BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...

9.8

เขียนโดย OUM_PF

วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.35 น.

  18 ตอน
  305 วิจารณ์
  54.07K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 11.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

15)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

BECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC) ตอนที่15

 

 

 

 

                  “เรื่องมันมีอยู่ว่า ตั้งแต่วันที่พี่กลับมาจากอังกฤษ ฟางก็เริ่มทวงสัญญาระหว่างเรา สัญญาที่ว่าเราจะ

 

แต่งงานกัน...จำได้ไหม”ชายหนุ่มก้มหน้าลงถามคนตัวเล็กที่นั่งซ้อนตัก

 

 

 

               “จำได้ไม่เคยลืม”รอยยิ้มหวานถูกส่งให้เขาอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอจำได้จริงๆ “พี่บอกฟางว่า

 

พี่มีคนรักแล้ว และเราก็เงียบหายไปตั้งสองเดือน”เสียงหวานเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ทันที

 

 

           “หายไปไหนคะ”

 

 

          “พี่จะได้รู้ได้ยังไงฮึ...แต่พี่เดาว่าเราต้องหลบไปวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ”คนตัวเล็กหัวเราะคิกคัก ก่อนเขาจะ

 

เอ่ยปากเล่าต่อ

 

 

 

          “แต่มันมีอยู่คืนหนึ่ง พี่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน เพื่อนเราก็โทรมาบอกว่าให้พี่ช่วยอะไรสักอย่าง เพราะพี่

 

ฟังไม่ค่อยถนัด แต่ก็ไปนะ...”

 

 

 

           “เป็นห่วงฟางละซิ”เขาชะงัก ก่อนจะขยี้ผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเล่าต่อ

 

 

 

           “เพื่อนบอกว่าฟางถูกวางยา พี่ไม่ร็จะทำยังไง จะพาเราไปโรงบาล ฟางก็งอแง ก็เลยพาไปคอนโดพี่

 

...และฟางทำให้พี่ตบะแตก”

 

 

 

           “แล้วเราก็ได้แต่งงานกัน”

 

 

 

          “ไม่ใช่ซะหน่อย...ไหนบอกว่าจำได้แล้วไง”เขาเคาะกะโหลกคนอวดเก่งเบาๆ เจ้าตัวร้องโอดโอย ก่อนจะ

 

ซบใบหน้าลงบนบ่าของเขาอย่างออดอ้อน ก่อนเขาจะเล่าต่อ

 

 

 

            “หลังจากนั้นพี่ก็รู้สึกผิดพอสมควร พี่มีคนรักอยู่แล้วและพี่สัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ ทำให้พี่บอกฟาง

 

ว่าจะไม่รับผิดชอบเรา...แล้วรู้ไหมว่าเราทำยังไง”

 

 

 

            “ฟางก็ไม่ยอมน่ะสิ ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”น้ำเสียงหวานฉุนจัด เขาเพียงยิ้มน้อยๆก่อนจะต่อ

 

 

 

         “ตอนที่ทุกคนเข้าไปเจอ ตรงนี้มีแผลแตกเลือดไหล ตรงนี้บวมเจ่อ และตั้งแต่ตรงนี้ไปสวมแต่ผ้าขนหนู”เขา

 

ไล้มือไปตามขมับ ริมฝีปากอิ่ม และทั้งร่างบอบบาง ฟางหัวเราะหน้าแดงก่ำ เขาโคลงศีรษะเล็กน้อยให้กับความ

 

แก่นเซี่ยวของภรรยาตัวน้อย

 

 

 

          “แต่พี่ก็ยังไม่ยอมแต่งงานกับเราอยู่ดี รู้ไหมว่าหลังจากที่เราออกจากโรงบาลไปเราไปตามตื๊อพี่ที่บริษัท

 

ทุกวันเลย และฟางทำให้พี่ไม่มีสมาธิในการทำงาน แต่วันนั้นเราเข้าไปเห็นพี่กับพิม จำได้ว่าวันนั้นเราพูดจาไม่

 

น่ารักเลย หลังจากที่พิมขอตัวกลับพี่ก็เผลอรุนแรงกับเรา มันคงจะเลยเถิดหากคุณแม่ของฟางไม่เข้ามาเห็นเสีย

 

ก่อน หลังจากนั้นฟางก็เงียบหายไปพักใหญ่ แต่พองานเลี้ยงวันเกิดของแม่พี่ ฟางก็มานะ พี่ให้เดาว่าเราทำอะไรลง

 

ไป”

 

คนตัวเล็กเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

 

 

 

              “ฟางโกหกว่าตัวเองท้อง...แต่พี่ป๊อปก็ไม่รับผิดชอบฟาง เพราะ...เพราะพี่พิมก็ท้องเหมือนกัน คุณพ่อ

 

พาฟางกลับบ้านแล้วบอกว่าฟางต้องอยู่ให้ได้ถึงแม้ว่าจะไม่มีพ่อของลูก แต่...”ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆรื้นอยู่ที่

 

ขอบตา ดวงตาคู่สวยยังคงฉายแววทุกความรู้สึกที่เธอเคยพบพานและจากดวงตาคู่นี้ เขาก็รู้แล้วว่าเธอต้องเจ็บปวด

 

มากแค่ไหน

 

 

 

             “วันต่อมาพี่ไปหาฟางที่บ้าน พาเราไปลองชุดแต่งงาน และวันต่อมาพิมก็จากไป พี่เสียใจมาก แต่ก็ได้

 

แต่โทษฟางว่าเป็นความผิดของเรา ทั้งที่จริงแล้วมันเป็นเพราะพี่เอง...หลังจากนั้นพี่ก็ทำผิดกับเราสารพัด พี่เชื่อว่า

 

สักวันฟางต้องจำได้แน่ว่าพี่ทำอะไรเลวๆไว้...บางทีถ้าฟางจำได้ ฟางอาจจะไม่ให้อภัยพี่แล้วก็...”

 

 

 

            “ฟางไม่เคยโกรธหรือเกลียดพี่ป๊อปเลยนะ ไม่อย่างนั้นฟางจะมานั่งอยู่ตรงนี้หรอ ฟางจำได้แต่เหตุการณ์

 

ที่เกิดขึ้นที่ป่าช้าน่ะ เมื่อเย็นวานนี้เอง เดี๋ยวก็คงจำได้อีก...แล้วอะไรทำให้ฟางต้องความจำเสื่อมล่ะคะ”

 

 

 

            “วันนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก...พี่บอกว่าขอโอกาส แต่ฟางไม่เชื่อ หาว่าพี่โกหกเรา ฟางหนีลงจาก

 

รถไป ตำรวจบอกว่าเป็นการชิงทรัพย์ธรรมดาๆ แต่ว่าเราโชคร้ายหน่อยโจรผลักหัวกระแทกกับม้านั่ง หมอบอกว่า

 

จากการได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักทำให้เราความจำเสื่อม แต่แค่ระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น อย่างน้อยก็1ปี

 

แต่นี่เพิ่งจะ2เดือน เราก็จำได้เกือบหมดแล้ว”

 

 

“ก็ดีสิคะ แสดงว่ากำลังใจฟางดี...พี่ป๊อปไม่ต้องกังวลหรอกนะ ต่อให้ฟางจำได้ทั้งหมดแล้ว ฟางก็รักพี่ป๊อปแบบ

 

เดิม บอกแล้วว่าได้แล้วห้ามทิ้ง”เขาหัวเราะเบาๆ ความกังวลที่มีอยู่ท่วมท้นหัวใจกลับมลายหายไปเพียงเพราะคำ

 

พูดเพียงไม่กี่คำของผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอด

 

 

 

“ไม่เชื่อหรอก”เขาพูดพร้อมๆกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก ริมฝีปากอิ่มแตะลงบนริมฝีปากของเขาก่อนจะผละ

 

ออก จมูกโด่งรั้นแนบลงบนแก้มสากจากไรเคราของเขาอย่างเอาออกเอาใจ

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดด” สายตาสองคู่หันไปมองต้นเสียงที่ดังขึ้น เห็นร่างสูงโปร่งที่ยืนกระทืบเท้าเร่าๆบนพื้น หญิงสาว

 

หันไปสบสายตาสามีหนุ่มเป็นเชิงบอกว่าเธอจะรับแขกคนนี้เอง ร่างเล็กตะเกียกตะกายลงจากตักของสามีหนุ่ม ก่อน

 

จะวิ่งไปที่ประตูรั้ว

 

 

 

“สวัสดีค่ะ มาหาใครคะ”

 

 

 

“ฉันก็มาหาป๊อปน่ะสิ”เสียงหวานตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

 

 

 

“สามีฉันน่ะหรอคะ มีธุระอะไรมิทราบ”เธอถามออกไปอย่างเสียมารยาท อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะตั้งแง่อะไรกับ

 

สาวไฮโซหน้าตาสวยเฉี่ยวคนนี้หรอกนะ เพียงแต่พักหลังๆเธอคนนี้ชักจะแสดงท่าทีคุกคามป๊อปปี้มากเกินไปหน่อย

 

ก็เท่านั้น

 

 

 

“เรื่องงาน ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ เปิดประตูให้ฉันได้แล้ว”

 

 

 

“วันนี้เป็นวันหยุดของสามีและฉันค่ะ ไม่รับคุยเรื่องงาน”เธอหันหลังกลับ หากแต่จินนี่รั้งไว้

 

 

 

“ฉันแค่จะมาเยี่ยมป๊อปตามประสาเพื่อนเก่าไม่ได้หรือไง”เธอแสยะยิ้มอย่างมีแผนกร วันนี้ต้องตัดแต่งและปลูก

 

ดอกกุหลาบที่ค้างไว้ตั้งแต่วานซืน ก็ดี...จะได้มีคนช่วย

 

 

 

“ได้สิคะ ตอนนี้พี่ป๊อปกำลังจะปลูกดอกกุหลาบที่ซื้อมาใหม่พอดี ถ้าพี่จินนี่ช่วย พี่ป๊อปคงหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

 

 

 

แน่เลยค่ะ”เธอตอบกลับ ก่อนจะเปิดประตูให้จินนี่ ฝ่ายนั้นดูจะงงๆไม่น้อย แต่ก็ยอมเดินเข้ามาโดยดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา