HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
91.75K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่4
สายลมเย็นๆปะทะเรือนร่างบอบบางของฟาง เรือนผมนุ่มสลวยปลิวไปตามทิศทางของสายลม
ดวงตากลมโตจ้องมองท้องฟ้าในคืนเดือนแรมอย่างเศร้าหมอง...
ช่างไม่ต่างไปจากชีวิตของเธอ...
เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรไปไกลมากกว่านั้น มือบางกดรับก่อนจะนิ่วหน้า
เมื่อปลายสายต่อว่าอย่างไม่พอใจ
“ฟาง รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป มีงานแล้วทำไมเราไม่ไปตามนัด พี่ไปหาที่คอนโดก็ไม่เจอ ถามพนักงานก็
ไม่รู้เรื่องกันสักคน โทรหาเราก็ไม่รับอีก พี่ถูกปรับไปห้าหมื่นแล้วนะ”เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีงานอี
เว้นท์แต่เธอไม่ได้ไปตามนัด
“ฟางขอโทษค่ะ แม่ฟางป่วย เข้าห้องไอซียู”
“ทำไมไม่บอกพี่ก่อนล่ะ”ผู้จัดการสาวใหญ่เสียงอ่อนลงจากเดิม เป็นเพราะว่าพี่แมวค่อนข้างจะรู้ตื้นลึก
หนาบางของเธอเป็นอย่างดีจึงค่อนข้างจะเห็นอกเห็นใจกัน
“มันกะทันหันเหลือเกินค่ะ ตอนนี้ฟางก็ไม่รู้จะหาเงินมาจากไหน”
“แฟนเราล่ะ”เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ หากเธอไปขอความช่วยเหลือจากป๊อปปี้ไม่แคล้วต้องขายตัวให้
เขาอีก
“ฟางไม่อยากรบกวนเขา ยังไงช่วงนี้ฟางของดรับงานก่อนนะคะ”
“เพิ่งดังแท้ๆกลับมีอุปสรรคอีกแล้ว...ไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรที่พี่พอจะช่วยได้ก็บอกนะ”
“ค่ะ”เธอพึมพำ เธอไม่คิดว่าจะไปขอความช่วยเหลือจากใครอีกแล้ว
หนี้สินทำให้เธอต้องอยู่อย่างลำบาก...และไร้ศักดิ์ศรี
ที่ดินย่านอุตสาหกรรมที่สิงห์บุรีที่บิดาซื้อไว้นานแล้วและตกเป็นมรดกชิ้นสุดท้ายให้พวกเธอสามแม่ลูกคงจะมีมูลค่า
ไม่น้อย...
เธอจะขาย...
แม้มันจะเป็นสมบัติชิ้นเกือบสุดท้ายรองลงมาจากบ้านหลังเล็กที่เธอซื้ออยู่อาศัยเธอก็จะขาย...
ขอแค่แม่หายป่วย...
“ทานอะไรหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะเป็นลมล้มพับไป”
แซนด์วิชและนมสดกล่องหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาว ใบหน้าสวยหวานหันมองชายหนุ่มข้างกาย
ก่อนจะทอดถอนหายใจ
“ฉันไม่หิวค่ะ”
“คุณไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เย็นวานแล้วนะ...ทานเสียหน่อยเถอะ”
ชายหนุ่มคะยั้นคะยอจนสุดท้ายเธอก็จำใจรับมา มือหนารั้งให้เธอนั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกับเขา
ก่อนจะเอ่ยถาม
“แม่ของคุณปลอดภัยแล้วนี่ ยังต้องกลุ้มอะไรอีก”
“ค่าทำบอลลูนหัวใจสูงเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าจะไปหาเงินมาจากไหนนอกเสียจากว่าจะต้องขายที่ดิน”
เธอเอ่ยอย่างกลัดกลุ้ม น้ำตาของความท้อแท้ค่อยๆรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตากลัวว่า
เขาจะหัวเราะเยาะ สมเพชที่ผู้หญิงอวดเก่งอย่างเธอไปไหนไม่รอด...
“ผมจะซื้อ คุณต้องการเท่าไร”เธอขมวดคิ้วมุ่น เขาสมเพชเธอถึงได้เอ่ยบอกถามราคาที่เอต้องการทั้งๆที่
ยังไม่รู้ทำเลและที่ตั้งเลยด้วยซ้ำ
“คุณจะซื้อไปทำไม”ชายหนุ่มกระอักกระอ่วน ก่อนจะเอ่ยแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“ผมก็จะซื้อเก็บไว้”
“ฉันไม่เชื่อ เป็นเพราะว่าคุณสมเพชฉัน...เมื่อวานฉันยังด่าคุณอยู่ปาวๆ คุณไม่นึกแค้นฉันบ้างหรือคะ
หรือว่าต้องให้ฉันไปนอนกับคุณเพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยน...”เธอเอ่ยก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลรินอย่างอดสูกับ
เส้นทางชีวิตที่มันมีแต่ขวากหนาม สร้างความเจ็บปวดให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าและไม่มีท่าทีว่าจะสิ้นสุดลงไปเลย...
“หยุดพูดจางี่เง่าได้แล้วน่า ผมบอกว่าอยากซื้อเก็บไว้ก็แปลว่าอยากซื้อเก็บไว้ไม่ได้แปลเป็นอย่างอื่น
บอกราคามาแม่คุณจะต้องทำบอลลูนหัวใจให้เร็วที่สุดไม่ใช่หรือ”
“ที่ดินแค่สองไร่ ฉันคงไม่กล้าขอคุณมากมาย... สองล้านได้ไหมคะ”
“แต่ค่ารักษามันมากกว่านั้นนี่”
ชายหนุ่มท้วงขึ้น นั้นยิ่งสร้างความสงสัยให้กับเธอ...เขาทำอย่างกับว่ารู้ดี
“แต่ที่ฉันมีไม่พอ”
“สามล้านห้าขาดตัว...ไป ไปกินข้าวที่ร้านอาหารดีกว่า นี่คงไม่อิ่ม”
ร่างเล็กของหญิงสาวถูกลากหลุนๆไปพร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่ม ท่ามกลางความสงสัยที่ยังคงค้างคาอยู่
ในใจของหญิงสาว คนอะไรโก่งราคาให้คนขายได้รับผลประโยชน์...บ้าชะมัด
อาหารหลากหลายชนิดถูกวางลงตรงหน้าสองพี่น้องกับอีกหนึ่งว่าที่พี่เขยจอมปลอม สาวแก้มบุ๋มคว้าช้อน
และส้อมขึ้นมาก่อนจะจ้วงตักแกงเขียวหวานกินราวกับกลัวว่าใครจะแย่ง ฟางโคลงศีรษะให้กับเฟย์เบาๆอย่างอ่อน
อกอ่อนใจ เฟย์เป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีและยังอ่อนต่อโลกเกินไป เธอไม่แน่ใจว่าน้องจะรู้สึกอย่างไรหากรู้ว่า
เธอไม่ใช่พี่สาวแสนดี แต่กลับแปดเปื้อนไปด้วยรอยราคี...น้องจะรังเกียจเธอหรือเปล่า
“พี่ฟางไม่กินหรอ อร่อยนะ”เธอพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะตักอาหารใส่จานของตัวเองบ้าง เงยหน้าขึ้นมอง
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเมื่อรู้สึกว่ามีคนมองเธออยู่แต่คงไม่ใช่เฟย์ที่กำลังตั้งอกตั้งใจทานข้าวอยู่แน่ๆ
และดูเหมือนป๊อปปี้จะจงใจทำให้เธอปั่นป่วนเมื่อเขาสบสายตากับเธอเข้าอย่างจัง
“คุณไม่ต้องไปทำงานหรือคะ”เธอแสร้งถามกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆที่กำลังเกิดขึ้นภายในหัวใจ
มันอบอุ่นแบบแปลกๆ หรือว่าเธอจะเครียดมากไปจนตาพร่าเห็นสายตาที่เขามองมามันหวานแปลกๆ
“ก็ต้องไป...แต่ผมเป็นห่วงคุณ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยตอบ เธอเกลียดดวงตาแพรวพราวคู่นั้น...
มันทำให้เธอหวั่นไหว เสียงไอค่อกแค่กดังขึ้นมาจากเฟย์ ก่อนสายตาล้อเล่นจะถูกส่งมาให้พี่สาวและว่าที่พี่เขย
“เฟย์คิดผิดจริงๆเลยที่ตามลงมาทานข้าวกับคู่รักเนี่ย...อาหารเลยหวานเลี่ยนหมดเลย”
“เกินไปแล้วยัยเฟย์ ทานไปเลย”
ว่าแล้วต้มยำกุ้งก็ถูกตักใส่จานของน้องสาวทันที ชายหนุ่มลอบมองใบหน้าสวยหวานที่แดงก่ำและรอยยิ้ม
ที่เขาคิดว่าหวานที่สุดตั้งแต่เขาเคยพบเจอมา...เธอไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุขเลยสักครั้งเมื่ออยู่กับเขา...
รอยยิ้มของเธอทำให้เขาตาพร่า...
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาปั่นป่วนได้ถึงเพียงนี้...แม้แต่พิม
มือเล็กถูกกอบกุมภายใต้อุ้งมือหนาของชายหนุ่ม เท้าเล็กก้าวไปตามการชักนำของชายหนุ่มร่างสูง
หัวใจดวงน้อยไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวทว่ากลับล่องลอยไปไกล...
ทั้งชีวิตเธอไม่เคยสนิทชิดเชื้อกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติเลยนอกจากป๊อปปี้...
แค่ความอ่อนโยนของเขาทำให้ให้ความแค้นที่มีมลายหายลงไปในพริบตา...
แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดหรือใครต่อใครคิด...
หลังจากนี้เขาจะหลอกทำร้ายเธอให้ต้องเจ็บปวดอย่างที่เธอเคยประสบพบเจอมาแล้ว...
เขาพร้อมที่จะเฉดหัวเธอทิ้งทุกเมื่อ ขอแค่หญิงคนรักของเขากลับมา...
เธอไม่อยากเจ็บปวดเพราะความรักลวงโลก...รักแท้ไม่เคยมีอยู่จริงบนโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้...
มีเพียงความรักจากแม่และน้องเท่านั้นที่เธอรู้ว่ามีอยู่จริง...
ส่วนของคนอื่นมันก็แค่ภาพลวงตา...อีกไม่นานก็หายไป...เพราะฉะนั้นเธอจะไม่รักเขาเด็ดขาด...
“คุณกลับไปเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว”
“คุณจะนอนที่นี่หรือ”
“ค่ะ ฉันอยากยู่กับแม่”
“พรุ่งนี้ผมจะเอาเงินมาให้นะ”
มือหนาบีบมือเธอเบาๆ...เท่านั้น ความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของหัวใจ...
“ขอบคุณนะคะ”
ในวันที่หนทางชีวิตของเธอมืดมิดเธอก็มักจะได้ป๊อปปี้คอยช่วยเหลือไว้เสมอ
กระนั้นเธอก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นความรักหรือความห่วงใยอย่างที่เขาบอกเมื่อครู่
เพราะเมื่อเธอก้าวผ่านจุดที่มืดมิดที่สุดของก้นเหวลึกมาได้...
เขาก็จะเป็นคนผลักเธอให้ตกลงไปในเหวลึกอย่างเก่า...
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ตอนที่4
สายลมเย็นๆปะทะเรือนร่างบอบบางของฟาง เรือนผมนุ่มสลวยปลิวไปตามทิศทางของสายลม
ดวงตากลมโตจ้องมองท้องฟ้าในคืนเดือนแรมอย่างเศร้าหมอง...
ช่างไม่ต่างไปจากชีวิตของเธอ...
เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรไปไกลมากกว่านั้น มือบางกดรับก่อนจะนิ่วหน้า
เมื่อปลายสายต่อว่าอย่างไม่พอใจ
“ฟาง รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป มีงานแล้วทำไมเราไม่ไปตามนัด พี่ไปหาที่คอนโดก็ไม่เจอ ถามพนักงานก็
ไม่รู้เรื่องกันสักคน โทรหาเราก็ไม่รับอีก พี่ถูกปรับไปห้าหมื่นแล้วนะ”เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีงานอี
เว้นท์แต่เธอไม่ได้ไปตามนัด
“ฟางขอโทษค่ะ แม่ฟางป่วย เข้าห้องไอซียู”
“ทำไมไม่บอกพี่ก่อนล่ะ”ผู้จัดการสาวใหญ่เสียงอ่อนลงจากเดิม เป็นเพราะว่าพี่แมวค่อนข้างจะรู้ตื้นลึก
หนาบางของเธอเป็นอย่างดีจึงค่อนข้างจะเห็นอกเห็นใจกัน
“มันกะทันหันเหลือเกินค่ะ ตอนนี้ฟางก็ไม่รู้จะหาเงินมาจากไหน”
“แฟนเราล่ะ”เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ หากเธอไปขอความช่วยเหลือจากป๊อปปี้ไม่แคล้วต้องขายตัวให้
เขาอีก
“ฟางไม่อยากรบกวนเขา ยังไงช่วงนี้ฟางของดรับงานก่อนนะคะ”
“เพิ่งดังแท้ๆกลับมีอุปสรรคอีกแล้ว...ไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรที่พี่พอจะช่วยได้ก็บอกนะ”
“ค่ะ”เธอพึมพำ เธอไม่คิดว่าจะไปขอความช่วยเหลือจากใครอีกแล้ว
หนี้สินทำให้เธอต้องอยู่อย่างลำบาก...และไร้ศักดิ์ศรี
ที่ดินย่านอุตสาหกรรมที่สิงห์บุรีที่บิดาซื้อไว้นานแล้วและตกเป็นมรดกชิ้นสุดท้ายให้พวกเธอสามแม่ลูกคงจะมีมูลค่า
ไม่น้อย...
เธอจะขาย...
แม้มันจะเป็นสมบัติชิ้นเกือบสุดท้ายรองลงมาจากบ้านหลังเล็กที่เธอซื้ออยู่อาศัยเธอก็จะขาย...
ขอแค่แม่หายป่วย...
“ทานอะไรหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะเป็นลมล้มพับไป”
แซนด์วิชและนมสดกล่องหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาว ใบหน้าสวยหวานหันมองชายหนุ่มข้างกาย
ก่อนจะทอดถอนหายใจ
“ฉันไม่หิวค่ะ”
“คุณไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เย็นวานแล้วนะ...ทานเสียหน่อยเถอะ”
ชายหนุ่มคะยั้นคะยอจนสุดท้ายเธอก็จำใจรับมา มือหนารั้งให้เธอนั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกับเขา
ก่อนจะเอ่ยถาม
“แม่ของคุณปลอดภัยแล้วนี่ ยังต้องกลุ้มอะไรอีก”
“ค่าทำบอลลูนหัวใจสูงเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าจะไปหาเงินมาจากไหนนอกเสียจากว่าจะต้องขายที่ดิน”
เธอเอ่ยอย่างกลัดกลุ้ม น้ำตาของความท้อแท้ค่อยๆรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตากลัวว่า
เขาจะหัวเราะเยาะ สมเพชที่ผู้หญิงอวดเก่งอย่างเธอไปไหนไม่รอด...
“ผมจะซื้อ คุณต้องการเท่าไร”เธอขมวดคิ้วมุ่น เขาสมเพชเธอถึงได้เอ่ยบอกถามราคาที่เอต้องการทั้งๆที่
ยังไม่รู้ทำเลและที่ตั้งเลยด้วยซ้ำ
“คุณจะซื้อไปทำไม”ชายหนุ่มกระอักกระอ่วน ก่อนจะเอ่ยแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“ผมก็จะซื้อเก็บไว้”
“ฉันไม่เชื่อ เป็นเพราะว่าคุณสมเพชฉัน...เมื่อวานฉันยังด่าคุณอยู่ปาวๆ คุณไม่นึกแค้นฉันบ้างหรือคะ
หรือว่าต้องให้ฉันไปนอนกับคุณเพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยน...”เธอเอ่ยก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลรินอย่างอดสูกับ
เส้นทางชีวิตที่มันมีแต่ขวากหนาม สร้างความเจ็บปวดให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าและไม่มีท่าทีว่าจะสิ้นสุดลงไปเลย...
“หยุดพูดจางี่เง่าได้แล้วน่า ผมบอกว่าอยากซื้อเก็บไว้ก็แปลว่าอยากซื้อเก็บไว้ไม่ได้แปลเป็นอย่างอื่น
บอกราคามาแม่คุณจะต้องทำบอลลูนหัวใจให้เร็วที่สุดไม่ใช่หรือ”
“ที่ดินแค่สองไร่ ฉันคงไม่กล้าขอคุณมากมาย... สองล้านได้ไหมคะ”
“แต่ค่ารักษามันมากกว่านั้นนี่”
ชายหนุ่มท้วงขึ้น นั้นยิ่งสร้างความสงสัยให้กับเธอ...เขาทำอย่างกับว่ารู้ดี
“แต่ที่ฉันมีไม่พอ”
“สามล้านห้าขาดตัว...ไป ไปกินข้าวที่ร้านอาหารดีกว่า นี่คงไม่อิ่ม”
ร่างเล็กของหญิงสาวถูกลากหลุนๆไปพร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่ม ท่ามกลางความสงสัยที่ยังคงค้างคาอยู่
ในใจของหญิงสาว คนอะไรโก่งราคาให้คนขายได้รับผลประโยชน์...บ้าชะมัด
อาหารหลากหลายชนิดถูกวางลงตรงหน้าสองพี่น้องกับอีกหนึ่งว่าที่พี่เขยจอมปลอม สาวแก้มบุ๋มคว้าช้อน
และส้อมขึ้นมาก่อนจะจ้วงตักแกงเขียวหวานกินราวกับกลัวว่าใครจะแย่ง ฟางโคลงศีรษะให้กับเฟย์เบาๆอย่างอ่อน
อกอ่อนใจ เฟย์เป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีและยังอ่อนต่อโลกเกินไป เธอไม่แน่ใจว่าน้องจะรู้สึกอย่างไรหากรู้ว่า
เธอไม่ใช่พี่สาวแสนดี แต่กลับแปดเปื้อนไปด้วยรอยราคี...น้องจะรังเกียจเธอหรือเปล่า
“พี่ฟางไม่กินหรอ อร่อยนะ”เธอพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะตักอาหารใส่จานของตัวเองบ้าง เงยหน้าขึ้นมอง
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเมื่อรู้สึกว่ามีคนมองเธออยู่แต่คงไม่ใช่เฟย์ที่กำลังตั้งอกตั้งใจทานข้าวอยู่แน่ๆ
และดูเหมือนป๊อปปี้จะจงใจทำให้เธอปั่นป่วนเมื่อเขาสบสายตากับเธอเข้าอย่างจัง
“คุณไม่ต้องไปทำงานหรือคะ”เธอแสร้งถามกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆที่กำลังเกิดขึ้นภายในหัวใจ
มันอบอุ่นแบบแปลกๆ หรือว่าเธอจะเครียดมากไปจนตาพร่าเห็นสายตาที่เขามองมามันหวานแปลกๆ
“ก็ต้องไป...แต่ผมเป็นห่วงคุณ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยตอบ เธอเกลียดดวงตาแพรวพราวคู่นั้น...
มันทำให้เธอหวั่นไหว เสียงไอค่อกแค่กดังขึ้นมาจากเฟย์ ก่อนสายตาล้อเล่นจะถูกส่งมาให้พี่สาวและว่าที่พี่เขย
“เฟย์คิดผิดจริงๆเลยที่ตามลงมาทานข้าวกับคู่รักเนี่ย...อาหารเลยหวานเลี่ยนหมดเลย”
“เกินไปแล้วยัยเฟย์ ทานไปเลย”
ว่าแล้วต้มยำกุ้งก็ถูกตักใส่จานของน้องสาวทันที ชายหนุ่มลอบมองใบหน้าสวยหวานที่แดงก่ำและรอยยิ้ม
ที่เขาคิดว่าหวานที่สุดตั้งแต่เขาเคยพบเจอมา...เธอไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุขเลยสักครั้งเมื่ออยู่กับเขา...
รอยยิ้มของเธอทำให้เขาตาพร่า...
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาปั่นป่วนได้ถึงเพียงนี้...แม้แต่พิม
มือเล็กถูกกอบกุมภายใต้อุ้งมือหนาของชายหนุ่ม เท้าเล็กก้าวไปตามการชักนำของชายหนุ่มร่างสูง
หัวใจดวงน้อยไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวทว่ากลับล่องลอยไปไกล...
ทั้งชีวิตเธอไม่เคยสนิทชิดเชื้อกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติเลยนอกจากป๊อปปี้...
แค่ความอ่อนโยนของเขาทำให้ให้ความแค้นที่มีมลายหายลงไปในพริบตา...
แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดหรือใครต่อใครคิด...
หลังจากนี้เขาจะหลอกทำร้ายเธอให้ต้องเจ็บปวดอย่างที่เธอเคยประสบพบเจอมาแล้ว...
เขาพร้อมที่จะเฉดหัวเธอทิ้งทุกเมื่อ ขอแค่หญิงคนรักของเขากลับมา...
เธอไม่อยากเจ็บปวดเพราะความรักลวงโลก...รักแท้ไม่เคยมีอยู่จริงบนโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้...
มีเพียงความรักจากแม่และน้องเท่านั้นที่เธอรู้ว่ามีอยู่จริง...
ส่วนของคนอื่นมันก็แค่ภาพลวงตา...อีกไม่นานก็หายไป...เพราะฉะนั้นเธอจะไม่รักเขาเด็ดขาด...
“คุณกลับไปเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว”
“คุณจะนอนที่นี่หรือ”
“ค่ะ ฉันอยากยู่กับแม่”
“พรุ่งนี้ผมจะเอาเงินมาให้นะ”
มือหนาบีบมือเธอเบาๆ...เท่านั้น ความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของหัวใจ...
“ขอบคุณนะคะ”
ในวันที่หนทางชีวิตของเธอมืดมิดเธอก็มักจะได้ป๊อปปี้คอยช่วยเหลือไว้เสมอ
กระนั้นเธอก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นความรักหรือความห่วงใยอย่างที่เขาบอกเมื่อครู่
เพราะเมื่อเธอก้าวผ่านจุดที่มืดมิดที่สุดของก้นเหวลึกมาได้...
เขาก็จะเป็นคนผลักเธอให้ตกลงไปในเหวลึกอย่างเก่า...
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
