Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

9.3

เขียนโดย นิกซ์

วันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 07.27 น.

  71 ตอน
  68 วิจารณ์
  80.05K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2564 21.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

17) บทที่ 15 แคทชีน่า ครบแล้วค่า

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
โคยูกิพาซากุระเดินมายังย่านพักผ่อนของแคว้น สายตาของเด็กสาวก็เหลือบไปเห็นรูปปั้นขนาดใหญ่อยู่ตรงใจกลางสวนสาธารณะ รูปปั้นนั้นเป็นคนที่มีศรีษะเป็นแมวในชุดสูท มือหนึ่งถือไม้เท้าอีกมือถือหมวกทรงสูง เธอหันไปถามโคยูกิ"พี่โคยูกิค่ะ นั่นรูปปั้นอะไรเหรอ"
"อ๋อ นั่นแคทชีน่า ผู้พิทักษ์แห่งอคาเชียดินแดนแห่งความสุขนิรันดร์ ในตำนานเล่าว่าแคทชีน่าจะคอยนำวิญญาณของผู้ที่ยอมเสียสละชีวิตตนเองเพื่อผู้อื่น หรือวิญญาณผู้บริสุทธ์ ไปสู่อคาเชีย"
"เหรอค่ะ"โคยูกิสังเกตเห็นว่าแววตาของเด็กสาวดูเศร้าหมอง เท่าที่ได้ยินมาพ่อกับแม่ก็เสียหมดแล้วเด็กสาวอยู่กับป้าแค่สองคน เขากุมมือเด็กสาวให้กำลังใจ"ซากุระจังอย่าเศร้าเลยนะ คุณพ่อกับคูณจะไม่สบายใจเอานะ ยิ้มเข้าไว้"
เด็กสาวพยักหงึงๆ โคยูกิพาเด็กสาวมานั่งพักที่ม้านั่งในสวนสาธารณะ ถึงแม้จะไม่ใชฤดูใบไม้ผลิแต่ตอนนี้สวนสาธารณะก็ยังคงสวย ชายหนุ่มสังเกตเห็นบางสิ่งที่มาคลอเคลียที่ขาของตน เมื่อเห็นจึงหยิบมาใส่ตักของเด็กสาว"อ๊ะ น่ารักจัง"สิ่งที่โคยูกินำมาใส่ตักนั้นคือเจ้าแมวสีขาวตัวเล็กๆตัวหนึ่งมันเอาหัวหนุนตักของเด็กสาว เธอลูบหัวมันอย่างเอ็นดู ซากุระมองดูไปรอบๆก็พบว่าที่นี่มีแมวอยู่มากมาย
"ว้าว น้องเหมียวเยอะจัง"
"ซากุระจังชอบแมวเหรอ"โคยูกิหันมาถาม
"ได้หมดค่ะ ทั้งหมาแมว แต่หมาน่ะหนูไม่ค่อยชอบพันธุ์หน้าย่นน่ะคะ"ซากุระหัวเราะแก้เขิน
โคยูกิหัวเราะ"ที่บ้านพี่ก็เลี้ยงไว้นะ เป็นพันธ์ุซามอยด์"
"ที่ขนฟูๆสีขาวๆใช่ไหมค่ะ"
"อื้อ ดูรูปสิ"โคยูกินำนำโทรศัพท์ออกพลางเปิดรูปสัตว์เลี้ยงคู่ใจออกมาให้เด็กสาวดู ตอนนี้ซากุระได้แต่กรี๊ดกร๊าดกับรูปของเจ้าหมาขนปุกปุยสีขาวท่าทางสง่างาม"น่ารักจัง ขนท่าทางจะนุ่มน่าดู มันชื่ออะไรเหรอค่ะ"
"สโนว์น่ะ น่ารักใช่ม้า เห็นอย่างนี้มันเป็นตัวผู้นะ"
รอยยิ้มผุดขึ้นบนดวงหน้างามทำให้ดูสวยมากขึ้นถึงแม้ตอนนี้จะถูกปิดไว้ด้วยแว่นกันแดดแฟชั่นอันโต"อื้อ น่ารักมากค่ะ"ในตอนนี้ซากุระรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง"ที่นี่ สวยดีจังนะค่ะ"
ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเอนหลังบนตักของเด็กสาวอย่างถือวิสาสะ"พี่ขอนอนตักหน่อยนะ พี่เหนื่อยมากเลย เมื่อคืนก็เลิกงานดึก"ว่าแล้วโคยูกิก็หาวหนึ่งทีแล้วหลับตาลง
ซากุระเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะมองมาที่ชายหนุ่มที่นอนหนุนตัก เขาดูสงบนิ่ง ลมหนาวได้พัดมาเด็กสาวรับตาลงหวังพักผ่อนหากแต่ว่ารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่า ตอนนี้ตนเองอยู่ในชุดกระโปรงผ้าไหมสีขาวแขนยาวและได้อยู่ในสถานที่รกร้างไร้พืชพรรณดูแห้งแล้งจนน่ากลัว...ที่นี่มัน...เสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงดังขึ้น ความหวาดกลัวได้ถาโถมเข้ามาในจิตใจของเธอ ทำให้เธอกลัวจนไม่กล้าเอ่ย แต่แล้วเธอก็รู้สึกว่าถูกช้อนตัวแล้วพาหนี ซากุระเงยหน้าขึ้นมามองแต่ก็้เห็นเพียงตาสีเหลืองแบบแมวเท่านั้น เมื่อร่างนั้นอุ้มเธอมาจนกระทั่งมาถึงช่องทางแห่งแสงสว่าง เธอก็พบว่าตอนนี้อยู่ในทุ่งหญ้าหนวดแมว ดูงดงาม คนที่อุ้มเธอมานั้นได้วางเธอลงอย่างนุ่มนวล ซากุระหันไปมองคนที่มาช่วยเธอไว้ ปรากฏว่าคนที่มาช่วยเธอไว้นั้นคือแคทชีน่า เธอรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็เพราะส่วนศีรษะนั้นคือศีรษะแมวสีเหลืองอ่อนในชุดสูทสีดำ สวมหมวกทรงสูงและมือข้างหนึ่งถือไม้เท้า ซากุระถามตะกุกตะกัก"ฉะ..ฉันตายไปแล้วเหรอ"
"ยัง เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ ที่นี่สวยใช่ไหม"แคทชีน่าถาม
"อื้อ สวยดี ที่นี่คืออคาเชียเหรอ"
แคทชีน่าส่ายหน้าปฏิเสธ"ไม่ใช่ เธอถามทำไมรึ"
เด็กสาวตอบเสียงเศร้า"ก็ฉันอยากเจอ พ่อกับแม่น่ะ ฉันเชื่อเสมอนะว่าท่านทั้งสองต้องอยู่ที่อคาเชียแน่นอน ฉันเชื่อเสมอนะ"
"แน่นอน พ่อแม่ของเธออยู่ที่อคาเชีย"แคทชีน่าลูบหัวของเธอ
"พาฉันไปที่นั่นได้ไหม ขอร้องล่ะ ฉันอยากเธอพวกท่านมากๆได้โปรดเถอะ"
"ไม่ได้หรอกนะ ที่นั่นคือที่ของคนตายไม่ใช่ที่ของคนเป็น เธอน่ะควรจะมีชีวิตอยู่ไปนะเพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือการใช้ชีวิต เอ้านี่"แคทชีน่าส่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวมาซับน้ำตาของเด็กสาวที่เอ่อล้นบนดวงตาคู่งาม"เธอเข้มแข็งมากๆเลยนะ ฉันขอชม"
จบคำของแคทชีน่าซากุระก็รู้สึกตัวว่าตัวเองยังคงอยู่ในสวนสาธารณะโดยมีโคยูกินอนหนุนตักเธออยู่และในมือของเธอก็มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวพร้อมตั๋วรถไฟหนึ่งใบพร้อมโน๊ตเขียนไว้เด็กสาวอ่านในใจ...ขบวนรถไฟมหาสนุก อ๊ะ คืนนี้ตอนเที่ยงคืนมาที่สถานีรถไฟพร้อมตั๋วนี้ ตั๋วหนึ่งใบต่อหนึ่งคน..."น่าสนใจจัง"เธอรีบเก็บตัวและผ้าเช็ดหน้าเข้ากระเป๋า
ซาสึเกะที่แอบมองอยู่นั้น ความอิจฉาขึ้นสูง ยิ่งเห็นชายอื่นมานอนหนุนตักหญิงสาวอย่างนั้น เขาอยากจะใช้พันปักษาฆ่าเจ้านั่นเหลือเกิน
สักพักโคยูกิก็ตื่นขึ้น"พี่หลับไปนานมั้ย ซากุระจังคงจะเมื่อยใช่ไหม"เขาลุกขึ้นจากตักของเด็กสาว
"ก็นิดหน่อยคะ แต่ก็หัวพี่ก็อุ่นดีคะ ไปเล่นสกีกันดีไหม หนูอยากเล่น"
"ได้สิ แต่ชุดของซากุระจังยังไม่พร้อมนะ เอาไว้วันอื่นเถอะนะ พี่ว่าพี่จะพาไปที่ดีๆหนึ่งนะ ลุกไหวไหม"ชายหนุ่มลุกขึ้น
ซากุระลุกขึ้นแต่ก็ต้องเซจะล้มเพราะเธอนั่งนิ่งเป็นเวลานาน โคยูกิเข้าประคองไว้ทัน"ไม่เป็นไรนะ"
"อ่ะ คะ"
ซากุระยอมให้โคยูกิจูงมือไป ทั้งคู่เดินทางเข้าไปตามซอกตึก ด้วยเส้นทางที่คดเคี้ยวทำให้ซาสึเกะคลาดกับซากุระจนได้ ทั้งคู่เดินทางมาถึงอุโมงค์ขนาดใหญ่ที่ถูกทาด้วยสีแดงสด โคยูกิจูงมือเด็กสาวให้เดินตามมาด้วย ซากุระรู้สึกว่าภายในอุโมงค์นั้นมีลมพัดออกมา พอเข้าในอุโมงค์เธอก็พบว่าที่นั่นคือสวนสนุกร้าง โคยูกิอธิบาย"ที่นี่เคยเป็นสวนสนุกที่โด่งดังมากจนกระทั่งเจ้าของที่นี่นั่นมีหนี้สิ้นเยอะจนกระทั่งต้องยกเลิกกิจการ แล้วหนีหนี้ไป มันถูกปล่อยให้รกร้างมานานหลายปีจนกระทั่งผู้คนทั้งในและนอกแคว้นต่างลืมที่นี่"
"ที่นี่ดีอย่างไงเหรอค่ะ"
โคยูกิเดินไปสับสวิตช์ขึ้นก็ปรากฎว่าเครื่องเล่นทุกอย่างนั้นสามารถเล่นได้ "ที่นี่ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีเครื่องเล่นไหนพัง พอดีพี่มาเจอเข้าน่ะเลยตั้งใจว่าจะขอให้คุณพ่อมาสร้างใหม่ ชอบมั้ย"
"อื้อ หนูอยากให้คนอื่นๆได้มาเล่นจัง"
"ไปเล่นกันเถอะ"
ทั้งคู่เล่นเครื่องเล่นที่สวนสนุกอยู่นานจนค่ำ เด็กสาวพูดขึ้น"อยากให้ที่นี่มีของขายจัง ถ้าที่นี่กลับมาใช้งานได้อีก หนูว่าที่นี่ต้องสนุกแน่ๆค่ะ"
"แน่นอน พี่จะพยายามนะ แต่ตอนนี้พี่ว่าเราต้องกลับบ้านแล้วนี่ก็ค่ำแล้ว มาเถอะ"
"คะ"
โคยูกิจูงมือเด็กสาวกลับโดยไม่ลืมที่จะสับสวิตช์ลงเพื่อที่จะปิดเครื่องเล่น
ทั้งคู่ได้เดินผ่านกลุ่มนักดนตรีกลุ่มหนึ่ที่กำลังเล่นดนตรี หนึ่งในนั้นบ่น"ถ้ามีนักร้องกับนักไวโอลินก็ดีสิ"
ซากุระตรงเข้าไป"ให้หนูช่วยไหมค่ะ หนูพอจะร้องเพลงได้"
โคยูกิพูดบ้าง"ผมเองก็พอจะเล่นไวโอลินได้"
ชายคนหนึ่งพูด"ก็ดีสิ พวกเรากะจะร้องเพลงCountry Roads น้องสาวคนสวยพอจะร้องเพลงได้ใช่ไหม ไหนลองร้องให้ฟังหน่อยนะ"
ซากุระเริ่มร้องเพลง เสียงของเธอทำให้นักดนตรีคนอื่นๆเล่นดนตรีตามโดยที่โคยูกิได้สีไวโอลินตาม ผู้คนได้มามุ่งดู เมื่อเพลงจบ ผู้ชมต่างปรบมือให้และโยนตังค์ให้ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเสียงเพลง
ทางด้านซาสึเกะที่แอบไล่ตามซากุระอยู่นั้นเขาจำเสียงของเธอได้ ภาพที่เขาเห็นนั้นคือเด็กสาวที่ดูงดงามและสดใสกำลังร้องเพลงท่ามกลางนักดนตรีอย่างสนุกสนาน อุจิวะหนุ่มคิด...เธอไม่ควรจะมาเป็นนินจาเลย...
บทเพลงที่ซากุระได้ร้องออกมาทำให้คนหลายๆคนต้องหยุดฟัง หลังจากที่การแสดงจบ นักดนตรีคนหนึ่งส่งเงินให้โคยูกิและซากุระ"ขอบใจมากทั้งสองคน นี่ส่วนแบ่งของพวกเธอ"
สองหนุ่มสาวปฏิเสธ"ไม่ต้องครับ/ค่ะ"
โคยูกิตอบแทน"เราสองคนแค่อยากจะร้องเพลงและเล่นดนตรีช่วยพวกคุณก็เท่านั้น"
"ขอบใจนะ"
ซากุระโค้งตัวลา"เราสองคนขอตัวก่อนคะ"
ชายคนหนึ่งร้องทัก"แหม สาวน้อยคนนั้นหน้าคุ้นๆนะ"
สองหนุ่มสาวต่างสะดุ้งโหยง ซากุระเป็นฝ่ายลากร่างสูงให้ไปจากตรงนั้นเร็วๆ
ชายคนที่ทักนั้นเมื่อเห็นทั้งคู่รีบเดินหนี"อืม สาวน้อยคนนั้นคงจะเป็นขวัญใจงานแฟชั่นสินะ สวยจัง"
เพื่อนอีกคนหนึ่งแย้ง"ไม่ใช่หรอกมั้ง เด็นคนนั้นคงไม่มาเดินอย่างนี้หรอก"
ทางด้านซากุระที่เดินหนีออกมาแล้วนั้นทั้งคู่ยืนหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง โคยูกิออกความเห็น"พี่ว่าพี่จะไปส่งเราที่บ้านนะ ซากุระจัง"
"ก็ดีค่ะ นี่ก็ค่ำแล้ว"
ระหว่างทาง
โคยูกิก็ถามขึ้น"ซากุระจังเป็นนินจาใช่มั้ย?"
"อ่าค่ะ"
"ชอบเหรอ"
เด็กสาวส่ายหน้า"ตอนแรกก็ไม่คะ ก็แค่เป็นตามเพื่อนแต่พอได้ทำภารกิจกับเพื่อนๆก็รู้สึกสนุกแล้วอยากจะเป็นต่อ ต่อมาหนูก็อยากจะจะเป็นนินจาแพทย์เพื่อที่จะเยียวยาคนอื่นคะ"
โคยูกิลูบหัวอย่างเอ็นดู"เก่งจังนะ"
"ขอบคุณคะ"
เมื่อมาถึงหน้าบ้านนานาเซะ
"ถึงแล้วครับเจ้าหญิง"คำพูดของโคยูกินั้นทำเอาเด็กสาวเขินอายเดินเซเข้าบ้านไป
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ เจ้าชาย"ซากุระกล่าวอำลา
ภาพๆนั้นทำให้ซาสึเกะฉุนขาดกลับไปที่โรงเตี๊ยมด้วยอารมณ์ขุ่นเนื่องจากไม่สามารถจับเป้าหมายได้แล้วยังต้องมาเจอภาพอันบาดตาสำหรับเขาอีก ทีมเหยี่ยวคนอื่นๆไม่กล้าที่จะเข้าไปถามอุจิวะหนุ่มเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา