เพราะฉันจะรักเพียงเธอตลอดไป...

-

เขียนโดย Diyosa_Fay

วันที่ 14 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 12.51 น.

  2 ตอน
  0 วิจารณ์
  6,235 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 เมษายน พ.ศ. 2556 17.45 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

1) เพราะฉันจะรักเพียงเธอตลอดไป...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
ทั้งหมดเริ่มขึ้นในวันนั้น วันที่ฉันทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ผิดตั้งแต่ต้นจนจบ
 
                “เฮ้! เจิ้ล! พรุ่งนี้มาติวสอบกันป่ะ?” ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบของฉันและพี่ๆ และเหมือนอย่างเคยพี่ซีและพี่เซล ลูกพี่ลูกน้อง(ฝาแฝด)สุดสวยของฉันมักจะชวนฉันไปติวหนังสือด้วยเสมอเพราะวันสอบของเรามักตรงกัน
 
                “มีใครไปมั่งอ่ะ พี่ซี?” ฉันหันไปถามแฝดคนพี่เพราะปกติแล้วคนที่จัดการเรื่องกรุ๊ปติวเนี่ยมักจะเป็นพี่ซีมากกว่าพี่เซล
 
                “อืม..ฮอบบี้กับจุ๊บแจ๊บ ก็อาจจะมาด้วยนะ^^” อืม..มาด้วยเหรอ..อ๊ะ!ลืมบอกไปว่าไอ้‘ฮอบบี้’กับ‘จุ๊บแจ๊บ’เนี่ยคืออะไร ทั้งหมดคือชื่อคนค่ะ ใช่แล้วคุณอ่านไม่ผิดหรอกมันคือฉายาของสองพี่น้องเพื่อนฉันเองค่ะ คนโตชื่อ โจ หรือ ฮอบบี้ เพราะนายนี่งานอดิเรกเยอะมว๊ากกกกกกกกกกกกกกก(ขอใช้ภาษาวิบัติเพื่อให้เห็นถึงความอลังการ ฮุๆๆ) ส่วนคนเล็กชื่อจุ๊บ หรือ จุ๊บแจ๊บ ฉายานี้ได้มาเพราะ..ชื่อมันน่ารักดี..ฮะๆ
 
                “เอ..โจกับจุ๊บมาด้วยเหรอ..งั้นก็ได้หนูมาติวด้วยนะ^^” คือ จริงแล้วฉันชอบโจอยู่ล่ะ แต่จุ๊ๆ^3^อย่าพึ่งบอกใครนะ ยังไม่มีใครรู้หรอก
 
                “อืมๆ งั้นเจอกันนะ แองเจิ้ล^^!!” สองพี่น้องประสานเสียงขึ้นมาแล้วหันหลังเตรียมจากไป
 
                “ค่า~ เจอกันพรุ่งนี้น้า~ พี่ซีพี่เซล^^b” พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันอีกแล้วนะ..โจ
               
               “..เซลล์ คือส่วนที่เล็กที่สุดของสิ่งมีชีวิต เมื่อเซลล์มารวมกัน...(._.)...(◦_◦)(._.)(◦_◦) เจิ้ล! ฟังเราอยู่ป่ะเนี่ย” โจอยู่รุ่นเดียวกับฉันและกรุ๊ปติวที่มากันวันนี้ ก็มีอยู่สามกลุ่มแบ่งตามรุ่นที่เรียนกัน และกลุ่มของฉันก็มีกันอยู่แค่สามคน ซึ่งจริงๆก็มีเยอะกว่ากลุ่มอื่นเค้าอ่ะนะ:P ตอนนี้เราก็เลยผลัดกันติวคนละวิชา และโจก็มีหน้าที่ติววิชาวิทยาศาสตร์ให้พวกเรา และมันคงจะราบรื่นกว่านี้ถ้าฉัน..ไม่เหม่อไปซะก่อน แหะๆ^^;;
                “ก็แหม~ ติวกันมาตั้งหลายวิชา มันก็ต้องมีบ้างอะไรบ้าง..นายก็รู้ว่าเราปวดหัวง่ายจะตายไป-*-” ฉันไม่ได้โกหกน้า~ ฉันน่ะป่วยไม่ง่ายแต่ปวดหัวง่ายจะตาย แล้วนี่ก็ติวติดต่อกันมาตั้ง 2-3 ช.ม แล้วด้วย ฉันก็ต้องปวดหัวบ้างเหม่อบ้างสิ-*- (-_-+)ชิชะ! ไอ้สายตาแบบนั้นมันหมายความว่าอาไร้! อ๊ากกกก!(สติแตก)
                “อืม..ก็จริงนะ..พี่ว่าพวกเราพักกันก่อนดีกว่า แปะๆๆ(^^)/\ / \ /\ ” พี่ซีตบมือให้สัญณาณพักกับพวกเราแล้วนิ่ง ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า
                “เจิ้ล^^หิวยัง” เอิ่ม..การที่เจาะจงถามฉันยังงั้นแสดงว่า..
                “พี่หิวแล้ว..เจิ้ลจะไปเซเว่นใช่มั้ยจ๊ะ^^+” คือ..ฉันจำไม่ได้ว่าบอกว่า ‘หิวแล้ว’ หรือพูดว่าจะไป ‘เซเว่นนะ’ เลยอ่ะ  -*-
                “ค่าๆ=_= เจิ้ลจะไปเซเว่น พี่ซีจะเอาอะไรมั้ยคะ-_-” เหอๆ
                “จะดีเหรอเจิ้ล พี่เกรงใจจัง^^” อ๋อเหรอ~
                “งั้นก็ไม่ต้อง..”
                “งั้นพี่ฝากซื้อ!@#$%^&*(_+^$..” พูดยังไม่ทันจบเลย แล้วมาทำเป็นพูดว่าเกรงใจ=_= แล้วฉันจะเอามือที่ไหนมาหิ้วเนี่ย ช่ายช้านนนนนจาเอามือที่หน้ายมาาาาาาา
                “เจิ้ล..มา เดี๋ยวเราไปด้วย(^^)/” เย้ๆ มีคนมาช่วยถือของแว้วววว ฉันก็รู้สึกเหมือนกันนะว่าโจชอบฉันอ่ะ ถ้าเป็นอย่างที่คิดก็ดีดิ หุๆ
 
                “เจิ้ล..เราขอโทษ( . .)” โจ นายขอโทษเราทำไม ระ..หรือว่านายจับได้แล้วว่าฉันชอบนาย โอ้~ม่ายยยยยยน้าาาาา~
                “คือ..เราไม่..” ไม่?..ไม่อะไร? ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของฉันช่ายยม้ายยยย!
                “..เราไม่มีตังค์อ่ะ..ออกให้เราหน่อยดิ^/\^” จริงๆด้วย นายพูดว่า..นายโจจจจจจ นายจะพูดให้ฉันเข้าใจผิดหาอะไรเนี่ย-*-(ได้ข่าวว่าคิดเอง เออเองนะยะ)
                “เจิ้ล>.0” โจคงเห็นว่าฉันเงียบไปนานคงนึกว่าฉันหงุดหงิดฉันเลยพูดไปว่า
                “เออๆๆๆๆ เดี๋ยวเราให้ยืมตังค์..ป่ะ ไปจ่ายตังค์กัน” สรุปว่าโจเป็นหนี้ฉันอยู่ 60 บาทสินะ อืมๆ ต้องจำไว้
                “เจิ้ลใจดีที่สุดเลย ยังงี้เรารักตายเลย><” /// บ้าที่สุดเลย ///
“ซู๊ดดดด..อ้าาา~” อ๊ะๆๆ คิดอะไรกันอยู่ มันก็แค่เสียงซดม่าม่าของโจเท่านั้นแหละ ให้ตาย-*-เพราะคนอื่นติดธุระกันหมดแท้ๆ ตอนนี้ฉันก็เลยต้องมานั่งอยู่กับหมอนี่แค่ 2 คน
                “อิ่มแล้วๆๆ เจิ้ลอิ่มยัง? เดี๋ยวเราเอาไปทิ้งให้^^” เฮ้อ ฉันนี่เลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ ถึงใครจะบอกว่าโจนิสัยไม่ดี และกวนTeenมากก็เหอะ แต่ฉันรู้ว่าโจน่ะใจดีที่สุด><
                “อืม Thanks^^” โฮะๆๆ ไหนๆก็ได้พักทั้งทีนั่งฟังเพลงให้มันผ่อนคลายดีกว่า...ว่าแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลงฟังมันซะเลย แต่เอ~ ฉันว่าฉันหยิบหนูหิ่นมาด้ยนี่น่า อยู่ไหนน้าาา...เจอแล้ว! อ๊ะ! พี่ซีกับพี่เซลมาพอดีเลยนี่นา^^
                “พี่ซี! พี่เซล! อ่านหนูหิ่นกันป่ะ^^?” คนอุตสาห์หวังดี ถามเพราะคิดว่าจะได้ไม่ต้องเครียดกัน
                “ม่ายอ่ะ!! เล่นเกมส์ดีกว่า แบร่ :P :P” แล้วดูพี่แกตอบดิ ประสานเสียงซะด้วย-*-
                “ชวนแต่คนที่ไม่อยากอ่าน คนอยากอ่านทำไมไม่ชวนบ้างล่ะ -/\- งอน!” ดู ดู๊ ดู ดูมันงอน~ ไม่ได้เข้ากับหน้าเล้ย
                “ง้อ-__-d”
                “หายแล้ว! เอามาอ่านด้วย”
ฟรึบ!
หมอนี่ดึงเอาหนังสือไปอ่านครึ่งนึงเฉยเลยอ่ะ ไร้มารยาท=_= แล้วดูดิ หัวหมอนี่มาชนกับหัวฉันเลยอ่ะ ฉันก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่นะยะ(เกี่ยวกันยังไง-*-)เขินเป็นเหมือนกัน///
                แชะ!! แชะ!!
                หืม=_= เสียงนี้มันเหมือนกับเสียงของ..
                “พี่เซล..ทำไรอ่ะ” คงจะไม่ใช่..
                “ก็ถ่ายรูปไง^^!!” สองแฝดร่วมด้วยช่วยกันประสานเสียงอีกแล้วอ่ะ
                “เอามาดูเลย!” O_o
                “^^!!”
                “(  ◦◦)(..  )  -  (  ◦◦)(..  )” นี่มัน! จริงๆด้วยอ่ะ มันเป็นรูปที่หัวฉันชนกับโจ ตาของโจมองอยู่ที่หนังสือ แต่..ไอ้ตาของฉันเนี่ยสิ มองอยู่ที่เขาตลอดทั้งสองรูปเลยอ่ะT-T
                “โหย! ลบเลยๆ เจ๊!” อ๊ะ! หมอนี่ดึงโทรศัพท์ไปลบรูปต่อหน้าฉันเลยอ่ะ กะว่าจะแอบไปส่งเข้าเครื่องซะหน่อยT-T
                “โห่!   ̓ไรว้าาา ฮอบบี้อ่ะ นิดๆหน่อยก็ต้องโกรธด้วย-/\- ไปหาแม่ก่อนดีกว่า แบร่:P! :P!”
                “...”
                เธอทำให้ฉันได้เจอกับความรัก เธอทำให้รักหาฉันจนเจอ จากนาทีที่พบเธอ ฉันก็มีแต่เธอในหัวใจ~~
            “...”
                เธอทำให้ฉันต้องเป็นคนๆนี้ เป็นคนที่รักๆ เธอมากมาย ไม่ว่าในฐานะใด ยังยืนยันคำเดิมในหัวใจ รักเธอ~~
            “เอ่อ..เออ เจิ้ล เราว่าเราชอบ..///..” หืม-__- ชอบ? นายจะบอกแล้วใช่มั้ยว่านายชอบใคร คนๆนั้นใช่คนที่ฉันคิดไว้รึเปล่า///?
                หืมมม~ หืมมม~ หืมมม~
                “เราว่าเราชอบ..เอ่อ..แป้งเพื่อนแกอ่ะ!..จีบได้ป่ะวะ//” ฉึก!! เจ็บว่ะT-T
                เป็นแค่ใครบางคน ไม่ใช่ใครคนหนึ่งที่เธอคอยมาคิดถึงคอยห่วงใย~~
            “แฟนเนม เพื่อนแก แกไม่รู้ไง=_=”
                เป็นแค่เพื่อนดีๆ ดีแล้วดียังไง เธอไม่รักไม่เคยจะแคร์~~
            “...แล้วที่ชื่อยูกินั่นอ่ะ..”
                เป็นอะไรๆ ที่มันมีแค่เธอ นอนละเมอๆ ตอนเธอคิดถึงใคร เป็นอารมณ์ๆ ที่เธอไม่เข้าใจ~~
                “ชอบต่อ..แฝดห้องสาม=_=”
                “..เออ..คนนี้ก็น่ารัก..”
 ก็เป็นแฟนเธอวันๆ โดยที่เธอเองก็ไม่ยอมรู้ตัว~และฉันก็กลัวซะเกินจะบอก~~
                “คนที่ขาวๆ แล้วพูดเพราะๆอ่ะ..”
                คนนั้นเธอว่าดี คนนี้เธอก็จอง เป็นอะไรนะ ถึงต้องมาบอกฉัน~~
            “ดูๆ กับนิวห้องฉันอยู่=_=”
                มีมั้ยเรื่องอื่นๆตอนที่เราคุยกัน เก็บเรื่องรักของเธอไปเลย~~...
                “ฮึ่ยยย!” พลั่ก! ฉันกระแทกโทรศัพท์ลงกับโต๊ด้วยความหงุดหงิด เพลงมีตั้งเยอะแยะ แล้วทำไมเปิดมาต้องเป็นเพลงนี้ด้วยฟระ-*-
                “เฮ้ย! เป็นไร เดี๋ยวก็เจ๊งกันพอดี” ฉันไม่ชอบ..ไม่ชอบให้โจพูดเรื่องแบบนี้กับฉันเลย ให้ตายT-T
                “ฉันไม่ชอบเพลงนี้...” ฉันตอบโจไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันชอบมากแต่ในสถานการณ์อย่างนี้...
                “...”
                “เจิ้ล! โจ! คุย  ̓ไรกันอยู่อ่ะ..อ๊ะ!เมย์มาพอดีเลย เมยยยยยยยยย์!!!!” ในขณะที่ฉันกับโจต่างคนก็ต่างเงียบ พี่ซี-เซล และเมย์เพื่อนของฉันก็เดินเข้ามา
               “........” ทุกคนเงียบ..ฉันกับโจเองก็เงียบแบบที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ฉัน..เงียบ เพราะฉัน..เสียใจ..หงุดหงิด..และ..พูดไม่ออกกับเหตุการณ์เมื่อกี้ แล้วโจล่ะ โจเงียบ..เพราะอะไร!?
             “ทุกคน!! ฉันว่า..วันนี้ฉันควรจะบอกได้แล้วว่าฉันชอบใคร!!” อยู่ๆ โจก็ตะโกนขึ้นมาหลังจากที่คนทั้งศาลาปิดปากเงียบไม่พูดอะไรไปพักใหญ่ๆ
              “เอ่อ..เจิ้ลกับเมย์อ่ะ ออกไปก่อนเลย/// ออกไปเลยๆ ” โจไล่ฉันกับเมย์ให้ออกมายืนรอที่ข้างนอก แล้วก็ซุบซิบๆ กับพี่ซี-เซล แล้วมองมาที่ฉันกับเมย์บ่อยๆ ฉันขอเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าโจเองก็ชอบฉันเหมือนกัน
               “ฉันว่าน้าาาา~โจเนี่ยต้องชอบเมย์แน่ๆเลย..” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ในใจก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ ว่าโจอาจจะชอบฉันก็ได้ โจกับเมย์ถึงจะเป็นแค่ญาติห่างๆ แต่ก็เป็นญาติอยู่ดีเพราะงั้น โจคงไม่ได้ชอบเมย์หรอก จริงมั้ยล่ะ
               “เมย์..เข้ามาก่อน^^” พี่เซลออกมาเรียกเมย์ให้เข้าไปก่อนแบบนี้ยิ่งเป็นการตอกย้ำความคิดฉันอย่างแรงเลย
             “เจิ้ล!” ซักพักพี่ซีก็ออกมาเรียกให้ฉันเข้าไป
             “O_o” ตรงกลางศาลาที่เคยว่างเปล่า บัดนี้มันถูกตกแต่งง่ายๆไว้ข้างๆกับกระดาษแผ่นใหญ่ๆ ที่มีตัวอักษรคล้ายๆรหัส แต่ถ้ามันเป็นรหัสจริงๆ มันคงเป็นรหัสที่ง่ายที่สุด..สำหรับฉัน
            ‘JLFOOABVY.E’มันคือรหัสง่ายๆที่พี่ซี-เซลชอบทำให้เราเล่นกันเวลาจะให้อะไรเราซักอย่าง วิธีอ่านก็แค่สลับตัวอักษรไปมาก็จะได้ออกมาเป็นคำใหม่ เช่น
            ‘JLFOOAH VY.E  JLFOOABVY.E   JLFOOABVY.E’ JOH LOVE FAY   FAY เป็นชื่อที่โจเคยเรียกฉันตั้งแต่เราเจอกันใหม่ๆ มีความหมายว่าภูต หรือนางฟ้า และตอนนี้ฉันก็รู้แน่ชัดแล้วว่าโจชอบใคร..แต่ไม่รูสินะ
           “..ใครอ่ะ..” ที่ฉันพูดแบบนี้เพราะอะไรกันนะ..ฉันคง..อยากได้ยินจากปากของโจเองล่ะมั้ง
           “โธ่! เออๆ แองเจิ้ล!!” โจค่อยๆ ถอยหลังไปสามก้าวก่อนจะพูดว่า
           “เจิ้ล! กูรักมึงว่ะ!!” แล้วก็วิ่งหายไป ส่วนตัวฉันน่ะ แข็งเป็นหินไปแล้ว..น่าแปลกที่สมองฉันสั่งให้วิ่งตามไปแต่ร่างกายกลับขัดคำสั่ง ฉันไม่รู้ว่าฉันนั่งอยู่ที่เดิมนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีเมย์ก็โยนรองเท้าของโจเข้ามาตรงหน้าฉันเพื่อจะแกล้งโจ โจกำลังจะวิ่งเข้ามาเอา..แต่ฉันกลับโยนมันออกไปซะนี่ แวบเดียวที่ฉันเห็นสายตาของโจที่ส่งมาให้มันทั้งผิดหวังและเจ็บปวด ฉันทำอะไรลงไปนะ...แล้วฉันกลับมาอยู่ที่บ้านได้ยังไงกัน...
 
             ช่วงนี้เป็นช่วงงานวันวิชาการโรงเรียน ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องฉันกับโจก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ทั้งๆที่เตรียมงานอยู่ด้วยกัน เราก็ยังไม่ปริปากพูดกันเลยซักคำ ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันมีกำแพงหนาๆมากั้นระหว่างฉันกับโจ กำแพงเตี้ยๆ ที่ยังพอมองเห็นโจอยู่อีกฝั่ง แต่ฉันกลับไม่สามารถพังกำแพงนี้แล้ววิ่งเข้าไปหาโจได้อย่างเคย ถึงแม้ว่าเราจะเมินใส่กันยังไง แต่ฉันก็รู้สึกได้..ว่าเรายังมองกันห่างๆเสมอ....วันนี้เป็นวันวิชาการของโรงเรียนฉันกับโจต้องมาอยู่ซุ้มเดียวกัน เราคุยกันบ้าง แต่ก็เหมือนจะคุยกันในฐานะของคนรู้จักมากกว่าเพื่อน มันคงไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วสินะ 
                                                                                                                                 
            “เจ๊ๆ!!” ในขณะที่ฉันที่กำลังจะไปซื้อสร้อยแบบเพนท์มาให้กับต่อ แฝดที่เป็นเพื่อนกับฉัน(ก็ที่ยูกิชอบอ่ะแหละ)ตามคำขอร้องบ้าๆของเพื่อนที่เข้าใจว่าฉันชอบต่อนั้นเอง จุ๊บ น้องของโจก็เข้ามาเรียกฉันจากข้างหลังแล้วชูสร้อยเส้นหนึ่งให้ฉันดู มันเป็นสร้อยที่เขียนว่า Angel ตัวใหญ่ๆ แล้วเขียนว่า Fay ตัวเล็กๆที่มุมข้างล่าง ตกแต่งด้วยดอกไม้และลายเส้นสวยๆที่ดูก็รู้ว่าโจเป็นคนวาด ฉันเหลือบไปเห็นโจมองอยู่ไกลๆมองอยู่ตลอด..ใจของฉันน่ะหยิบสร้อยเส้นนั้นมาสวมแล้วล่ะ แต่ไอ้มือบ้าๆนี่ดันไม่หยิบมันขึ้นมาใส่ ซ้ำร้ายดันหันหลังวิ่งหนีมาซะอย่างงั้นแล้วปล่อยให้น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลออกมา
            “T_T”
            “เป็นไร..เจิ้ล!!O_o” เซย์ดูจะตกใจมากเมื่อเห็นน้ำตาของฉัน..ฉันเป็นคนอ่อนแอและร้องไห้ง่ายมากกกกกกแต่ทุกคนจะมองว่าฉันนั้นเข้มแข็งน้อยคนนักแหละที่จะรู้ว่าฉันมันขี้แย...เซย์น่ะรู้อยู่แล้วว่ฉันเป็นยัยขี้แยคนหนึ่ง แต่ที่ตกใจคงเป็นเพราะฉันไม่เคยร้องไห้ที่โรงเรียนหรือต่อหน้าใครเลย
           “ฮือๆๆT_T..เปล่าๆไม่เป็นไรแค่..แค่..อืม..ฝุ่นเข้าตาน่ะT_T”
           “เหรอยะ-__-** มุกนี้มันเก่าเกินไปแล้วย่ะ ฝืด!!!”
           “อ้าว..เหรอ-/\-”
           “ย่ะ!! บอกมาซิว่าเป็นไร”
           “คือว่า..” ฉันเล่าเรื่องต่างๆให้เซย์รู้ ตั้งแต่เรื่องเมื่อวันสอบจนถึงตอนที่ฉันร้องไห้เมื่อตะกี้ เซย์ดู
          เหมือนจะช็อกและสมน้ำหน้าฉันนิดๆกับการกระทำโง่ๆของฉัน แล้วให้กำลังใจฉันว่า ’ถ้าสมมุติว่าแกกับเค้าเกิดมาคู่กันต่อให้ไปอยู่กันคนละทวีปฉันก็เชื่อนะว่าแกกับเค้าจะได้เจอกันอีก..แต่ถ้าชาตินี้แกกับเค้าไม่ได้เจอไม่ได้คุยกันอีก แกก็คิดซะว่า..แกกับเค้าไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน แล้วสักวันแกก็จะได้เจอกับคนที่แกรักแล้วแล้วเค้าก็รักแก..เป็นคู่ที่แท้จริงกับแกแล้วแกจะได้มีความสุขจริงๆซะที....’
           ช่ายยยยยยย!!! เซย์ให้กำลังใจฉันแล้ว...แล้วไงล่ะ!! ยังไงๆ ซะ ช้านนนนนนก็นั่งซึมอยู่ดี ตอนนี้ในซุ้มฉันเลยมีแต่คนนั่งซึม ซึม และซึม กันอย่างถ้วนหน้า=_= ทั้งเค้กที่ชอบต่อแล้วถูกปฏิเสธ ทั้งโจที่ถูกฉันปฏิเสธสร้อยสวยๆเส้นนั้น และฉันที่โง่ปฏิเสธสร้อยเส้นนั้น!!! หลังจากนี้ไปเรื่องมันจะยิ่งแย่ไปกว่าเดิมอีกซักแค่ไหนนะ...................
 
           หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ 5 ปี เข้าไปเต็มๆแล้วสินะ..ช่วงเวลาห้าปีที่ผ่านมาโจให้อะไรๆกับฉันมากมาย ทั้งบทเรียน ความสุข ความเศร้า ในตอนนั้นโจให้ของขวัญชิ้นสุดท้ายกับฉันก่อนที่เค้าจะไป...มันเป็นสร้อยรูปเชอรี่สีชมพู แล้วหลังจากนั้นเค้าก็ไป ไปพร้อมกันทั้งตัวและหัวใจที่เคยรอฉันมาตลอด...ฉันไปหาซื้อของขวัญให้กับโจ ให้ในฐานะของ ‘เพื่อน’ เก่า เป็นสร้อยรูปกางเขนสองชั้น ชั้นในของสร้อยสามารถหมุนได้รอบด้านและสร้อยเส้นนี้เป็นเงิน ฉันบอกกับโจว่าสร้อยเส้นนี้จะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายก่อนที่เราจะต้องจากกัน(อ้อ! เงินที่โจยืมฉันเมื่อนานมาแล้วน่ะสุดท้ายฉันก็ไม่ได้คืนหรอกนะ=_= เหอะๆ)
          แม่ของโจส่งโจไปเรียนต่อที่อเมริกาโดยส่งเค้าไปอยู่กับอาที่นั่น ตัวฉันก็เรียนอยู่ที่เดิมมาตลอดเพราะคิดว่าถ้าเค้ากลับมาอย่างน้อยๆฉันก็จะได้เห็นเค้าหละ อ้อ!! ส่วนจุ๊บน้องของโจก็ตามโจไปเรียนต่อที่นั่นหลังจากที่โจไปแล้วหนึ่งปี โจและจุ๊บจะกลับมาที่โรงเรียนทุก Winter break หรือประมาณคริสต์มาสนั่นหละ ปีที่แล้วฉันยอมไปนั่งขายตั๋วเครื่องเล่นเพราะคิดว่าให้ตายยังไงโจก็ต้องเข้ามาเล่นอะไรบ้างล่ะ แล้วไง..ใช่โจเข้ามาเล่นจริง แต่ให้น้องเข้ามาซื้อตั๋วนะ โอ้โห! น้ำตาฉันงี้คลอเบ้า เค้าไม่สนใจฉันสักนิด แต่ฉันนี่ดิยังรักเค้าอยู่เลยอ่ะT-T
           ฉันตัดสินใจแล้ว..ปีนี้วันเกิดของฉันจะเป็นวันเดียวกับที่โจจะกลับมาจากอเมริกาพอดี ฉันจะต้องคุยกับเค้าให้รู้เรื่อง ไม่ต้องรักกัน ไม่ต้องมีความสัมพันธ์ที่พิเศษอะไร..ขอแค่เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมฉันขอแค่นี้ ขอแค่นี้เท่านั้นเอง
         ได้โปรดเถอะค่ะ พระเจ้า..ขอให้มันสำเร็จด้วยเถอะ ขอให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม...
          ...เหมือนเมื่อห้าปีก่อน....

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา