Chick Loveable คลิ๊กรัก ห้ามใจยังไงไม่ให้ love you

ณ ตระกูลไทยานนท์
บดินทร์ ไทยานนท์ ผู้บริหารสูงสุดของบริษัทไทยานนท์ บัดนี้ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ก็ยังไม่แข็งแรงมากนัก หมอจึงให้ท่านกลับมาพักที่บ้านได้ แจม ภรรยานอกสมรสของบดิทร์จึงได้มาอยู่ที่นี่ด้วยในฐานะภรรยา สร้างความไม่พอใจให้บุตรชายคนโตเป็นอย่างมาก ส่วนบุตรสาวคนเล็กก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกันแต่ก็ต้องจำยอมเพราะพ่อตัวเองท่านยังไม่แข็งแรงและไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ
“ต่อไปนี้ลูกกลับไปเรียนตามปกติได้แล้วนะ พ่อจะทำงานเอง” บดินทร์บอกลูกชายด้วยเสียงแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมเต็มใจจะทำ ลำพังเรียนอย่างเดียวก็มีไม่กี่วัน” บุตรชายนั่งข้างเตียงแล้วกุมมือผู้เป็นพ่อไว้
“ไม่ต้องหรอก พ่อหายดีแล้ว พ่อจะเข้าไปทำงานเอง”
“พ่อยังไม่แข็งแรงดีนะครับ”
“พ่อหายแล้ว แค่นี้พอไหว”
“แต่ผมว่า….”
“ลูกดื้อกับพ่อใช่มั้ย?”
“เปล่านะครับแต่…”
“งั้นเป็นอันว่าตกลงนะ ลูกไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวจะสาย”
“ครับพ่อ” ร่างสูงรับคำจากผู้เป็นพ่ออย่างง่ายดาย เพราะไม่อยากขัดใจท่านมากนัก
ร่างสูงเปิดประตูออกมาก็พบร่างเล็กยืนกอดอกมองหน้าเขาอยู่
“ว่าไงยัยฟางยังไม่ไปเรียนอีก” ร่างสูงขยี้ผมน้องสาวจนฟูๆ
“อย่าสิพี่โทโมะ ก็รอพี่ไง” น้องสาวแสนน่ารักปัดมือพี่ชายออกจากหัวแล้วจัดทรงให้เข้าที่
“งั้นรีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวสาย”
“วันนี้พี่จะเรียนหรือไปบริษัท”
“เรียน”
“งั้นไปกันค่ะ” ร่างเล็กยิ้มอ้อนแล้วเดินนำหน้าพี่ชายลงบันไดมา
“จะไปเรียนกันแล้วเหรอคะ กินอะไรก่อนสิ” แม่เลี้ยงของบ้านพูดพลางวางจานอาหารลงบนโต๊ะ
“ไม่ ฉันจะหาอะไรกินที่นอกบ้านยังดีกว่าอีก” ร่างสูงตอบโดยไม่มองหน้าหญิงสาวเลย
“กินนอกบ้านก็เปลืองนะคะ กินที่นี่ดีกว่าค่ะ” แจมเดินยิ้มหวานเข้ามาใกล้โทโมะกับฟาง
“ไม่จำเป็นต้องประหยัดหรอกถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็ยอมกินนอกวันทุกวันยังจะดีซะกว่า” ฟางเดินมาขวางหน้าแจมแล้วใส่ไม่ยั้ง
“ไปกันยัยฟาง” โทโมะโอบไหล่ฟางเดินออกไปขึ้นรถแล้วโทโมะก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
 
ทำไมกันนะ โทโมะถึงได้พูดไม่ดีกับเธอแบบนี้ ฉันทำผิดอะไรนักหนา แจมคิดในใจ
“คุณแจมคะ กับข้าวคุณท่านเสร็จแล้วค่ะ” ป้าหน่อยเรียกทำให้เธอหยุดความคิดไปชั่วขณะก่อนจะเดินไปเอาสำรับข้าวขึ้นไปป้อนคุณบดินทร์ ก่อนจะให้กินยาแล้วพักผ่อน แจมยกสำรับลงมาล้าง
“เดี๋ยวป้าทำเองค่ะ” ป้าหน่อยเข้ามาเอาสำรับจากมือแจมไปล้าง
“ป้าหน่อยค่ะฉันทำเองดีกว่าค่ะ
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปดูแลคุณท่านเถอะค่ะ”
“คุณท่านหลับไปแล้วค่ะ”
“งั้นคุณก็ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
“ไม่มีอะไรอย่างอื่นให้ฉันทำเหรอคะ”
“ไม่มีแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้วป้าหน่อยก็จัดการล้างสำรับอันเมื่อกี้
 
แจมเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆไม่รู้จะไปไหนขณะที่หัวกำลังคิดนั้นพลันก็มองไปยังห้องนอนของโทโมะ ซึ่งคนใช้คนอื่นๆกำลังปัด กวาด เช็ด ถู กันอยู่สองสามคน แจมเลยเดินไปที่ห้องของโทโมะ คนรับใช้มีหน้าที่อะไรก็ทำไปไม่สนใจว่าห้องนั้นเป็นของใครหรอก มีหน้าที่ทำก็ทำอย่างเดียว เมื่อพวกเธอเห็นแจมเดินเข้ามาก็เดินออกไปกันหมด แจมสำรวจห้องของโทโมะไปเรื่อยๆก่อนจะสะดุดตาเข้ากับรูปถ่ายของโทโมะที่หล่อปานเทพบุตร รวมถึงรูปโทโมะที่แขวนอยู่บนผนังบนหัวเตียงอันใหญ่
“ไม่ว่าจะเมื่อไหร่โทโมะก็ยังหล่ออยู่เสมอเลยนะ” แจมมองรูปแล้วยิ้มอย่างมีความสุข เธอเดินไปนั่งเตียงใหญ่ขนาดคิงไซด์เป็นทรงวงกลมสุดหรู ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา ผ้าห่มถูกพับอย่างเรียบร้อย แจมสำรวจเตียงไปพลางสายตาก็เห็นสร้อยเงินเส้นหนึ่งวางอยู่บนที่นอนข้างๆหมอน เธอหยิบขึ้นมาดู มันเป็นสร้อยเงินมีจี้รูปผีเสื้อประดับเพชรทั้งตัวผีเสื้อ
“นี่มัน…สร้อยเส้นนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่วันนั้นมันยังอยู่ที่….”
“คุณแจมคะมาทำอะไรในห้องคุณหนูโทโมะคะ” ป้าหน่อยยืนมองแจมอยู่หน้าประตูห้อง
“เอ่อ…ขอโทษค่ะ แจมแค่ว่างๆเลยอยากจะทำความสะอาดค่ะ” แจมกำสร้อยเส้นนั้นไว้แน่นแล้วทำเป็นปัดโต๊ะไปเรื่อยๆ
“คุณโทโมะสั่งป้าไว้ว่าไม่ให้ใครเข้าห้องยกเว้นป้ากับหนูฟางแล้วก็คนรับใช้สามคนเมื่อกี้ค่ะ” ป้าหน่อยเริ่มไม่เชื่อแจมเท่าไหร่ที่เข้ามาวุ่นวายกับห้องของโทโมะ
“ค่ะๆแจมไปแล้วค่ะ” แจมกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาเร็วๆเพื่อไม่ให้ป้าหน่อยผิดสังเกตเธอ
 
“Hi! Baby”
ทันทีที่ถึงตึกคณะเรียน สาวร่างนางแบบก็เดินเข้ามาควงแขนโทโมะอย่างถือวิสาสะ ฟางเองเห็นแล้วก็อยากจะกรี๊ดซะจริงๆ
“ปล่อยบ้างก็ได้มดมันร้อน” โทโมะว่าพลางแกะ พลางแงะมือมดออก
“แหม! ก็มดคิดถึงเบบี๋นี่คะ ^^”
“จะอ้วก ไปก่อนนะคะพี่โทโมะ” ฟางว่าพลางเบ้ปาก
“แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะฟาง”
“ค่ะ”
ฟางเดินเลี่ยงออกมาไม่อยากอยู่ใกล้เพราะเห็นแล้วอยากจะกระทืบยัยนางแบบนั่นซะให้เข็ด ชิ!
 
ช่วงพักเที่ยงฟางกับแก้วเดินมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัย ก็เป็นร้านประจำของสองสาวนั่นเอง ทั้งสองสั่งอาหารกินกันอย่างสบายๆ
“แก้วมีเรียนอีกมั้ย?” ฟางถามขี้น
“ไม่มีแล้วค่ะพี่ฟางล่ะค่ะ”
“พี่มีอ่ะ เซ็งเลย” ฟางว่าพลางทำหน้าเซ็งๆ
“รอนานมั้ย” โทโมะเดินเข้ามาถือวิสาสะนั่งข้างๆแก้ว สาวร่างสูงมองโทโมะอย่าง งงๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ไม่นานหรอกค่ะพี่โทโมะ อุ๊ย! เดี๋ยวฟางต้องไปแล้วนะคะนัดเพื่อนซ้อมบทละครไว้อ่ะค่ะเพราะต้องแสดงบทบาทสมมุติให้อาจารย์ดูตอนบ่ายนี้แล้ว”
“งั้นก็ไปเถอะ” โทโมะว่า
“แก้วไปด้วยค่ะ”
“ไม่ต้อง นั่งลง” โทโมะสั่งเสียงเรียบ
“ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย”
“ฉันเป็นรุ่นพี่เธอ”
“คนละคณะแก้วไม่นับค่ะ”
“บอกว่าอย่าไปไง”
“โอ๊ย!! อย่าทะเลาะกันสิคะ ฟางรีบนะ เอาเป็นว่าแก้วห้ามไปไหนอยู่กับพี่โทโมะทั้งวันเลยนะวันนี้ ถ้าพี่เลิกเรียนแล้วไม่เจอแก้วอยู่กับพี่โทโมะพี่โกรธจริงๆด้วย ไปแล้วๆๆๆ”  ฟางว่าพลางวิ่งออกไปจากร้านอาหารอย่างรวดเร็วโดยไม่ฟังเสียงของแก้วด้วยซ้ำ ทำเอาแก้วอึกอัดขึ้นมาทันที
“ทำไมอยู่กับฉันมันน่ารังเกียจนักเหรอ?”
“เปล่าค่ะ”
“งั้นก็นั่งลงสิ”
“ค่ะ”
……………………………………………………………………………………………………………….
เฮียโมะจะแกล้วอะไรแก้วอีกนะ ติดตามตอน 7 กันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ไรเตอร์จะรีบอัพนะคะ ^^’’