Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
9.7
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
11 ตอน
155 วิจารณ์
22.59K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
“ว่าง...ฉันว่าง โอเคเดี๋ยวฉันพาแก้วกลับเองแกรีบไปเหอะไอ้เขื่อน...ไปสิ” โทโมะลุกขึ้นคว้าขอมือแก้วที่ถูกเขื่อนกุมอยู่แล้วกระชากทันที
“อะไรของมันว่ะ...รึว่ามัน’หึง’เรา” เขื่อนบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวก่อนจะรีบไปทำธุระของเค้าต่อ
+
+
+
“นี่นายปล่อยฉันนะ! ฉันบอกให้ปล่อยไง!” แก้วพยายามแกะข้อมือของตัวเองที่ถูกโทโมะจับไว้อยู่แต่ก็ไม่เป็นผล
“เงียบๆดฟอะน่าฉันก็ไม่ได้อยากจะแตะต้องเธอมากนัหรอก เหอะ!!”
“งั้นก็ปล่อยฉันสิยะ! จะจับฉันไว้ทำไมห๊ะ”
“แหมๆทำเป็นห่วงเนื้อห่วงตัวมากกว่านี้ก็เคย!”
“อย่ามาพูดจาดูถูกฉันนะ!” แก้วใช้มืออีกข้างจิกมือโทโมะจนโทโมะต้องรีบปล่อยมือทันที
“ทำไมล่ะ ‘ง่าย’เองแท้ๆยังจะมาหาว่าฉันดูถูกอีก” โทโมะพูดเยาะเย้ยแก้ว
เพียะ! เพียะ! เพียะ!!
“ดี!! งั้นก็ไม่ได้มายุ่งกับคน’ง่ายๆ’อย่างฉัน!!” แก้วพูดก่อนจะเดินกระแทกไหล่โทโมะออกไป
โทโมะมองตามแก้วที่เดินหนีเค้าออกไป อยากจะวิ่งตามไปขอโทษกับคำพูดที่ไม่ได้คิดซะก่อนแต่มันคงจะไม่มีประโยชน์เพราะตอนนี้แก้วคง’เกลียด’เค้าไปแล้วแน่ๆ โทโมะจึงตัดสินใจกลับบริษัทเพราะคิดว่าแก้วคงกำลังกลับไปที่นั่น
“เชิญ...” โทโมะนั่งก้มหน้าเซนต์เอกสารอยู่เอ่ยขึ้นในขณะที่ยังไม่ได้มองบุคคลที่เค้าอนุญาติให้เข้ามา
“เอกสารที่รออนุมัติอยู่...ค่ะ!” แก้วกระแทกเสียงก่อนจะวางแฟ้มสองสามเล่มลงตรงหน้าโทโมะแล้วรีบเดินออกจากห้องทันที
“เดี๋ยว...เรื่องเมื่อตอนกลางวัน”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...ขอตัวนะคะ!” แก้วรีบตัดบทแล้วปิดประตูห้องทันที
+
+
+
“ฮึกๆ พี่ทำแก้วเสียใจอีกแล้ว...”
เมื่อพ้นประตูห้องของโทโมะแก้วก็แทบจะทรุดตัวร้องไห้ทันที วันนี้เธอโดนเค้าดูถูกอย่างจัง! ใช่สิ! เธอคงผิดเองที่ยอมเค้าตั้งแต่แรก! เธอคงงผิดเองที่รักเค้า!เธอคงผิดเองยอมโง่ให้เค้าหลอก! และเธอคงผิดเองที่มาเจอเค้า!!
“พอกันที! เลิกร้องไห้คว่ำครวญเสียใจสักทียัยแก้ว! ความเข้มแข็งของแกหายไปไหนหมดห๊ะ!” แก้วนั่งพูดกับตัวเอง
“ใครที่ทำให้เรา’เจ็บ’ มันต้อง’เจ็บกว่า’หึๆ” แก้วปาดน้ำตาก่อนจะคิดแผนอะไรได้สักอย่างก่อนจะรีบโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรักอย่างฟางทันที
(โอ๊ะโอ...มีอะไรหรอจ๊ะเพื่อนรัก)
“ไปเที่ยวผับกัน...คืนนี้”
(ห๊ะ! แกจะบ้าหรอ ป็อไม่มีทางให้ฉันไปแน่ๆ)
“ไม่รู้ล่ะแต่แกต้องมาให้ได้ไม่งั้นฉันจะโกรธแก”
ติ๊ด!
แก้วกดวางสายฟางก่อนจะนั่งยิ้มอยู่คนเดียวภายในหัวกำลังวางแผนการขั้นต่อไปที่เธอจะ’เริ่ม’ในไม่ช้านี้ แก้วหยิบรูปถ่ายของเธอกลับโทโมะออกมาจากกระเป๋าสตางค์ก่อนจะฉีกให้มันเป็นชิ้นเล็กๆหลายชิ้นแล้วทิ้งขยะๆด้วยใบหน้าที่มีความสุข
“แต่ไปนี้...ฉันจะแสดงให้ดูว่าฉันน่ะ’ร้าย’ได้แค่ไหนกัน...หึ!!”
+
+
+
“นี่!! แก้วแกจะให้ฉันมานั่งดูแกยิ้มอยุ๋คนเดียวรึไงห๊ะ รู้มั้ยกว่าฉันจะขอป็อปได้นี่มันยากแค่ไหน” ฟางพูดขึ้น
เธออุตส่าห์อ้อนวอนวอนป็อปปี้แทบตายเพื่ออะไร? เพื่อมาดูเพื่อนเธอนั่งยิ้มคนเดียวเนี่ยนะ! อยากจะบ้าตาย! เธอมาถึงที่นี่เมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้วหลังจากที่ขอป็อปปี้สามีสุดที่รักได้สำเร็จ เมื่อมาถึงฟางก็ตรงเข้ามาหาแก้วทันทีแต่ตั้งแต่ตอนนี้จนถึงตอนนี้แก้วก็ยังไม่พูอะไรกับเธอเอาแต่นั่งยิ้มคนเดียว สายตาก็เหม่อมองราวกับเธอไม่มีตัวตนอยู่ ณ ตรงนี้
“...”
“นี่ยัยแก้วแกจะมองไอ้โต๊ะตรงนัน้อีกนานมั้ยห๊ะ! ฉันจะได้กลับไปหาลูก” ฟางนึกฉุนจึงพูด
“ใจเย็นๆสิแก ฉันกำลังคิดแผนอยู่”
“แผน? แผนอะไรของแกห๊ะ! นี่แกคิดจะทำอะไรแก้ว บอกฉันมานะ” ฟางรีบขยับตัวเข้ามานั่งใกล้ๆแก้ว
“เอาน่าเดี๋ยวแกก็รู้เอง...แต่รับรองว่างานนี้สนนุกแน่ๆ”
“หยุดเลยนะแก้ว แกหยุดความคิดนั้นไปเลยนะให้เรื่องมันจบๆไปเหอะ” ฟางรีบเอ่ยเตือนแก้ว เธอพอจะรู้แล้วล่ะว่าเรื่องอะไร
“หยุดหรอ...แกเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่รึไงว่าเราต้องไม่’เจ็บ’ฟรีๆน่ะ”
“มันก็ใช่แต่ในเคสแกฉันว่าทางใครทางมันดีกว่า” ฟางมองไปยังสายตาของแก้วที่จ้องมองโต๊ะอีกมุมนึงของผับ
“ฉันไม่อยากถอย ฉันอยากให้เค้าได้รับรู้ความเจ็บซะบ้าง”
“แล้วแกได้อะไร…”
“ได้ความสะใจไง”
“แค่นั้น? แกยอมทิ้งทุกอย่างทั้งชีวิตแกเพื่อแก้แค้นกับเรื่องไม่เรื่องอย่างนั้น่ะหรอ”
“...”
“แกโตแล้วนะแก้ว...จะคิดจะทำอะไรน่ะก็ดูให้ดีๆซะก่อน”
“...”
“ฉันเชื่อว่ายังมีคน’รักแก’เค้ารอแกอยู่นะ”
“แกหมายความว่าอย่างไง”
“ก็กวินไง...ฉันว่าเค้าชอบแกนะ” คำพูดของฟางทำเองแก้วสะอึก
“แกจะบ้าหรอ ฉันกับเค้าเราเป็นเพื่อนกันนะ!”
“เพื่อนก็เลื่อนเป็นแฟนได้นิ...ใช่มั้ย”
“ฉันยังไม่พร้อมเปิดใจ...ฉันไม่ได้รักใครง่ายๆแกก็รู้นิ” ฉันละสายตาก่อนจะหันไปมองหน้าฟาง
“แกลองค่อยๆเปิดใจดูสิ...นะแก้วฉันขอ”
“ฉัน...ฉันไม่รับปาก แต่เรื่องแก้แค้นฉันว่าฉัน...” ฟางรีบเอามือปิดปากเพื่อนรักทันทีเพราะรู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป
“ฉันรู้ว่าฉันห้ามแล้วแกก็คงไม่ฟังอยู่ดีนั่นแหละ จะทำอะไรก็ทำแต่นึกถึงผลที่จะตามมาให้ดีๆนะแก้ว...ฉันไปล่ะ” ฟางตบไหล่แก้วเบาๆก่อนจะเดินออกไป
“งั้น...ฉันขอทำตามความคิดฉันก่อนนะฟาง” แก้วบ่นกลับตัวเองเบาๆก่อนจะมองไปยังโทโมะที่นั่งดื่นกับเพื่อนๆของเค้าอยู่
+
+
+
“อ้าวชนแก้วเว้ย! ไม่เมาไม่กลับบ้านฮ่าๆ” เขื่อนพูดอย่างอารมณ์ดี
“อ้าว! พี่เขื่อนสวัสดีค่ะ” แก้ว(แกล้ง)บังเอิญเดินมาเจอเขื่อนที่นั่งรอไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะของเธอ
“น้องแก้ว! แหม~บังเอิญจังเลยนะครับมาๆมานั่งด้วยกันก่อนสิครับ” เขื่อนเขยิบตัวเพื่อเว้นที่ให้แก้วนั่งลงข้างตัวเอง
“เอ่อ...งั้นแก้วขอรบกวนด้วยนะคะเพื่อนแก้วเค้ากลับไปหมดแล้วด้วย”
“รบกวนอะไรกันล่ะครับ น้องแก้วจะดื่มอะไรดีล่ะครับ คอกเทลดีมั้ย...?”
“เอ่อ...”
“รึว่าจะลองเป็นเป็นน้ำผลไม้ล่ะครับ”
“แก้วขอ..วอดก้าแล้วกันค่ะ”
“โห เราดื่มเป็นด้วยหรอเดี๋ยวก็เมาไม่รู้เรื่องหรอกครับ” เขื่อนแซวแก้วก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มตามที่แก้วต้องการ
“เห้ย! เด็กมึงหรอว่ะไอ้เขื่อนเดี๋ยวนี้มีซุกนะคอยดูฉันจะบอกยัยเฟย์” ‘เคนตะ’ หนุ่มนักธระกิจระหว่างประเทศเอ่ยถึงแก้วที่นั่งตัวติดกับเขื่อน
“บ้าล่ะๆ นี่แก้วเพื่อนของเฟย์และที่สำคัญไม่ใช่เด็กของฉันขอรับ”
“อ้าวงั้นเด็กใครว่ะ...ถ้าไม่มีฉันขอ ขาว สวย หมวย น่ารัก ถูกใจว่ะ” เคนตะพูดก่อนจะเริ่มไล่สายตามองรูปร่างของแก้วตั้งแต่หน้าจรดขา
“อย่าเลยไอ้เคนตะเว้นไว้สักคนเหอะ”
“ได้ไงๆ มาๆน้องมานั่งนี้มาเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะแก้วคงอยู่ได้ไม่นาน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก”
“โถ่จะกลัวอะไรล่ะครับไอ้ประธานบริษัทมันยังนั่งหัวโด่อยู่นี่เลย” เขื่อนพูดก่อนจะหันหน้าไปมองโทโมะที่ดื่มเงียบๆ
“ไอ้เขื่อนแกหลบไปดิ ฉันจะทำความรู้จักกับน้องแก้ว” เคนตะลุกขึ้นก่อนจะผลักเขื่อนให้ไปนั่งชิดขอบโซฟาอีกด้านก่อนจะนั่งลงข้างๆแก้วแทน
“เอ่อ...”
“อ่ะๆนี่แก้วของน้องแก้วใช่มั้ยครับมาๆเดี๋ยวพี่ป้อนให้นะครับ” เคนตะจัดการคะยั้ยคะยอให้แก้วดื่มจนหมดแก้วและยังสั่งเพิ่มจนแก้วเริ่มหน้าแดงตาปรือๆ
“พอก่อนค่ะแก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” แก้วค่อยพยุงตัวเองเดินไปยังห้องน้ำ
“ไอ้เคนตะนี่แกจะมอมเหล้าน้องแก้วเค้าเลยไงว่ะ” เขื่อนวางแก้ววิสกี้ก่อนจะเอ่ยถาม
“อย่ามาทำรู้ทันว่ะ...ฮ่าๆ น้องแก้วน่ารักดีนะ”
“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ…” โทโมะพูดก่อนจะเดินออกไป
+
+
+
“นี่ปล่อยฉันนะ!” แก้วพยายามสะบัดข้อมือให้ออกจากการจับกุมของผู้ชายตรงหน้า
“แหมๆจับนิดจับหน่อยไม่ได้เลยรึไงครับคนสวย”
“อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ฉัน!!”
“น่ากลัวจังเลยยยย” ชายหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้ๆแก้วและ...
เพล้ง!!
“ฉันถือว่าฉันเตือนแล้วนะ...”
จากผู้หญิงที่มีอาการมึนนิดๆกลับกลายเป็นหญิงที่ร่างกายปกติราวกับว่าที่เธอดื่มเข้าไปนั้นเป็นเพียงน้ำเปล่าล้างคอหลังอาหาร เมื่อพ้นจากสายตาของหนุ่มๆโต๊ะที่เธอเข้าไปแจมมาเมื่อครู่ใหญ่ แก้วเดินเข้ามาส่องกระจกบานใหญ่มนติดอยู่ตรงผนังก่อนจะเหยียดยิ้มนิดหน่อย ใช่! เธอไม่ได้เมาสักนิดอย่าคิดว่าไอ้เครื่องดื่มพวกนั่นมันจะทำให้เธอถึงกลับคออ่อนล้มพับ ขอบอกไม่-มี-ทาง!
“ไม่นึกว่าเห็นเมาๆอย่างนี้จะโหดถึงขนาดเอาขวด’ฟาด’หัวคนอื่นได้เลยนะเนี่ย”
เมื่อแก้วเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นโทโมะยืนรอแขวะเธออยู่ แก้วถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปสนทนาด้วย ร่างบางค่อยๆก้าวเข้าไปหาบุคคลที่ทำให้ชีวิตเธอถึงจุดปลี่ยน!
“ใครบอก...ฉันไม่ได้เมา!”
“อ้อ! งั้นเมื่อกี้ละครสินะเธอนี่มันเล่นได้เนียนจริงๆจริงน่าจะได้รับรางวัลตุ๊กตาทองนะ” โทโมะปรบมือน้อยให้แก้วเบาๆ
“หรอคะ งั้นคุณเองก็ควรจะได้เหมือนกันรางวัล...ผู้ชายเฮงซวยแห่งปี!”
ว่าจบแก้วก็เดินกระแทกไหล่โทโมะออกไปทิ้งให้คนที่โดนชนมองด้วยสายตาขุ่นเคือง เธอไม่สนใจหรอกว่าเค้าจะรู้สึกอย่างไงเพราะตอนนี้เธอมี’ความสุข’ที่ได้ทำแบบนี้ และมันถือว่าเป็นการ’เริ่มต้น’ที่สวยงามเสียด้วย...หึ!
...ruktomokaew...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อัพให้แล้วนะคะเรื่องนี้ขอโทษที่หายไปนานมากพอดีใกล้แล้วน่ะเลยต้องหมกตัวนิดนึงไม่ใช่อะไรหรอกนั่งเคลียทั้งเมอม55555ล้อเล่นๆ
“ว่าง...ฉันว่าง โอเคเดี๋ยวฉันพาแก้วกลับเองแกรีบไปเหอะไอ้เขื่อน...ไปสิ” โทโมะลุกขึ้นคว้าขอมือแก้วที่ถูกเขื่อนกุมอยู่แล้วกระชากทันที
“อะไรของมันว่ะ...รึว่ามัน’หึง’เรา” เขื่อนบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวก่อนจะรีบไปทำธุระของเค้าต่อ
+
+
+
“นี่นายปล่อยฉันนะ! ฉันบอกให้ปล่อยไง!” แก้วพยายามแกะข้อมือของตัวเองที่ถูกโทโมะจับไว้อยู่แต่ก็ไม่เป็นผล
“เงียบๆดฟอะน่าฉันก็ไม่ได้อยากจะแตะต้องเธอมากนัหรอก เหอะ!!”
“งั้นก็ปล่อยฉันสิยะ! จะจับฉันไว้ทำไมห๊ะ”
“แหมๆทำเป็นห่วงเนื้อห่วงตัวมากกว่านี้ก็เคย!”
“อย่ามาพูดจาดูถูกฉันนะ!” แก้วใช้มืออีกข้างจิกมือโทโมะจนโทโมะต้องรีบปล่อยมือทันที
“ทำไมล่ะ ‘ง่าย’เองแท้ๆยังจะมาหาว่าฉันดูถูกอีก” โทโมะพูดเยาะเย้ยแก้ว
เพียะ! เพียะ! เพียะ!!
“ดี!! งั้นก็ไม่ได้มายุ่งกับคน’ง่ายๆ’อย่างฉัน!!” แก้วพูดก่อนจะเดินกระแทกไหล่โทโมะออกไป
โทโมะมองตามแก้วที่เดินหนีเค้าออกไป อยากจะวิ่งตามไปขอโทษกับคำพูดที่ไม่ได้คิดซะก่อนแต่มันคงจะไม่มีประโยชน์เพราะตอนนี้แก้วคง’เกลียด’เค้าไปแล้วแน่ๆ โทโมะจึงตัดสินใจกลับบริษัทเพราะคิดว่าแก้วคงกำลังกลับไปที่นั่น
“เชิญ...” โทโมะนั่งก้มหน้าเซนต์เอกสารอยู่เอ่ยขึ้นในขณะที่ยังไม่ได้มองบุคคลที่เค้าอนุญาติให้เข้ามา
“เอกสารที่รออนุมัติอยู่...ค่ะ!” แก้วกระแทกเสียงก่อนจะวางแฟ้มสองสามเล่มลงตรงหน้าโทโมะแล้วรีบเดินออกจากห้องทันที
“เดี๋ยว...เรื่องเมื่อตอนกลางวัน”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...ขอตัวนะคะ!” แก้วรีบตัดบทแล้วปิดประตูห้องทันที
+
+
+
“ฮึกๆ พี่ทำแก้วเสียใจอีกแล้ว...”
เมื่อพ้นประตูห้องของโทโมะแก้วก็แทบจะทรุดตัวร้องไห้ทันที วันนี้เธอโดนเค้าดูถูกอย่างจัง! ใช่สิ! เธอคงผิดเองที่ยอมเค้าตั้งแต่แรก! เธอคงงผิดเองที่รักเค้า!เธอคงผิดเองยอมโง่ให้เค้าหลอก! และเธอคงผิดเองที่มาเจอเค้า!!
“พอกันที! เลิกร้องไห้คว่ำครวญเสียใจสักทียัยแก้ว! ความเข้มแข็งของแกหายไปไหนหมดห๊ะ!” แก้วนั่งพูดกับตัวเอง
“ใครที่ทำให้เรา’เจ็บ’ มันต้อง’เจ็บกว่า’หึๆ” แก้วปาดน้ำตาก่อนจะคิดแผนอะไรได้สักอย่างก่อนจะรีบโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรักอย่างฟางทันที
(โอ๊ะโอ...มีอะไรหรอจ๊ะเพื่อนรัก)
“ไปเที่ยวผับกัน...คืนนี้”
(ห๊ะ! แกจะบ้าหรอ ป็อไม่มีทางให้ฉันไปแน่ๆ)
“ไม่รู้ล่ะแต่แกต้องมาให้ได้ไม่งั้นฉันจะโกรธแก”
ติ๊ด!
แก้วกดวางสายฟางก่อนจะนั่งยิ้มอยู่คนเดียวภายในหัวกำลังวางแผนการขั้นต่อไปที่เธอจะ’เริ่ม’ในไม่ช้านี้ แก้วหยิบรูปถ่ายของเธอกลับโทโมะออกมาจากกระเป๋าสตางค์ก่อนจะฉีกให้มันเป็นชิ้นเล็กๆหลายชิ้นแล้วทิ้งขยะๆด้วยใบหน้าที่มีความสุข
“แต่ไปนี้...ฉันจะแสดงให้ดูว่าฉันน่ะ’ร้าย’ได้แค่ไหนกัน...หึ!!”
+
+
+
“นี่!! แก้วแกจะให้ฉันมานั่งดูแกยิ้มอยุ๋คนเดียวรึไงห๊ะ รู้มั้ยกว่าฉันจะขอป็อปได้นี่มันยากแค่ไหน” ฟางพูดขึ้น
เธออุตส่าห์อ้อนวอนวอนป็อปปี้แทบตายเพื่ออะไร? เพื่อมาดูเพื่อนเธอนั่งยิ้มคนเดียวเนี่ยนะ! อยากจะบ้าตาย! เธอมาถึงที่นี่เมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้วหลังจากที่ขอป็อปปี้สามีสุดที่รักได้สำเร็จ เมื่อมาถึงฟางก็ตรงเข้ามาหาแก้วทันทีแต่ตั้งแต่ตอนนี้จนถึงตอนนี้แก้วก็ยังไม่พูอะไรกับเธอเอาแต่นั่งยิ้มคนเดียว สายตาก็เหม่อมองราวกับเธอไม่มีตัวตนอยู่ ณ ตรงนี้
“...”
“นี่ยัยแก้วแกจะมองไอ้โต๊ะตรงนัน้อีกนานมั้ยห๊ะ! ฉันจะได้กลับไปหาลูก” ฟางนึกฉุนจึงพูด
“ใจเย็นๆสิแก ฉันกำลังคิดแผนอยู่”
“แผน? แผนอะไรของแกห๊ะ! นี่แกคิดจะทำอะไรแก้ว บอกฉันมานะ” ฟางรีบขยับตัวเข้ามานั่งใกล้ๆแก้ว
“เอาน่าเดี๋ยวแกก็รู้เอง...แต่รับรองว่างานนี้สนนุกแน่ๆ”
“หยุดเลยนะแก้ว แกหยุดความคิดนั้นไปเลยนะให้เรื่องมันจบๆไปเหอะ” ฟางรีบเอ่ยเตือนแก้ว เธอพอจะรู้แล้วล่ะว่าเรื่องอะไร
“หยุดหรอ...แกเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่รึไงว่าเราต้องไม่’เจ็บ’ฟรีๆน่ะ”
“มันก็ใช่แต่ในเคสแกฉันว่าทางใครทางมันดีกว่า” ฟางมองไปยังสายตาของแก้วที่จ้องมองโต๊ะอีกมุมนึงของผับ
“ฉันไม่อยากถอย ฉันอยากให้เค้าได้รับรู้ความเจ็บซะบ้าง”
“แล้วแกได้อะไร…”
“ได้ความสะใจไง”
“แค่นั้น? แกยอมทิ้งทุกอย่างทั้งชีวิตแกเพื่อแก้แค้นกับเรื่องไม่เรื่องอย่างนั้น่ะหรอ”
“...”
“แกโตแล้วนะแก้ว...จะคิดจะทำอะไรน่ะก็ดูให้ดีๆซะก่อน”
“...”
“ฉันเชื่อว่ายังมีคน’รักแก’เค้ารอแกอยู่นะ”
“แกหมายความว่าอย่างไง”
“ก็กวินไง...ฉันว่าเค้าชอบแกนะ” คำพูดของฟางทำเองแก้วสะอึก
“แกจะบ้าหรอ ฉันกับเค้าเราเป็นเพื่อนกันนะ!”
“เพื่อนก็เลื่อนเป็นแฟนได้นิ...ใช่มั้ย”
“ฉันยังไม่พร้อมเปิดใจ...ฉันไม่ได้รักใครง่ายๆแกก็รู้นิ” ฉันละสายตาก่อนจะหันไปมองหน้าฟาง
“แกลองค่อยๆเปิดใจดูสิ...นะแก้วฉันขอ”
“ฉัน...ฉันไม่รับปาก แต่เรื่องแก้แค้นฉันว่าฉัน...” ฟางรีบเอามือปิดปากเพื่อนรักทันทีเพราะรู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป
“ฉันรู้ว่าฉันห้ามแล้วแกก็คงไม่ฟังอยู่ดีนั่นแหละ จะทำอะไรก็ทำแต่นึกถึงผลที่จะตามมาให้ดีๆนะแก้ว...ฉันไปล่ะ” ฟางตบไหล่แก้วเบาๆก่อนจะเดินออกไป
“งั้น...ฉันขอทำตามความคิดฉันก่อนนะฟาง” แก้วบ่นกลับตัวเองเบาๆก่อนจะมองไปยังโทโมะที่นั่งดื่นกับเพื่อนๆของเค้าอยู่
+
+
+
“อ้าวชนแก้วเว้ย! ไม่เมาไม่กลับบ้านฮ่าๆ” เขื่อนพูดอย่างอารมณ์ดี
“อ้าว! พี่เขื่อนสวัสดีค่ะ” แก้ว(แกล้ง)บังเอิญเดินมาเจอเขื่อนที่นั่งรอไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะของเธอ
“น้องแก้ว! แหม~บังเอิญจังเลยนะครับมาๆมานั่งด้วยกันก่อนสิครับ” เขื่อนเขยิบตัวเพื่อเว้นที่ให้แก้วนั่งลงข้างตัวเอง
“เอ่อ...งั้นแก้วขอรบกวนด้วยนะคะเพื่อนแก้วเค้ากลับไปหมดแล้วด้วย”
“รบกวนอะไรกันล่ะครับ น้องแก้วจะดื่มอะไรดีล่ะครับ คอกเทลดีมั้ย...?”
“เอ่อ...”
“รึว่าจะลองเป็นเป็นน้ำผลไม้ล่ะครับ”
“แก้วขอ..วอดก้าแล้วกันค่ะ”
“โห เราดื่มเป็นด้วยหรอเดี๋ยวก็เมาไม่รู้เรื่องหรอกครับ” เขื่อนแซวแก้วก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มตามที่แก้วต้องการ
“เห้ย! เด็กมึงหรอว่ะไอ้เขื่อนเดี๋ยวนี้มีซุกนะคอยดูฉันจะบอกยัยเฟย์” ‘เคนตะ’ หนุ่มนักธระกิจระหว่างประเทศเอ่ยถึงแก้วที่นั่งตัวติดกับเขื่อน
“บ้าล่ะๆ นี่แก้วเพื่อนของเฟย์และที่สำคัญไม่ใช่เด็กของฉันขอรับ”
“อ้าวงั้นเด็กใครว่ะ...ถ้าไม่มีฉันขอ ขาว สวย หมวย น่ารัก ถูกใจว่ะ” เคนตะพูดก่อนจะเริ่มไล่สายตามองรูปร่างของแก้วตั้งแต่หน้าจรดขา
“อย่าเลยไอ้เคนตะเว้นไว้สักคนเหอะ”
“ได้ไงๆ มาๆน้องมานั่งนี้มาเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะแก้วคงอยู่ได้ไม่นาน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก”
“โถ่จะกลัวอะไรล่ะครับไอ้ประธานบริษัทมันยังนั่งหัวโด่อยู่นี่เลย” เขื่อนพูดก่อนจะหันหน้าไปมองโทโมะที่ดื่มเงียบๆ
“ไอ้เขื่อนแกหลบไปดิ ฉันจะทำความรู้จักกับน้องแก้ว” เคนตะลุกขึ้นก่อนจะผลักเขื่อนให้ไปนั่งชิดขอบโซฟาอีกด้านก่อนจะนั่งลงข้างๆแก้วแทน
“เอ่อ...”
“อ่ะๆนี่แก้วของน้องแก้วใช่มั้ยครับมาๆเดี๋ยวพี่ป้อนให้นะครับ” เคนตะจัดการคะยั้ยคะยอให้แก้วดื่มจนหมดแก้วและยังสั่งเพิ่มจนแก้วเริ่มหน้าแดงตาปรือๆ
“พอก่อนค่ะแก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” แก้วค่อยพยุงตัวเองเดินไปยังห้องน้ำ
“ไอ้เคนตะนี่แกจะมอมเหล้าน้องแก้วเค้าเลยไงว่ะ” เขื่อนวางแก้ววิสกี้ก่อนจะเอ่ยถาม
“อย่ามาทำรู้ทันว่ะ...ฮ่าๆ น้องแก้วน่ารักดีนะ”
“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ…” โทโมะพูดก่อนจะเดินออกไป
+
+
+
“นี่ปล่อยฉันนะ!” แก้วพยายามสะบัดข้อมือให้ออกจากการจับกุมของผู้ชายตรงหน้า
“แหมๆจับนิดจับหน่อยไม่ได้เลยรึไงครับคนสวย”
“อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ฉัน!!”
“น่ากลัวจังเลยยยย” ชายหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้ๆแก้วและ...
เพล้ง!!
“ฉันถือว่าฉันเตือนแล้วนะ...”
จากผู้หญิงที่มีอาการมึนนิดๆกลับกลายเป็นหญิงที่ร่างกายปกติราวกับว่าที่เธอดื่มเข้าไปนั้นเป็นเพียงน้ำเปล่าล้างคอหลังอาหาร เมื่อพ้นจากสายตาของหนุ่มๆโต๊ะที่เธอเข้าไปแจมมาเมื่อครู่ใหญ่ แก้วเดินเข้ามาส่องกระจกบานใหญ่มนติดอยู่ตรงผนังก่อนจะเหยียดยิ้มนิดหน่อย ใช่! เธอไม่ได้เมาสักนิดอย่าคิดว่าไอ้เครื่องดื่มพวกนั่นมันจะทำให้เธอถึงกลับคออ่อนล้มพับ ขอบอกไม่-มี-ทาง!
“ไม่นึกว่าเห็นเมาๆอย่างนี้จะโหดถึงขนาดเอาขวด’ฟาด’หัวคนอื่นได้เลยนะเนี่ย”
เมื่อแก้วเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นโทโมะยืนรอแขวะเธออยู่ แก้วถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปสนทนาด้วย ร่างบางค่อยๆก้าวเข้าไปหาบุคคลที่ทำให้ชีวิตเธอถึงจุดปลี่ยน!
“ใครบอก...ฉันไม่ได้เมา!”
“อ้อ! งั้นเมื่อกี้ละครสินะเธอนี่มันเล่นได้เนียนจริงๆจริงน่าจะได้รับรางวัลตุ๊กตาทองนะ” โทโมะปรบมือน้อยให้แก้วเบาๆ
“หรอคะ งั้นคุณเองก็ควรจะได้เหมือนกันรางวัล...ผู้ชายเฮงซวยแห่งปี!”
ว่าจบแก้วก็เดินกระแทกไหล่โทโมะออกไปทิ้งให้คนที่โดนชนมองด้วยสายตาขุ่นเคือง เธอไม่สนใจหรอกว่าเค้าจะรู้สึกอย่างไงเพราะตอนนี้เธอมี’ความสุข’ที่ได้ทำแบบนี้ และมันถือว่าเป็นการ’เริ่มต้น’ที่สวยงามเสียด้วย...หึ!
...ruktomokaew...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อัพให้แล้วนะคะเรื่องนี้ขอโทษที่หายไปนานมากพอดีใกล้แล้วน่ะเลยต้องหมกตัวนิดนึงไม่ใช่อะไรหรอกนั่งเคลียทั้งเมอม55555ล้อเล่นๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
