CHESS:พลิกกระดานเทพ

    "คริส:ดูสมเหตุผลดีนะครับ เวลาที่มีเรื่อง ราคาการจ้างก็ต้องขึ้นเป็นธรรมดา"
 
 
 
    สีหน้าของคริสเริ่มคลายความสงสัยลงเล็กน้อย เหมือนจะเข้าใจมากขึ้นกับสถานการณ์ที่ได้ฟังอยู่
 
 
 
    "อากิ:อืมๆ"
 
 
 
    เขาแค่พยักหน้าเบาๆ ยอมรับกับสิ่งที่ได้ยิน พลางเหม่อมองไปด้านข้างเล็กน้อย เหมือนใช้เวลาประมวลข้อมูลอยู่เงียบๆ
 
 
 
    "ลีน่า:หนูไปเรียนด้านเกษตรดีไหมเนี่ย ดูเงินดีจัง"
 
 
 
    เด็กสาวพูดติดตลก พยายามทำให้บรรยากาศเบาขึ้น แต่ในแววตานั้นกลับส่องประกายขึ้นมาอย่างจริงจังเล็กน้อย เหมือนความคิดนั้นไม่ได้ลอยๆ อย่างที่ปากพูด หากแต่เริ่มฝังรากเล็กๆ ลงไปในใจเธอแล้วจริงๆ
 
 
 
    อากิที่ได้ยินก็หลุดหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
 
 
 
    "อากิ:ฮึฮึฮึ ถ้าหนูเรียนจริง คงต้องให้โจเซฟรับไปทำงานแล้วแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า"
 
 
 
    เขาแซวแบบขำๆ พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะของลีน่าเบาๆ อย่างเอ็นดู เสียงหัวเราะนุ่มนวลของเขาทำให้บรรยากาศรอบตัวคลี่คลายลงอย่างชัดเจน แม้จะเป็นเพียงประโยคสั้นๆ แต่ความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเขากลับทำให้หัวใจของเด็กสาวอบอุ่นตามไปด้วย
 
 
 
    "โจเซฟ:ถ้าเป็นลีน่า ฉันให้เลย 4000 ต่อเดือน ฮ่าฮ่าฮ่า"
 
 
 
    โจเซฟพูดติดตลกเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ แต่แววตาที่ทอดมองลีน่ากลับแฝงด้วยความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม ไม่ใช่แค่เพราะเธอฉลาดหรือขยัน หากแต่เพราะเขารู้ว่าเด็กคนนี้…มีบางอย่างที่พิเศษจริงๆ"
 
 
 
    ลีน่า:4000 ยูโรต่อเดือน! แบบนี้หนูผ่อนบ้านแถมยังไปเที่ยวเล่นได้สบายๆเลย"
 
  
 
    เธอพูดพลางยกมือขึ้นทาบแก้ม รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างสดใส ในหัวของเธอเริ่มจินตนาการถึงบ้านหลังเล็กๆ อบอุ่น กับทริปแบกเป้เที่ยวไปทั่วโลกแบบเมิ่งซิน บางที...ความฝันมันอาจไม่ได้ไกลเกินไปอย่างที่เคยคิดก็ได้
 
 
 
    "คริส:งั้นผมไปเรียนด้วยดีไหมเนี่ย"
 
 
 
    คริสพูดสวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แววตาเป็นประกายแบบล้อเลียน แต่หากสังเกตดีๆ ก็ยังแอบมีความจริงจังอยู่ลึกๆ เหมือนเขาเองก็เริ่มหวั่นไหวกับอนาคตตัวเองอยู่บ้าง
 
 
 
    "โจเซฟ:ถ้าเป็นนาย ฉันให้ 1500 พอละ ขาดตัว"
 
 
 
    โจเซฟหรี่ตามองคริสก่อนจะตอบแบบห้วนๆ สีหน้าเรียบนิ่งอย่างจงใจ
 
 
 
    "คริส:เอ้า ทำไมราคาผมมันตกขนาดนั้นล่ะครับ?"
 
 
 
    เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยทันที พลางยกมือขึ้นมากอดอกอย่างไม่เข้าใจ ลีน่าที่เห็นก็หัวเราะคิกคักเบาๆ ขณะที่อากิยังนอนนิ่งมองทั้งคู่เงียบๆ
 
 
 
    "โจเซฟ:เอ้า ก็นักศึกษาจบใหม่ไง เลยได้ 1500"
 
 
 
    "คริส:เอ้า แล้วลีน่าทำไมได้ 4000 ล่ะครับ?"
 
 
 
    เขารีบสวนกลับทันควัน สีหน้าตั้งคำถามอย่างจริงจัง ท่าทางเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ง่ายๆ
 
 
 
    "โจเซฟ:ก็เพราะเป็นลีน่าไง"
 
 
 
    "คริส:???"
 
 
 
    คริสมองโจเซฟอย่างงุนงงกว่าเดิม เขาอ้าปากเหมือนจะถามอะไรอีก แต่กลับพูดไม่ออก สีหน้าเหมือนกำลังค้างคาใจแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
 
 
 
    อากิที่ฟังอยู่นานถึงกับกลั้นขำไม่อยู่
 
 
 
    "อากิ:ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
 
 
 
    เขาหัวเราะออกมาดังลั่น เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความสนุกและสะใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับได้ระบายพลังงานที่เก็บไว้ออกมาทั้งหมดในทีเดียว 
 
 
 
    แม้จะเป็นแค่บทสนทนาง่ายๆ แต่ความธรรมดานี้กลับทำให้เขารู้สึกมีชีวิตมีชีวาอย่างน่าประหลาด
 
 
 
    เมื่อหัวเราะจนรู้สึกเหนื่อย เขาก็เอนตัวลงบนเตียงช้าๆ ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอมากขึ้น
 
 
 
    "อากิ:เฮ้อ~ พึ่งตื่นได้ไม่นานก็ง่วงอีกแล้ว..."
 
 
 
    เขาพึมพำเบาๆ ราวกับจะบ่นกับตัวเอง สายตาเริ่มพร่าเลือนลงเรื่อยๆ
 
 
 
    "ลีน่า:ถ้าง่วงก็นอนเถอะค่ะ การพักผ่อนเป็นสิ่งสำคัญ"
 
 
 
    ลีน่าพูดด้วยเสียงอ่อนโยน แววตาเป็นห่วง
 
 
 
    เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้อากิอย่างเบามือ ก่อนจะนั่งนิ่งเงียบข้างเตียง
 
  
 
    "อากิ:งั้น...ฉันนอนต่อแล้วกัน..."
 
  
 
    เขาหลับตาลงช้าๆ ความอ่อนล้าหลังจากเสียงหัวเราะยังคงหลงเหลืออยู่บนใบหน้า
 
 
 
    ความเงียบเริ่มปกคลุมห้องอีกครั้ง คริสกับโจเซฟที่กำลังหยอกล้อกันอยู่ พอเห็นอากิหลับก็พลอยเงียบลงไปด้วย
 
 
 
    บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เพื่อให้เจ้าของเตียงได้พักผ่อนอย่างเต็มที่...
 
 
 
    เวลาผ่านไปอีกประมาณชั่วโมงครึ่ง ลีน่าก็เดินเข้ามาเพื่อตรวจอาการของอากิตามปกติ ทว่าคราวนี้ เธอกลับสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไป
 
 
 
    'ลีน่า:เอ๊ะ? ทำไมพี่อากิหายใจเร็วขนาดนี้... เกิดอะไรขึ้น?'
 
 
 
    ด้วยความกังวล เธอรีบยื่นมือไปแตะที่ตัวเขาโดยไม่ลังเล
 
 
 
    'ลีน่า:ร้อนมาก!'
 
 
 
    ผิวกายของอากิร้อนจัดจนลีน่าตกใจ เธอดึงผ้าห่มออกอย่างรีบร้อน ใจเต้นแรงด้วยความหวาดวิตก ก่อนจะตะโกนเรียกทุกคนด้วยเสียงสั่น
 
 
 
    !"ลีน่า:ทุกคน! มานี่เร็ว!"!
 
 
 
    คริสกับโจเซฟที่อยู่ไม่ไกลรีบวิ่งเข้ามาทันทีด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ
 
 
 
    "โจเซฟ/คริส:เกิดอะไรขึ้น!?"
 
 
 
    "ลีน่า:พี่อากิเขาตัวร้อนมาก หนูไม่รู้ว่าว่าจะทำยังไงแล้ว..."
 
 
 
    "คริส:ลองเช็ดตัวเหมือนครั้งก่อนดูไหม?"
 
 
 
    "ลีน่า:ฉันไม่แน่ใจว่าจะได้ผลหรือเปล่า ลองแตะตัวพี่อากิดูก่อนสิ"
 
 
 
    ทั้งโจเซฟและคริสรีบยื่นมือไปแตะตัวอากิด้วยความระมัดระวัง แล้วสีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปทันที
 
 
 
    'โจเซฟ:ร้อนเกินไปแล้ว... แบบนี้มันไม่ใช่ไข้ธรรมดาแน่ๆ'
 
 
 
    'คริส:ร้อนจริงด้วย! ร้อนยิ่งกว่าครั้งก่อนอีก... มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายเขากันแน่?'
 
 
 
    ขณะทุกคนกำลังงุนงงและพยายามหาคำตอบ ร่างของอากิก็เริ่มกระตุกเล็กน้อย ทุกคนชะงักและจ้องมองไปที่เขาทันที
 
 
 
    "โจเซฟ:เมื่อกี้อากิเขาขยับใช่ไหม?"
 
 
 
"คริส:ผมไม่แน่ใจเลยครับ..."
 
 
 
"ลีน่า:..."
 
 
 
    ลีน่าเธอเม้มริมฝีปากแน่น สายตาไม่ละจากร่างพี่ชายตรงหน้า
 
 
 
     จากการกระตุกเล็กน้อย กลับกลายเป็นแรงขึ้น... แล้วแรงขึ้น... เรื่อยๆ จนเห็นได้ชัดเจน ทุกคนยืนอึ้ง รู้สึกเหมือนเวลาเริ่มช้าลง
 
 
 
    "คริส:ระ-เราควรทำยังไงดีครับ พะ-พี่อากิเขาตัวกระตุกไม่หยุดเลย!"
 
 
 
    "โจเซฟ:ฉะ-ฉันก็ไม่รู้!"
 
 
 
    น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและสับสน
 
 
 
    แล้วทันใดนั้นเอง อากิก็เกิดอาการชักอย่างรุนแรง!
 
 
 
    ลีน่าที่ตกใจจนตัวแข็งไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบเข้าไปจับแขนอากิไว้ แล้วหันไปตะโกนด้วยความตื่นตระหนกปนสั่งการ
 
 
 
    !!"ลีน่า:พี่เขามีอาการชัก! ทั้งสองคน มาช่วยจับแขนขาพี่เขาที!"!!
 
 
 
    โจเซฟและคริสไม่รอช้า รีบเข้ามาช่วยจับตัวอากิไว้ตามที่ลีน่าบอก
 
 
 
    "ลีน่า:อย่าจับแรงนะคะ! แค่ประคองไว้ ไม่ให้พี่เขาดิ้นมากเกินไปก็พอ!"
 
 
 
    "โจเซฟ/คริส:ได้!"
 
 
 
    ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน แม้ใบหน้าจะยังเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความตกใจ
 
 
 
    อากิชักอยู่แบบนั้นประมาณ 2-3 นาที
 
 
 
    นาทีนี้ที่ทุกคนรู้สึกยาวนานราวชั่วนิรันดร์ ก่อนที่ร่างของเขาจะค่อยๆ สงบลงช้าๆ เหลือเพียงเสียงหอบหายใจถี่ๆ กับร่างกายที่อ่อนแรง
 
 
 
    "โจเซฟ:เรา... เราปล่อยเขาได้แล้วใช่ไหม?"
 
 
 
    "คริส:ผมว่า... รอดูอีกสักหน่อยดีกว่าครับ เพื่อมีอะไรอีก"
 
 
 
    "ลีน่า:หนูก็คิดแบบนั้นค่ะ"
 
 
 
    ทั้งสามคนยังคงจับตัวอากิไว้ด้วยความระวัง จนผ่านไปอีกประมาณ 5 นาทีจนแน่ใจว่าไม่มีอาการชักอีก  
 
 
 
    แต่อาการตอนนี้ของอากิคือมีเหงื่อไหลทั่วทั้งตัว หายใจสั้นและถี่แบบไม่เป็นจังหวะเหมือนยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่  
 
  
 
    แต่สิ่งที่สังเกตได้ชัดคือไข้ของเขากำลังลดลงอย่างรวดเร็ว... ราวกับกองไฟที่ถูกสาดน้ำเย็นจัดใส่
 
 
 
    และทั้งสามคนที่ยังจับตัวเขาไว้ ต่างก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงนั้นได้อย่างชัดเจน
 
 
 
    "โจเซฟ:เหมือนจะไม่มีอะไรแล้วนะ"
 
 
 
    "คริส:ครับ เหมือนอาการจะสงบลงแล้ว"
 
 
 
    ลีน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงลังเล  
 
 
 
   "ลีน่า:คุณลุง...คริส... รู้สึกไหมว่าตัวพี่อากิเย็นๆ"
 
 
 
    โจเซฟชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหันมองเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
 
 
 
    "โจเซฟ:หนูก็รู้สึกเหรอ... ว่าตัวอากิเย็นผิดปกติ"
 
 
 
    ลีน่าพยักหน้าช้าๆ สายตาเธอยังคงจับจ้องไปที่อากิอย่างไม่วางตา  
 
 
 
    โจเซฟเลยหันไปหาคริสที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
 
 
 
    "คริส:ผมก็รู้สึกครับ... เหมือนอุณหภูมิร่างกายเขาตกลงไปมากจริงๆ"
 
 
 
    ความเงียบเข้าปกคลุมเพียงชั่วครู่ ทุกคนต่างสบตากันโดยไม่มีคำตอบ
 
 
 
    "โจเซฟ:แล้ว... มีใครรู้ไหมว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"
 
 
 
    ลีน่ากับคริสต่างนิ่งไป ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา เพราะไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเลย
 
 
 
    "ลีน่า/คริส:..."
 
 
 
    โจเซฟถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น
 
 
 
    "โจเซฟ:งั้นเราก็ทำเท่าที่ทำได้แล้วกัน... ถ้าอากิตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ค่อยถามเขาดู เผื่อเขารู้อะไร แล้วจะมีอะไรแนะนำเราได้บ้าง"
 
 
 
    "ลีน่า/คริส:ค่ะ/ครับ"
 
 
 
    แล้วทั้งสามก็ช่วยกันเช็ดเหงื่อที่ไหลออกจากร่างอากิอย่างไม่หยุดหย่อน... มันไหลออกมาเหมือนสายน้ำ เหงื่อเย็นๆ ที่ปกติควรเป็นสัญญาณดี แต่ในครั้งนี้กลับแฝงความไม่สบายใจเอาไว้
 
 
 
    ระหว่างที่กำลังเช็ดตัวกันอยู่นั้น ลีน่าก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ
 
 
 
    'ลีน่า:...ที่แผลของพี่อากิ...?'
 
 
 
    เธอขยับเข้าไปใกล้ ก่อนเพ่งดูอย่างตั้งใจ แล้วรีบหันมาร้องเรียกอีกสองคน
 
 
 
    "ลีน่า:ทั้งสองคน มาดูตรงนี้หน่อยค่ะ!"
 
 
 
    โจเซฟกับคริสรีบเข้ามาใกล้ตามเสียงเรียกทันที  
 
 
 
    ทั้งสองมองตามที่ลีน่าชี้ และก็เห็นในทันที—น้ำขุ่น ๆ คล้ายของเหลวที่ค้างอยู่ใต้ผิวหนัง กำลังซึมออกมาจากแผล  
 
    ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ มีของเหลวสีม่วงเจือจางผสมออกมาด้วยเล็กน้อย
 
 
 
    "คริส:นั่นมัน... น้ำหนองเหรอ?"
 
  
 
    "ลีน่า:ไม่แน่ใจค่ะ... แต่มันมีสีม่วงๆ ผสมอยู่ด้วย..."
 
 
 
    โจเซฟนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนพูดขึ้น
 
 
 
    "โจเซฟ:น่าจะใช่น้ำหนองแหละ... ส่วนสีม่วงนั่น คงเป็นพิษที่เขาใช้... ฝากลีน่าช่วยเช็ดออกด้วยนะ แต่อย่าไปกดแผลเด็ดขาด ปล่อยให้มันไหลออกมาเองจะดีกว่า"
 
 
 
    "ลีน่า:ได้ค่ะ"
 
 
 
    ลีน่าพยักหน้ารับคำเบาๆ แล้วค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดของเหลวที่ไหลออกมาอย่างระมัดระวัง
 
 
 
    ขณะเดียวกัน โจเซฟก็มองอากิด้วยสีหน้าหนักใจ
 
 
 
    'โจเซฟ:ฉันก็ไม่แน่ใจว่าใช่หนองจริงๆ หรือเปล่า... เพราะปกติแผลแบบนี้ต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะมีหนอง... อากิโดนเชื้อโรคบ้าอะไรเข้าไปกันแน่เนี่ย...'
 
 
 
              – 4 ชั่วโมงต่อมา –
 
 
 
    "ลีน่า:ลุงคะ... นี่มันก็ผ่านมานานแล้ว... แต่พี่อากิก็ยังไม่ยอมฟื้นเลย แบบนี้...เขาจะไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหมคะ?"
 
 
 
    โจเซฟเงียบไป เขามองหน้าเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความกังวล และแม้เขาอยากจะตอบว่า 'ไม่ต้องห่วง' แต่เขาก็ไม่อาจพูดคำนั้นออกไปได้
 
 
 
    "โจเซฟ:..."
 
 
 
    ความเงียบที่ได้เป็นคำตอบยิ่งทำให้ความกังวลในใจของลีน่าทวีคูณ เธอเม้มปากแน่น แล้วหันกลับไปมองอากิอีกครั้ง ใบหน้าของเขายังคงซีดเซียว ราวกับคนที่อยู่กึ่งกลางระหว่างความฝันกับความตาย...
 
 
 
    [อลิส:...พลาดการใส่พิษรอบที่ 28 ชั่วโมงไปแล้ว... รอบต่อไปจะอยู่ที่ช่วง 32 ชั่วโมง... ห้ามพลาดเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเชื้อโรคจะลุกลามมากกว่านี้แน่... ถ้าฉันพลาดรอบนี้ ท่านอากิอาจจะไม่รอด... ฉันต้องคำนวณเวลาให้แม่นยำ... อีก 23 นาที... อีกแค่ 23 นาทีเท่านั้น... ฉันต้องปลุกเขาให้ตื่นให้ได้]
 
 
 
    [อลิส:สถานะปัจจุบัน— ติดพิษ: "พิษอ่อนแอ ขั้นที่ 1 > 2" – ร่างกายจะอ่อนแอลง
 
    ติดเชื้อ: "ติดเชื้อ ขั้นที่ 1 > 2" – การลุกลามชะลอลงจากพิษอ่อนแอ
 
    ค่าสเตตัสลดลงชั่วคราว: 1% > 10%
 
    ค่าพลังโดยรวมลดลง: 5 > 25 หน่วย
 
    ...ฉันควรบอกเขา ให้เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น... ให้เขาได้ตั้งใจรับมือกับมันด้วยตัวเอง]
 
 
 
               – 15 นาทีต่อมา –
 
    [อลิส:ท่านอากิ... ท่านอากิค่ะ...]
 
 
 
    "อากิ:..."
 
 
 
     [อลิส:ฉันรู้ว่าท่านตื่นแล้ว... ถ้ายังไม่ลืมตา ดิฉันจะเปิดเสียงกระดิ่งแบบสุดเสียงเลยนะคะ]
 
 
 
    "อากิ:ใจเย็นๆน่า... ฉันแค่แกล้งเล่นนิดเดียวเอง"
 
 
 
    [อลิส:เฮ้อ~... ท่านต้องใช้พิษได้แล้วนะคะ มันถึงเวลาแล้ว]
 
 
 
    "อากิ:ได้"
 
 
 
    อากิเอื้อมมือไปเปิดช่องเก็บของ แล้วหยิบสมุนไพรสีม่วงออกมา เตรียมจะบีบพิษตามวิธีที่เคยทำ แต่ทันทีที่เขาออกแรงบิด...
 
 
 
    แขนของเขากลับไร้แรง มือสั่นเล็กน้อย อย่างควบคุมไม่ได้
 
 
 
    "อากิ:เดี๋ยวนะ... ทำไม... แขนฉันไม่มีแรงเลย... อลิส... นี่มันเกิดอะไรขึ้น"
 
 
 
    [อลิส:...พิษกับเชื้อโรคลุกลามมากกว่าเดิมแล้วค่ะ]
 
 
 
    "อากิ:หมายความว่าไง..."
 
 
 
    [อลิส:ท่านติดสถานะ "พิษอ่อนแอ ขั้นที่ 2" – ร่างกายจะอ่อนแอกว่าปกติ
 
     "ติดเชื้อ ขั้นที่ 2" – การติดเชื้อถูกชะลอจากพิษ แต่ก็ยังคงลุกลาม
 
    ค่าสเตตัสทั้งหมดลดลงชั่วคราว 10%
 
    และค่าพลังพื้นฐานลดลง 25 หน่วย...]
 
 
 
    คำพูดของอลิสทำให้อากิเงียบไป ใจเขาเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
 
 
 
    "อากิ:งะ-งั้นที่ฉันไม่มีแรง... ก็เพราะแบบนี้เหรอ..."
 
 
 
    [อลิส:ค่ะ]
 
 
 
    "อากิ:แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ..."
 
 
 
    [อลิส:...ทำเหมือนเดิมที่เคยทำค่ะ... แต่ครั้งนี้... ท่านต้องอดทนให้ได้มากกว่าเดิม]
 
 
 
    "อากิ:..."
 
 
 
    เขานิ่งไปชั่วครู่ สูดลมหายใจลึก...
 
 
 
    เขารู้ตัวดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่าย... แต่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องกัดฟันสู้กับความตาย และก็คงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเช่นกัน
 
 
 
    เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังใกล้เข้ามา ลีน่าค่อยๆ เข้ามาดูเขาใกล้ๆ ดวงตาเธอฉายแววกังวลปนโล่งใจ
 
 
 
    "ลีน่า:พี่อากิ! พี่ตื่นแล้ว พี่เป็นไงบ้างคะ"
 
 
 
    "อากิ: พี่ก็เหมือนเดิม แค่รู้สึกเหนื่อยๆ แล้วก็...ปวดตัวไปหมด ทำไมปวดแบบนี้ล่ะเนี่ย"
 
 
 
    "ลีน่า:เออ... คือก่อนหน้านี้พี่ชักค่ะ"
 
 
 
    "อากิ:ว่าไงนะ?"
 
 
 
    "ลีน่า:คือก่อนหน้านี้พี่มีอาการชักค่ะ หนู...คริส...แล้วก็คุณลุง... พวกเราช่วยกันจับพี่ไว้ไม่ให้ตกเตียง ตอนนั้นหนูตกใจมากเลย ไม่รู้จะทำยังไงดี..."
 
 
 
    [อลิส:เปิดใช้งานสกิลปฐมพยาบาลเบื้องต้น]
 
 
 
    ความรู้ต่างๆที่จำเป็นเริ่มไหลเข้ามาในหัวทันที พร้อมภาพจำลองวิธีการช่วยเหลือ...
 
 
 
   'อากิ:ด้วยความรู้พวกนนี้ฉันน่าจะแนะนำเธอได้'
 
 
 
    "อากิ:หนูทำถูกแล้วที่จับตัวพี่ไว้ เพราะถ้าพี่ตกจากเตียงแล้วแผลเปิด มันจะอันตรายกว่านี้อีก... เก่งมากจ้ะ"
 
 
 
    "ลีน่า:ฮิฮิฮิ"
 
 
 
    "อากิ:แล้วก่อนพี่จะชัก พี่มีอาการอะไรมั้ย?"
 
 
 
    "ลีน่า: มีค่ะ พี่ตัวร้อนมากๆ เลย ก่อนจะชัก...แต่หลังจากชัก ตัวพี่ก็เย็นลงเร็วมาก มือเท้าเย็นหมดเลยค่ะ"
 
 
 
    "อากิ:...ที่พี่เป็นมันเรียกว่าอาการชักจากการติดเชื้อ"
 
 
 
    เขาเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะสบตาเธอด้วยแววจริงจัง
 
 
 
    "อากิ:เวลาพี่ชักอีก สิ่งที่ควรระวังมี 4 อย่าง จำไว้นะ"
 
 
 
    "ลีน่า:ค่ะ!"
 
 
 
    "อากิ:หนึ่ง...อย่ายัดอะไรเข้าปากพี่เด็ดขาด ถึงพี่จะกัดฟันแน่นก็ปล่อยไว้ เพราะถ้ายัดอะไรเข้าไป พี่อาจฟันหัก หรือสำลักจนตายได้"
 
 
 
   "ลีน่า:ค่ะ"
 
 
 
    "อากิ:สอง...จับตัวพี่ให้อยู่กับที่เหมือนที่หนูทำ ห้ามให้หัวพี่กระแทกพื้น ห้ามให้ตกเตียง แล้วก็ต้องระวังแผลด้วย"
 
 
 
    "ลีน่า:หนูจะจำให้ขึ้นใจค่ะ"
 
 
 
    "อากิ:สาม...เอาหมอนหรือผ้านุ่ม ๆ มารองหัวพี่ไว้ ช่วยลดแรงกระแทกได้"
 
 
 
    "ลีน่า:หนูจะจำให้หมดเลยค่ะ"
 
    "อากิ:สุดท้าย...ถ้าพี่หยุดชักแล้ว ให้ดูว่าพี่ยังหายใจอยู่ไหม ถ้าหยุดหายใจ ต้องผายปอด แต่ถ้าหัวใจไม่เต้น ให้ปั๊มหัวใจ เพราะถ้าช้า...พี่อาจไม่รอดจริง ๆ"
 
 
 
    ลีน่าเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าด้วยแววตาตั้งใจมากกว่าเดิม
 
  
 
    "อากิ:โอเค งั้น...ช่วยบิดพิษให้พี่หน่อย แขนพี่ไม่ค่อยมีแรงเลย"
 
 
 
    "ลีน่า:ได้ค่ะ!"
 
 
 
    เธอรับต้นสมุนไพรสีม่วงมาจากมือเขา บิดอย่างระมัดระวัง หยดพิษสีเข้มค่อยๆ ไหลลงบนนิ้วของอากิ ก่อนที่เขาจะเอาไปแตะแผล
 
 
 
    "อากิ:เอาอีกหยด"
 
 
 
    "ลีน่า:ค่ะ!"
 
 
 
    หยดต่อมาไหลลง...เขาเอาแตะที่แผลอีกข้าง
 
    ความแสบปะทุทันทีราวกับไฟแลบ แต่เขาก็ไม่แสดงสีหน้าให้ลีน่ากังวล
 
 
 
    "อากิ:ฟู่ววว...แค่ขยับก็น่าเหนื่อยขนาดนี้แล้วเหรอเรา..."
 
 
 
    เขาหลับตาลงชั่วครู่ ปล่อยให้ลมหายใจไหลออกอย่างช้า ๆ
 
แต่ในใจ...ก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้
 
 
 
    "ลีน่า:ถ้ามีอะไรให้ช่วยอีกก็บอกได้นะคะ"
 
 
 
    "อากิ:งั้น...เรียกโจเซฟหรือไม่ก็คริสให้พี่ที"
 
 
 
    "ลีน่า:ได้ค่ะ"
 
 
 
    ลีน่ารีบเดินออกไป และไม่นานนักโจเซฟกับคริสก็เดินเข้ามาพร้อมสีหน้ากังวล
 
 
 
    "โจเซฟ:มีอะไรงั้นเหรอ?"
 
 
 
    "อากิ:ช่วยพยุงฉันไปห้องน้ำหน่อย...อยากเข้าห้องน้ำ"
 
 
 
    "โจเซฟ:โอเค เดี๋ยวจัดให้"
 
 
 
    ทั้งคริสและโจเซฟช่วยกันประคองอากิอย่างระมัดระวัง
 
แต่เพียงแค่ลุกขึ้น อาการเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง
 
 
 
    "อากิ:โอ้ย~~~ จิจิจิ... ปวดทั้งตัวไม่พอ เจ็บแผลอีก... โอ้ยๆ..."
 
 
 
    เสียงโอดครวญของอากิแสดงถึงความทรมาน แม้จะพยายามฝืนยืนไหว
 
    โจเซฟกับคริสก็ยังคงช่วยกันพาเขาไปจนถึงห้องน้ำ และปล่อยให้จัดการธุระส่วนตัว
 
 
 
    เวลาผ่านไปเกือบ 20 นาที
 
คนที่รออยู่ข้างนอกเริ่มรู้สึกผิดปกติ
 
 
 
    "โจเซฟ:เฮ้ย! อากิ... นายโอเคไหม! เข้าไปนานแล้วนะ"
 
 
 
    "..."
 
 
 
    ไร้เสียงตอบรับ... ทำให้บรรยากาศเริ่มตึงเครียด
 
 
 
    "ลีน่า:หนูว่าเปิดเข้าไปดูดีไหมคะ? พี่อากิไม่ตอบแบบนี้... พี่เขาอาจจะเป็นอะไรไปก็ได้..."
 
 
 
    "โจเซฟ:...ขออีกห้านาที ถ้ายังเงียบอยู่เดี๋ยวเราจะเข้าไปดู"
 
 
 
    ลีน่าและคริสพยักหน้าเห็นด้วย และทั้งสามก็ยืนรอ
 
    ผ่านไปอีกประมาณสามนาที... ในที่สุดก็มีเสียงจากด้านใน
 
 
 
    "อากิ:ฉันเสร็จแล้ว... มาช่วยพยุงออกไปหน่อย"
 
 
 
    ประตูถูกเปิดทันทีและทั้งโจเซฟกับคริสก็รีบเข้าไปหา เมื่อเห็นอากินั่งพิงกำแพงอยู่กับพื้น
 
 
 
    "คริส:พี่อากิ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"
 
 
 
    "อากิ:ไม่ได้เป็นอะไรหรอก... แค่พอเสร็จธุระแล้วเหนื่อย เลยนั่งพัก... แต่เผลอหลับไปเฉยเลย พึ่งตื่นเมื่อกี้เอง"
 
 
 
    ทุกคนที่ได้ยินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
 
 
 
    "โจเซฟ/คริส:เฮ้อ~ ฟูล..."
 
 
 
    อากิมองหน้าทั้งคู่ ก่อนถามขึ้น
 
 
 
    "อากิ:ฉัน...หลับไปนานเลยเหรอ?"
 
 
 
    "คริส:นานมากเลยครับ ลุงโจเซฟกับผมก็กำลังจะเปิดประตูเข้าไปแล้วถ้ายังไม่ตอบกลับมา"
 
 
 
    "อากิ:งะ-งั้นเหรอ... ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"
 
 
 
    "คริส:ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เห็นว่าพี่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
 
 
 
    ทั้งคู่ช่วยกันพยุงอากิกลับมาที่เตียง ก่อนจะค่อยๆพาเขานอนลงอย่างระมัดระวัง
 
 
 
    "อากิ:โอเค... ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่มีพวกนาย ฉันคงไม่รอดแน่ ๆ"
 
 
 
    "โจเซฟ:ไม่เป็นไรหรอก นายเองก็ช่วยพวกเรามาหลายครั้งแล้ว... ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสที่เราจะได้ช่วยคืนบ้าง"
 
 
 
    "คริส:ใช่แล้วครับ แค่นี้สบายมาก ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยอีกก็บอกได้เลยนะครับ"
 
 
 
    "อากิ:งั้นก็... ขอรบกวนอีกหน่อยแล้วกัน ทั้งสองคน... อ้อ แล้วก็ ฝากขอบคุณลีน่าด้วยนะ"
 
 
 
    "ลีน่า:ยินดีที่ได้ช่วยค่ะ"
 
 
 
    ทั้งสามคนยิ้มให้กันเล็กน้อย ก่อนจะถอยออกมาอย่างเงียบๆ ปล่อยให้อากิได้พักผ่อนตามลำพัง
 
 
 
    ภายในห้องที่เงียบสงบ อากิหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาในใจ
 
 
 
    "อากิ:อลิส... ทำไมฉันเผลอหลับในห้องน้ำเมื่อกี้ ไม่ปลุกกันหน่อยล่ะ?"
 
 
 
    [อลิส:ฉันปลุกแล้วค่ะ แต่ท่านไม่ตื่นเอง รู้ไหมคะว่าเสียงแตรเรือที่ฉันเปิดไปนั่น...ท่านยังไม่กระดิกเลย]
 
 
 
   "อากิ:..."
 
 
 
อากิชะงักไปทันที ไม่มีคำพูดใดโต้กลับ
 
   เพราะเขาเองก็รู้ตัวว่าคงเหนื่อยเกินกว่าจะตื่นไหวจริงๆ
 
    อากิไม่อยากให้อลิสบ่นเพิ่มอีก เขาก็เลยตัดสินใจหลับตาลงเงียบๆ และปล่อยตัวเองให้เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
 
 
 
    ...เวลาได้ผ่านไปแล้วกว่า 8 ชั่วโมงสำหรับฝั่งของอากิ
 
แต่ในอีกมุมหนึ่งของเรื่อง ราวของเมิ่งซินกลับไหลเร็วกว่า
 
 
 
    ในขณะนี้... เมิ่งซินกำลังหลับสนิทอยู่ในห้องพัก
 
    หลังผ่านช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยเหตุการณ์มากมายร่วมกับเอริน่าและจิมมี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 จากผู้แต่ง
 
    ผมตัดเนื้อหาออกไปบ้างนะคัฟ เพื่อให้เป็นตอนที่ 11.3.1 ส่วนที่ตัดไปผมจะเอาไปเขียนตอนที่ 12.1 นะคัฟ