนึ่ง...อย่ายัดอะไรเข้าปากพี่เด็ดขาด ถึงพี่จะกัดฟันแน่นก็ปล่อยไว้ เพราะถ้ายัดอะไรเข้าไป พี่อาจฟันหัก หรือสำลักจนตายได้"

 

 

 

   "ลีน่า:ค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:สอง...จับตัวพี่ให้อยู่กับที่เหมือนที่หนูทำ ห้ามให้หัวพี่กระแทกพื้น ห้ามให้ตกเตียง แล้วก็ต้องระวังแผลด้วย"

 

 

 

    "ลีน่า:หนูจะจำให้ขึ้นใจค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:สาม...เอาหมอนหรือผ้านุ่ม ๆ มารองหัวพี่ไว้ ช่วยลดแรงกระแทกได้"

 

 

 

    "ลีน่า:หนูจะจำให้หมดเลยค่ะ"

 

    "อากิ:สุดท้าย...ถ้าพี่หยุดชักแล้ว ให้ดูว่าพี่ยังหายใจอยู่ไหม ถ้าหยุดหายใจ ต้องผายปอด แต่ถ้าหัวใจไม่เต้น ให้ปั๊มหัวใจ เพราะถ้าช้า...พี่อาจไม่รอดจริง ๆ"

 

 

 

    ลีน่าเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าด้วยแววตาตั้งใจมากกว่าเดิม

 

  

 

    "อากิ:โอเค งั้น...ช่วยบิดพิษให้พี่หน่อย แขนพี่ไม่ค่อยมีแรงเลย"

 

 

 

    "ลีน่า:ได้ค่ะ!"

 

 

 

    เธอรับต้นสมุนไพรสีม่วงมาจากมือเขา บิดอย่างระมัดระวัง หยดพิษสีเข้มค่อยๆ ไหลลงบนนิ้วของอากิ ก่อนที่เขาจะเอาไปแตะแผล

 

 

 

    "อากิ:เอาอีกหยด"

 

 

 

    "ลีน่า:ค่ะ!"

 

 

 

    หยดต่อมาไหลลง...เขาเอาแตะที่แผลอีกข้าง

 

    ความแสบปะทุทันทีราวกับไฟแลบ แต่เขาก็ไม่แสดงสีหน้าให้ลีน่ากังวล

 

 

 

    "อากิ:ฟู่ววว...แค่ขยับก็น่าเหนื่อยขนาดนี้แล้วเหรอเรา..."

 

 

 

    เขาหลับตาลงชั่วครู่ ปล่อยให้ลมหายใจไหลออกอย่างช้า ๆ

 

แต่ในใจ...ก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้

 

 

 

    "ลีน่า:ถ้ามีอะไรให้ช่วยอีกก็บอกได้นะคะ"

 

 

 

    "อากิ:งั้น...เรียกโจเซฟหรือไม่ก็คริสให้พี่ที"

 

 

 

    "ลีน่า:ได้ค่ะ"

 

 

 

    ลีน่ารีบเดินออกไป และไม่นานนักโจเซฟกับคริสก็เดินเข้ามาพร้อมสีหน้ากังวล

 

 

 

    "โจเซฟ:มีอะไรงั้นเหรอ?"

 

 

 

    "อากิ:ช่วยพยุงฉันไปห้องน้ำหน่อย...อยากเข้าห้องน้ำ"

 

 

 

    "โจเซฟ:โอเค เดี๋ยวจัดให้"

 

 

 

    ทั้งคริสและโจเซฟช่วยกันประคองอากิอย่างระมัดระวัง

 

แต่เพียงแค่ลุกขึ้น อาการเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง

 

 

 

    "อากิ:โอ้ย~~~ จิจิจิ... ปวดทั้งตัวไม่พอ เจ็บแผลอีก... โอ้ยๆ..."

 

 

 

    เสียงโอดครวญของอากิแสดงถึงความทรมาน แม้จะพยายามฝืนยืนไหว

 

    โจเซฟกับคริสก็ยังคงช่วยกันพาเขาไปจนถึงห้องน้ำ และปล่อยให้จัดการธุระส่วนตัว

 

 

 

    เวลาผ่านไปเกือบ 20 นาที

 

คนที่รออยู่ข้างนอกเริ่มรู้สึกผิดปกติ

 

 

 

    "โจเซฟ:เฮ้ย! อากิ... นายโอเคไหม! เข้าไปนานแล้วนะ"

 

 

 

    "..."

 

 

 

    ไร้เสียงตอบรับ... ทำให้บรรยากาศเริ่มตึงเครียด

 

 

 

    "ลีน่า:หนูว่าเปิดเข้าไปดูดีไหมคะ? พี่อากิไม่ตอบแบบนี้... พี่เขาอาจจะเป็นอะไรไปก็ได้..."

 

 

 

    "โจเซฟ:...ขออีกห้านาที ถ้ายังเงียบอยู่เดี๋ยวเราจะเข้าไปดู"

 

 

 

    ลีน่าและคริสพยักหน้าเห็นด้วย และทั้งสามก็ยืนรอ

 

    ผ่านไปอีกประมาณสามนาที... ในที่สุดก็มีเสียงจากด้านใน

 

 

 

    "อากิ:ฉันเสร็จแล้ว... มาช่วยพยุงออกไปหน่อย"

 

 

 

    ประตูถูกเปิดทันทีและทั้งโจเซฟกับคริสก็รีบเข้าไปหา เมื่อเห็นอากินั่งพิงกำแพงอยู่กับพื้น

 

 

 

    "คริส:พี่อากิ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

 

 

 

    "อากิ:ไม่ได้เป็นอะไรหรอก... แค่พอเสร็จธุระแล้วเหนื่อย เลยนั่งพัก... แต่เผลอหลับไปเฉยเลย พึ่งตื่นเมื่อกี้เอง"

 

 

 

    ทุกคนที่ได้ยินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

 

 

 

    "โจเซฟ/คริส:เฮ้อ~ ฟูล..."

 

 

 

    อากิมองหน้าทั้งคู่ ก่อนถามขึ้น

 

 

 

    "อากิ:ฉัน...หลับไปนานเลยเหรอ?"

 

 

 

    "คริส:นานมากเลยครับ ลุงโจเซฟกับผมก็กำลังจะเปิดประตูเข้าไปแล้วถ้ายังไม่ตอบกลับมา"

 

 

 

    "อากิ:งะ-งั้นเหรอ... ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"

 

 

 

    "คริส:ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เห็นว่าพี่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

 

 

 

    ทั้งคู่ช่วยกันพยุงอากิกลับมาที่เตียง ก่อนจะค่อยๆพาเขานอนลงอย่างระมัดระวัง

 

 

 

    "อากิ:โอเค... ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่มีพวกนาย ฉันคงไม่รอดแน่ ๆ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ไม่เป็นไรหรอก นายเองก็ช่วยพวกเรามาหลายครั้งแล้ว... ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสที่เราจะได้ช่วยคืนบ้าง"

 

 

 

    "คริส:ใช่แล้วครับ แค่นี้สบายมาก ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยอีกก็บอกได้เลยนะครับ"

 

 

 

    "อากิ:งั้นก็... ขอรบกวนอีกหน่อยแล้วกัน ทั้งสองคน... อ้อ แล้วก็ ฝากขอบคุณลีน่าด้วยนะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ยินดีที่ได้ช่วยค่ะ"

 

 

 

    ทั้งสามคนยิ้มให้กันเล็กน้อย ก่อนจะถอยออกมาอย่างเงียบๆ ปล่อยให้อากิได้พักผ่อนตามลำพัง

 

 

 

    ภายในห้องที่เงียบสงบ อากิหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาในใจ

 

 

 

    "อากิ:อลิส... ทำไมฉันเผลอหลับในห้องน้ำเมื่อกี้ ไม่ปลุกกันหน่อยล่ะ?"

 

 

 

    [อลิส:ฉันปลุกแล้วค่ะ แต่ท่านไม่ตื่นเอง รู้ไหมคะว่าเสียงแตรเรือที่ฉันเปิดไปนั่น...ท่านยังไม่กระดิกเลย]

 

 

 

   "อากิ:..."

 

 

 

อากิชะงักไปทันที ไม่มีคำพูดใดโต้กลับ

 

   เพราะเขาเองก็รู้ตัวว่าคงเหนื่อยเกินกว่าจะตื่นไหวจริงๆ

 

    อากิไม่อยากให้อลิสบ่นเพิ่มอีก เขาก็เลยตัดสินใจหลับตาลงเงียบๆ และปล่อยตัวเองให้เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

 

 

 

    ...เวลาได้ผ่านไปแล้วกว่า 8 ชั่วโมงสำหรับฝั่งของอากิ

 

แต่ในอีกมุมหนึ่งของเรื่อง ราวของเมิ่งซินกลับไหลเร็วกว่า

 

 

 

    ในขณะนี้... เมิ่งซินกำลังหลับสนิทอยู่ในห้องพัก

 

    หลังผ่านช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยเหตุการณ์มากมายร่วมกับเอริน่าและจิมมี่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 จากผู้แต่ง

 

    ผมตัดเนื้อหาออกไปบ้างนะคัฟ เพื่อให้เป็นตอนที่ 11.3.1 ส่วนที่ตัดไปผมจะเอาไปเขียนตอนที่ 12.1 นะคัฟ