Yumeiro Patissiere เส้นทางฝันของสาวน้อยขนมหวาน

แก้ว : เอ๋รสชาตินี้มันอ
นึกในใจ เราหยิบมาจากตรงไหนกันน่ะ แล้วแก้วก่อเดินหา จนมาพบกับปาติซีเย่คนหนึ่ง
...... : มีอะไรกับเค้กของผมหรือเปล่าครับ หรือว่ามีจุบกพร่องครับ
แก้ว  : อะ ไม่ใช่น่ะค่ะ คือเค้กชิ้นเนี่ยรสชาติยังกับเค้กที่เมื่อก่อนที่คุณย่าชอบทำให้ทาน เมื่อก่อนมากเลยน่ะค่ะ
...... :  อ่ะ
แก้วที่กำลังอ่านป้ายชื่ออยู่  ออง รีลูคัส
แก้ว : อ่ะ ขะ ขอโทษด้วยน่ะค่ะ ที่เข้าใจผิด ที่บอกว่ารสชาติเหมือนกัน คงเสียมารยาทสิน่ะค่ะ
อาจารย์อองลี : หรือว่าคุณย่าของคุณเป็นปาติซีแอร์รึเปล่าละครับ
แก้ว : ค่ะ เคยเปิดร้านขายขนมโฮมเมทเล็กๆอยู่ที่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ
อาจารย์อองลี : เคยเปิดหรอครับ ถ้ายังงั้นตอนนี้....
แก้ว : ท่านเสียไปได้ 2 ปีแล้วล่ะค่ะ
อาจารย์อองลี : อะ เอ่อ ขอโทษน่ะครับ ทำให้คิดถึงเรื่องเศร้าๆขึ้นมาซะแล้ว
แก้ว : อ๋อไม่หรอกค่ะ คือว่าตอนเนี่ยยังมีคุณลุงมารับช่วงต่ออีกน่ะค่ะ
อาจารย์อองลี : ขอถามเรื่องเสียมารยาทหน่อยน่ะครับ คุณย่าที่เสียไปน่ะ ไม่ทราบว่าสมัยท่านสาวๆเคยไปเรียนที่ปารีสรึเปล่าล่ะครับ
แก้ว : ปารีสหรอ ฮะ จริงด้วยสิ ถ้าจำไม่ผิด ชื่อสถาบัน เซนต์อะไรสักอย่างในปารีสเนี่ยล่ะค่ะ
อาจารย์อองลี : สถาบันเซนต์มารี หรือว่าคุณย่าท่านชื่อว่ามาดามอิจิโกะรึเปล่าครับ
แก้ว : เอ๊ะ ทำไมถึงทราบได้ล่ะค่ะ
อาจารย์อองลี : ใช่จริงๆด้วยสิน่ะครับ คุณย่าของคุณน่ะเป็นคนที่มีพรสวรรค์เป็นอย่างมากเลย ผมได้ยินว่าเค้กของท่านยอดเยี่ยมจนทำให้เหล่าอาจารย์ทึ่งไปตามๆกันเลยล่ะครับ แก้วมาเรียนที่เซนต์มารีไหมครับ สถาบันที่ลูคัสตั้งขึ้นเพื่อถ่ายทอดวิชาให้กับปาติซีเย่และปาติซีแอร์
แก้ว : ปาติซีแอร์เหรอ
 
           ณ บ้านของแก้ว
พ่อ : ฮะ อะไรน่ะจะขอย้ายโรงเรียนหรอ
แม่ : โรงเรียนเซนต์มารีหรอ เป็นโรงเรียนที่ดีน่ะ
กราว : ยังกับปราสาทแน่ะ
พ่อ : ยังไงพ่อก่อไม่ให้ไป ตกบรรไดตั้ง 3 ครั้งในเดือนเดียว ซุ่มซ่ามอย่างลูกไม่มีทางไปรอดแน่นอนเลยล่ะ
แก้ว : นั่นก็อาจจะจริงอยู่ แต่ว่าอาจารย์อองลีบอกว่าหนูมีพรสวรรค์ด้วยน่ะ
พ่อ : แค่ถูกชมนิดเดียว ก่อดีใจไฟลุกซะขนาดนี้
แม่ : แต่ว่าดีเอ็นเอนักทำขนมของคุณย่า อาจจะไหลเวียนอยู่ในตัวแก้วก่อได้น่ะ
พ่อ : ของแบบนั้นจะมีจริงเหรอ
แม่ : จะว่าไปเมื่อก่อนคุณย่าเคยพูดถึงเรื่องที่ไปเรียนที่ปารีสมาใช่ไหมล่ะ
แก้ว : ใช่แล้วล่ะค่ะ 
พ่อ : ยังพ่อก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้เด็ดขาดหรอกน่ะ จะย้ายโรงเรียนอะไรเนี่ยพ่อไม่ยอมหรอก
แก้ว : ก็หนูอยากเป็นปาติซิแอร์นี่!!!!!!!
แม่ : แก้ว
แก้ว : หนูน่ะอยากให้ทุกคนยิ้มเวลาที่กินเค้กของหนู เหมือนอย่างที่คุณย่าทำได้ พ่อค่ะหนูขอร้องแหละให้หนูได้ย้ายไปเซนต์มารีเถอะน่ะค่ะ
แม่ : แก้วไปเถอะลูก
พ่อ : แม่ก่อ
แมม่ : ลูกสาวแสนรักของเราในที่สุดก็เลือกทางเดินของตัวเองได้แล้วน่ะค่ะ คนเป็นพ่อแม่ก็ต้องสนับสนุนสิ
พ่อ : แต่ว่า
แม่ : แม่น่ะรู้สึกผิดกับแก้วมาตลอดเลยน่ะ เอาแต่ทุ่มเทให้กับกราวทำให้หนูต้องทนเหงาอยู่บ่อยๆน่ะสิ
แก้ว : หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ
แม่ : แม่น่ะรู้มาตลอดเลยน่ะ หนูน่ะอดทนมาตลอดเลยใช่ไหมล่ะ แม่ได้แต่ขอโทษอยู่ในใจมาตลอดเหมือนกันน่ะ แล้วในที่สุดแก้วก็ได้ค้นหาตัวเองเจอแม่ดีใจน่ะลูก
แก้ว : แม่ค่ะขอบคุณน่ะค่ะ
แม่ : สำนวนเค้ายังว่ารักวัวให้ผูก รักลูกก็ต้องให้รำบาก
พ่อ : ถึงจะพูดยังงั้นก็เถอะ ถ้ายอมให้ย้ายไปก็ไม่ได้เจอหน้าแก้วพอดีน่ะสิ
กราว : แม่ค่ะมีอะไรเหรอ
ตึง ผลัก (คิดว่าเป็นเสียงหาของน่ะ)
แม่ : คุณค่ะ
พ่อ : มีอะไรเหรอ อะจึ่ย (เห็นแม่ของแก้วกำลังถือไม้กอล์ฟชี้หน้าตัวเองอยู่)
แม่ : เมื่อเช้าตอนทำความสะอาดห้องคุณเจ้านี่มันโพล่มาเสนอหน้าจากใต้เตียงด้วยน่ะค่ะ
พ่อ : เอ่อแหมนี่มัน น แบบว่า
แม่ : คนที่เอาแต่ซื้อไม้กอล์ฟมาเพิ่มทั้งๆที่ฝีมือไม่เอาไหนอย่างคุณน่ะ ยังมีหน้ามาขัดค้านอีกงั้นหรอค่ะ
พ่อ : ขะ เข้าใจแล้วจร้า พ่อยอมให้แก้วยายก็ได้
แก้ว : ไชโย่!!
กราว : พี่ค่ะดีจังเลยเนอะ
แก้ว : อืม แม่ค่ะขอบคุณค่ะ