ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

8.8

เขียนโดย dada

วันที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2554 เวลา 00.03 น.

  40 ตอน
  240 วิจารณ์
  108.27K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

37)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
ตอน37
“แก้ว....”เควินเรียกพร้อมกับวางมือลงบนไหล่ของแก้วเบาๆ
“เควิน ฮึก”แก้วสะอื้นพร้อมกับพุ่งเข้ากอดเควินไว้แน่น หนึ่งมือกำผ้าห่มเอาไว้อีกมือกอดเควินไว้ แก้วร้องไห้หนักขึ้นๆ เควินลูบหลังแก้วเบาๆ
“มีอะไรบอกชั้นได้นะแก้ว”เควินถามเสียงเรียบ
“โทโมะ....ฮึกๆๆ โทโมะไม่ใช่คนเดิม เค้าไม่ใช่ ฮึกๆ เค้าไม่ใช่ๆๆ เค้าทำร้ายชั้น เค้าทำลายทุกอย่าง เค้าทำร้ายชั้นๆๆๆ”แก้วกระชับแน่นขึ้นแล้วร้องไห้ครางออกมา
“เค้าทำอะไรแก้ว เล่าให้ฟังสิ”เควินเอามือยันไหล่แก้วไว้แล้วมองหน้าแก้ว แก้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้เควินฟังก่อนจะนั่งร้องไห้โฮอยู่บนเตียงเรียบที่ได้รับการเปลี่ยนผ้าปูทุกอาทิตย์แต่ไม่มีใครได้นอนเลย
“เควิน! จะไปไหน!”แก้วร้องเรียกพร้อมกับฉุดมือเควินไว้
“จะไปต่อยมัน”เควินพูดพร้อมกับดึงมือกลับ
“อย่า” แก้วรั้งมือเควินไว้
“ชั้นว่าเอาเวลานี้ไปสนใจพ่อก่อนจะดีกว่าไหม คนแบบนั้นอย่าไปใส่ใจเลย”แก้วพูดพร้อมกับก้มหน้ามองพื้นดิน
“ไม่ได้แก้ว มันทำเธอเจ็บ”เควินสะบัดมือออกแล้วรีบเดินไปโดยไม่รอแก้ว แก้ววิ่งตามไปอยู่ห่างๆ
“เฮ้ย มึง”ผลั่ววววว หมัดทรงพลังไม่รอช้าเมื่อเปิดประตูเข้าไปเจอชายคนที่เค้าแสนจะแค้นนั่งสูบบุหรี่อย่างหน้าตาเฉยอยู่ในห้อง บุหรี่มวลที่เหลือเพียงน้อยนิดตกลงสู่พื้นและถูกเหยีบโดยฝีเท้าของเควินอีกตามเคย โทโมะเอามือเช็ดมุมปากที่เลือดไหลนิดๆก่อนจะยิ้มร้ายให้กับเควิน
“ฮึ...รักกันจริงนะ”โทโมะพูดจบก็ ผลั่ววววววววววว มือหน้ากำรวมกันเป็นกำปั้นซัดเข้าที่หน้าของเควินอย่างจังเพื่อเป็นการสวนกลับ ผลั่วๆๆๆๆๆๆ หลายหมัดสวนกันไปมา แก้วรีบวิ่งเข้าไปห้ามแต่แล้วก็ ผลั่วววว
“โอ๊ย”แก้วร้องออกมาเบาๆ ตัวยวบลงกับพื้นเมื่อเขาโดนหมัดลูกหลงของทั้งคู่โดยไม่รู้ว่าเป็นมือใคร
“แก้ว เราปล่าวนะ”เควินไม่ใช่ งั้นก็คงจะเป็นหมัดของโทโมะสินะ แก้วประคองตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะ เพี้ย!!!!!!!! เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าของโทโมะจนเกิดรอยฝ่ามือ
“อย่ามาทำตัวต่ำๆแบบนี้ที่นี่”แก้วพูดเบาๆด้วยเสียงแข็งก่อนจะพยุงเควินที่นั่งอยู่กับพื้นขึ้น มือนึงยังคงรวบผ้าห่มที่ตัวอยู่
“ฮึ...และเธอไม่ต่ำหรือไงที่ทำตัวต่ำๆแบบนี้”โทโมะเอ่ยขึ้นทำให้แก้วโมโหควันออกหู
“ชั้นทำอะไรที่เรียกว่าต่ำ”แก้วหันไปตวาดใส่
“ก็ถวายร่างให้ชั้นถึงบนเตียงยังไงหละ”โทโมะพูดสีหน้าเฉยเรียบ แก้วน้ำตาไหลเป็นทางก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปหาโทโมะและก็ ผลั่วๆๆๆ หลายหมัดรัวบนหน้าของโทโมะโดยที่คนผู้นั้นไม่ตอบโต้แต่อย่างใด จนเควินเข้ามาดึงแก้วไว้
“ฮึก ๆๆ เควิน ปล่อยชั้น ชั้นจะฆ่ามัน ปล่อยสิ ปล่อยๆๆๆ”แก้วตะหวาดลั่นจนเกลเดินเข้ามาเจอก็ตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นเควิน”เกลถามหน้าตาตื่น
“จำไว้เลยนะ ชั้นไม่เคยประเคนร่างกายให้กับใครทั้งนั้น นายลองนึกดีๆสิว่าใครกันแน่ที่ต่ำ เที่ยวสำส่อนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า นายนั่นแหละที่ต่ำยิ่งกว่าใคร”แก้วพูดด้วยสายตาแค้นเคืองในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำใสๆที่พร้อมจะรินไหลไม่รู้จักหยุดหย่อน แก้วสะบัดหน้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่รู้จุดหมาย เกลมองน้องสาวเดินผ่านหน้าไปก็เดินตามไป แก้วเดินเข้าไปในห้องสำรองของเขาอีกครั้งแล้วนั่งร้องไห้
“แก้ว เป็นอะไรไป”เกลพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆกับน้องสาว แก้วไม่พูดอะไร แก้วหันหน้ามองพี่สาวที่ดูจะเศร้าสร้อยไปตามๆกันและโผเข้ากอดไว้แน่นแล้วร้องไห้ฮึดฮัดอย่างเดาอารมณ์ไม่ถูกจริงๆ เกลลูบหลังน้องสาวเบาๆก่อนที่แก้วจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เกลดูไม่ค่อยสนใจเรื่องแก้วกับโทโมะเท่าไหร่ที่เขาสนใจคือพ่อ
“พี่จะไปบอกพ่อ”เกลลุกขึ้นยืน แก้วพยักหน้ารับและวิ่งหน้าตื่นออกจากห้องกันทั้งคู่
“เกล แก้ว”เสียงเควินร้องเรียกทั้งคู่ก่อนที่จะเห็นว่าโทโมะล็อกคอพ่อของเค้าอยู่และพาเดินไปอย่างหน้าตาใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ปล่อยพ่อชั้นนะ”แก้วตะหวาดลั่นก่อนจะเดินเข้าไปใกล้โทโมะ
“ถ้าไม่อยากเจอไอนี่ฉีดใส่ก็เข้ามาเอาพ่อเธอไป”โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับเอาเข็มฉีดยาเล็กๆที่มีน้ำยาสีเขียวเข้มอยู่ข้างใน
“ขืนพวกเธอก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียวไอยานี่จะถูกฉีดเข้าที่พ่อของเธอและเธอไม่มีวันได้เห็นหน้าเขาอีกแน่”โทโมะพูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปากและพาพ่อของแก้วเดินออกจากบ้านไปโดยที่ทุกคนทำอะไรไม่ได้จริงๆ
“โทโมะ อย่านะ ขอร้อง”แก้วทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมปล่อยน้ำตาออกมาโฮใหญ่ โทโมะเหลือบกลับมามองเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปากให้อย่างสะใจและเดินออกจากบ้านไป
ณ องค์กรณ์ลับBTC
“นายครับ ด็อกเตอร์ศักดิ์มาแล้วครับ”โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับก้มโค้งให้กับคนรูปร่างสูงตรงหน้าอย่าเคารพ
“ทำงานไม่เคยพลาดหนิโทโมะ”เสียงครึ้มดังขึ้น
“ครับ”โทโมะตอบรับ
“ไง ไม่ได้เจอกันซะนาน สบายดีใช่ไหมหละ ไอ้เพื่อนรัก”เสียงครึ้มนั้นทักขึ้น
“ไอฮา แกต้องการอะไร”ฮา เพื่อนสมัยเรียนที่สนิทสนมกันพอสมควรแต่ไม่ค่อยจะถูกกันในภายหลังเพราะฮาเป็นหนึ่งในลูกน้องของบังเกิดพ่อของโทโมะที่มีเรื่องบาดหมางกันในตอนหลังจนต้องแตกแยก
“ต้องการให้แกมาคิดค้นยาที่ช่วยรักษาโรคให้กับนายใหญ่ เป็นโรคเชื้อไวรัสตัวใหม่เข้าสู่กระแสเลือด ไอโง่ทั้ง9ตัวนั่นมันทำได้แค่วิจัย ลองยามาหลายตัวแล้วก็ไม่หาย”ฮาชี้ไปที่ผู้ชายใส่สูตรสีขาวที่ดูจะแก่พอสมควรบางคนก็ใส่แว่นหนาเตอะและกำลังเคร่งเครียดอยู่หน้าแล็บของตัวเองเพื่อคิดค้นสูตรยา
“และแกคิดหรอว่าชั้นจะทำได้”ศักดิ์พูดขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างท้าทาย
“ถ้าแกทำไม่ได้ ลูกสาวแกก็จะตาย”ฮาพูดอย่างโหดเหี้ยมทำให้คิ้วหนาๆขมวดกันแน่น
“เฮ้ย เอาตัวมันไปในแล็บและคุมอย่าให้คลาดสายตา”เสียงฮาสั่งลูกน้องหลายคนที่ยืนใส่ชุดสีขาวอยู่ก็เข้ามาฉุดแขนศักดิ์ไปในห้องแล็บที่รวมกับทั้ง9คนนั้น ที่มองเห็นก็เพราะว่ามีห้องเป็นกระจกแก้วใส ทุกห้องเลยก็ว่าได้ ยกเว้นก็แต่ห้องพักส่วนตัวเท่านั้น
“โทโมะ แกทำงานดีนิ ชั้นจะเลื่อนตำแหน่งให้แกเป็นหัวหน้าควบคุมภารกิจลับดีไหม”เสียงของฮาดังขึ้นทำให้โทโมะสะดุ้งเล็กน้อย
“เอ่อ...ครับ”โทโมะรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางปฏิเสธได้ โทโมะขับรถออกจากที่ทำการที่แสนจะลึกลับสับซ้อนของที่ตั้ง โทโมะหยุดรถลงตรงที่เนินเขาที่เขาไปประจำ เขานั่งลงตรงหลุมศพพี่สาวพร้อมกับเอาดอกไม้ดอกใหม่มาวาง น้ำตารินไหลลงอีกครั้ง
“ผมควรทำอย่างไงดี”โทโมะถามพี่สาวตัวเอง
“ผมรักเค้าไปแล้ว ผมทำให้เค้าเสียใจ แต่ถ้าองค์กรณ์รู้ แก้วต้องไม่มีชีวิตที่สุขสบายและไม่มีทางรอดเนื้อมือของพวกนั้นเป็นแน่ๆ”โทโมะเอ่ยเสียงสั่นเครือ.....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เป็นไงบ้างน้าาา ฮ่าๆๆๆ ที่แท้โทโมะก็รักแก้ว เป็นใคร ใครก็รัก
ผูกพันธ์กันซะขนาดนั้น ..... จะอัพอีกตอนดีไหมน้าา ??
รีดเดอร์ช่วยคิดหน่อยสิว่าจะอัพดีไหม ^^ muah!!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา