We Are Pink โครงการแลกเปลี่ยนรัก...ฉบับเด็กหอ

 
    
 
 
ณ ACUBE HIGHSCHOOL
 
         ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้า ACUBE HIGHSCHOOL ในรูปว่าใหญ่โตแล้ว ของจริงใหญ่กว่าเป็นสิบเท่า!!!!OoO ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเป็นโรงเรียนติดอันดับของประเทศ ฉันเดินเข้ามาในมาในโรงเรียนด้วยเครื่องแบบของที่นี่ พร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางหนึ่งกับกระเป้อีกหนึ่งใบ ตอนเข้ามาค่อนข้างวุ่นวายนิดหน่อย เพราะมีการสแกนสำภาระและอื่นๆอีกมากมาย ที่นี่ห้ามใช้โทรศัพท์ มีอินเตอร์เนตที่สามารถหาข้อมูลได้ แค่ไม่สามารถส่งข้อส่งมูลหรือสื่อสารกับโลกภายนอกได้เลย
          เพราะที่นี่เป็นโรงเรียนประจำการออกไปข้างนอกจึงเป็นเรื่องยาก นอกจากได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองหรือผู้อำนวยการละต้องเป็นเรื่องที่จำเป็นจริงๆ หรือเป็นไอดอล แต่หอจะปล่อยให้กับบ้านทุกๆ วันเสาร์และวันอาทิตย์  และต้องกลับมาที่หอก่อนหกโมง
          ทุกคนคงจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงรู้เรื่องกฎระเบียบของที่นี่ดีจังทั้งที่ก็มาวันนี้วันแรก ก็เพราะในตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันได้ศึกษาระเบียบต่างยันประวัติโรงเรียน เพื่อที่จะได้รู้เท่าทันกลับคนที่นั่นไง ก็แหม่ย้ายมาตอนเทอมสองนี้มันก็ดูยังไงๆ อยู่นะฉะนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเรียนรู้และชินกับที่นั่นให้เร็วที่สุดไง
 
          ว่าแต่.......แล้วฉันต้องไปรายงานตัวที่ไหนเนี้ย  (-_-  )( -_-)  ตอนนี้ฉันเดินวนอยู่ในตึกใหญ่ไปมาอยู่หลายเที่ยว แต่ก็ไม่เห็นห้องกิจกรรมการนักเรียนซะที โอ๊ะ!!          
 
ปึ้กก!!!! โอ้ยย!!!
 
“ขอ.....ขอโทษค่ะ เป็นไรมากมั้ยค่ะ” มาค่ะเดี๋ยวฉันช่วยพยุงไปห้องพยาบาล
         เพราะว่าฉันเดินไม่ทันได้ดูทางข้างหน้าจึงทำให้กระเป๋าเดินทางของฉันชนกับผู้หญิงคนนึงเข้าอย่างจัง จนขาเธอเซไปโดนโต๊ะหินอ่อนข้างๆ ดูแล้วท่าทางเธอจะเจ็บมากด้วย
 
“ไม่ต้อง!!....โอ้ย...ย!!”  เธอคนนั้นปัดมืออึนจีออกทันที และพยายามลุกเองจนล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง
 
“มินอา!!!!!!”
 
เสียงเรียกชื่อของใครไม่รู้ดังมาจากข้างหลังของฉัน หรือว่าเป็นชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้าฉัน??
 
 
“มินอาเธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมถึงได้ลงไปนั่งที่พื้นแบบนั้น”  เจ้าของเสียงเรียกชื่อเมื่อครู่ก็เข้ามาหาผู้หญิงคนนั้นทันที 
 
 
“เออ....คือว่าฉันเป็นคนเดินชนเธอเองอ่ะ ยังไงชั้นต้องขอโทษจริงๆ มาเดี๋ยวฉันช่วยพยุงไปห้องพยาบาลนะ”
ฉันตอบกับไปที่ผู้หญิงตรงหน้าที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนกับคนที่เธอทำให้บาดเจ็บ ด้วยความที่รู้สึกผิดทันที
 
 
 
“ย้าา!!!! เดินยังไงเนี่ยไม่มีตาหรือไงห้ะ รู้มั้ยถ้า “มินอา” เพื่อนของฉันเป็นอะไรขึ้นมาเธอไม่ได้ตายดีแน่ ร่างกายของเพื่อนฉันมีค่ามากกว่าตัวเธอหลายเท่า” เพื่อนของเธอคนนั้นต่อว่าอึนจีอย่างไม่พอใจ
 
 
ว....ว่าไงนะ!!  มีค่ามากกว่าฉันหรอ ถึงแม้ว่าผู้หญิงตรงหน้าที่เธอทำให้บาดเจ็บจะดูบอบบางร่างเล็ก น่าตาสวย เหมือนหลุดมาจากในการ์ตูนก็เถอะ แล้วยังไงยัยนี้เป็นนางฟ้ามาจากสวรรค์ชั้น 7 หรือไง พูดยังนี้มันก็ดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ
 
 
“นี่! ฉันยอมรับนะว่าตัวฉันเป็นคนผิด แต่ฉันก็ขอโทษเพื่อนเธอไปแล้วและพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง แต่นอกจากตัวเพื่อนเธอจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากฉันแล้ว เธอเองที่เป็นแค่เพื่อนยังมาดูถูกฉันอีก อย่างนี้มันมากเกินไปแล้ว ฉันไม่ใช่คนที่ไม่ยอมรับความผิดนะ และก็ไม่ชอบให้ใครมาหมิ่นศักดิ์ศรีได้ง่ายๆด้วย”
 
 
“ธ....เธอ”  เธอกำมือแน่นเมื่อคนที่ยืนตรงหน้าตรอกกลับมาอย่างไม่มีท่าทางจะยอมเธออย่างที่ควรจะเป็น
 
 
เหอะเรื่องอะไรฉันจะยอมให้มาดูถูกกันง่ายๆ บอกไว้เลยว่าฉันก็ไม่กลัวเหมือนกัน!!!  
 
          เสียงทะเลาะกันของฉันกับยัยนี่(เปลี่ยนศัพท์นามทันที) คงจะดังมากพอสมควรเพราะดูจากจำนวนคนที่มายืนล้อมพวกเราอย่างสนอกสนใจแล้วก็มีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ แหม่ทีตอนฉันไปถามหาห้องกิจการนักเรียนนะไม่ค่อยมีใครจะให้ความสนใจฉันสักคน( - _ - )
 
“ มีอะไรกันน่ะ!! ”    เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น ทุกคนหันไปมองตามกันและทันทีที่รู้ว่าเจ้าของเสียงเป็นใครหมู่คนที่มุงพวกเราอยู่ก็พากันสลายโต๋ทันที
 
 
         ผู้หญิงเจ้าของเสียงเดินแทรกวงล้อมที่ตอนนี้สลายตัวกันไปเรียบร้อยมาหยุดตรงหน้าฉันกับยัยนี่ ผู้หญิงคนนี้ดูสวยหวาน ร่างไม่เล็กจนไป ผิวขาวอมชมพู แต่น้ำเสียงและแววตาของเธอดูเย็นชาและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ฉันเพิ่งจะเจอเธอครั้งแรกแต่ก็รู้สึกกลัวเธอมากคนที่เธอทะเลาะด้วยซะอีก
 
“ไม่ต้องมายุ่งไม่ใช่เรื่องของเธอ มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับยัยนี่”  ยัยคู่กรณีของฉันพูดใส่เธอคนนั้นทันที
 
 
“ฉันก็ไม่ได้อยากเข้ามายุ่งเท่าไรหรอกนะ ถ้าฉันไม่ได้เป็นประธานนักเรียนของที่นี้!!!!”
 
 
OoO!! อ่อ...นิน่าละถึงว่าผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดูน่าเกรงขามขนาดนี้ แม้ว่าบุคลิกจะไปเข้ากับนิสัยก็เถอะ
 
 
“ก...ก็..”
 
 
“พอเถอะยูรา”
 
 
 
          อยู่ๆเสียงของร่างเล็กที่ไม่ได้อยู่ในวงสนทนามาตั้งแต่ต้น เพราะเพื่อนของเธอเป็นกระบอกเสียงให้แทนก็ดังขึ้น และชื่อที่เธอเรียกก็น่าจะเป็นชื่อของยัยเพื่อนแสนดีของเธอนี่แหละ แหม่ชื่อก็เพราะอ่ะนะ      แต่นิสัยไม่ไหวเลยจริงๆ (- ^ -)
 
“ต..แต่ว่า..”
 
“พอเถอะนะยูราฉันขอ.... อ่อไม่มีอะไรหรอกนะก็แค่อุบัติเหตุนิดหน่อยอ่ะ เธอไม่ต้องกังวลหรอก”
 
          ยัยยูราทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เธอคนนั้นก็พูดขัดไม่ให้ยัยยูราพูดอะไร และหันไปอธิบายกับประธานนักเรียนคนนั้น
 
“ต..แต่”
 
“ ( -_-) ”   ยูราที่ต้องการจะพูดอีก ก็ต้องเงียบเมื่อเห็นว่ามินอาเพื่อนของเธอมองมาที่เธออย่างเย็นชา
 
ประธานนักเรียนคนนั้นเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็ลดสีหน้าที่ตึงเครียดลง แต่ก็หันไปเตือนทั้งสองคนนั้น
 
“ ไม่มีอะไร ก็แยกย้ายกันไปได้แล้วเจ้าหญิงอย่างเธอคงไม่อยากโดนคุมประพฤติให้เสียชื่อหรอกนะ ”
        
 
 
“ถ้าไม่มีไรแล้วฉันกับยูราขอตัว....ยูรา ช่วยพยุงฉันที”
 
“อืม”
 
          ยัยยูราย่อตัวพยุงคนที่ชื่อมินอา แต่ก็ยังไม่วายมองฉันด้วยสายตาประมาณว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะ” ก่อนที่จะพยุงเธอคนนั้นเดินจากไป
 
 
          หลังจากที่สองคนนั้นเดินจากไปได้สักพัก ฉันก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิจากคนข้างตัวทันที ผู้หญิงอะไรเนี่ยสายตาน่ากลัวจริง ขนาดฉันคนที่ไม่ค่อยกลัวใครสักเท่าไรอย่างฉันยังอดที่จะรู้สึกเสียวสันหลังไม่ได้ ( >W<)
 
 
“ส่วนเธอ...ถ้าฉันเห็นว่าไปมีเรื่องทะเลาะกับใครอีก เธอได้เจอโทษหนักแน่....จองอึนจี”
 
“OoO!!  ธ...เธอ..รู้จักชื่อฉันได้ยังไง”
 
 
 
          ยัยประธานนักเรียนหน้าเด็กรู้จักฉันได้ยังไง !!OoO ฉันเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกนะ หรือว่ายัยนี่มียานวิเศษสามารถองเห็นเห็นอนาคตได้ @@_@@!!!  ( เริ่มออกแนวไร้สาระและ =_= )
 
 
 
“ก็ฉันเป็นคนเอาประวัติของเธอไปลงหน้าเว็บโรงเรียนเองนี่น่า”
 
 
 
“หา!!!  เธอเองหรอนี่เองที่เอาประวัติของฉันวงหน้าเว็บโรงเรียนอ่ะ”
 
 
 
“ใช่....เป็นการต้อนรับที่อบอุ่นมากเลยใช่มั้ยล่ะไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก มันเป็นหน้าที่ของประธานนักเรียนที่จะต้องดูแลทุกคนที่นี่อยู่แล้ว”
 
“ย้าาา!!  นั่นเขาไม่เรียกว่าเป็นต้อนรับ แต่เขาเรียกว่าระเมิดความเป็นส่วนตัวของฉันต่างละ”
 
          แหม่ ยัยนี่พูดมาได้น่าตาเฉยว่าว่าเป็นการต้อนรับ (- ^ -) ไม่เตรียมคณะสิงโตมาต้อนรับฉันเลยล่ะ เหอะ!! ( =_ =)
 
 
 
“แล้วห้องกิจการนักเรียนอยู่ไหนแหละ ฉันจะไปได้ไหนรายงานตัว” 
 
 
 
“ยังไม่ต้องก็ได้ เพราะฉันจะพาเธอไปที่หอพักไปเก็บของก่อน”
 
 
 
“โอ๊ะ!! นี่ประธานนักเรียนต้องรู้ทุกเลยอย่างหรอ??”  ฉันถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย
 
 
 
“ป่าวหรอก”
 
 
“แล้ว...ทำไม”
 
 
 
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็น รูม-เมท ของพวกเรา ฉันก็คงไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำอ่ะ”
 
 
 
“OoO!!!!”   ให้ตายเถอะนี่กำลังจะได้อยู่ร่วมห้องกับยัยประธานนักเรียนนี่อ่ะนะ ตายแน่ๆ ยัยอึนจีเอ๋ยยยยยยT^T
 
 
 
“ย้าา! มัวยืนอยู่ทำไม ตามฉันมาสิ” 
 
 
แหม่...จะดุอะไรนักหนานะ  แคค่นี้ก็กลัวแล้ว =O=
 
 
“อ้อ...ฉันชื่อ ปาร์คโชรง นะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
 
 
 
 
สวัสดีค่ะตอนแรกอาจจะน่าเบื่อนิดนึงนะค่ะ
ยังไงก็ขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ