บำเรอรัก...... Ver. TK

 
1
การกลับมา.........

[คุณหนูจริญญา  แห่งตระกูลศิริมงคลสกุล  เจ้าของฉายานางฟ้าของไทย เข้าร่วมประมูลสินค้าเพื่อช่วยเหลือเด็กกำพร้า  นางฟ้าของเราใจบุญอีกแล้ว  แหมใจดีแบบนี้  เมื่อไหร่จะมีข่าวดีกับว่าที่คู่หมั้นทายาทตระกูลจิระคุณค่ะ   ทางรายการก็ขอบคุณคุณจริญญาใน ณ  ที่นี่ด้วย โทรทัศน์ฉายภาพหญิงสาวทั่วทั้งประเทศ  ที่กำลังยิ้มแย้มมีความสุขกับการเล่นอยู่กับเด็กๆ  ผู้คนที่กำลังดูโทรทัศน์ขณะนี้ ต่างก็ชื่นชมในความมีน้ำใจของเธอ]
 

        ณ   คฤหาสน์หลังโต อลังการที่ตั้งอยู่บนพื้นที่กว่า 100ไร่  รวมถึงรันเวย์สนามบินที่มีเครื่องบินเครื่องงามจอดอยู่เด่นหรา  คุณหนูเล็กของบ้านกำลังอาละวาดอย่างหนั  ปาเข้าของและแจกันแตกกรัจายเกลื่อนกราด  จนคนใช้ต่างก็วิ่งวุ่น
 
 

        "  ฉันบอกแล้วไง  ว่าฉันไม่ชอบดอกไม้สีขาว  แล้วนี่ให้มันหลุดลอดออกมาได้ไงหา!!"
 

      เสียงหวานตวาดลั่น  ใบหน้าสวยฉาบแววโกรธที่ใครสบตาก็ต้องหลบหนีทุดครั้ง  รังสีอาฆาตกำลังแผ่ทั่ว จนเหล่าคนใช้ส่วนตัวต่างหนาวๆร้อนๆไปตามกัน  ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา เอาการมากคนหนึ่งอยู่ในชุดสูทที่ดูเป็นหัวหน้าเหล่าคนรับใช้ เอ่ยตอบเสียงเย็น
 
 

         " ผมคิดว่าคุณหนูแก้วอาจจะเบื่อดอกไม้สีแดง  กระผมเลยลองเปลี่ยนดู  ส่วนดอกกุหลาบสีน้ำเงินตอนนี้หายากเหลือเกินครับ"
 
 
 
         " ว่าไงน่ะ   หายากงั้นเหรอ  ยังไงก็ต้องไปหามาให้ได้  ชิสส  แล้วนี่ชุดบ้าอะไร มันตกเทรนส์ไปแล้ว  จะเอามาให้ฉันใส่ทำไมหา...ไล่ออกทั้งหมดดีมั้ย "
 
        แก้วตะโกนรัวใส่หน้าชายหนุ่ม  เขื่อนจ้องหน้าเธอนิ่งใบหน้ายังคงเย็นชาไม่ทุกข์ร้อนเหมือนเดิม จนคนที่เห็นแล้วหงุดหงิด
 
          "  คุณหนูแก้วพวกกระผมผิดไปแล้ว  โปรดอภัยในความงี่เง่าของกระผมด้วย  เดี๋ยวผมจะให้พวกนี้ไปเปลี่ยนชุดและดอกไม้มาให้ใหม่น่ะครับ "

 
 
          "คุณเขื่อน...กี่ครั้งแล้วค่ะที่คุณทำผิดพลาดแล้วจะยังหาข้อแก้ตัวอยู่เรื่อย  ชอบหรือไงที่เห็นฉันคนนี้วีนใส่น่ะ !!!!"

      
 
           "  ชุดนี่พามันไปเผาซะ  ฉันไม่อยากเห็นมันตั้งโชว์อยู่ที่ร้านอีก  และร้านนั่นไม่ต้องไปซื้อมันแล้ว  ไปหาร้านอื่น แล้วนี่คุณเฟย์และคุณหวายไปไหน "
 


           " คุณหนูหวายไปสังสรรค์กับเพื่อนๆครับ ส่วนคุณเฟย์ เอ่อ...."


          "  ไปไหน !!! " คนร่างงามตวาดลั่นขึ้นอีกครั้งเค้นความจริง


          "  คุณเฟย์ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วครับแต่ไม่ทราบว่าไปไหน "


  


        "เหอะ....ไปหาไอ้ตี๋ต่างด้าวนั่นหล่ะสิ  ทำไมคุณหวายยังไม่จัดการมันอีกน่ะ  กรี๊ดดดๆๆๆๆๆๆๆ  มีแม่ก็เหมือนไม่มี  พี่สาวก็ติดเพื่อน มีใครสนใจฉันคนนี้บ้างเนี่ย  ไปไหนก็ไปเลยไป๊  ไปให้พ้นทั้งหมด "
 

 

 
               แก้วร้องกรี๊ดดลั่นเสียงดังแปดหลอดทำให้ทุกคนรีบเอาสำลีที่เตรียมไว้ปิดหูกันอย่างพร้อมเพรียง ด้วยความเคยชินที่เจอคุณหนูบ้านนี้วีนใส่บ่อยๆ  คนใช้ทั้งหมดรีบแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้สีเงินสุดหรู ประดับด้วยผ้าแพรไหมสีทองที่ตกแต่งยังกับในวัง  คิ้วเรียวดั่งกังศรย่นเข้าหากัน
 


 "  เหอะ...บ้านนี้มันอะไรกันน่ะ  น่าเบื่อชิบ  "

 

หญิงสาวเอ่ยบ่น  ก่อนจะคิดอะไรออก  รับคว้ากระเป๋าขาเรียวเกรด เอ ที่ได้รับการดูแลอย่างดีก้าวสลับกันอย่างมาดมั่นออกมาหยุดที่ลานจอดรถ ที่เรียงรายไปด้วยรถหลากหลายยี่ห้อชื่อดัง
 

 
         " คุณหนูแก้วจะไปไหนครับ "


 



 
เขื่อนเอ่ยถาม  เมื่อเห็นคุณหนูของบ้านคว้ากุญแจมากจากลิ้นชักข้างๆตน
 

 


          " ไม่ใช่เรื่องของนาย  ถ้าว่างมากก็ไปดูแลคุณเฟย์ซะ ฉันไม่อยากมีพ่อใหม่เป็นต่างด้าว "


          " ครับคุณหนูแก้ว "

  เขื่อนโค้งคำนับ  แก้วเบะปากใส่ กระชากประตูรถยนต์ออกแล้วขับออกมาทันที  มือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์แล้วโทรออก
   

 

          "  ฮัลโหล..ฟางเธอว่างมั้ย "    [ ไม่ว่าง  ตอนนี้ฉันกำลังถูกจับดูตัวคู่หมั้นอยู่  ให้มันได้อย่างนี้สิ  เซ็งโว้ยยยยยย]


 

          "  อะไรของเธอเนี่ย  จะตะโกนทำไมย่ะ  เออ  งั้นไม่รบกวนแล้ว  เซ็งเหมือนกันโว้ยยยย"


 

      แก้ววางโทรศัพท์เพื่อนที่ขึ้นชื่อว่าสนิทที่สุด ก่อนจะขับรถต่อไปเพิ่มความเร็วขึ้นเท่าตัว

 

  

 


 ที่บ้านของป็อปปี้
  

          "  พี่โทโมะ "

       คุณหนูเล็กของบ้านวิ่งมาสวมกอดชายหนุ่ม  ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าพี่ชายแท้ๆของเธอที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากญี่ปุ่นวันนี้

  


        "  ไงจ้ะ  โตเป็นสาวแล้วน่ะเรา  สวยขึ้นแบบนี้พี่ก็หวงแยสิ  ถ้ามีหนุ่มๆมาจีบ "

 

         " 55+  ดีสิค่ะ  งั้นป็อปจะไม่รัก
 ผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่โทโมะดีมั้ย  ทำไมพี่โทโมะกลับมาถึงไม่โทรบอกป็อปค่ะ จะได้ไปรับที่สนามบิน"

 
 
 
 

 



         "  เซอร์ไพร์ไง  พ่อและแม่ฝากความคิดถึงมาให้เราด้วยแหล่ะ"


 
         "  แล้วคุณพ่อคุณแม่จะกลับมาหาป็อปเมื่อไหร่คะ "

  


 
        "คงอีกไม่นานแหล่ะ  แต่นับแต่นี้พี่จะกลับมาอยู่กับป็อปน่ะเราจะได้ไม่เหงาแล้วทีนี้ "
 
          "  เย้ๆๆ พี่โทโมะจะกลับมาอยู่กับป็อปแล้ว  ป็อปดีใจมากเลยค่ะถ้าพี่แก้วรู้ข่าวนี้ ก็คงดีใจมากกว่าป็อปแน่ๆ"



 


 



      ใบหน้าหล่อของชายหนุ่มสลดลงเมื่อได้ยินชื่อของแก้วจากปากน้องสาว
 
แก้วหรอ  เธอจะเป็นอย่างไรบ้างน่ะ



 



ปื้น  ปื้น  เสียงบีบแตรหน้าบ้านทำให้โทโมะผละออกจากป็อปปี้ทั้ง 2หันไปมองหน้าบ้าน

 



           "  ใครมาน่ะ  เพื่อนป็อปหรอ"

        
   


  " คงงั้นมั้งค่ะ  เดี๋ยวป็อปไปเปิดประตูเองค่ะ "

           "  อืมๆๆ"
   โทโมะพยักหน้ารับ  เมื่อป็อปปี้เดินออกไป  ชายหนุ่มก็หันมาเก็บกระเป๋าขึ้นห้องไปเก็บ

 
"  พี่แก้ว "  ป็อปปี้เอ่ย เดินเข้ามากอดร่างบางตรงหน้าอย่างดีใจ
        ป็อปปี้ยิ้มอย่างดีใจ เมื่อรู้ว่าใครมารีบวิ่งไปเปิดประตูทันที  รถสปอร์ตสีทองสุดหรู  เลี้ยวเข้ามาจอดนตัวบ้าน  คนในรถเปิดประตูขาเรียวก้าเท้าลงมาจากรถ  ปรากฎร่างระหงในชุดเดรสลายเสือกระโปรงสั้นเหนือเข่า พริ้วไปตามกระแสลม ดวงหน้างดงามถูกปกคลุมด้วยกลุ่มผมสีน้ำตาลแดง  ที่ยาวดัดลอนตั้งรับกับดวงหน้าสวยได้เป็นอย่างดี  ริมฝีปากงามเผยรอยยิ้มหวานให้กับคนที่เดินเข้ามา
            " ไงจ้ะเรา  ดูมีความสุขจังเลยน่ะ"

             " ก็ไม่ให้อารมณ์ดีได้ไง  วันนี้มีคนที่ป็อปรักถึง 2คนมาหาป็อปพร้อมกัน "

 
           "  ใครกันน่ะ  คนที่ป็อปรักนอกจากพี่ "
 


 

 

     

 


 


 

            "  ถ้าพี่แก้วอยากรู้ก็ตามป็อปเข้าไปข้างในสิค่ะ  รับรองเซอร์ไพร์แน่ๆๆ"

 
       "  ไหนหล่ะ   นี่อำพี่เล่นหรือเปล่า "
       แก้วทำหน้างงเล็กน้อย  แต่ก็ยอมเดินตามเข้ามานบ้านโดยดี  แต่เธอก็ยังไม่เห็นใครเลย แม้แต่คนเดียว
 


 

 
 
 


 
        " เปล่าน่ะ  ไปไหนของเขาน่ะ"
 
 
           "  เพื่อนเธอคนไหนที่มาหรอ  ป็อปปี้ แนะนำให้พี่....."
 
             "อ้าว  พี่โทโมะอยู่นี่เอง  พี่แก้วเองค่ะ "
      แก้วหันไปตามเสียงที่เจ้าของเสียงยืนอยู่ที่บันได ดวงตาโตเบิกกว้าง  และดูเหมือนอีกฝ่ายก็ดูจะไม่แตกต่างอะไรจากเธอ

 
 
 

 

            "  น้องป็อปพี่ขอกลับบ้านก่อนน่ะ...พี่ไม่มีอารมณ์แล้ว " 


 

 



        แก้วเอ่ยขึ้นดวงตาจับจ้องไปที่คนร่างสูง  ก่อนจะหลุบตาต่ำเดินปึงปังออกไป  โทโมะ ที่ได้สติรีบวิ่งตาไปติดๆ  ป็อปปี้มองทั้งคู่อย่างงงๆ  แต่ก็ไม่ได้ตามไป
 
          " แก้ว..เดี๊ยวก่อนสิ..แก้ว "
          โทโมะ วิ่งเข้าไปคว้าแขนเรียวก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถออก ดวงหน้างามหันมาจ้องมองอย่างโกรธๆ


 
           " ปล่อยมือจากประตูรถของฉัน  เดี๋ยวนี้!! "
 

       หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ  แกะมือหนาออกจากประตู แต่โทโมะ กลับเอามืออีกข้างมาจับมือเธอไว้         

 
           "  ทำไมต้องหนีหน้าฉัน   "

           " ใครหนี  อย่ามาพูดมั่ว  ปล่อย"
           "  ก็เธอกำลังทำมันอยู่นี่ไง   ทำไมเห็นหน้าฉันแล้วทนมองไม่ได้หรือไง   "

           "  ใช่  ฉันเสนียดขี้หน้าหน้านาย  ทีนี้ก็เอามือที่สกปรกของนายออกไปจากรถฉันซะ"

       โทโมะ ดูอึ้งๆกับคำพูดของเธอ   ไม่คิดว่าคำหยาบแบบนี้จะออกมาจากปากคนที่เขาเคยรู้จักดี

 

            " ฉัน    กลับมาทั้งที  แทนที่จะได้ยินคำว่าเป็นห่วง  คิดถึง จากปากคนรักแล้วนี่ทำไม คำที่ฉันได้ยินถึง...."

            "  ใครคนรักของนายอย่ามาพูดมั่วน่ะ!!   เรื่องของเรามันจบไปแล้ว... ทุกอย่างมันมีค่าเป็นศูนย์  ฉันกับนายตอนนี้สถานะก็เป็นเพียงแค่คนที่เพิ่งเจอกัน  ถอยไป!!  "

 
        แก้วโพร่งออกมาขัดคำพูดของโทโมะ  มือเล็กผลักร่างสูงจนเซออกไป  ก่อนจะรีบลงนั่งในรถปิดประตูทันที 

 

           " เธอเปลี่ยนไปมากเลยน่ะแก้วเธอเปลี่ยนไปจนฉันรู้สึกว่าเราอยู่ไกลกันเหลือเกิน "

 

  โทโมะ เอ่ยมองผู้หญิงในรถอย่างผิดหวัง  ดวงหน้าสวยหันมามองเขา ใบหน้าไร้ความรู้สึก
            "  นายเป็นคนทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้โทโมะ  นายเป็นคนบังคับฉันให้ต้องเป็นแบบนี้ "
        แก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  เพื่อให้เขาได้ยินชัดเจน  มือเรียวเอื้อมไปกดปิดกระจกขึ้น  ก่อนจะกระชากเกียร์รถ ขับออกไปอย่างรวดเร็ว  หญิงสาวจ้องมองทางไปข้างหน้า 

 ดวงตางามพร่ามัวไปด้วยหยดน้ำตาที่กลังเอ่อไหล

  
 
           " ฮึก..นายกลับมาทำไม  นายจะกลับมาทำไมอีก กรี๊ดดดดด !!! "

 

ตึง !!! โครม !!!   
 
******
บทนำ  เป็นเหตุการณ์ของตอนหนึ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นน่ะค่ะ