ใครลิขิต

 
 
                  กริ๊งงงงงง  กริ๊งงงงงงงงง  กริ๊งงงงงงงง  กริ๊งงงงงงง   โถ่โว้ยยย  ใครโทรมาตั้งแต่เช้าเลยวะ คนยิ่งยุ่งๆอยู่  ตอนนี้ชั้ลอยู่ที่บ้านแม่ของพ่โทโมะ พอดีมาเปิดร้านแล้วก็รับของ จัดของในร้านให้  ทุกวัน 
 
 
      " สวัสดีค่ะ " แม่พี่โทโมะ ที่นะที่ไม่ด่าออกไปซะก่อน
 
 
      ( แก้วอยู่ไหนลูก มาโรงพยาบาลตอนนี้เลยได้หรือหล่าว ) ทำไมเสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลยวะ 
 
 
     " ตอนนี้แก้วกำลังจัดของอยู่นะค่ะ ใกล้จะเสร็จแล้ว มีอะไรเร่งด่วนหรือปล่าวค่ะ " 
 
 
       ( คือ โทโมะ ไม่ยอมนอน  เค้าอยากให้แก้วมาเฝ้า ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่แม่เห็นว่าแก้วนัดกับถ่านเอาไว้เลยไม่กล้าโทหา ) 
 
      " ฟังดูเหมือนแก้วสำคัญมากเลยนะค่ะ งั้นเดี๋ยวแก้วขออาบน้ำแต่งตัวก่อนนะค่ะ แล้วจะเข้าไปหา  " - -! เอาแต่ใจจริงโว้ยย
 
 
      ( รีบๆหน่อยนะแก้วนะ คิดซะว่าสงสารแม่ ) ชั้ลรับคำแล้วก็วางสาย รีบกลับบ้านไปอาบน้ำ 
 
 
                 ปี๊นนนน  ปี๊นนนน  ปี๊นนนน  อ้าวว  แล้วนี่ใครมาบีบแตรหน้าบ้านอีกเนี่ยย  ชั้ลก็เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ แต่ก็ทนฟังเสียงแตรที่มันน่ารำคาญไม่ไหว  ออกไปแล้วแม่จะด่าให้ใส่ทะลุเลย
 
 
      "  ใครมันมาบีบแตรหน้าบ้านวะ !! " อ้าว รถก็ไม่ได้ติดเครื่องหนิ แล้วทำไมมาจดหน้าบ้านวะ 
 
      "  ถ่านเองครับ คนสวย "  
 
       "   เห้ย !!! เข้ามาได้ไง" ไอบ้านี่เข้ามาได้ยังไง แล้วสายตาทำไมต้องสำรวจเรือนร่างชั้ลขนาดนั้นด้วยวะ ทำไมต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยวะ 
 
 
       " ทีหลังแต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้ ก่อนที่จะลงมาเปิดประตู กลับขึ้นไปแต่งตัวมาใหญ่  " ถ่านหันหลัง ก่อนจะบ่นแบบพ่นไฟออกมา ชั้ลมองดูสาระรูปตัวเองก็พบว่าตอนนี้ตัวเองอยุ่ในชุดที่นุ่งผ้าขมหนูไว้ผืนเดียวว   โธ่ ไอแก้วเอ้ยยย ชั้ลรีบวิ่งเข้าห้องไปแต่งตัวทันที
 
      " ถ่านน " แล้วก็ออกมาในชุดที่เรียบร้อย ปกติ  ถ่านส่ายหน้า เหมือนเซ็งๆ ก่อนจะเดินนำออกไปหน้าบ้าน แล้วก็ขึ้นรถไปทันที  เหมือนว่าถ่านกำลังโกรธชั้ลอยู่นะ แล้วชั้ลทำอะไรผิด
 
     " ถ่านเป็นอะไร ทำไมไม่พูดกับแก้วหละ " ชั้ลรีบกระโดดขึ้นรถไปนั่งข้างคนขับ
 
     " ไม่มีเสื้อคลุมหรอ " ทำไมต้องงมี
 
     " ไม่มี "
 
      " แล้วปกติเวลาอาบน้ำเสร็จก็นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนสั่นๆ แค่ผืนเดียวหรอ "  ชั้ลพยักหน้ารับ  แล้วบทสนทนาก็จบลง 
 
 
 
           ห้างสรรพสินค้า !  ที่เรามาทำอะไรกันที่นี่ 
 
 
      "  จะมาซื้อของหรอ " 
 
      "  ลงมาได้แล้ว " ถ่านที่รีบลงจากรถแล้วเดินอย่างเร็วๆ เร็วมาก มาเปิดประตูรถแล้วก็ลากชั้ลลงจากรถ ก่อนจะจูงมือชั้ลให้เดินตามไปในห้างอย่างเร็วๆ  จะรีบไปไหน
 
     " มี เอ่อ  ไอที่มันเป็นชุดคลุม ตอนบ้านน้ำเสร็จมั้ยครับ " ถ่านที่ยืนทำหน้าซีเรียส มือก็ยังคงจับมือชั้ลไว้แน่น 
 
      " มีค่ะๆ เชิญทางนี้เลยค่ะ "พนักงานเดินนำทางไป 
 
      "  เลือกเอา ชอบแบบไหน หยิบมา 3 ตัว " แล้วจะเอาไปทำไมเยอะๆ 
 
      "  ไม่เป็นไร ชั้ลไม่ใช้ "
 
      " แก้วต้องใช้  เป็นผู้หญิงจะมานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินทั่วบ้านมันไม่เหมาะ มันล่อแหลมกับสายตาผู้ชายเข้าใจบ้างสิ " 
 
      " ปกติอาบนำเสร็จก็เดินเข้าห้องเลย  แต่วันนี้ได้ยินเสียงแตรรถไงก็เลยเดินออกไปดู  อ่อ แต่ไม่ได้ตั้งใจนะ พอดีลืมตัวไปหน่อย " ชั้ลพูดไปก็ยิ้มแหลๆ ไป เออ มันก้ไม่เหมาะจิงนั้นแหละ
 
      " เอานี่ๆ มันมิดชิดดี เอา 3 ตัวนี้ครับ " ถ่านส่ายหน้า แล้วหันไปเลือกชุดคลุมให้  สุราษบุรุษจังเลยวะ ชั้ลยืมมองถ่านที่ยืนจ่ายเงินกับพนักงาน แล้วก็ยิ้มไปด้วย 
 
      " ยิ้มอะไร " อ้าว ทำไมมาทำเสียงดุ
 
     " อ่อ ก็ถ่านดีกับแก้วไง ดีมากเลยหนะ เป็นผู้ชายที่ดีกับแก้วรองจากพ่อเลย ถ่านมาเป็นพ่อเลี้ยงแก้ว เอามั้ย " ข้อเสนอดีเลยนะถ่าน รีบๆรับไปซะ
 
     " โธ่ ไอบ้าเอ่ยย  เป็นพ่อ ! ถ่านหนาแกขนาดนั้นเลยหรอ " เราเดินไปก็คุยกันไป ชั้ลรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย แล้วก็มีความสุข   มาก
 
     " เห้ยยย  ไม่ใช่ว่าหน้าแก แต่ถ่านดีไง ดีจนหาที่ติ ไม่ได้เลย "
 
     " ไม่อยากเป็นพ่ออะ  เปนอย่างอื่นได้มั้ย " 
 
     "  แล้วอยากเป็นอะไรหละ ค่ะ คุณถ่าน "      "  ก็   ..... อยากเป็นน ไอที่มากกว่เพื่.... " 
 
 
                    กริ๊งงงง  กริ๊งงงง  กริ๊งงงง  โอ้ยย ใครมันโทรมาขัดจังหวะเนี่ยยย  ชั้ลล้วงหยิบมือถือในกระเป็าแล้วยิ้มเจื่อนๆกับถ่าน 
 
       " ฮัลโหลค่ะ "
 
        (  อยู่ไหนวะ  จะอาบน้ำอะไรนักหนา นี้มันก็นานมากแล้วนะ รีบๆมาได้แล้ว วันนี้ชั้ลได้กลับบ้านแล้ว มารับด้วย เร็วๆ !! ) ที่โรงพยาบาลเข้าทำรังแตนให้คนไข้กินหรอวะ  ใส่ไม่ยั้งเลยโว๊ะ
 
       " งั้นพี่ก็กลับกับแม่ก่อนแล้วกัน ตอนนี้แก้วทำธุระอู่ยังไม่เสร็จ "
 
        ( ชั้ล จะ กลับ กับ เธอ  ชัดมั้ย !! )  ชัดมาก !!  
 
       "  โทโมะ โทรมาหรอ " แล้วถ่านก็ถาม แล้วเสียงก็เข้าไปในโทรศัพท์ แล้วพี่โทโมะ ก็ได้ยิน แล้วมันก็โวยวาย โธ่ ไอแก้วเอ้ย  สวยมีตัวเลือกก็แบบนี้แหละนะ 
 
       (  อ่อ  ไอธุระที่ว่านี้คือไอกับชู้รักของเธอใช่มั้ย  รักกันมากใช่มั้ย  ฮะ !!!! )  หูจะแตกอยู่แล้วโว้ยยย  พูดให้มันเบาๆหน่อย
 
       "   ไม่ได้มากับชู้รัก มากับคนรัก  " ไงหละ เจอสวนดอกนี้เข้าไป แม่งขึ้นยิ่งกว่าเดิมเลย - - !
 
 
        ( แต่เธอเป็นเมียชั้ล  ห้ามไปยุ่งกับมัน กลับมาหาชั้ลเดี๋ยวนี้ !! )
 
       " มันก็แค่เรื่องสมมุต อีกแค่ปีเดียวก็เลิกกัน พี่ไม่ได้รักแก้วซักหน่อย "
 
       
         ( แต่เธอรักชั้ล !! )  
 
       "  แต่ก่อนนะใช่ ใช่มากด้วย  แต่ตอนนี้ ไม่แน่ใจแล้ว     แค่นี้ก่อนนะ แก้วจะไปทำธุระต่อ " แต่ชั้ลก็ไม่แน่ใจจริงๆ ตอนนี้ชั้ลสับสน ไม่รู้ว่าชั้ลยังรักพี่โทโมะอยู่อีกหรือป่าว และก็ไม่รู้ว่าชั้ลรู้สึกยังไงกับถ่าน หนึ่งปีที่ผ่านมากับเรื่องของเราสามคน  ถ่านทำดีกับชั้ลมาตลอด ดูแลชั้ลมาตลอด ทำให้ชั้ลรู้ว่าชั้ลเป็นคนมีค่า สำหรับเค้า ทำให้ชั้ลมีกำลังใจ มองโลกในมุมใหม่ๆ แล้วชั้ลก็มีความสุขมากที่ได้อยู่กับถ่าน มันทั้งมีความสุข ทั้งอบอุ่น ทั้งปลอดภัย ทุกอย่าง แต่กลับอีกคนนึง ที่ชั้ลต้อร้องไห้ทุกครั้งที่เจอ ทุกข์ทุกครั้งที่เจอ ไม่เคยดูแล ใยดีชั้ล ไม่เคยเห็นชั้ลมีค่าเลย แม้แต่น้อย มันทำให้ความรักของชั้ลที่มีให้กับเค้าเหมือนลดน้อยลงมา แต่สำหรับถ่านมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  และในตอนนี้เค้าเหมือนกลับเข้ามาอีกครั้ง  ชั้ลจะทำยังไงดี  ตกลงชั้ลรักใครกันแน่ โอ้ยยย
 
      "  นี่ !! เป็นอะไร ยืนเหม่ออยู่ตั้งนาน แล้วมีอะไรรึป่าว เห็นคุยกันไม่ดีเลย ทะเลาะกันหรอ " ถ่าน เขย่าแขนชั้ล เหมือนเรียกสติที่ฟุ่งซ่านกลับมาอีกครั้ง
 
    " อ่อ ปล่าวๆ ไม่มีอะไรไม่ได้ทะเลาะกัน เออ ไปซื้อของตกแต่งบ้านกันดีกว่า วันนี้แก้วไม่ทำงาน " ชั้ลพูดจบก็เดินนำไป ถ่านเดินตามมาติดๆ 
 
     "  แล้วโทโมะหละ " ทำมาถาม ตอนนี้นี่หน้าเศร้าไปนะถ่าน
 
     "  อยู่กับแม่ เดี๋ยวแม่จัดการเองแหละ ไปกันเถอะ " ถ่านยิ้มหวาน แล้วเดินนำไปทันที  
 
 
         
                    ภายในร้าน 
 
 
       "  เออลืมชวนท๊อฟมาด้วย "
       "   ถ่านโทรไปแล้ว เห็นบอกว่านัดแตะบอลกับเพื่อนหนะ " ถ่านพูดพลางมองพวกเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้านไป  ตอนนี้บ้านหลังนั้นกำลังจะเสร็จสมบูรณ์แล้วนะ เหลือแค่ตกแต่งพวกเฟอนิเจอร์ เตียง ทุกย่างก็เรียบร้อยแล้ว 
 
      "  เดี๋ยวนี้ท๊อฟมีความสุขมากเลยนะ ยิ้มทั้งวันเลย แล้วก็สนิทกับแม่ กับแก้ว กับทีน่ามากกว่าเมื่อก่อนด้วย มีอะไรก็คุยกันตลอด ไม่มีความลับเหมือนเมื่อก่อน " ชั้ลพูดไปตาก็มองเฟอนิเจอร์ไป
 
      "  เด็กผุ้ชายก็แบบนี้แหละ ถ้าใครเข้าใจ เค้าก็พร้อมที่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง " ทำเป้นรู้ดีนะถ่าน
 
      "  เออ เมื่อเช้าไปป๊อปมันโทรมาหาถ่านด้วยนะ "
 
      "  ไม่เห็นโทรหาแก้วบ้างเลย  แล้วเฮียเป็นไงบ้าง ไหนบอกจะไปดูงานไง ไปซะนานเลย "  เออไปซะเป็นเดือนแล้วนะเนี่ย ฟางก็ยังไม่กลับมาหนิ
 
      " อือ เห็นบอกว่าจะกลับมาก็ตอนที่ บ้านเสร็จหนะ แต่ไม่ต้องห่วงมันหรอก ตอนนี้มันแฮปปี้ แฮปปี้มากกกกก " 
 
      "  กับฟางหนะหรอ " แล้วพี่โทโมะหละ  ถ้ารู้จะเป็นยังไง
 
     " ใช่ กับฟางชั้ลแหละ ถ่านไฟเก่า ยังไงก็ติดง่าย ว่ามั้ย "  เออจิง อันนี้เห็นด้วย
 
 
 
                  ที่่บ้านโทโมะ  เขื่อน ที่พยุงร่างโทโมะ มาวางไว้ที่โซฟา ก่นจะโยนกระเป๋าไว้ข้างๆ
 
       "  แก้ว หายไปไหนวะ ทำไมวันนี้ไม่เห็นแก้วเลย  " เขื่อนเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นออมกมารินใส่แล้ว แล้วยกมาตั้งให้โทโมะ กอนที่ตัวเองจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
 
      "  ไปกับไอถ่าน มันสนิทกันไปถึงไหนแล้ววะ แก้วกล้าทิ้งกูได้ลงคอ " โทโมะนั่งหน้าเซ็ง บ่นอย่างไม่พอใจ
 
      "  ไม่แน่ใจวะ แต่เหมือนถ่านมันจะจีบแก้วอยู่นะ แต่กูก็ว่าเหมาะกันดีนะ ไอถ่านมันเป็นคนดี ถ้าแก้วได้กับคนดีๆกูก็โอเคนะ  ดีกว่าทนอยู่กับมึงไอโทโมะ " เขื่อนพูดจบก็ล้มตัวลงนั่งที่โซฟาตรงข้าม
 
      "  มึงพูดเหี้ยอะไร ไอเขื่อน พูดอะไรให้มันฟังเข้าหูกูหน่อย " โทโมะเริ่มหงุดหงิด ทั้งแม่ ทั้งน้อง ทั้งเพื่อน ทุกคนต่างเชียร์ถ่านให้คบกับแก้ว
 
      "  กูพูดความจริง ในเมื่อมึงไม่รักแก้ว  ครบสองปี มึงก็ต้องหย่า หรือไม่มึงก็หย่าไปเลยก็ได้ จะทนอยู่ไปทำไมในเมื่อมึงไม่ได้รัก " เขื่อนพูด
 
      " จะหย่าได้ยังไง ในเมื่อแม่ชีบอกว่า ให้อยู่กับจนครบ 2 ปี  " โทโมะพูด
 
      "  มึงพอได้แล้วเถอะไอโทโมะ มึงก็รู้อยู่แล้วว่าป้าคนนั้นเข้าเป็นบ้า แล้วเวรกรรม สัญญา คำสาบานอะไรนั้น มันก็ไม่มีจริง กูพอเข้าใจนะ ที่มึงยอมจดทะเบียนกับแก้วตอนแรกเพราะพ่อมึงเชื่อ แต่ตอนนี้มึงก็พิสูจน์ให้พ่อมึงเห็นแล้วนิ ว่าป้าคนนั้นเค้าไปค่อยปกติ ทุกอย่างน่าจะจบได้แล้ว กูสงสารแก้ว "
 
   
                ในอดีต  หลังจากที่จดทะเบียนสมรสได้ 3 เดือน โทโมะ เริ่มทนไม่ไหวที่ต้องทนอยู่กับแก้ว ผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก และปรารถนาที่จะอยู่กับฟางผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด  โทโมะชวนเขื่อน ไปที่วัดหลังจากที่อยู่ ว่าแม่ชีพักอยู่ที่นั้น ทันทีที่ทั้งคู่ลงมาจากรถ ก็พบกับตำรวจและผู้คนมากมายที่มุงล้อมอะไรบ้างอย่างอยู่ที่บริเวณใกล้เคียง โทโมะและเขื่อน วิ่งเข้าไปดู 
 
       "  จับมันไปเลยค่ะคุณตำรวจ ป้าคนนี้เข้าเป็นบ้า มาคอยหลอกพวกเรา จับมันไปเลยค่ะ จับมันไปเลย " กลุ่มไทยมุ่งทั้งหลายโวกแหวกโวยวาย 
 
       "  คับๆ ถยออกไปก่อนนะครับ ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบนะครับ "  แล้วตำรวจก็พา แม่ชี ขึ้นรถไป 
 
       " หลวงปู่นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ " เขื่อนหันไปถามหลวงปู่
       " ู้หญิงคนนั้น เข้าเป็นคนป่วย หนีออกจากโรงพยาบาลมาตั้งนานแล้ว อาศัยอยู่ในป่าหลังวัดนู้แหละ เค้าชอบห่มผ้าขาวคล้ายแม่ชี แล้วก็ชอบพูดเรื่องในอดีตกาล ชาวบ้านพวกนี้ก็เชื่อกันใหญ่ เลยเป็นอย่างที่เห็นนี้แหละ " 
 
       "  ป้าคนนั้นเค้าเป็นใครหรอครับ " โทโมะเดินเข้าไปถามป้าคนนึงที่เอะอะโวยวายลั่น
      " พวกเรานะนึกว่าแกเป็นแม่ชีจริงๆ แต่ที่จริงแล้วนะ แกเป็นบ้า มาอาศัยบ้านเรือนไทยหลังวัดอยู่ แกชอบพูดโกหก พูดถึงเรื่องในอดีต จนเราเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงแล้วมันก็มีปัญหากับคนหลายๆคน เลยเรียกตำรวจให้มาพาตัวกลับไปอยู่ที่โรงพยาบาลบ้าเหมือนเดิม  " โทโมะพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดิมกลับมาหาเขื่อน
 
      "  แล้วเรื่องที่กูถูกยิงหละวะ ไหนจะแหวนนั้นอีก แล้วทำไมพอแก้วสวมแหวนแล้วชั้ลรอดชีวิตวะ มันจะบังเอิญขนาดนั้นเลยหรอวะ " โทโมะพูด
 
      " มึงจำได้มั้ย ตอนเกิดเหตุ พ่อมึงไปแจ้งความแต่กลับไม่มีตำรวจมาสอบปากคำ แล้วเรื่องของมึงก็เงียบไปเฉยๆ " เขื่อนพูด
 
       "  เออ จิงด้วยวะ งั้นโทรถามพ่อดีกว่า " หลังจากที่คุยโทรศัพท์สักพัก โทโมะก็วางสายไป
 
 
      " ไอถ่านเป็นสายให้ตำรวจ  มันยิงถูกจุดที่ไม่สำคัญของร่างกาย กูก็ลืมสังเตไปเลย   "  โทโมะพูด
      " แล้วทำไมมึงถึงตายวะ "
 
      "  ผิดพลาดทางเทคนิค ที่จริงกูไม่ได้เป็นอะไร กูไม่ได้ตายแล้วฝื้นขึ้นมาเพราะแหวนบ้าบออะไรนั้น " โทโมะพูด
 
     "  แล้วมึงจะเอายังไงต่อ " เขื่อนถาม
     " พ่ออนุญาตให้ชั้ลหย่ากับแก้วแล้ว  แต่กูอยากลองใจฟางว่ารักชั้ลจริงหรือป่าว กูยังคาใจว่าฟางลืมแฟนคนเก่าได้รึยัง ตลอดเวลาที่ผ่านมากูบอกตรงๆนะว่ายังไม่มั่นใจ ขอเวลาชั้ลหน่อย " โทโมะพูด
 
     "  แต่กูสงสารแก้ววะ มันไม่ยุติธรรมกับแก้ว แก้วต้องมาเป็นไอตัวอะไรสักอย่างที่ต้้องทนต่ออารมณ์ฉุนเฉียนของแก มันสงสารวะ แกหย่าๆไปเถอะ กูขอแล้วกัน " เขื่อนพูดอย่างจริงจัง
 
     "  ยังไม่ถึงเวลา  แล้วกูก็อยากให้มึงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ " โทโมะพูดจบก็เดินนำไปที่รถทันที               ปัจจุบัน
 
 
       "  กูยังไม่อยากจบ ยิ่งกูรู้ว่าฟางกลับไปคบกับไอป๊อป กูยิ่งอยากเอาชนะมัน " แววตาขงโทโมะเต็มไปด้วยความแค้นและพร้อมที่จะเอาคืน 
 
      " มึงหยุดเถอะวะ กูสงสารแก้ว มึงเห็นใจน้องบ้างได้มั้ยวะ  แก้วทนอยู่เป็นที่รองรับอารมณ์ขงมึงมาปีนึงแล้ว กูว่าพอเถอะ มันมากเกินไปแล้ว กูไม่อยากช่วยมึงอีก "เขื่อนเริ่มไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพื่อนตัวเองกำลังทำอยู่
 
      " กู ไม่ หยุด แล้วถ้ามึงคิดจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น มึงได้เลือกกับมะลิแน่ กูจะบอกมะลิ  รับรองว่าทุกอย่างจบ  มึงน่าจะรู้ดีว่ามะลิรักแก้วมากแค่ไหน ยิ่งถ้ารู้ว่ามึงมีส่วนทำให้แก้วเจ็บ หึ ! มึงก็คิดเอาเองแล้วกัน " โทโมะพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปทันที
 
      "  โธ่เว้ยยย  !!!! "  เขื่อนโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จำต้องเดินถอยออกจากบ้านไป 
 
 
         
                 คอนโดถ่าน หลังจากที่เราทั้งสอง กลับจากเลือกของตกแต่งกันเสร็จก็มาสลบกันที่คอนโด 
 
       "  นี่คนสวย ตื่นได้แล้ว ลุกขึ้นๆ " ชั้ลที่ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มๆอันไร้ฝุ่น ต้องขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เพราะ ไอถ่านตัวแสบมันเอาไม้ขนไก่มี ปลุกชั้ล  มันเป็นการปลุกที่อ่อนโยน นุ่มนวล และจักจี้มาก
 
      " ตื่นแล้วก็หิวเลยเนอะ " ชั้ลหันไปยิ้มหวานให้กับถ่าน ถ่านขยี้ผมชั้ลเบาๆก่อนจะดึงมือชั้ลให้ลุกขึ้นยืม แล้วพยักหน้าเล็กน้อย ให้ชั้ลเดินตามไป 
 
      "  ข้าวผัดกระเพราไก่ไข่ดาว  " ทุกอย่างพร้อม แค่รอคนกินอย่างชั้ลแค่นั้นเอง ถ่านยักคิ้วก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ชั้ลนั่ง แล้วเดินไปนั่งฟังตรงข้ามชั้ล 
 
     " กินได้แล้ว อย่ามองมากได้มั้ย " เออ ชั้ลก็จ้องเพลินเลย คือ มันน่ารักวะ เอาใจทุกอย่าง สุภาพ อ้อนโยน หล่อ หุ่นดี หน้าใสแมน โอ้ยย เพลีย แล้วตอนนี้ยิ่งแก้มมันแดงอ่อนๆ เหมือนกำลังเขิลๆ กับรอยยิ้มหวานๆของมัน ทำให้ใจชั้ลเต็มแรงไม่เป็นจังหวะ  
 
     "  อยู่ใกล้ถ่านนี้เลือดสูบฉีดหล่อเลี้ยงหัวใจดีจังเลยนะ " อุ๊บส์ ! พูดอะไรออกไปวะ 
 
     "  หรอ  เป็นเหมือนกันเลยเนอะ "  เห้ยย !!!  เราสบตากับ ขุ่นพระ ใจอิแก้วเต้นแรงยิ่งนัก  ถ่านอย่ายิ้มมม  อย่ายิ้มนะถ่านน  อย่ายิ้มซิถ่านน  ถ่านน  หุบยิ้มได้แล้ว ถ่านน  หุบยิ้มได้แล้ว
 
     "  มัวแต่ยิ้มดูได้ ข้าวเย็นหมดแล้วเนี่ย " ชั้ลไม่ได้ยิ้มนะถ่าน เทอต่างหากที่ยิ้ม ^______^
 
     "  ถ่านก็ยิ้มเหมือนกันนั้นแหละ " เอาเป็นว่ายิ้มทั้งคู่นั้นแหละ  ชั้ลกับถ่านต่างก็ก้มหน้า กินๆๆ แก้เขิล  
 
     " เอานี่ น้ำ ดื่มน้ำเยอะๆ ผิวจะสวย ดีต่อสุขภาพด้วยนะ " น่ารักวะ ชั้ลยิ้มๆ แล้วก็รับน้ำมาดื่มจนหมดแก้ว
 
     "  เอาอีกมั้ย " ชั้ลส่ายหน้าไปมา ถ่านเก็บจาน 
 
     "  เดี๋ยวช่วย " 
 
     "  ไม่ต้องเดี๋ยวจัดการเอง  ไปเก็บของนะ เดี๋ยวจะพาไปส่งที่บ้าน นี่ก็เย็นมากแล้ว " แล้วถ่านก็เดินเข้าไปในครัว  ชั้ลเดินมาที่โซฟา เก็บกระเป๋าจนเสร็จเรียบร้อย เอ๊ะ ! ห้องนั้น มาทุกครั้งก็ปิดสนิททุกครั้ง ห้งอื่นเปิดจนหมด  มันมีอะไรอยู่ไหนห้องนั้นรึป่าวนะ 
 
     "  มองอะไร ! " อุ้ย !  อกอิแก้วจะแตก 
 
     " ปะป่าวว  ไม่ได้มองอะไรเล๊ยยย  "
 
     " เสียงสูงมากไปนะครับ " แหนะ ! มาทำเสียงหล่อใส่อีก 
 
     "  ไม่ไง ก็แค่สงสัย เห็นห้องอื่นเปิดกว้าง แม้กระทั้งห้องนอน แต่ห้องนี่มันปิดสนิททุกครั้งที่มา มนเหมือนมีอะไรลับๆอยู่ไหนนั้น " เออ ก็อยากรู้หนิ
 
     " พูดตรงดีมาก ชอบ  แต่ตอนนี้ยังเข้าไปไม่ได้ พร้อมเพื่อไหร่ ถ่านจะอนุญาตให้แก้วเข้าไป แก้วคนเดียวที่จะได้เข้าไป " ตุบตับ ตุบตับ ทะทำไมต้องแค่ชั้ลคนเดียว ชั้ลมงตามหลังถามที่เดินนำออกไปนอกห้อง ก่อนจะลากขาเดินตามออกไปอย่างหวิวๆ 
 
     "  คืนนี้ฝันดีนะ " หลังจากที่เงียบกันมาตลอดการเดินทาง พอมาถึงหน้าบ้าน ถ่านก็บอกฝันดี ก่อนจะยื่นมือมาขยี้ผมชั้ลเบาๆ  ชั้ลยิ้มหวานใหถ่านก่อนจะลงจากรถ
 
     " ขับรถดีๆนะ อ่อ  แล้วก้ฝันดีนะ " ถ่านยิ้มหวาน ก่อนจะขับรถออกไป 
 
      "  คนอะไร น่ารักเป็นบ้าเลย "
 
    
       "  ใครน่ารัก !!! " โอ้วแม่เจ้า สงครามโลกกำลังจะเกิดขึ้น
       "  ถ่าน  " แล้วชั้ลก็เดินเข้าห้อง แต่ไม่ทันจะปิดประตูห้อง ไอพี่โทโมะ ก็ดันเอาตัวมาขวาง        "  หายหัวไปไหนกันมาทั้งวันวะ ชั้ลบอกให้เธอไปรับชั้ลกลับมาบ้านก็ไม่ไป ไประริ้กระรี้อยู่กับชู้น่าไม่อาย " แล้วเค้าก็กระชากแขนชั้ลไป ทำไมชอบใช้ความรุนแรงนักวะ !! 
      " ช่างเถอะ เอาเป็นว่าไม่ได้ทำอะไรไม่ดีก็แล้วกัน แก้วง่วง จะนอนแล้ว " ชั้ลพยายามแกะมือใหญ่ของพี่โทโมะออก แต่เหมือนมันจะไม่เป็นผล เพราะคำพูดของชั้ลมันทำให้เค้าโกรธมั้ง เลยบีบแขนชั้ลแรงจนกระดูกแทบจะแตก
       "  ไปเอากันมากี่รอบหละ ถึงได้มาเพลียมาขนาดนี้ " 
       "  ก็หลายรอบนะ ไม่ได้นับ ก็คิดเอาเองแล้วกัน หายกันไปตั้งแต่เช้า กลับมาก็ตะวันตกดินไปแล้ว ก็คงไม่ต่ำกว่า 5 รอบอะ " แล้วผลที่ชั้ลได้รับจกการประชดประชับ คือ พี่โทโมะ กระชับคอชั้ลเคข้าใกล้ตัวเขา ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากชั้ลอย่างป่าเถื่อน และหยาบที่สุด มันไม่ให้เกียรตชั้ลเลย        เพลี๊ยะ !! ชั้ลรวมรวบแรงที่มี พลักร่างสูงใหญ่ ของผู้ชายที่ชั้ลรักมาก หรืออาจจะเคยรักมาก ออกไป ก่อนฝาดความโกรธลงบนใบหน้าของเค้า 
 
       " ทำไม โกรธชั้ลหรอ กับผัวตัวเอง ทำเป็นเล่นตัว ห่วงตัว พอกับชู้แล้วนัดกันไปเอาตั้งแต่เช้า ทำไม มันเด็ดมากนักหรอฮะ !!! " ประตูห้องถูกปิดอย่างแรงก่อนที่พี่โทโมะจะย่างสามขุมเข้ามาหาชั้ลร่างเร็ว         " ร้องไห้หรอ รังเกลียดมากนักหรอกับชั้ลเนี่ยย  เห็นแต่ก่อนทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักจากชั้ล โทรมาหาชั้ล พยามหาเรื่องพูดคุยกับชั้ล  เอาอกเอาใจชั้ล ทำกับข้าวให้ชั้ลกินแม้ว่าชั้ลไม่อยากจะแตะต้องมัเลยด้วยซ้ำ  แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้ไปหาไอถ่านมันซะง่ายๆหละ หรือเพิ่งจะได้คิดออกว่าชั้ลไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว "
      " ใช่ค่ะ แต่ก่อนชั้ลยอมทำทุกอย่างเพือต้องการความรักจากพี่ ยอมลงทุนเข้าครอสเรียนทำอาหาร ฝึกทำจนอร่อย เพื่อพี่  พยามโทรหาเพราะอยากคุยกับพี่ หาเรื่องต่างๆนาๆมาคุย เพราะคิดถึงพี่ เอาอกเอาใจทุกอย่างเพราะหวังว่าสักวันพี่คงจะหันกลับมามองชั้ลบ้าง  แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฮึก ฮึก พี่ก็ได้พิสูจน์ให้ชั้ลเห็นแล้วว่า ถึงชั้ลจะทำทุกอย่าง ด้วยความเต็มใจ มันก็ไม่มีประโยชน์ มันไร้ค่า มันไม่เคยมีความหมายอะไรเลย ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่เหงา รู้สึกว่าตัวเองไร้ตัวตน ชั้ลเลยรู้ซึ้ง ว่าถึงจะทำยังไงพี่ก็ไม่เคยสนใจ ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยเห็นค่าอะไรเลย จะทำยังไงพี่ก็ไม่รักชั้ล แล้วมันผิดตรงไหน ถ้าชั้ลจะไปกับคนที่เค้าใส่ใจชั้ล เป็นฝ่ายเอาอกเอาใจชั้ล เห็นค่าในตัวชั้ล และทำให้ชั้ลไม่มีน้ำตา  แล้วมันจะผิดมากมั้ย ถ้าชั้ลจะเริ่มหมดรักพี่ แล้วเริ่มที่จะรักถ่าน ชั้ลจะผิดมั้ยถ้าเราจะหย่ากันก่อนครบ 2 ปี " ในเมื่อบังคับให้มันหยุดไหลออกมาไม่ได้ ก็ไหลออกมาเถอะ ชั้ลอัดอั้นมานานมากเหลือเกิน  ไหลออกมาเถอะน้ำตา
      " ชั้ล ไม่หย่า  ยังไงชั้ลก็ไม่หย่า !!! " 
      " ชั้ลจะไปตามหาแม่ชีคนนั้น ถ้าชั้ลเลือกได้ ชั้ลก็อยากให้ตัวชั้ลเองเป็นฝ่ายตายจากพี่ไปเหมือนกัน ถ้ามันเปลัี่ยนกันได้ชั้ลยอม ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ " 
      " หยุดร้อง หยุดพูดเรื่องนี้ ชั้ลไม่อยากฟัง !!! แล้วอย่าพูดเรื่องหย่าให้ชั้ลได้ยินอีก !!! " 
 
 
      " พ่อแม่  แก้วเหนื่อย แก้วเจ็บมากเหลือเกินน  แก้วจะทนกับความเจ็บปวดได้อีกนานแค่ไหน  ฮืออ ฮืออ ฮืออออ  "  TT แก้วทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดมันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย