หนี้แค้นแสนรัก

 
 
 
 
 
 
“เฟย์”ฟางมาถึงโรงพยาบาลรีบวิ่งไปกอดเฟย์ที่ออกมาจากห้องทำแผลทันที
 
 
 
"ค่อยๆก็ได้ พี่ฟางเฟย์เจ็บอยู่นะ”เฟย์ตกใจเมื่อฟางกอดตัวเองแน่นก่อนจะรีบบอกเพราะเมื่อกี้ตัวเองเซจนเขื่อนต้องประคอง
 
 
 
“ก็มันตกใจนินา แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงถูกยิง พวกนั้นคือใครทำไมต้องมายิงเฟย์ด้วย แล้วแก้ว
ล่ะแก้วถูกจับไปไว้ที่ไหนพอรู้บ้างมั้ย”ฟางยิงคำถามรัว
 
 
 
“พอๆ ถามแบบนี้น้องเธอไม่ใช่เครื่องจักรนะจะได้ประมวลผลแล้วตอบทันทีเลยน่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ก็มันตกใจนิคะ ทั้งเพื่อนทั้งน้องถูกทำร้ายแบบนี้ แถมยังไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนทำ”ฟางพูด
 
 
 
 
“แต่ชั้นรู้ว่าเป็นใคร”แบมที่เดินเข้ามาพร้อมเควินและโทโมะพูดขึ้น
 
 
 
“เอ่อ ทุกคนนี่แบม เอ่อ เป็น”โทโมะพูดแนะนำแบมก่อนจะอึกอักเพราะไม่รู้สถานะของแบม
 
 
“เพื่อนน่ะค่ะ ชั้นเป็นเพื่อนคุณโทโมะ”แบมเห็นโทโมะที่อึกอักไม่บอกสถานะของเธอก็รีบพูดขึ้นแทน
อย่างเจ็บปวด
 
 
“ทำไมคะ คุณแบมคิดว่าใครเป็นคนทำคะ”ฟางถาม
 
 
 
“ชั้นคิดว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็คือพิม”แบมพูด
 
 
“แน่ใจนะแบม เพราะตอนที่พวกเราไปบ้านโทโมะก็เห็นพิมยังเทคแคร์แก้วดีมากเลยนะ เป็นไปได้ยังไง”เขื่อนพูด
 
 
“ถ้าชั้นยังอยู่บ้านโทโมะอยู่ทุกคนคงคิดล่ะสิว่าคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้คือชั้นน่ะ”แบมพูดขึ้น
 
 
“ถูก”เขื่อนพูดจบเฟย์ก็ง้างมือทุบที่กลางหลังเขื่อนทีนึงเต็มๆ
 
 
 
"เฟย์จะตีพี่ทำไม ทันก็จริงนะ ทะเลาะกันทุกครั้งหาเรื่องกันตลอดแบบนั้นใครๆก็คิด ว่าเธอต้องการจะกำจัดแก้ว"เขื่อนพูดตามตรงทำให้แบบฮึดฮัด
 
 
“เอาล่ะๆอย่าพึ่งทะเลาะกันเลย ชั้นว่าเรามาช่วยคิดกันดีกว่าว่าพวกนั้นจะจับแก้วไปไว้ไหนกัน”โท
โมะรีบห้ามไม่ให้เขื่อนกับแบมทะเลาะกัน
 
 
“เอางี้ โทโมะ โทโมะต้องลองกลับไปที่บ้านก่อน เพื่อสังเกตท่าทางของพิมว่ามีอะไรผิดสังเกตบ้าง
ส่วนพวกเราจะอยู่ข้างนอกนี้เอง เพื่อดูว่าพิมจะออกไปหาพวกนั้นมั้ย”แบมคิดแผน
 
 
 
“แต่ว่าแบม ถ้าเกิดพวกโจรนั่นมันทำร้ายแก้วทันทีโดยที่พิมไม่ต้องไปหาถึงที่เลยล่ะ”โทโมะยังกังวล
 
 
“เราจะตามไปได้ไง เลขทะเบียนรถที่พาแก้วไป สีลักษณะก็ไม่มีใครจำได้”แบมพูด
 
 
 
“เฟย์จำได้ค่ะๆ”เฟย์รีบยกมือบอกทุกคน
 
 
“งั้นเอางี้เฟย์ เขื่อน ไอ้ป๊อปไปตามหารถ ส่วนกู แบมและก็เควินจะไปสังเกตการณ์ที่บ้าน เพื่อดูท่า
ทางของพิม”โทโมะบอกก่อนจะแยกย้ายกันไป
 
 
 
 
“เดี๋ยวจะไปตามหารถใช่มั้ยงั้นพวกมึงไปก่อนนะ เดี๋ยวไปส่งยัยนี่ที่บ้านสวนแปป”ป๊อปปี้พูดฟางรีบรั้ง
แขนทันที
 
 
“ไม่เอานะคะ ให้ฟางไปกับคุณไปกับทุกคนเถอะนะคะ”ฟางรีบพูด
 
 
“ก็ได้ งั้นเลือก จะกลับที่บ้านเธอ บ้านชั้น รึว่าบ้านสวนของแม่”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ฟางจะไปกับคุณ”ฟางยืนยันคำพูด
 
 
 
“ชั้นไม่ให้เธอไป นี่คือคำสั่ง”ป๊อปปี้ยังคงส่ายหน้าไม่ยอม
 
 
“แต่ครั้งนี้ฟางขอขัดคำสั่งค่ะ ให้ฟางไปช่วยแก้วนะคะ เพราะแก้วเป็นเพื่อนรักของฟาง”ฟางรีบพูดเถียง
 
 
“แก้วมีพวกเราคอยดูแลขืนให้เธอไปเดี๋ยวก็ยิ่งวุ่นวายพอดีสิ ที่ชั้นยอมให้เฟย์ไปด้วยเพราะเฟย์จำ
เลขทะเบียนกับลักษณะของรถได้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“แต่ฟางอยากไปนี่คะ ทำไมต้องทำเหมือนกับฟางไม่สำคัญด้วยล่ะคะ”ฟางเริ่มน้อยใจโวยวาย
 
 
 
“ถ้าชั้นไม่เห็นเธอสำคัญกับชั้น ชั้นก็คงให้เธอไปเสี่ยงแบบนั้นแล้วล่ะ”ป๊อปปี้โพล่งออกมาฟางอึ้งก่อนจะได้สติรีบ
เบือนหน้าหนีฟางไป
 
 
 
 
“นี่คือคำสั่ง อยู่ที่นี่ซะไม่อย่างงั้นชั้นคงไม่มีกระจิตกระใจช่วยเพื่อนเธอแน่ เพราะมัวแต่ห่วงเธอ”ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อยๆ
 
 
 
“ก็ได้ค่ะ”ฟางเริ่มรู้สึกว่าหน้าตัวเองแดงก็ก้มหน้างุดๆไม่สบตาป๊อปปี้ก่อนจะยอมให้ป๊อปปี้ขับไปส่งที่
บ้านสวนตามเดิมจากนั้นป๊อปปี้ก็กลับมาหาเฟย์และเขื่อนที่ขับรถมาแถวสุสานตามเดิม
 
 
 
 
“เมื่อกี้ที่โรงพยาบาลน่ะ เค้าเรียกว่าสารภาพความในใจรึเปล่าวะเพื่อน หาโกรธฟางเค้าก็บอกเค้าไปตรงๆดิ”เขื่อนแซวป๊อปปี้ทันทีที่เดินออกมาด้วยกัน
 
 
“พูดมากน่า รีบๆตามหารถกันต่อเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินนำ เขื่อนและเฟย์มองป๊อปปี้แล้วแอบยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
“นั่นไง อยู่ที่บ้านพอดี”แบมพูดก่อนจะให้โทโมะเข้าไปในบ้านส่วนตัวเองกับเควินจอดรถที่หน้าประตูบ้าน
 
 
 
“วันนี้กลับมาไวจังเลยนะคะ เหนื่อยมั้ยคะให้พิมนวดให้มั้ย รึจะอาบน้ำเลย”พิมรับสูทของโทโมะมาแล้วรีบเดินเข้าไปอ้อน
 
 
“ไม่ล่ะเพราะชั้นต้องรีบไป”โทโมะพูดแล้วทำเป็นเร่งรีบวางกระของแล้วจะออกไปอีกครั้ง
 
 
“รีบ มีอะไรหรอคะ เกิดอะไรขึ้น”พิมถามขึ้น
 
 
“แก้วถูกพวกโจรลักพาตัวไป ชั้นต้องรีบไปช่วย เดี๋ยวแก้วกับลูกจะเป็นอะไรไป”โทโมะพูด
 
 
“แล้วคุณรู้หรอคะว่าโจรจับตัวแก้วไปไว้ที่ไหน เผลอๆมันอาจจะฆ่าแก้วไปแล้วก็ได้”พิมพูดอย่าง
หงุดหงิดเมื่อเห็นโทโมะห่วงแก้วมากแค่ไหน
 
 
“ไม่รู้แต่ชั้นต้องตามหาแก้วให้เจอ เพราะแก้วคือคนที่ชั้นรัก แก้วเป็นอะไรไปชั้นจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย”โทโมะพูด
 
 
“แล้วพวกที่จับตัวแก้วไปละคะ คุณจะทำอะไรพวกนั้นรึเปล่า”พิมถาม
 
 
“พวกนั้นน่ะหรอ ถ้ามันทำร้ายแก้วแม้แต่ปลายก้อย ชั้นจะฆ่ามัน”โทโมะพูดอย่างอาฆาตเล่นเอาพิมที่ยืนอยู่กำมือแน่น
 
 
“งั้นคุณโทโมะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อเถอะค่ะ นี่คงจะตามหาแก้วล่ะสิคะ ชุ่มเหงื่อเลย”พิมพูดก่อนจะให้
โทโมะขึ้นไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อ เมื่อโทโมะขึ้นห้องไปก็แวบเดินกลับมาสังเกตท่าทางของพิม
 
 
 
“มันจะตายอยู่แล้วยังจะรักมันมากอีกนะ ทำไมคุณถึงไม่มองมาที่พิมบ้าง”พิมพูดอย่างเจ็บปวดก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้น
 
 
 
“ฮัลโหล มันยังไม่ฟื้นงั้นหรอ ดี เดี๋ยวชั้นไปหา ไม่ต้อง ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว ชั้นเป็นคนฆ่ามันเอง ส่วนพวกแกมัดมันไว้อย่างนั้นล่ะ”พิมพูดโทรศัพท์เสร็จก็คว้ากระเป๋าออกไป
 
 
 
 
“ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเกลียดแก้วขนาดนี้พิม”โทโมะอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาแบม
 
 
 
“แบม พิมออกไปแล้ว ขับรถตามไปเลยนะ เดี๋ยวชั้นตามไป”โทโมะพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนอน
ตัวเองก่อนจะหยิบปืนออกมา
 
 
 
 
 
ตึกร้างชานเมือง
 
 
 
ซ่า
 
 
 
น้ำในถังถูกสาดใส่แก้วที่ถูกมัดมืออยู่จนแก้วต้องฟื้นมา
 
 
 
 
“นี่พวกแกจับชั้นมาทำไม อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ ชั้นท้องอยู่ ปล่อยชั้นกับลูกชั้นไปเถอะ”แก้วพูด
 
 
 
“เหอะ ปล่อยไปพี่ก็ไม่ได้เงินสิจ้ะน้องสาว”โจรคนแรกพูดก่อนจะโยนถังน้ำที่สาดใส่แก้วลงพื้นเสียงดัง
 
 
“เงิน ใครจ้างพวกนายมาชั้นให้เลย2เท่าปล่อยพวกชั้นไปเถอะนะ”แก้วพูดเกลี้ยกล่อม
 
 
“เหอะๆ สงสัยพี่คงปล่อยน้องไปไม่ได้แล้วล่ะจ้ะ เพราะเจ้านายพวกพี่เค้าจะมาที่นี่มาลงมือฆ่าน้อง
เองกับมือเลยนะ”โจรคนที่2เดินกลับมาจากคุยโทรศัพท์แล้วพูดเยาะๆ
 
 
“ใครจับชั้นมา พวกนายบอกหน่อยได้มั้ย”แก้วรีบถาม
 
 
“หึ ไปแย่งผัวใครมาล่ะก็น่าจะรู้ว่าเค้าแค้นแกขนาดไหน”โจรคนที่3พูดแก้วชะงัก
 
 
“อย่าบอกนะว่าคนที่จ้างพวกแกคือพิม”แก้วพูดพวกโจรหัวเราะลั่นก็รีบถอยห่าง
 
 
 
“เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะคนที่จ้างพวกพี่ อ้ะ นั่นไง เสียงรถมาพอดีเลย”โจรคนที่4พูดก่อนที่พิมจะเดินเข้า
มาในตัวตึก
 
 
“ทะ ทำไมกันพิม พิมทำแบบนี้ทำไม”แก้วอึ้ง
 
 
 
“ถามว่าทำทำไมน่ะหรอ ก็เพราะชั้นเกลียดแกยังไงล่ะ ถ้าแกไม่เข้ามาในชีวิตของโทโมะ โทโมะคง
ไม่เปลี่ยนไป โทโมะคงจะเลือกชั้นไม่ใช่แก นังหน้าด้าน”พิมพูดจบก็ตบแก้วหน้าหัน
 
 
 
 
“ถึงไม่มีแก้วชั้นก็ไม่เลือกเธอนะพิม เพราะชั้นไม่ได้คิดกับเธอแบบคนรัก เพราะถ้าจะรักมันรักไปนานแล้ว”โทโมะเดินเข้ามาทำให้พิมหันไปมองอย่างตกใจ
 
 
 
 
“โทโมะ มาที่นี่ได้ยังไงกัน”พิมตกใจ
 
 
 
“เพราะพวกขั้นสงสัยการกระทำเธอไงล่ะพิม”แบมเดินเข้ามา
 
 
“แบม นี่มันอะไรกัน”พิมพูด
 
 
 
“ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่องอีกแล้วล่ะพิม พวกเรารู้เรื่องหมดแล้วว่าเธอน่ะคือคนที่ทำร้ายแก้วมาตลอด รวมทั้งเรื่องที่แกใส่ร้ายว่าชั้นเป็นคนวางยาแก้ว”แบมพูด
 
 
“เหอะ ชั้นไม่ทำยังไงเธอก็ต้องทำเพราะยานั่นเธอเป็นคนซื้อมาเอง”พิมเยาะ
 
 
 
“ถึงชั้นจะร้ายจะแรงแต่ถ้ามาคิดดูดีๆแล้วชั้นก็ไม่ใจร้ายพอที่จะฆ่าใครลงหรอก แล้วยิ่งเป็นคนท้องด้วยแบบนี้”แบมพูด
 
 
 
“ปล่อยแก้วเถอะนะพิมอย่าทำผิดอีกเลย”โทโมะขอร้อง
 
 
 
“รักกันมากสินะ รักกันมาใช่มั้ย”พิมพูดแล้วง้างปืนจะยิงแก้วแต่ป๊อปปี้ปาหินใส่พิมทำให้ปืนหล่น
 
 
 
“เลิกบ้าซักทีเถอะพิม”ป๊อปปี้พูดแล้วกำหินจะปาอีกครั้ง
 
 
 
“อย่ามาแส่ จัดการพวกมัน”พิมพูดก่อนจะสั่งให้ลูกน้องยิงทุกคนรีบหาที่หลบ
 
 
 
“เฟย์โทรตามตำรวจเลย พูดดีๆไม่ได้แล้วล่ะ”เขื่อนพูดเฟย์รีบวิ่งไปข้างนอกแล้วโทรหาตำรวจทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยนะ”แก้วร้องเมื่อพิมลากแก้วขึ้นมาพร้อมกับปืนพาขึ้นไปชั้นบนจนถึงชั้น3ที่เป็นชานยื่นมาด้านล่างเป็นพื้นซีเมนต์
 
 
“ถ้าไม่มีแก ถ้าไม่มีแก ชั้นก็ไม่ทำแบบนี้หรอก”พิมพูดเายงสั่นกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วตบแก้วไปอีก2ครั้ง 
 
 
 
“ทำไมล่ะ ทำไมไม่ลุกขึ้นมาตบชั้นเหมือนที่เธอตบนังแบมที่บ้านล่ะ รึว่าพอได้ผัวแล้วนิสัยบ้า นิสัย
ห่ามของแกมันลดลงไปห้ะ”พิมว่าแก้วที่แก้วไม่ตอบโต้อะไรเธอเลย
 
 
“ที่ชั้นไม่ทำเพราะว่าเธอเป็นเพื่อนชั้นไงล่ะพิม และชั้นก็ผิดด้วยที่มาที่หลังแล้วแย่งโทโมะไปจาก
เธอ”แก้วพูดออกมาทั้งน้ำตา
 
 
“ตอแหล ไม่ต้องมาบีบน้ำตา”พิมพูดก่อนจะตบแก้วอีกครั้งด้วยด้ามปืน
 
 
 
 
“พอได้แล้วพิม อย่าทำแก้ว”โทโมะวิ่งถือปืนขึ้นมาแล้วพูด
 
 
“ทำไมคะโทโมะ รักมันมากเลยหรอคะ รักนังหน้าด้านที่ชอบแย่งของคนอื่นไปแบบนี้”พิมพูด
 
 
“แก้วไม่ได้แย่งใครนะพิม ชั้นรู้ว่าพิมเจ็บปวดมากแค่ไหน มันเป็นเพราะชั้นเองที่โลเล ถ้าจะยิงใคร
สักคน คนๆนั้นมันน่าจะเป็นชั้นไม่ใช่แก้ว”โทโมะพูดแล้วเดินเข้ามาหาแก้วและพิม
 
 
 
“ชั้นน่าจะฆ่าแกให้ตายๆไปตั้งแต่แรก ไม่น่าปล่อยให้แกอยู่มาจนท้องแบบนี้นังแก้ว”พิมพูดจบก็หันไปยิงแก้วทันที แก้วตกใจเบี่ยงตัวหลบจึงโดนยิงเข้าที่หัวไหล่เต็มๆ
 
 
 
“แก้ว”โทโมะตกใจพอจะง้างปืนยิงพิม แต่ต้องชะงักมองที่พิมอย่างเสียใจก่อนจะลดปืนลง
 
 
 
“ชั้นไม่นึกเลยนะว่าคนที่ชั้นรัก เอ็นดูเหมือนน้องสาวคนนึงจะใจดำอำมหิตคิดจะฆ่าคนได้แบบนี้ เธอเป็นคนที่น่ารักนะพิม แม้ชั้นจะไม่ได้รักเธอแบบนั้นแต่ชั้นก็รู้สึกดีกับเธอ แต่พอมาวันนี้ความรู้สึกดีๆ
พวกนั้นมันได้หมดลงไปหมดแล้ว”โทโมะระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างเสียใจ พิมถึงกับน้ำตาไหลออกมา
 
 
 
“ทำไม ทำไมต้องปกป้องมันด้วย พิมเองก็โทโมะนะ รักโทโมะมากที่สุดเลยด้วย โทโมะเป็นคนแรก
ของพิมเป็นรักของพิมที่พิมรักมากที่สุด ทำไมโทโมะไม่มองพิมกลับมาบ้าง”พิมพูดออกมาทั้งน้ำตา
ก่อนจะปล่อยปืนลง โทโมะเมื่อเห็นว่าพิมปล่อยปืนแล้วก็วิ่งเข้ามาหาแก้วทันที
 
 
 
 
“แก้วไม่เป็นอะไรนะแก้ว ตอนนี้เฟย์โทรตามตำรวจแล้ว เดี๋ยวรถพยาบาลก็คงจะตามมาด้วยอย่าเป็น
อะไรนะ”โทโมะร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นแก้วถูกยิง เขาแทบคลั่งเมื่อเห็นเลือดไหลมาไม่หยุด แก้วและพิมอึ้งไม่คิดว่าคนอย่างโทโมะจะร้องไห้ให้ผู้หญิงคนไหนเลยแบบนี้
 
 
 
“แก้วไม่เป็นอะไร โทโมะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย อย่าจับพิมเลยนะ พิมทำไปเพราะว่าโทโมะมากนะ อย่าจับพิม”แก้วพูดออกมา
 
 
 
“แกจะมาปกป้องอะไรชั้น เลิกตอแหลได้แล้ว ชั้นเกลียดแกได้ยินมั้ยชั้นเกลียดแก แกแย่งโทโมะ
ไปจากชั้น ไม่ต้องมาทำเป็นนางเอกสงสารคนอย่างชั้น”พิมพูดก่อนจะหยิบปืนขึ้นมาอีกครั้ง โทโมะ
ตกใจรีบเอาตัวขวางแก้วทันที
 
 
 
“อย่านะพิม อย่าทำแบบนี้ถ้าจะยิงก็ยิงชั้น ชั้นคือตัวการเรื่องทั้งหมด ยิงชั้นซะถ้ามันจะทำให้เธอหาย
แค้นชั้นขอโทษที่ทำร้ายจิตใจของเธอมาตลอด”โทโมะพูด
 
 
 
“ไม่นะ แก้วเองที่มาทีหลังอย่ายิงโทโมะเลยถ้าจะยิงยิงแก้วนี่อย่าทำโทโมะเลย”แก้วพยายามเอาตัวมาขวาง
 
 
 
“เกี่ยงกันยอมตายแทนกันได้ชั้นไม่เชื่อหรอกว่าความรักแบบนี้มีอยู่จริง”พิมพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
“ถ้าพิมรักใครมาสักคนหนึ่งพิมจะรู้ว่าเราสามารถเสียสละเพื่อเค้าได้ แม้กระทั่งชีวิตของเราเอง”โท
โมะพูด เมื่อพิมง้างปืนจะยิงโทโมะก็คว้าตัวแก้วมากอดไว้แน่น พิมเห็นถาพนั้นก็น้ำตาไหลออกมา
 
 
 
 
 
ปัง
 
 
 
เสียงปืนดังขึ้นโทโมะและแก้วที่กอดกันแน่น แล้วมองหน้ากันพบว่าทั้งคู่ไม่มีรอยถูกยิง
 
 
 
 
“พิม”โทโมะและแก้วร้องออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นพิมยิงเข้าไปที่อกข้างซ้าย
 
 
“ทำแบบนี้ทำไมกันพิม”โทโมะรีบประคองพิมไว้ พิมยิ้มทั้งน้ำตา
 
 
 
“พิมทำไปเพราะพิมรักโทโมะนะ พิมยอมตายเพื่อคุณ”พิมพูดแล้วยิ้มให้กับโทโมะครั้งสุดท้ายก่อน
จะหมดลมหายใจในอ้อมกอดคนที่เธอรักหมดหัวใจ
 
 
 
 
 
เห็นบอกกันว่าตอนป๊อปฟางมีน้อยๆ เดี๋ยวขอเคลียร์เป็นคู่ๆไปก่อนนะ ตอนหน้ามีป๊อปฟาง
แน่นอนนะ แต่ขออย่างเดียวเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆด้วยน้าาา