ใครลิขิต

                 เช้าตรู่ของวันใหม่ ชั้ลยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม ตัวที่ชั้ลนั่งตังแต่เมื่อคืน เพื่อรอการกับมาของใครบางคน นี่ก็เจ็ดโมงเช้าแล้ว  พี่โทโมะยังคงไม่กลับมาบ้านเมื่อคืนเค้าไปอยู่ที่ไหนของเค้านะ     แล้วการรอคอยของชั้ลก็สิ้นสุดลงเมื่อรถของพี่โทโมะมาจอดอยู่ที่อยุ่บ้าน ใจของชั้ลมันวิ่งไม่รอรับพี่โทโมะที่หน้าบ้านตั้งแต่เห็นเงารถของเค้าแล้วหละ  เหลือเพียงแต่ร่างกายที่ยังคงนั่งยังเก้าอี้ตัวเดิม เพราะสมองมันสั่งว่าตัวชั้ลเองไม่มีสิทธิไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขา
 
 
      " พี่โท.. "  พี่โทโมะเดินเข้ามาในบ้านและเดินเข้าห้องไปอย่างเร็วมาก เร็วขนาดที่ว่าชั้ลเรียกชื่อเค้ายังไม่จบเค้าก็มุดตัวเข้าไปอยู่ในห้องซะแล้ว  หน้าชั้ลเค้ายังไม่อยากจะมองเลยนับประสาอะไรกับเรื่องความรัก ที่ชั้ลหวังจะได้รับจากเค้ามานานแสนนาน  การอยู่เหมือนคนไร้ตัวตนนี่มันเจ็บมากนะ 
 
          หน้าที่ทำงาน ชั้ลมองเห็นมะลิยืนคอยชั้ลอยู่ที่หน้าตึกสูง ไม่นานรถเมล์ก็มาจอดที่หน้าตึก ชั้ลเดินลงจากรถเมล์อย่างทุลังทุเล เพราะไม่เคยนั่งรถเมล์มาก่อน 
 
     " ไอแก้ว ทำไมมารถเมล์ แล้วไอโทโมะอยู่ไหน ทำไมมันไม่มาส่ง ไหนพ่อมันบอกว่ามันจะมารับมาส่งแกทุกวัน แล้วทำไมเป็นแบบนี้ "  เพื่อนมุงไม่ได้ชื่อฟางนะมะลิ 
 
     " ชั่งเถอะ เค้าคงรีบหนะ ไปทำงานเถอะนี้ก็สายแล้ว " พี่โทโมะไม่ได้รีบหรอกค่ะ แค่เข้าบ้านมาอย่างเร็วๆแล้วก็ออกไปอย่่างเร็วๆ ตลอดเวลาที่อยู่ในบ้านก็ไม่ได้หันมามองหน้าชั้ลเลย ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกวิญญษณสัมภเวสี ภายในบ้าน ที่คนเค้ามองไม่เห็นเดินผ่านไปเดินผ่านมายังไงยังงั้น
 
     " ชั้ลยังคุยไม่จบ  แกเอารถไปใช้ " มะลิพูดพร้อมกับยื่นกุญแจรถมาให้ชั้ล  รถคันนี้เราหุ้นเงินกันซื้อนะค่ะ ชั้ลเป็นห่วงมะลิเลยให้มะลิเอาไปใช้ อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ พ่อพี่โทโมะ เค้าบังคับให้พี่โทโมะมารับมาส่งชั้ลทุกวัน แต่มันคงมากเกินไปมั้ง พี่โทโมะเลยไม่ทำ 
 
     "  นี่ แกเอาไปใช้เถอะมะลิ ตอนเย็นเดี๋ยวพี่โทโมะก็มารับเองแหละ วันนี้เค้ารีบจริงๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ   ไปๆ เข้าไปทำงานได้แล้ว " ชั้ลพูดพลางลากมะลิเข้าไปในตึก ชั้ลดีใจที่อย่างน้อยยังมีมะลิที่รักและเป็นห่วงชั้ลอยู่ แต่ชั้ลขอไม่รับรถคันนั้น เพราะชั้ลเองก็เป็นห่วงมะลิไม่น้อยไปกว่าที่มะลิเป็นห่วงชั้ลหรอก 
 
 
           ช่วงเที่ยงของวันนี้ ชั้ลกับมะลิก็ไปทานข้าวที่ร้านอาหารเดิม เพราะมะลิมันชอบทานข้าวร้านนี้มาก  แต่ชั้ลกับเจอสิ่งที่ไม่คาดคิด สามีในทะเบียนสมรสของชั้ลกำลังนั่งทานข้าวกับผู้หญิงที่เค้ารัก ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่ชั้ล  ชั้ลกับฟางมองหน้ากัน เราทั้งสองต่างก็หน้าถอดสีด้วยกันทั้งคู่  แต่พี่โทโมะ กับมองหน้าชั้ลอย่างเอาเรื่อง ทันทีที่ชั้ลเดินเข้าไปในร้าน ร่างสูงของพี่โทโมะก็เดินตรงมาหาชั้ล แล้วกระชากร่างของชั้ลอย่างแรง ออกไปนอกร้าน  เขาเดินลากชั้ลมายังที่จอดรถ ก่อนจะพลักชั้ลรถกับรถจนร่างแทบจะเข้าไปรวมเป็นเนื้อเดียวกับโครงรถ 
 
     "  แก้วเจ็บนะ ! " ทีกับชั้ลแล้วทำเหมือนชั้ลเป็นหมูหมา ทีกับฟางพี่ทั้งรักทั้งทะนุถนอมเลยนะ 
 
     " ช่วยเลิกตอแยชั้ลสักทีได้มั้ย  ชั้ลไม่อยากเห็นหน้าเทอ ชั้ลเบื่อขี้หน้าเทอ ช่วยไปไหนไกลๆได้ไป ไปในที่ที่เราไม่ต้องเจอกันอีก " อึก ! มันรู้สึกจุกไปหมด ทำไมต้องมาพูดใส่ชั้ลแบบนี้แล้วชั้ลไปทำอะไรให้ ชั้ลแค่จะมากินข้าว ชั้ลผิด  ผิดไปหมดทุกอย่าง  ชั้ลได้แต่พูดในใจ เพราะพูดอะไรไปชั้ลก็เหมือนกับแก่ตัว 
 
    " แก้วมันพากูมากินข้าว แล้วมึงจะมาเสือกทำไม " มะลิที่อยู่ในอารมณ์โกรธจัด ก็ปล่อระเบิดออกมาทันทีที่วิ่งมาถึงที่ที่ชั้ลกับพี่โทโมะยืนอยู่
 
   "  มึงช่วยพาเพื่อนมึไปกินที่ร้านอื่นได้มั้ย กูกินข้าวไม่ลง  กูอยากยู่กับฟาง กูไม่อยากเห็นหน้าคนอื่นอีก "
 
   " ทีหลังกูแนะนำให้มึงเหมาทั้งร้านไปเลยนะ มึงจะได้เป็นส่วนตัวอย่างที่มึงต้องการไง อ่อ หรือไม่มึงก็ลากกันไปกินข้าวในป่าก็ได้นะ กูรับรองมาได้กินข้าวกันสองคนแน่ ส่วนวันนี้มึงไม่ได้เหมาทั้งร้าน เพราะฉะนั้นกูก็มีสิทธิที่จะกินข้าวในร้านนี้ " 
 
 
    " มึงปากดีนักนะมะลิ ถ้ากูไม่เห็นกับไอเขื่อน มึงไม่ได้อยู่ปากเก่งแบบนี้นานแน่ " ชั้ลไม่คิดว่าพี่โทโมะที่แสนดีของชั้ลจะมีความคิดแบบนี้นะ 
 
    " มะลิ ไปกินที่ร้านอื่นกันเถอะ " ชั้ลบอกตรงๆว่าตอนนี้ชั้ลเซ็งจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว และก็ผิดหวังมากที่พี่โทโมะพูดแบบนั้นออกมา ถึงชั้ลจะรักพี่มาก แต่ชั้ลก็รักมะลิไม่น้อยไปกว่าพี่เลย แล้วชั้ลก็ไม่ชอบจริงๆที่พี่โทโมะพูดแบบนั้นกับมะลิ
 
    "  ชั้ลจะกินข้าวร้านนี้แก้ว " มะลิยังคงดื้อดึง เพราะต้องการเอาชนะโทโมะ
 
    "  พี่โทโมะค่ะ เราไปทานที่ร้านอื่นก็ได้ค่ะ ฟางเปลี่ยนใจแล้ว  " นั้นไง ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาและเปล่งเสียงอันหวานแหว่วของเทอออกมา พี่โทโมะก็เปลี่ยนเป็นคนละคนทันที  เทอนิมีอิทธิพลกับพี่โทโมะจริงๆหวะฟาง 
 
    "  ก็ได้ครับ  งั้นเราไปกันเลยนะ " แล้วพี่โทโมะก็เดินโอบฟางออกไปจากที่ตรงนั้น ส่วนชั้ลก็ได้แต่มองตามตาละห้อย แต่ก่อนชั้ลเคยคิดเวลาที่ชั้ลเห็นฟางโอบพี่โทโมะ ว่าสักวันเค้าะต้องโอบชั้ลแบบนี้บ้าง แต่หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ชั้ลก็เปลี่ยนความคิดทันที  ' คงไม่มีวันนั้น '
 
    หลังจากที่รถของพี่โทโมะถูกขับออกไป มะลิก็ลากชั้ลกลับเข้าไปในร้าน  ตอนนี้ชั้ลกินข้าวไม่ลงแล้วหละมะลิ ชั้ลรู้สึกหดหู่กับความรักของตัวเองเหลือเกิน เมื่อไรชั้ลจะได้รู้จักกับความรักที่มันมีแต่ความสุขเหมือนคนื่นเค้าสักทีนะ 
 
 
           ช่วงเย็นของวันนี้ ชั้ลรอให้มะลิกลับบ้านไปก่อน โดยการโกหกมันว่า พี่โทโมะกำังมารับชั้ล มะลิเองก็ไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ แต่ก็ยอมกลับไปในที่สุด วันนี้ชั้ลแวะซื้ออาหารสดที่ตลาด ย่าสงสัยว่าชั้ลมายังไง  ก็มาเหมือนเดิมนั้นแหละค่ะ ถ้าจะให้ชั้ลโทรไปหาพี่โทโมะ ชั้ลคงจะถูกเค้าเกลียดไปมากกว่านี้  หลังจากซื้อกับข้าวเสร็จชั้ลก็ะนั่งรถเมล์คันกับบ้าน กว่าจะมาถึงบ้านก็เกือบๆห้าโมง ชั้ลเลยต้องรีบเข้าครัวทำกับข้าว  ชั้ลยังคงหวังลึกๆ ว่าสักวันนึงพี่โทโมะจะได้ชิมอาหารที่ชั้ลเฝ้าฝึกทำมาเพื่อเค้า แม้ว่าโอกาสเป็นไปได้มันจะลดน้อยลงไปทุกทีก็ตาม แต่ชั้ลก็จะทำทุกวันๆ เพื่อรอเค้า 
 
 
     " พี่แก้วค่ะ แม่ให้มาตามไปพบค่ะ " ทีน่าน้องสาวของพี่โทโมะเดินมาตามชั้ลพี่บ้าน ชั้ลยิ้มน้อยๆและพยักหน้ารับ น้องเค้าก็เดินกลับไปทันที คนในครอบครัวของพี่โทโมะ นอกจากพ่อของพี่โทโมะแล้ว คนอื่นเค้าก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าชั้ลเท่าไหร่หรอก เพราะคนอื่นเค้ารักฟางกันไปแล้วไง เลยไม่เหลือใจไว้รักและเอ็นดูชั้ลหรอก  ั้ลรีบทำกับข้าวจนเสร็จ เตรียมโต๊ะอาหารไว้รอพี่โทโมะจนเสร็จชั้ลก็รีบไปที่บ้านแม่พี่โทโมะทันที
 
    "  สวัสดีค่ะ "  แม่พี่โทโมะนั่งรอชั้ลอยู่บนโซฟา สีหน้าของคุณแม่เหมอนจะโกรธที่ชั้ลมาช้า
 
    " เอ่อ คือแก้วขอโทษนะค่ะ พอดี...." แม่พี่โทโมะมองหน้าชั้ลอย่างเอาเรื่อง ชั้ลเลยรีบพูดขึ้นมาแต่ก็โดนสวนกลับหน้าหงายไปในที่สุด
 
    "  ชั้ลไม่ได้ถาม   ที่ชั้ลเรียกเทอมาชั้ลจะบอกว่า  ตอนเช้าของทุกวันให้เทอมาช่วยชั้ลทำงานที่นี้ เพราะพ่อของโทโมะ เค้าจะย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัด ชั้ลอยู่คนเดียวทำไม่ทัน " บ้านพี่โทโมะเป็นร้านขายของหนะค่ะ ร้านใหญ่พอสมควร ช่วงเช้าจะมีคนมาส่งของเยอะหน่อย  อย่างงว่าทำไมชั้ลรู้เพราะแต่ก่อนตอน ม ต้น ชั้ลก็ขับรถมาแวะๆเวียนๆบ่อยๆ 
 
   " ได้ค่ะได้ " ชั้ลก็เต็มใจที่จะรับอยู่แล้ว เพราะชั้ลอยากเอาชนะใจครอบครัวของพี่โทโมะ ชั้ลอยากให้เค้าเอ็นดูชั้ลเหมือนเอ็นดูฟางบ้าง ก็แค่นั้นเอง  แม้มันจะดูอยากลำบากไปหน่อยก็ตาม
 
 
    " ดี งั้นก็กลับไปได้แล้ว ชั้ลหมดธุระแล้ว "  โดนไล่ เอาเถอะทนๆหน่อยแล้วกัน ชั้ลได้แต่ให้กำังใจตัวเองอยู่แบบนี้แหละ ชั้ลกลับมาบ้านที่เป็นเรือนหอของพี่โทโมะกับฟาง ที่ชั้ลเข้ามอยู่ในฐานะส่วนเกินของบ้านหนะแหละ ชั้ลนั่งรออยู่บ้านพี่โทโมะก็ยังไม่กลับมา นี่ก็เกือบสองทุ่มแล้วนะ กับข้าวที่เตรียมไว้ก็เย็นหมดแล้ว  ไปไหนของเค้านะ 
 
 
          กริ๊งงง  กริ๊งงงง  กริ๊งงง  เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชั้ลดีใจแทบแย่นึกวาเป็นพี่โทโมะ แต่แล้วว
 
     " วันนี้วันทำงาน เรานัดเจอกัน 1 ชั่วโมง  "  
   
    (  วันนี้ชั้ลไม่ว่าง ชั้ลขอเลื่อนนัดได้มั้ยเนี่ย ) ชั้ลอยากรอพี่โทโมะ ก่อน ไอนี่นิ 
     "  ก็แล้วแต่นะ คิดเอาเอง แต่ตอนนี้ชั้ลจอดรถรออยู่ที่หน้าบ้านเธอ ถ้าเทอไม่ไปกับชั้ล ชั้ลก็จะนอนรออยู่ที่นี่แหละ " นี่มันมัดมือชกกันชัดๆเลยนะไอถ่าน เห้อออออออ ชั้ลเลยต้องเดินออกไปหามัน แล้วมันก็รออยู่จริงๆ ไอถ่านเื่อนกระจกรถของคนขับลง แล้วยักคิ้วไส่ชั้ลอย่างกวนตีน ชั้ลเดินไปที่รถของมัน
    "  วันนี้ขอพักนึงวันนะ " ชั้ลก็ทำเสียงอ้อนสุดริษ แต่ก็ไม่ได้ผลอะไร ไอถ่านทำหน้างอล หน้าบูด หันไปทางอื่น แล้วก็หลับตาลงไม่ยอมฟังที่ชั้ลอธิบาย  ชั้ลก็ยืนบ่นๆอยู่นานมันก็ยังคงหลับตา ฟังเพลงของมันต่อไปเรื่อยๆ  โธ่ ไอถ่าน ไอคนบ้า ไอกวนตีนเอ้ยยย
 
    "  จะไปไหนอีกหละวันนี้ " ชั้ลเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งในรถของมัน แหนะ ! รีบตื่นตาตื่นมากระดี่กระด่าใหญ่เลยนะพ่อคุณ  ไอถ่านยิ้มจนแก้มจะปริ ก่อนจะรีบสตาร์จรถและขับออกไปทันที 
   " วันนี้จะพาไปเที่ยวคลายเครียด ชั้ลรู้วาเทอเครียดนะวันนี้ " เออ รุ้อีก รู้ทุกอย่างเลยนะ แกคงจะเป็นหมอดูสินะไอคุณถ่าน  ไอถ่านขับรถออกมาจากบ้าน ประมาณชั่วมงก็มาถึงวัดแห่งหนึ่ง  มันเปิดประตูกระโดดลงจากรถ และรีบมาลากชั้ลงจากรถทันที
 
    "  เร็วๆๆๆ เวลาย่งมีน้อยๆอยู่ " ก็แหงหละ นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้วยังจะมาชั้ลมาเที่ยวอีก ชั้ลก็เดินตามมันไปเรื่อยๆ ที่นี้คงจะเป็นงานวัดมั้ง  แล้วตอนนี้ไอถ่นก็ไม่รู้หายหัวไปไหนอีก ไอนี่ยิ่งรู้จักยิ่งทำตัวเป็น
 
   "  เอานี่ กินๆ สายไหมอร่อยนะ " มันพูดไปพร้อมกับยื่นสายไหมสีฟ้ามาให้ชั้ล ส่วนมันก็เขมิบสายไหมในมือของมันอย่างอร่อย ไอนี่เหมือนเด็ก ป 3 ไม่มีผิด ตอนนี้ไอถ่านกินสายไหมแบบที่่ว่าไม่สนใจใครเลยแม้กระทั้งชั้ลที่ยืนอยูข้างๆกับมัน โธ่ไอเด็กถ่านไปอดอยากมาจากไหนเนี่ย 
   " เอ้าไม่กินหรอ นั้นขอนะ " อ้าวเอ้ยชั้ลยังไม่ตอบเลย มันก็ดึงของชั้ลไปซะแล้ว  ชั้ลก็ยืนมองความเป็นเด็กของมันจนมันกินเสร็จ มือที่ลอะสายไหม มันก็เอามาเช็ดกับกางเกง แล้วก็มาจูงมือชั้ลไปต่อแถวขึ้นชิงช้าสวรรค์
    " ไม่เอา อายเด็ก ไอเล่นไออืนเถอะ " ก็มันอายจริงๆนิ ตั้งแต่หัวแถวยันท้ายแถวก็มีแต่ชั้ลกับไอคุณถ่านนี้แหละที่ยืนแกหัวโด่อยู่ ไอนี้ก็อ้อนใหญ่ 
    " นี่ ตอนเด็กๆชั้ลไม่เคยได้เล่นเลย ขอชั้ลเล่นสักครั้งเถอะนะ นะนะนะนะ " เอออ้อนเหมือนเด็กเลยเว้ย มือหนาๆของไอถ่านมาจับมือชั้ลแล้วแกว่งไปมา ส่วนหน้าหล่อๆของมันก็อ้อนสุกริษสุดเดด  มุมนี่มันน่ารักหวะ 
 
    " นี่ อย่ามาๆ ตอนเด็กๆ เค้าก็เล่นกันทั้งนั้นแหละ " เออ มีใครเลยพลาดด้วยหรอวะ นั่งชิงช้าสวรรค์เนี่ย
 
    " นี่ชั้ลเป็นเด็กกำพร้านะ อยู่ในสถานสงเคราะห์ ชั้ลไม่มาหรอกนะงานวัดแบบนี้เนี่ย วันนี้ชั้ลอยากเล่น เล่นเป็นเพื่อนชั้ลหน่อยไม่ได้หรอ " นั้นไงมาโหมดเศร้าอีกแล้ว  แต่ดูมันจะเศร้าจริงๆนะเนี่ย ชั้ลก็เพิ่งจะรู้นี้แหละว่ไอถ่านเป็นเด็กกำพร้า  แต่มันรวยได้ไงว่ะ งง
 
    "  เออๆ เล่นก็ได้ " ถึงคิวเราพอดี พอชั้ลตอบตกลงไอถานก็รีบจูงมือชั้ลเข้าไปนั่งในชิงช้าสวรรค์ ดูหน้ามันมีความสุขมากชั้ลเองก็พลอยยิ้มไปกับมันด้วย  คนโหมดๆแตมาอยู่ในโหมดแบบนี้   บอกตรงๆว่าน่ารักมากก  ขณะที่ชิงช้าเริ่มหมุน ไอถ่านก็มานั่งตรงพื้นข้างลาง แล้วเกาะประตูมองวิวทิวทัศน์ที่มันแทบจะไม่เห้นอะไร เพราะความมืดอย่างมีความสุข
 
   " แต่ก่อนชั้ลเดาไม่ออกเลยนะ ว่าชิงช้าสวรรค์มันเป็นยังไง  มันมีความสุขยังไงตอนได้ขึ้น วิวข้างบนทีเข้าบอกว่าสวยมันสวยยังไง  แต่วันนี้ชั้ลรู้แล้ว ^^ " หน้าหล่อๆของไอถ่านหันมายิ้มหวานให้กับชั้ลก่อนจะหันไปมองวิวต่อ
 
   " ตอนเด็กๆ ชั้ลอยากนั่งไอนี่มากเลยนะ  อยากนั่งกับพ่อกับแม่ เหมือนเด็กคนอื่น ชั้ลอยากให้พ่อกับแม่จูงมือชั้ลเข้าไปนั่งในชิงช้าสวรรค์ ชั้ลอยากให้พ่อกับแม่บอกรักชั้ลตอนที่ชิ่งช้ามันหมุนมาถึงจุดที่สูงที่สุด มันน่าจะเป็นอะไรที่วิเศษที่สุดสำหรับชั้ล  แต่มันก็คงเป็นแค่ฝัน เพราะชั้ลถูกทิ้งตั้งแต่ตนเด็กๆ น่าเศร้าดีเนอะ " แววตาของไอถ่านดูเศร้าๆ หดหู่ชอบกล ชั้ลไม่เคยคิดมาก่อนมาคนอย่างไอถ่านจะมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกับคนอื่น
 
   "  นี่ ก็วันนี้ได้มาเที่ยวแล้วไง ไอที่ไม่เคยเล่นมาก่อนคืนนี้ก็เล่นให้หมด ชั้ลต่อเวลาให้อีกชั่วโมงแล้วกัน " ชั้ลกับไอถ่านก็หัวอกเดียวกันนั้นแหละ เพราะหลังจากที่ชั้ลเสียพ่อแม่ไป ชีวิตชั้ลก็มีความสุขน้อยลงไปมาก 
 
    " เอาให้ " หลังจากที่เล่นชิงช้าเสร็จไอถ่านก็เดินไปปาดลูกโป่ง แล้วก็ได้ไอตุ๊กตามาหนึ่งตัว ไอถ่านยืนมันมาให้กับชั้ล 
 
    "  เอาไปให้แฟนนายเหอะไป " เออจะเอามาให้ัชั้ลทำไม
 
    " ก็ให้เทอนั้นแหละ ชั้ลไม่มีแฟน " 
 
    " จริงหรอ  หล่อแบบนายเนี่นะไม่มีแฟน ทั้งหล่อทั้งรวย "
 
    " หรอๆ ชั้ลหล่อมากมั้ย " ทำไมต้องเขิล้วยวะไอถ่าน  ยิ้มหร่าเลยนะค่ะแหม  แล้วทำไมตูต้องยิ้มตามมันด้วยวะ 
     "  ก็หล่ออะแหละ เออ " มันก็เอาแต่มอหน้าชั้ลอย่างจดจ่อ แล้วก็ยิ้มหวานๆมาให้ชั้ล  เห้ออออ  ชั้ลก็เขิลนะเว้ยไอถ่านน   ไม่ชอบก็เขิลได้นะ มีคนหล่อมาจ้องหน้านานๆแบบนี้
 
    "  ไปๆกลับได้แล้ว  ดึกแล้ว พรุ่งไปทำงานอีก "  เออดี รักษาเวลาดีมากเลยนะค่ะไอคุณถ่าน ถ่านเดินนำชั้ลไปที่รถ พร้อมกับเปิดประตูรถให้ชั้ล ก่อนจะวิ่งกลับไปขึ้นรถทางฝั่งคนขับ 
 
 
    " นี่นายรู้ได้ไง ว่าชั้ลมอยู่ที่นี่แล้ว "  นั้นสิ งงอยู่นานนะเนี่ย ชั้ลถามมันหลังจากที่รถขับมาจอดอยู่หน้าบ้านชั้ล เอ่ยไม่ได้ เรือนหอพี่โทโมะกับฟางเค้าหนะ
    "  รู้มาได้ยังไงไม่สำคัญ เอาเป็นว่ารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับเทอก็พอ  วันนี้ชั้ลมีความสุขนะ เทอมีความสุขมั้ย " ไอนี่ชักแปลกๆแล้วนะเนี่ย ทำไมต้องทำตาหวานด้วยวะ
 
    " ก็มีสิ ไปแล้วนะ ขับรถดีๆนะ " ชั้ลยอมรับนะวาตอนนี้ชั้ลเริ่มไว้ใจไอถ่านมากขึ้น ชั้ลเริ่มมีความสุขที่อยู่กับไอถ่าน แต่สำหรับเรื่องหัวใจ มันยังคงเป็นของพี่โทโมะเหมือนเดิมไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
รถไอคุณถ่านขับออกไปจากหน้าบ้าน  ชั้ลเดินเข้ามาในบ้านก็เจอรถพี่โทโมะ  แวบแรกที่เห็นชั้ลดีใจมากเลยนะที่พี่โทโมะยอมกลับบ้าน และตอนนี้ชั้ลมองผ่านเข้าปทางหน้าต่างก็เห็นเค้านั่งทานข้าวอยู่บนโต๊ะอาหาร หรือเค้าจะทานอาหารที่ชั้ลเตรีมไว้ให้  ชั้ลรีบเปิดประตูเขาไปอย่างเร็วด้วยความดีใจมาก
 
    " อ้าวแก้วมาแล้วหรอจ๊ " แล้วสิ่งที่ไม่อยากเห็น มันก็ต้องมาเห็นจนได้ เสียงเอ่ยทักเมือกี้นี้เป็นเสียงของฟาง ส่วนพี่โทโมะก็เหมือนเดิมทำเหมือนชั้ลไม่มีตัวตนไม่หันมามองไม่ทักทาย  แล้วอาหารที่พี่โทโมะกำลังทานอยู่ก็ไม่ใช่อาหารที่ชั้ลเตรียมไว้ใน ทุกอย่างถูกเปลี่ยนแปลงหมด กับข้าวที่ตั้งอยู่บนโต๊ะที่ชั้ลเป็นคนเตรียมตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ในพื้นที่ไหนของบ้าน แต่บนโต๊ะอาหารคงจะเป็นของที่ฟางเตรียมมาทั้งหมด  ชั้ลได้เพียงฟืนยิ้มก่อนจะเดินขึ้นไปชั้ลสองของบ้าน  แล้วสิ่งที่เห็นคือกระเป๋าเดินทางที่ชั้ลใส่ของมาถูกวางกองลงหน้าห้อง  บ้านหลังนี้มี 2 ห้อง ห้องแรกคือห้องที่ชั้ลเอากระเป๋าไปเก็บ ห้องนอนพี่โทโมะนั้นแหละ  อีกห้องคือ ห้องนอนคนใช้ที่อยู่ข้างๆห้องครัว
 
   " ห้องของเทออยู่ข้างล่าง ห้องนี่เป็นห้องของชั้ลกับฟาง ทีหลังอย่าสะเออะมาในห้องนี่อีก ถ้าชั้ลไม่ได้สั่ง  "  หึ ! จุกอีกรอบ ชั้ลคงมีความสุขได้ก็เฉพาะเวลาที่ไม่ได้อยู่กับพี่โทโมะหละมั้ง  พอเห็นหน้าได้คุยกัน ชั้ลก็มีแต่จะทุกข์และเสียใจทุกครั้ง มันเป็นควมรู้สึกที่ต้องเก็บเอาไว้ในใจ ชั้ลยกกระเป๋าลงมาจากของบนเข้าไปไวในห้องคนรับใช้ ชั้ลเหลือบไปเห็นอาหารที่ชั้ลทำไว้ถูกทิ้งรวมกันไว้ในทั้งขยะ น้ำตาไหลทันทีที่เห็น ชั้ลเข้าไปในห้องล็อคประตู แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้  ชั้ลอุส่าห์ตั้งใจเรียนทำกับข้าว ฝึกฝนจากที่รสชาตมันแย่มากฝึกเรื่อยๆจนอร่อย ชั้ลตั้งใจจะทำเพื่อเค้า แต่ดูผลตอบแทนสิ  มันชั่งดีอะไรขนาดนี้ ชั้ลอยากกลับไปหามะลิ ชั้ลอยากให้มะลิปลอบใจชั้ล TT
 
     "  ไม่เอาๆ ไม่อิ่มแล้ว  พี่โทโมะ ทานให้หมดนะ ฟางตั้งใจซื้อมาให้พี่โดยเฉพาะเลยนะเนี่ย ของโปรดพี่ทั้งนั้นเลย "
 
    " อิ่มยังไงก็จะกินให้หมดเลยย  พี่รักฟางนะ  "   เสียงจากข้างนอกที่มันดังก้องเข้ามาในห้องชั้ล เค้าทั้งคู่ดูรักกันและมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน  ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินของบ้าน  ต้องอยู่อย่างคนไร้ค่าไร้ตัวตน  ทำไมมันรู้สึกเจ็บและเสียใจขนาดนี้นะ ทำไมต้องร้องไห้หนักแบบนี้ ทำไมต้องทนถึงขนาดนี้  ทำไม 
 
 
                      ...................................................................