Reborn Kiseki ( เรื่องของมุคุโร่)

7.9

เขียนโดย นาริจัง

วันที่ 17 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.57 น.

  22 chapter
  11 วิจารณ์
  28.69K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 23.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

15) หนียังไงก็ไม่พ้นหรอก แงๆแงๆTToTT

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
ต้องขอบคุณยามาโมโตะฉันรอดมาได้สักที เฮ้อ~ กรรมอะไรของฉันเนี้ยหมอนั้นตื้อจริงเลยนะ
ถ้าอยู่กับยุยต่อไปยุยต้องโดนลูกหลงแน่ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหายุย
:ฮัลโหลค่ะทีก้า อ้ะ!! นาริจัง:
"ขอโทษนะยุย แต่ฉันคงอยู่ด้วยไม่ได้แล้วล่ะ"
::ทำไมล่ะค่ะ หรือเพราะบ้านฉันแคบเกิน?::
''ไม่ใช่ๆแต่เพราะฉันมีที่อยู่แล้วน่ะ''
::จริงเหรอค่ะ อืม.......งั้นก็ได้ค่ะ::
''จ้า บ๊ายบาย''
ฉันวางสายแล้วเดินต่อ เฮ้อ....ไปไหนดีเนี้ย ฉันเดินต่อโดยที่ไม่รู้จุดหมายจนมาถึงต้นซากุระต้นหนึ่ง
''สวยจังเลย''ฉันมองต้นซากุระด้วยสายตาอ่อนโยน คิดถึงตอนเด็กเลยนะฉันมักทะเลาะกับเพื่อนแล้ววิ่งหนีออกมาตลอดแล้วมักจะขอให้ยามาโมโตะช่วยกันไว้ตลอด ฉันนี่ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆสินะ
หมับ!!
''ว้าย!!''
มีมือปริศนามารวบฉันไปกอดจากด้านหลัง
"คึหึหึ มาอยู่นี่เองรึครับ"
"มะ มุคุโร่!!"มุคุโร่รัดฉันแน่นเพื่อไม่ให้หนี
"คุฟุฟุฟุ หนีไม่พ้นหรอกครับ"
"ไอ้บ้า!!!ปล่อยนะ!!"ฉันดิ้นไปมาไม่หยุด
"ไม่ง่วงเหรอครับ ดูรอบๆสิมืดแล้วนะครับ" ผมเป็นคนดับไฟกันเธอหนีเอง
''เอ่อ...."มืดจริงๆด้วย สาวน้อยเงียบนิ่งและเริ่มตัวสั่น
"คึหึหึ ''ผมก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดผมแล้วต้องชะงัก เธอหน้าซีดน้ำตาคลอเบ้าอีกแล้ว
''เป็นอะไรไปครับ''
''มะ มืดจังเลย แม่....''ผมงงกับสิ่งที่เธอพูดแต่ดูเธอกลัวน่าดู
''แม่!!ค่ะ!! ช่วยด้วย!!!"เธอร้องออกมาพร้อมน้ำตา
''ปะ เป็นอะไรไปครับ''ผมจับเธอหันหน้ามาทางผม ใบหน้าหวานๆนั่นกลับมีความกลัวตื่นตระหนกอยู่ดูน่าสงสารมาก
''แม่ค่ะ!!!!พ่อค่ะ!!!!''เธอร้องออกมากดังแล้วร้องไห้หนักเข้าไปอีก
หมับ!!
ผมอุ้มเธอแล้วเดินกลับบ้านผมเดินเพราะอยากอุ้มเดินนานๆเธอซบ อกผมแล้วกอดผมแน่นจนถึงบ้านผมเดินเข้าไปในห้องผมแล้ววางเธอลงบนเตียง แต่เธอกลับไม่ยอมนอนแล้วลุกขึ้นนั่งแววตาเธอดูปกติแล้วสงสัยจะหายกลัวแล้วสินะ
''คุฟุฟุฟุ เป็นอะไรไปครับ''
''เปล่านี่-*-"
''ร้องไห้จนเสื้อผมเปียกเลยนะ คุณบอกผมหน่อยเถอะ''ผมคุกเข่าลงข้างเตียงแล้วจับมือเธอ เธอมองตาผมแวบนึงแล้วเริ่มเล่า
''คือ...ฉันกลัวที่แคบกับความมืดน่ะ ตอนเด็กๆฉันเคยถูกลักพาตัวน่ะ''ระหว่างเธอพูดตัวเธอสั่นผมเลยลุกขึ้นไปนั่งข้างเธอ
''แล้วถูกจับใส่กล่องพร้อมกับเด็กคนอื่นๆกล่องมันเล็กแล้วมืดแต่โชคร้ายจังนะ''เธอร้องไห้ออกมาแล้วพูดต่อ
''...มันเหมือนมาก..ถนนมืด..แล้วมีมือมาฉุดฉันไป..เรียกค่าไถ่..มันบีบจมูกฉัน..''หัวใจผมกระตุก จู่ๆผมก็เจ็บใจเพราะอะไรกันนะ
''ฉัน...หาย..ใจ...ไม่ออกเลย...ฉันกลัว''
หมับ!!
ผมกอดเธอเบาๆแล้วพูด
''พอแล้วครับ อย่าไปนึกถึงมัน''
''...............''
''อย่าไปคิดถึงมันเลยครับ''
''นี่...แม่ฉันน่ะไม่ใช่มนุษย์...นะ''
''!!!!!!!!!"เธอยอมพูดแล้ว
''ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่แม่มีลูกได้แต่คนเดียว''
''แล้วน้องชายคุณล่ะ?"
''....พ่อบอกว่า....ถ้ามีคนที่สอง....จะต้องตาย...''
''............."ผมดึงเธอเศร้าเข้าไปอีกเหรอเนี้่ย
''พอโนอาคลอด....แม่ก็อยู่ได้....แค่เดือนเดียว....แล้วจากไป''
''พอครับ!!!!"ต้องหยุดไม่งั้นต้องร้องไห้ไม่หยุดแน่ๆ
''นอนเถอะครับ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะครับ จิคุสะอธิบายหมดแล้วเขาบอกว่าเขาเมาน่ะครับ''แน่นอนผมไม่เชื่อหรอกแต่ทำไมผมต้องยอมขนาดนี้ด้วยนะ
''.............''ผมมองร่างบางนอนอยู่ในอกผมอย่างพิจราณา หน้าเธอหวานยังกับตุ๊กตา แก้มแดง ปากสีชมพูอ่อนๆขนตายาวเป็นแพ ผมรีบวางเธอลงบนเตียงแล้วรีบออกไปก่อนที่จะทำอะไรลงไปอีก
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา