Reborn Kiseki ( เรื่องของมุคุโร่)

7.9

เขียนโดย นาริจัง

วันที่ 17 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.57 น.

  22 chapter
  11 วิจารณ์
  28.68K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 23.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

18) รีบอร์น

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
หลังจากที่ฉันกับยุยหลุดพ้นออกมาจากเจ้าพวกบ้านั่นได้ก็ปาเข้าไปเย็นกว่าๆแล้ว รู้สึกรำคาญมากๆเลยล่ะนะ จะบอกให้ว่าเกิดอะไรขึ้น
1.พวกมันเรียกฉันว่าลูกพี่
2.มันเดินตามฉันไปทุกที่(จนถึงหน้าห้องน้ำ =_= )
3.ใครเดินชนฉันมันเข้าไปชกเขาทันที =_=!
4.หาขนมมาให้ไม่ขาดสาย(อืมมม....ก็ดีนะ ^_^ )
5.เลวร้ายที่สุดมันประกาศไปทั่วว่าฉันเป็นหัวหน้าแก๊งของมัน(ฉันไปตกลงตอนหนายยยย)
มันทำให้ทุกคนไม่กล้าเข้ามาพูดกับฉันเลยสักคนเดียวฉันทนไม่ไหวเลยพากันหนี หลบ ซ่อน ทุกที่
จนหลุดมาได้ ฉันเลยเดินไปส่งยุยถึงบ้าน
''ขะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ''ยุยว่าพร้อมก้มหัวให้
''ไม่เป็นไรหรอก ฉันสัญญาไว้นี่''ฉันรีบจับหัวเธอขึ้นอย่างเกรงใจ
''ค่ะ คุณลูกพี่นาริ''เธอยิ้มแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
''..........-*-....''ถ้าไม่ใช่ยุยฉันคงเดินเข้าไปถีบแล้วล่ะ
ฉันเดินออกมาจากรั่วบ้านของยุย เดินไปเรื่อยๆตามทางที่เต็มไปด้วยต้นซากุระ
''ดีจ้า''
''หืม?" ฉันมองซ้าย แลขวา แต่ไม่เจอใครสักคนเดียว
''คะ..ใครค่ะ?" ฉันตะโกนถามดู
''ชั้นเอง''เสียงปริศนายังดังต่อไป
''แล้วไอ้ ชั้น น่ะใครกัน!!''
''อยู่ตรงไหนน่ะ?''
''ข้างหน้าเธอไงล่ะ''
ฉันมองไปข้างหน้าไม่พบอะไรนอกจากต้นซากุระ จิ๋ว ที่กำลังสั่นดุ๊กดิ๊กอยู่ พอสังเกตุดีๆก็มีหน้าคนอยู่บนนั้น
''น้องเป็นใครค่ะ''ชุดอะไรน่ารักเชียว
''รีบอร์น''เจ้าตัวพูดด้วยความมั่นใจ
''มีธุระอะไรกับพี่ล่ะ?" ฉันนั่งยองๆกับพื้นแล้่วคุยกับเจ้าหนูซากุระจิ๋ว
''ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ''รีบอร์นสูดหายใจลึกๆแล้วพูด
''นาริ เธออายุเท่าไหร่แล้ว''
''ก็....15''ฉันทวนความคิดก่อนตอบ
''......พลังตื่นนานแล้วสินะ''เขาพูดเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
''พลัง......อะไร'' ฉันถามถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ
''เธอรู้ดีที่สุดล่ะนะ''เขาว่าพร้อมหยิบอะไรบางอย่างในชุดที่เขาใส่อยู่
''เอ้า!....รับไปสิ''เขายื่นสมุดเล่มเล็กๆพอดีมือให้ฉัน
''นี่อะไรน่ะ?" ฉันรับสมุดปกสีชมพูอ่อนประดับด้วยกุหลาบสีบานเย็นด้วยความสงสัย
''ไว้อ่านเอาเองเถอะ''เขาว่าพร้อมกำลังจะเดินจากไปแต่เขากลับหยุดและพูดต่อว่า
''........อยู่ห่างๆผู้ชายไว้ซะ...ถ้าเขาทิ้งเธอ..ความเสียใจของเธออาจฆ่าคนบริสุทธิ์ ได้''แล้วเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว
ฉันยืนขึ้นเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วคิดในใจแต่เผลอพูดออกไป
''ห้าม......อกหักสินะ''ฉันพูดถึงยังไงฉันก็ไม่สนเรื่องรักๆอยู่แล้ว......แต่ทำไมถึง...ต้องนึกถึง....หมอนั่นด้วยนะ...ใช่หมอนั่นก็คือมุคุโร่นั่นเอง
''อ๊าาา หยุดคิด หยุดคิด!!" ฉันสะบัดหัวไปมาเหมือนคนบ้า แล้วเดินไปเรื่อยๆตอนนี่ดึกแล้วแต่ไฟข้างทางยังเปิดอยู่ถึงจะกลัวนิดๆแต่ก็ไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ ใจมันอุ่นขึ้นเมื่อนึกถึงมุคุโร่......แล้วจะไปนึกทำไมเนี้ย
''ไปเดินเล่นที่ห้างดีกว่า~''ฉันจะไปไล่ความคิดแปลกๆที่โซนเกมส์ดีกว่า 
ปึก!!
โอ๊ยย ทำไมคนชอบเดินชนฉันนักนะ
''ขอโทษค่ะ''ฉันพูดไปตามมารยาท แล้วกำลังจะเดินต่อไปแต่
''นาริจัง?"
''อ้าว...จิ..จิคุสะเองเหรอ''ความทรงจำเมื่อตอนที่เขาจูบฉันผุดขึ้นมาในหัว
''เป็นอะไรไปหน้าแดงเชียว''-_-
''ปะ...เปล่านี่..เอ่อ..แล้วนี่จะไปไหนเหรอ''ฉันเปลี่ยนประเด็นทันที
''กลับบ้าน''เขาตอบแบบสั้นๆเหมือนเดิม
''งั้นเราไปเที่ยวกันเถอะ''ไม่พูดเปล่าฉันลากเขาไปทันที ยังไงซะสาวน้อยตัวคนเดียวกลางดึกก็ยังไงอยู่ อ่ะนะ
''...........''เขาไม่ตอบอะไรแล้วเดินตามอย่างว่าง่าย
-----โปรดติดตามตอนต่อไป------
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา