คดีลับ....คดีหัวใจ

“ฮึกๆ ทำไมเธอถึงรู้”
 
“เพราะแววตาที่อ้างว้างของคุณไงค่ะ ที่บอกฟาง”
 
“ฮือๆๆ”
 
ฟางเดินเข้ามากอดปลอบคนที่กำลังร่ำไห้ จนตัวโยน เวลาเกือบชั่วโมงเจ๊ถึงจะตั้งสติกลับมา
 
ให้ปากคำกับทางตำรวจได้อรกครั้ง เธอยอมรับสารภาพว่าคนที่ฆ่าไม่ใช่เธอ  แต่เป็นเสี่ยจวง
 
“ดาด้า เป็นเด็กนิสัยดี ขยันทำงานฉันเวทนาเลยให้โอกาส มาเป้นนักเต้นที่แม้จะเสี่ยงไปหน่อย
 
แต่ก็ได้ค่าตอบแทนคุ้มค่า  มันเป็นคนสวยใครๆเห็นก็ต้องอยากได้มันทั้งนั้น  แต่มันไม่ใช่เด็กใจง่าย
 
ถึงไม่เคนไปต่อเกินเลยกับแขกคนไหน  มีหลายๆลายที่ตื้อหนักๆฉันก็ช่วยกันไว้ให้ แต่คนพวกนี้มันมักมาก
 
ไม่เคยรู้จักคำว่าพอ ไม่ต่างกับเสี่ยจวงที่ไม่เคยหยุด เขาเองก็ต้องการในตัวดาด้า แต่เด็กมันไม่เล่นด้วย
 
ฉันรู้ก็ได้แต่ช่วยให้มันเลี่ยงเสี่ยเท่านั้น  จนมาวันนี้มันบอกว่าจะเลิกอาชีพนี้เพราะ เจอคนที่รักมันจจริง
 
และพร้อมจะดูแลมันได้ ฉันขอให้มันทำงานวันนี้เป้นวันสุดท้าย เพราะจะมีแขก V.I.Pมา เที่ยงคืน
 
ฉันเอาเงินค่าจ้างงวดสุดท้ายมาให้มัน แต่ก็ต้องมาเจอเสี่ยที่ยังมาตื้อขอให้มันยอมเป็นเมียน้อยตัวเอง
 
ฉันเลยได้แต่แอบดู  ดาด้ามันปฎิเสธอยางทุกที มันบอกว่ามันมีคนรักแล้ว นี่ล่ะมั้งที่ทำให้เสี่ยโกรธ
 
เพราะคนอย่างเขาหากเขาไม่ได้ก็ต้องไม่มีใครได้  “
 
“ฉันตกใจ ทำอะไรไม่ถูก คิดเพียงแต่ว่าจะให้เสี่ยถูกจับไม่ได้ ถึงได้สร้างหลักฐานทุกอย่างขึ้นมา
 
ที่คุณบอกว่าได้คลิปเสียงมาโกหกซินะ”
 
“ค่ะ ฟางแค่อยากให้คุณคิดดูดีๆ”
 
“เอาเถอะ ใครเป็นคนก่อคนนั้นก็ต้องชดใช้เป็นธรรมดา”
 
‘เพราะความใคร่ซินะ ที่ทำให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้’
 
ไม่นานเสี่ยจวงก็โดนจับกุม เขายอมรับสารภาพในที่สุด  เจ๊ดาถูกดำเนินคดีในข้อหาสร้างหลักฐารเท็จ
 
ส่วนคนที่น่าสงสารท่สุดในเรื่องนี้คงจะเป็น นายชาญที่ต้องมาสูญเสียคนรัก ให้กับตันหาราคะของ
 
คนเพียงคนเดียวเท่านั้น
.
.
.
หลังจากปิดคดีลงได้ในที่สุด ป็อปปี้ก็รีบขอลางาน ก่อนจะลากคนตัวเล็กกลับบ้านทันที
 
ที่เธอโดนกักตัวไว้บนเตียงกว้าง จากคนตัวโตที่ตักตวงความสุขจากร่างของเธอไปจนล้น
 
“อ๊ะ....อือ.....อ่าห์”
 
ฟางจิกบ่าของคนบนร่างไว้แน่น เพราะจังหวะรักรุนแรงที่เขาโหมกระหน่ำใส่เธอไม่ยั้ง
 
“อือ..พี่ป็อป..อ่า”
 
“อีกนิดนะฟาง พี่...อ่าห์....”
 
เสียงทุ้มครางในลำคอหนา หลังจากพาตัวเองและคนใต้ร่างไปถึงจุดหมายได้อีกรอบ
 
ป็อปปี้ถอนแก่นกายออกจากช่องทางหวานของคนใต้ร่าง
 
“อือ...พะ...พอแล้วค่ะ ฟางไม่ไหวแล้ว”
 
ยึดข้อมือหนาที่ก่อกวนอกอวบของตัวเองเอาไว้แน่น
 
“หืม..ก็เรามันหวานไปทั้งตัวเลยนี่นะ”
 
ยอมหยุดตามที่เฮร้องขอ เพราะเขาเองก็ทรมานเธอมาทั้งคืนแล้ว  ป็อปปี้ลุกขึ้นไปหยิบยาเม็ดเล็กมาส่งให้
 
ฟางที่นอนปรือตาดูsexy อยู่บนเตียง สายตาหวานช่ำของเธอทำเอาเขาแทบอยากจะขอต่ออีกรอบ
 
แต่จำต้องอดใจไว้
 
“อือ..ฟางไม่มีแรงแล้ว พี่ป้อนหน่อยได่ช้มั้ยค่ะ”
 
ฟางอ้อนเสียงหวาน เธอทำใจเป้นคนต้องยอมทานยาคุมแทน เพราะชายหนุ่มไม่ยอมป้องกันตามที่ตกลงกัน
 
เอาไว้  ตั้งแต่ตอนที่แต่งงานกัน
 
ป็อปปี้ยิ้มให้ก่อนจะส่งยาเม็ดเล็กเข้าปากตามด้วยน้ำในแก้วตาม ก้มลงมาประกบปากตัวเองเข้ากับปากเรียว
 
ของอีกฝ่าย ลิ้นร้อนดันเม็ดยาพร้อมน้ำให้เข้าไปในปากเรียว รอให้เธอกลืนเม็ดยาลงคอไป  ป็อปปี้สอดลิ้น
 
ตัวเองเข้ามาดูดดึง หยอกล้อกับลิ้นอีกฝ่ายที่พลิกลิ้นหนีอย่างหยอกเย้า ก่อนจะยอมรับจูปร้อนของชายหนุ่ม
 
แต่โดยดี
 
“อือ..”  ยอมถอนจูบออกมา ก่อนที่มันจะไม่จบลงแค่ที่จูบเดียว
 
“ไว่พรุ้งนี้ก็ได้ อ๊ะหรือเป็นตอนเช้าดีนะ”
 
“พี่นี่มันไม่รู้จักพอจริงๆ”
 
“คงเพราะเรามั้ง ^_^”
 
ฟางยิ้มออกมากับรอยยิ้มหวานของสามี ที่นานๆมีให้เห้นนอกเหนือไปจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เห็นจนชินตา
 
 ป็อปี้เดินเอาของไปเก็บ ก่อนจะกลับมาล้มตังลงนอนดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด
 
‘ขอแค่พี่มีเราอยู่ข้างๆตลอดไป พี่ก็พอใจแล้ว ยัยตัวเล็ก’
.
.
.
วันนี้ดทดมะลากแก้วออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณธใก้ลๆบ้านของหญิงสาว
 
“อากาศดีเนอะพี่โมะ”
 
“......”
 
“พี่โมะ”
 
แก้วหยุดเดินหันกลับมามองคนข้างกายที่อยู่ในอาการเหม่ลอยจนไม่ได้ยินที่เธอเรียก
 
“พี่โทโมะ”  กระตุกมือที่จับกันไว้แน่น ให้เขารู้สึกตัว
 
“ห๊ะ...แก้วว่าอะไรนะพี่ไม่ทันฟัง”  แกก้วทำหน้ายู่กับอาการแปลกๆของคนข้างกาย
 
“แก้ว”
 
รั้งให้ร่างบางมายืนอยู่ข้างหน้าตัวเอง ก่อนจะปล่อยมือลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้นในท่าขอแต่งงานแทน
 
“แต่งงานกันนะ”
 
“O[]O”
 
“พะ..พี่บ้าไปแล้ว”ถามโทดมะตะกุกตะกัก หน้าขึ้นสีแดงจัด
 
“พี่อยากแต่งงานกับเรานะ”
 
“แก้ว....แก้ว”
 
แก้วหลบสายตาคมที่มองมา ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
 
“ไม่ใช่ว่าแกก้วไม่อยากแต่งงานกับพี่นะค่ะ แต่แก้วยังไม่พร้อมจะมีครอบครับ แก้วกลัวว่าเราจะทะเลาะจน
 
ต้องเลิกรากันไป แก้วไม่อยากเป็นเหมือนหลายๆคู่ที่แต่งกันง่ายๆแล้วก็ต้องมาหย่าเพราะไปกันไม่ได้”
 
โทดมะลุกขึ้นยืนตามเดิน อึ้งไปกับเหตุผลของคนตรงหน้าที่เขาไม่เคยคิดในมุมนี้มาก่อน เขาคิดเพียงแต่ว่าอยาก
 
อยู่กับเธอ  แบบนี้ก็หมายความว่าถ้าแต่งกันไปแล้ว เธอก็อยากจะอยู่กับเขาไปจนตายจากกันใช่มั้ย?
 
“แก้วขอเวลาก่อนได้รึเปล่าค่ะ”
 
ส่งสายตาให้เขาเห้นใจเธอบ้าง ขอเวลาเธอปรับตัวกับการมีใครอีกคนในชีวิตก่อนจะได้รึเปล่า
 
“เฮ้อ ก็ได้ ก็พี่รักเราไปแล้วนี่นะ”
 
แกก้วอมยิ้มก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นไปคล้องคอโทโมะเอาไว้ ยื่นหน้าเข้าไปใก้ลๆ
 
“แก้วก็รักพี่นะ รักมากด้วย”
 
“อือ”
 
อดไม่ได้ที่จะกดจูบลงไปบนปากอวบอิ่มของอีกฝ่าย
 
“เฮ้อ เรากำลังทำให้พี่หลงเราจนไปไหนไม่รอดนะ แก้วใจ”
 
“นั้นแหละค่ะที่แก้งต้องการ พี่ต้องมีแค่แก้ว ต้องการแค่แก้ว แล้วก็รักแก้วให้มากๆ”
 
“อืม แล้วพี่อยากกินแก้วด้วยจะได้รึเปล่า”  ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้คนในอ้อมกอด
 
“อืม ไม่เอา รอก่อนน้า ไว้พี่ทำตัวดีๆแล้วแก้วอาจจะพิจราณาอนุมัตินะ”
 
“จริงนะ”
 
‘ฟอด’
 
ขโมยหอมแก้มใสของเธอ
 
“แน๊ะ ไหนบอกจะทำตัวดีๆรอแก้วพิจราณาไงหล่ะค่ะ ไม่ทันไรฉวยโอกาสอีกแล้ว :P”
 
“ก็อยู่กับเราแล้วมันอดใจอยากนี่น่า :P”
 
“มีความสุขจัง”
 
ร่างสูงพึมพำออกมา กระชับร่างบางในอ้อมกอดแน่น เพราะนานทีจะมีเวลามาสวีตหวานๆกับ
 
เธอเหมือนกับคู่อื่นๆเขาบ้าง
 
‘ผมรักยัยนี่ที่สุดเลยครับ ^_^’
^______________________________________________________^
เย้ๆๆจบแล้วกับอีก หนึ่งตอน(เน่าๆ)ตามเดิม  นี่เป็นคดีสุดท้ายในเรื่องแล้ว
อยากขอบคุณทุกๆคอมเม้น ทุกๆคะแนนโหวดมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ เพราะคุณคือกำลังใจของเรา
แต่ว่าเราใจดี เลยแถมสเปเชี่ยวให้อีก 1 ตอนฮ่าๆๆ ถ้าใครยังรักกันอยู่ก็ฝากติดตามดด้วยน้า
เจอกันเรื่องต่อไปค่ะ