BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...

BECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC) ตอนที่15
 
 
 
 
                  “เรื่องมันมีอยู่ว่า ตั้งแต่วันที่พี่กลับมาจากอังกฤษ ฟางก็เริ่มทวงสัญญาระหว่างเรา สัญญาที่ว่าเราจะ
 
แต่งงานกัน...จำได้ไหม”ชายหนุ่มก้มหน้าลงถามคนตัวเล็กที่นั่งซ้อนตัก
 
 
 
               “จำได้ไม่เคยลืม”รอยยิ้มหวานถูกส่งให้เขาอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอจำได้จริงๆ “พี่บอกฟางว่า
 
พี่มีคนรักแล้ว และเราก็เงียบหายไปตั้งสองเดือน”เสียงหวานเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ทันที
 
 
           “หายไปไหนคะ”
 
 
          “พี่จะได้รู้ได้ยังไงฮึ...แต่พี่เดาว่าเราต้องหลบไปวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ”คนตัวเล็กหัวเราะคิกคัก ก่อนเขาจะ
 
เอ่ยปากเล่าต่อ
 
 
 
          “แต่มันมีอยู่คืนหนึ่ง พี่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน เพื่อนเราก็โทรมาบอกว่าให้พี่ช่วยอะไรสักอย่าง เพราะพี่
 
ฟังไม่ค่อยถนัด แต่ก็ไปนะ...”
 
 
 
           “เป็นห่วงฟางละซิ”เขาชะงัก ก่อนจะขยี้ผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเล่าต่อ
 
 
 
           “เพื่อนบอกว่าฟางถูกวางยา พี่ไม่ร็จะทำยังไง จะพาเราไปโรงบาล ฟางก็งอแง ก็เลยพาไปคอนโดพี่
 
...และฟางทำให้พี่ตบะแตก”
 
 
 
           “แล้วเราก็ได้แต่งงานกัน”
 
 
 
          “ไม่ใช่ซะหน่อย...ไหนบอกว่าจำได้แล้วไง”เขาเคาะกะโหลกคนอวดเก่งเบาๆ เจ้าตัวร้องโอดโอย ก่อนจะ
 
ซบใบหน้าลงบนบ่าของเขาอย่างออดอ้อน ก่อนเขาจะเล่าต่อ
 
 
 
            “หลังจากนั้นพี่ก็รู้สึกผิดพอสมควร พี่มีคนรักอยู่แล้วและพี่สัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ ทำให้พี่บอกฟาง
 
ว่าจะไม่รับผิดชอบเรา...แล้วรู้ไหมว่าเราทำยังไง”
 
 
 
            “ฟางก็ไม่ยอมน่ะสิ ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”น้ำเสียงหวานฉุนจัด เขาเพียงยิ้มน้อยๆก่อนจะต่อ
 
 
 
         “ตอนที่ทุกคนเข้าไปเจอ ตรงนี้มีแผลแตกเลือดไหล ตรงนี้บวมเจ่อ และตั้งแต่ตรงนี้ไปสวมแต่ผ้าขนหนู”เขา
 
ไล้มือไปตามขมับ ริมฝีปากอิ่ม และทั้งร่างบอบบาง ฟางหัวเราะหน้าแดงก่ำ เขาโคลงศีรษะเล็กน้อยให้กับความ
 
แก่นเซี่ยวของภรรยาตัวน้อย
 
 
 
          “แต่พี่ก็ยังไม่ยอมแต่งงานกับเราอยู่ดี รู้ไหมว่าหลังจากที่เราออกจากโรงบาลไปเราไปตามตื๊อพี่ที่บริษัท
 
ทุกวันเลย และฟางทำให้พี่ไม่มีสมาธิในการทำงาน แต่วันนั้นเราเข้าไปเห็นพี่กับพิม จำได้ว่าวันนั้นเราพูดจาไม่
 
น่ารักเลย หลังจากที่พิมขอตัวกลับพี่ก็เผลอรุนแรงกับเรา มันคงจะเลยเถิดหากคุณแม่ของฟางไม่เข้ามาเห็นเสีย
 
ก่อน หลังจากนั้นฟางก็เงียบหายไปพักใหญ่ แต่พองานเลี้ยงวันเกิดของแม่พี่ ฟางก็มานะ พี่ให้เดาว่าเราทำอะไรลง
 
ไป”
 
คนตัวเล็กเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
 
 
 
              “ฟางโกหกว่าตัวเองท้อง...แต่พี่ป๊อปก็ไม่รับผิดชอบฟาง เพราะ...เพราะพี่พิมก็ท้องเหมือนกัน คุณพ่อ
 
พาฟางกลับบ้านแล้วบอกว่าฟางต้องอยู่ให้ได้ถึงแม้ว่าจะไม่มีพ่อของลูก แต่...”ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆรื้นอยู่ที่
 
ขอบตา ดวงตาคู่สวยยังคงฉายแววทุกความรู้สึกที่เธอเคยพบพานและจากดวงตาคู่นี้ เขาก็รู้แล้วว่าเธอต้องเจ็บปวด
 
มากแค่ไหน
 
 
 
             “วันต่อมาพี่ไปหาฟางที่บ้าน พาเราไปลองชุดแต่งงาน และวันต่อมาพิมก็จากไป พี่เสียใจมาก แต่ก็ได้
 
แต่โทษฟางว่าเป็นความผิดของเรา ทั้งที่จริงแล้วมันเป็นเพราะพี่เอง...หลังจากนั้นพี่ก็ทำผิดกับเราสารพัด พี่เชื่อว่า
 
สักวันฟางต้องจำได้แน่ว่าพี่ทำอะไรเลวๆไว้...บางทีถ้าฟางจำได้ ฟางอาจจะไม่ให้อภัยพี่แล้วก็...”
 
 
 
            “ฟางไม่เคยโกรธหรือเกลียดพี่ป๊อปเลยนะ ไม่อย่างนั้นฟางจะมานั่งอยู่ตรงนี้หรอ ฟางจำได้แต่เหตุการณ์
 
ที่เกิดขึ้นที่ป่าช้าน่ะ เมื่อเย็นวานนี้เอง เดี๋ยวก็คงจำได้อีก...แล้วอะไรทำให้ฟางต้องความจำเสื่อมล่ะคะ”
 
 
 
            “วันนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก...พี่บอกว่าขอโอกาส แต่ฟางไม่เชื่อ หาว่าพี่โกหกเรา ฟางหนีลงจาก
 
รถไป ตำรวจบอกว่าเป็นการชิงทรัพย์ธรรมดาๆ แต่ว่าเราโชคร้ายหน่อยโจรผลักหัวกระแทกกับม้านั่ง หมอบอกว่า
 
จากการได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักทำให้เราความจำเสื่อม แต่แค่ระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น อย่างน้อยก็1ปี
 
แต่นี่เพิ่งจะ2เดือน เราก็จำได้เกือบหมดแล้ว”
 
 
“ก็ดีสิคะ แสดงว่ากำลังใจฟางดี...พี่ป๊อปไม่ต้องกังวลหรอกนะ ต่อให้ฟางจำได้ทั้งหมดแล้ว ฟางก็รักพี่ป๊อปแบบ
 
เดิม บอกแล้วว่าได้แล้วห้ามทิ้ง”เขาหัวเราะเบาๆ ความกังวลที่มีอยู่ท่วมท้นหัวใจกลับมลายหายไปเพียงเพราะคำ
 
พูดเพียงไม่กี่คำของผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอด
 
 
 
“ไม่เชื่อหรอก”เขาพูดพร้อมๆกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก ริมฝีปากอิ่มแตะลงบนริมฝีปากของเขาก่อนจะผละ
 
ออก จมูกโด่งรั้นแนบลงบนแก้มสากจากไรเคราของเขาอย่างเอาออกเอาใจ
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดด” สายตาสองคู่หันไปมองต้นเสียงที่ดังขึ้น เห็นร่างสูงโปร่งที่ยืนกระทืบเท้าเร่าๆบนพื้น หญิงสาว
 
หันไปสบสายตาสามีหนุ่มเป็นเชิงบอกว่าเธอจะรับแขกคนนี้เอง ร่างเล็กตะเกียกตะกายลงจากตักของสามีหนุ่ม ก่อน
 
จะวิ่งไปที่ประตูรั้ว
 
 
 
“สวัสดีค่ะ มาหาใครคะ”
 
 
 
“ฉันก็มาหาป๊อปน่ะสิ”เสียงหวานตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
 
 
 
“สามีฉันน่ะหรอคะ มีธุระอะไรมิทราบ”เธอถามออกไปอย่างเสียมารยาท อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะตั้งแง่อะไรกับ
 
สาวไฮโซหน้าตาสวยเฉี่ยวคนนี้หรอกนะ เพียงแต่พักหลังๆเธอคนนี้ชักจะแสดงท่าทีคุกคามป๊อปปี้มากเกินไปหน่อย
 
ก็เท่านั้น
 
 
 
“เรื่องงาน ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ เปิดประตูให้ฉันได้แล้ว”
 
 
 
“วันนี้เป็นวันหยุดของสามีและฉันค่ะ ไม่รับคุยเรื่องงาน”เธอหันหลังกลับ หากแต่จินนี่รั้งไว้
 
 
 
“ฉันแค่จะมาเยี่ยมป๊อปตามประสาเพื่อนเก่าไม่ได้หรือไง”เธอแสยะยิ้มอย่างมีแผนกร วันนี้ต้องตัดแต่งและปลูก
 
ดอกกุหลาบที่ค้างไว้ตั้งแต่วานซืน ก็ดี...จะได้มีคนช่วย
 
 
 
“ได้สิคะ ตอนนี้พี่ป๊อปกำลังจะปลูกดอกกุหลาบที่ซื้อมาใหม่พอดี ถ้าพี่จินนี่ช่วย พี่ป๊อปคงหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
 
 
 
แน่เลยค่ะ”เธอตอบกลับ ก่อนจะเปิดประตูให้จินนี่ ฝ่ายนั้นดูจะงงๆไม่น้อย แต่ก็ยอมเดินเข้ามาโดยดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""