YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

8.9

เขียนโดย Omoji

วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.

  29 chapter
  155 วิจารณ์
  48.00K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

21) YOU ARE EVERYTHING -21-

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

-21-

YOU ARE EVEYTHING

'คุณคือทุกสิ่งทุกอย่าง'

 

    "พี่ป๊อป!!!ตื่นได้แล้วน้าาา!!!!!!" ฟางตีเข้าที่แบนใหญ่ ก็ป๊อปปี้เอาแต่กอดรัดเธอจนแน่น แม้ว่าฟางจะอยากออกจากอ้อมแขนนี้เพราะความอึดอัด แต่พอยิ่งเบี่ยงตัวออกเท่านั้นล่ะ แขนแกร่งก็เข้ากอดอย่างแนบแน่นเข้าไปใหญ่..

 

  คนนะไม่ใช่หมอนข้าง...

 

  "ไม่อยากตื่นเลย.."ป๊อปปี้ว่าพลางกอดฟางแน่นขึ้นไปอีก ร่างเล็กจึงได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาแล้วยอมอยู่นิ่งให้อีกคนได้ทำตามใจตัวเอง

 

  "ถ้าฟางตายขึ้นมา รู้ไว้ด้วยว่าเป็นเพราะพี่ป๊อปนั่นแหละ" ฟางเบะปากอย่างนอยๆ คนกอดจึงเลื่อนสายตามองคนตัวเล็กที่ทำหน้าเบี้ยวอยู่ก็อดขำออกมาไม่ได้

 

  "ฮ่าฮ่า ทำไมเธอต้องตายด้วยล่ะ..กอดกับฉันมันทำให้เธออยากตายขนาดนั้นเลยหรอ" ป๊อปปี้ช้อนสายตามองร่างเล็กที่อยู่นิ่งไปสักพัก ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง

 

  "พี่ป๊อป...ฟางไม่อยากตายเพราะพี่ป๊อปหรอกนะ..ฟางยากอยู่กับพี่ป๊อปมากกว่า" ฟางพูดจบก็จับโครงหน้าร่างสูงไว้

 

  "ฟาง..อยากอยู่กับพี่ป๊อปไปนานๆ ตลอดไปเลยยิ่งดี" พูดไปก็เหมือนคอยตอกย้ำกับตัวเองให้เจ็บปวดเล่นๆ ฟางกระยิ้มออกมาแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้ร่างสูงอีกครั้ง ไม่นานจมูกรั้นของทั้งสองก็สัมผัสกันชั่วขณะ

 

  ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงแต่เสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทำไมความรู้สึกนี้ทำให้เธอเจ็บนักนะ..ฟางได้แต่ถามกับตัวเองว่าอีกนานเท่าไหร่เธอถึงจะยังมีโอกาสกลับมารักกับป๊อปปี้ อยู่กับเขาไปตลอดเวลา..และเธอก็คิดว่าเธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีป๊อปปี้

 

  แต่จะให้ทำยังไง..เมื่อฟ้าลิขิตให้มันต้องเป็นแบบนี้

 

  เราต่างรักกันไม่ได้...

 

  และฟางแค่อยากใช้เวลาให้ได้อยู่กับเขาให้นานที่สุด...

 

  แค่นั้นจริงๆ..

 

  "ฉันไม่มีวันไปไหนทั้งนั้นนะฟาง..ฉันจะอยู่กับเธอ ไม่ต้องกลัวนะ.." ป๊อปปี้เข้ากอดร่างเล็กไว้ ฟางเอื้อมมือกอดร่างสูงตอบ..ฟางซุกหน้ากับไหล่กว้างน้ำตาไหลรินรดแก้ม ความเจ็บปวดเหมือนจะขาดใจ..

 

 

  ป๊อปปี้จะไม่ไปไหน..

 

  ..แต่เธอต่างหากล่ะ ที่จะไปจากเขา

 

 

  "ฟางรักพี่ป๊อปนะ..วันนี้เราไม่ไปเรียนกันได้มั้ย" คำพูดของฟางทำเอาร่างสูงชะงักไป ป๊อปปี้ผละออกจากฟางแต่มือทั้งสองยังคงจับไหล่ฟางไว้แม่น แน่สิฟางไม่ใช่คนที่จะโดดเรียนง่ายๆ แต่นี่...

 

  "มีอะไรรึเปล่าฟาง..บอกฉันมานะ..เธอมีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า" ใช่..ป๊อปปี้กำลังสับสนและแปลกใจ แต่ทุกการกระทำของฟางตั้งแต่เมื่อคืนเธอก็พร่ำบอกรักเขา ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจแต่ความรู้สึกแปลกๆกำลังคืบคลานเข้ามากระทบใจของเขา...

 

  "ฟางเปล่าสักหน่อย แค่อยากเปิดหูเปิดตา..แค่นั้นจริงๆ" ฟางกำลังโกหก..ฟางพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองได้อย่างแนบเนียนแต่กลับเผยยิ้มเล็กๆให้เขาแทน

 

  "แน่ใจนะ.."

 

  "แน่สิ..แล้วนี่พี่ป๊อปจะไม่ไปอาบน้ำรึไง!เดี๋ยวก็ไปกันช้าหรอก!" ฟางผลักป๊อปปี้ออก ร่างสูงเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นฟางกำลังหงุดหงิด เขาชอบเวลาฟางดุใส่ ชอบเวลาเห็นหน้าเบี้ยวๆของเธอ..มันไม่ได้น่าเกลียดแต่เขากลับมองว่ามันน่ารักมากๆเลยต่างหาก

 

  "ครับๆ ไปแล้ว" ป๊อปปี้เอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

 

  หากเพียงแค่เขาหันหลังกลับมามองฟางบ้างสักนิด เขาก็คงจะเห็นน้ำใสๆที่เอ่อล้นดวงตาของร่างเล็กในตอนนี้..ฟางปิดปากกลั้นเสียงร้องที่สะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวดปานขาดใจแบบนี้..ฟางไม่ชอบเป็นแบบนี้เลยจริงๆ..

 

  มันเจ็บปวดที่สุด..

 

                                    ..................................

 

  "อ้าวมากันแล้วหรอเด็กๆ..กินข้าวก่อนมั้ย" อรเดินตรงเข้าไปถามทั้งสองทันทีที่ป๊อปปี้กับฟางเดินตรงมาด้านล่าง ไม่เพียงเท่านั้นมือทั้งสองยังคงกอบกุมกันอยู่อย่างนั้น

 

  ป๊อปปี้ยิ้มน้อยๆให้คนเป็นแม่ก่อนสายตาจะไปหยุดกับคนเป็นพ่อบ้าง ปกรณ์เพียงแค่มองดูมือคู่นั้นสักพักก็หลุบสายตากลับไปที่เดิม..มันทำให้ป๊อปปี้แปลกใจเล็กน้อยที่พ่อของเขาไม่ดุด่าเหมือนเมื่อวาน

 

  "ไม่ล่ะครับ ผมกับฟางเราจะไปกินข้าวกันข้างนอก ขอตัวนะครับ" ป๊อปปี้ว่าพลางโอบไหล่เล็ก แล้วบีบเบาๆ ฟางเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงด้วยสายตาหวาดหวั่นนิดๆ แต่ก็น้อยกว่าเมื่อวานเป็นไหนๆ

 

  "นั้นฟางกับพี่ป๊อปไปก่อนนะคะคุณแม่..คุณพ่อ" ฟางเผลอสบตากับปกรณ์สักพัก ปกรณ์เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ

 

  "ไปเถอะฟางป๊อปปี้ เที่ยวให้สนุกนะ.." เพียงเท่านั้น ร่างสูงก็หันกลับไปมองอรอย่างนึกสงสัย เธอรู้ได้ยังไงว่าพวกเขากำลังจะไปเที่ยวกัน แต่ป๊อปปี้ก็ไม่ใช่คนที่อยากรู้อะไรมากนักจึงปล่อยๆมันไป

 

  เมื่อทั้งสองดินออกจากบ้านไป อรจึงเดินเข้าไปหาปกรณ์อีกครั้งก่อนจะยิ้มน้อยๆให้เขา

 

  "ขอบคุณนะคะคุณปกรณ์..ที่ช่วยฟาง"

 

  "หึ ไม่เป็นไรหรอกครับ ส่วนเรื่องตั๋วเครื่องบินผมเตรียมไว้ให้แล้วนะ..หนูฟางจะได้ออกเดินทางพรุ่งนี้เลย" ปกรณ์พูดจบก็เดินออกไป อรได้แค่ยิ้มน้อยๆ

 

  เธอคิดว่าวิธีนี้น่ะดีที่สุดแล้ว..สำหรับป๊อปปี้และฟาง..ได้แค่ภาวนาให้ทั้งสองอย่าใช้เวลาให้สูญเปล่า

 

  "แม่ทำตามที่ลูกต้องการให้แล้วนะฟาง..แม่ไม่อยากเห็นลูกต้องเสียใจ"

 

                                ........................................

 

  ตลอดการเดินทางฟางได้เพียงแค่มองทางด้านข้าง..เธอมองออกไปนอกกระจกรถ ฟางไม่อยากให้ป๊อปปี้เห็นดวงตาที่เอ่อนล้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง..ฟางร้องไห้มาหลายครั้งต่อหลายครั้ง..ป๊อปปี้คงไม่ได้สังเกตเธอมาก..ฟางไม่อยากให้เขาเห็นด้านอ่อนแอของเธอเลยสักนิด

 

  "ฟาง..ทำไมเอาแต่หันไปด้านนอกล่ะหะ เป็นอะไรรึเปล่า" แต่ป๊อปปี้ก็อดที่จะเป็นห่วงฟางไม่ได้ ตลอดการเดินทางป๊อปปี้ได้แต่ลอบมองฟางอยู่ตลอด เขารู้สึกว่าฟางผิดปกติไปมาก ร่างสูงจึงเอือมมือไปกอบกุมมือของฟางไว้

 

  "มีอะไรก็พูดออกมาฟาง..เธอเป็นอะไร รู้มั้ยว่าฉันไม่สบายใจเลยสักนิด" ป๊อปปี้ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

  "ฟางเปล่าสักหน่อย.." ด้วยความอดทนฟางกลับพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นไร สบายดีไม่มีปัญหาอะไร แม้ความจริงมันกลับตรงกันข้ามไปหมด

 

  "ไหนหันหน้ามาหาฉันหน่อยสิ.."

 

  ฟางพยายามหันหน้าสบตากับร่างสูง..เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างแนบเนียน รอยยิ้มกว้างเผยให้เห็น..ป๊อปปี้เห็นอย่างนั้นก็โล่งใจ ร่างสูงยกมือขึ้นยีผมร่างเล็กเล่นๆ

 

  "ยิ้มอย่างนี้สิ..ฉันชอบเวลาเธอยิ้มนะรู้รึเปล่า"

 

  อึก!

 

  ฟางกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดที่ก่อเกิดขึ้นในใจอย่างมั่น..และเธอก็กำลังทำมันไม่สำเร็จ น้ำใสไหลรินอาบแก้มด้านขวาของเธออย่างช้าๆ ฟางรีบหันข้างไม่ให้ร่างสูงเห็น

 

  "พี่ป๊อปชอบพูดให้ฟางเขินอยู่เรื่อยเลยอ่ะ..ฮ่าฮ่า" เธอกำลังแสดงละครได้อย่างแนบเนียน ทั้งที่ในใจมันแทบล้นออกมาเสียให้ได้

 

 

  เอี้ยด!!

 

  รถสปอร์ตของป๊อปปี้หยุดลงเมื่อถึงเป้าหมาย...ทะเลกว้างน้ำใสที่กระทบฝั่ง ที่ตรงนี้..อีกครั้ง ทั้งสองกลับมาที่ที่เดิม เป็นที่แรกที่ทั้งสอง..

 

  "นึกถึงตอนนั้นเลยนะเนี่ย.." เพียงคำพูดของป๊อปปี้ก็ทำเอาฟางสีหน้าแดงระรื่อ

 

  "ตะ..ตอนไหนพี่ป๊อป!พูดให้มันดีๆนะ" ฟางชี้หน้าร่างสูงอย่างเอาเรื่อง ป๊อปปี้ที่มองก็เขาออกมาชุดใหญ่

 

  "ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ตอนที่ฉันกอดเธออยู่น่ะสิท่ามกลางดางอาทิตย์ที่กำลัตกดิน คิดว่าตอนไหนล่ะหื้ม.." ป๊อปปี้ยิ่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็ก จนฟางต้องเบี่ยงตัวหลบ มือเล็กเปิดประตูรถออกอย่างรวดเร็ว

 

  "ไม่ได้คิดถึงตอนไหนทั้งนั้นแหละตาบ้า!"ฟางทำเสียงดุ แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น

 

  ร่างเล็กเดินตรงยังผืนทราย ฟางค่อยๆหยุดนิ่งอยู่กับที่แล้วอ้าแขนกว้างรับสายลมเย็นที่กระทบใบหน้าหวาน รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มาทะเลแบบนี่..ฟางค่อยๆหลับตาพริ้ม..ความรู้สึกสบายใจก็ผุดขึ้นมาแทนความรู้สึกเศร้าหมอง

 

  "นี่.."ป๊อปปร้เข้ามาโอบกอดร่างเล็กจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ซุกใบหน้ากับกลุ่มผมนุ่มของฟาง

 

 "อีกแล้วนะพี่ป๊อป..อยากให้ฟางหัวใจวายรึไงกัน" ฟางตีเข้าที่แขนแกรง แต่ความจริงแล้วเธอรู้สึกดีเป็นบ้าที่อยู่แบบนี้..

 

  "ทำไมชอบมาทะเลล่ะ.." ป๊อปปี้ว่าพลางสูดดมกลิ่นหอมจากกลุ่มผมของฟางไป

 

 

  โรคจิต...

 

 

  "เวลาที่ฟางมาทะเล ฟางจะรู้สึกสบายใจทุกครั้ง.."

 

  "แล้วไงต่อ.." ความจริงมันไม่ได้เข้าหูป๊อปปี้มากนักหรอก เมื่อเขาซุกหน้ากับซอกคอขาวแล้วค่อยๆดูดเม้มมันอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนคนที่โดนทำรอยก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทำให้ป๊อปปี้ยิ่งได้ใจ

 

 

  หราาาา

 

 

  "นี่พี่ป๊อป!!หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฟางไม่ได้ไม่รู้สึก ที่จะไม่รู้ว่าป๊อปปี้กำลังทำรอยไว้ที่คอของเธอ ฟางผลักป๊อปปี้ออกให้ห่างแล้วพูดเสียงดุ

 

  "อย่าเข้าใกล้ฟางเลยนะ!เกินสามเมตรนะ!ออกไปเลย!" ฟางพูดขึ้นแล้วเดินกระทืบเท้าออกไปไกลๆจากแฟนหนุ่ม

 

  "เห้ย!!นี่เอาจริงหรอ! เธอไล่ฉันหรอฟาง!" ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น ส่วนฟางก็หันกลับมาตามต้นเสียง

 

  "เออ!! อย่าเข้าใกล้ฟางนะ!ที่พี่ป๊อปเข้าใกล้ฟางอีกล่ะก็ฟางจะโกรธพี่ป๊อปจริงๆแน่!" ฟางพูดแล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้หรอกว่าจะไปที่ไหนแค่ไปให้ห่างจากป๊อปปี้ก็พอแล้ว

 

  "คนบ้าอะไรหื่นกามได้ตลอดเวลา!" ฟางกระทืบเท้าอย่างหัวเสีย แต่ไม่ทันไร

 

  "เห้ย!" ฟางตัวลอยเมื่อจู่ๆร่างขอเธอก็ถูกใครบางคนอุ้มขึ้น..จนตอนนี้ร่างเล็กได้แต่ดิ้นไปมา พร้อมด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย

 

  "เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกนะ"

 

  "ปล่อยนะพี่ป๊อป!นี่!"ฟางดิ้นขลุกไปมา แต่ก็ไม่มีท่าว่าจะหลุดจากอ้อมแขนของร่างสูงเลยสักนิด

 

  "พี่ป๊อปทำอะไรอ่ะ!" ร่างเล็กรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงของป๊อปปี้ฟางรีบเอามือโอบรอบคอร่างสูงไว้กันไม่ให้ตก และนั่นก็ทำให้ป๊อปปี้ยิ่งได้ใจ..

 

  "เป็นไง อยากดุฉันอีกมั้ย.." ป๊อปปี้ว่าพลางอุ้มฟางแล้วเหวี่ยงไปมา จากที่ฟางตกใจตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันสนุกสุดๆ และเธอก็มีความสุขมากด้วย

 

  ฟางก้มหน้าลงหาร่างสูง ก่อนที่หน้าผากของทั้งสองจะทาบกัน..ป๊อปปี้หยุดเหวี่ยงร่างเล็กแล้วเงยข้นสบตาร่างสูง

 

  "ฟางรักพี่ป๊อปนะ..รักมากด้วย"

 

  "..."

 

  "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..ฟางก็จะรักพี่ป๊อปแบบนี้..และตลอดไปเลย" พูดจบน้ำตาของฟางก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองอีกครั้ง

 

  ป๊อปปี้มองหน้าร่างเล็ก ก่อนจะเลื่อนหน้าลงประทับจูบลงบนเปลือกตาทั้งคู่ของฟาง...

 

  "ฉันก็รักเธอ..รักมากด้วย รัก..จนไม่เหลือใจไปรักใครอีก" คำพูดของป๊อปปี้อ่อนลงแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายไปหมด

 

  "เข้าใจแล้วล่ะ.."

 

  ฟางได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกตื้นตัน..เธอเลือกรักไม่ผิดคน

 

  ฟางรักป๊อปปี้..รักที่สุด

 

  แต่ทำไมโชคชะตาถึงไม่เข้าข้างพวกเขาเลยสักนิด..

 

  ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนฟางก็จะไม่เปลี่ยนใจ..

 

 

                                     ........................................

 

  ณ ห้องป๊อปปี้

 

  "ฟาง....ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ" ป๊อปปี้ก้มมองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด

 

  "ว่าไง.."

 

  "เธอไม่มีอะไรปิดบังฉันใช่มั้ย.."

 

  รอยยิ้มของฟางหุบฉับหลัน พร้อมกับความรู้สึกในอกที่แน่นจนไม่รู้จะเอ่ยออกมายังไง..ร่างเล็กมองไปในดวงตาคู่สวยของป๊อปปี้ เธอดูออกว่าตอนนี้เขาคงเป็นห่วงเธอมาก..มากที่สุด

 

  "ฟางไม่มีอะไรปิดบังพี่ป๊อปสักหน่อย.."พูดจบก็โอบกอดร่างสูงแล้วซุกหน้าเข้ากับอกกว้างอีกครั้ง..ขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว

 

  "เธอทำให้ฉันเป็นห่วง..เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน"

 

  รู้สิ..

 

  เธอรู้ว่าป๊อปปี้เป็นห่วงเธอมากแค่ไหน..

 

  แต่จะให้ทำยังไง..เมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้

 

  "พี่ป๊อปไม่ต้องกังวลหรอกนะ..ฟางไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ"

 

  "แต่ฉัน.." ป๊อปปี้พูดด้วยเสียงอ่อน

 

  "อ่ะนี่..." ฟางยื่นไปหยิบของอไรบางอย่างบนหัวเตียง..พวงกุญแจตุ๊กตาคู่ให้ร่างสูง

 

  "อะไร.."

 

  "พวงกุญแจคู่ของเราไงพี่ป๊อป..ของพี่ป๊อปเป็นกระต่ายส่วนของฟางเป็นหมีพู เวลาเราห่างกัน..จะได้รู้ว่ามีหมีสองตัวนี้อยู่ข้างๆ เป็นตัวแทนสำหรับเรา" ฟางว่าจบก็ยื่นพวงกุญแจกระต่ายให้ร่างสูง แล้วเอนตัวนอนเหมือนเดิม

 

  "พูดอย่างกับเราจะห่างกันอย่างนั้น.." น้ำเสียงป๊อปปี้สั่นแปลกๆ ร่างเล็กได้แต่ซุกหน้ากับอกของร่างสูงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาตอบ

 

  "ฟาง..เธอจะไปไหน..บอกฉันมานะ!" ป๊อปปี้กำลังร้อนรน เขารู้สึกโหวงเหวงใจกระตุก พอได้ยินคำพูดของฟาง เหมือนว่าทั้งสองจะต้องห่างกัน

 

 

  แค่คิดก็เหมือนตายทั้งเป็น...

 

 

  "ฟางไม่ได้ไปไหน..ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้นนะพี่ป๊อป" ฟางกอดร่างสูงทันทีที่เห็นป๊อปปี้กำลังสั่นแล้วตื่นตกใจ มันทำให้ใจฟางกระตุก ลมหายใจติดขัดในทันที

 

 

  เธอก็รู้สึกไม่ต่างจากป๊อปปี้เลยสักนิด..

 

  อาจจะมากกว่าป๊อปปี้ด้วยซ้ำ...

 

 

  "จริงๆนะฟาง..เธออย่าโกหกฉัน"

 

  "ฟาง..ไม่ได้โกหก..ฟางจะไปไหนได้เมื่อใจของฟางอยู่กับพี่ป๊อปแล้วนี่นา.." ร่างเล็กลูบหลังป๊อปปี้เบาๆ ก่อนที่ร่างสูงจะจับฟางนอนลงข้างๆแล้ววางหูลงบนกลุ่มผมนุ่ม

 

  "ฉันจะไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น..เธอสัญญากับฉันก่อนว่าเธอจะไม่ไปไหน"

 

  "..."

 

  "ฟาง..สัญญากับฉัน"

 

  "อะ..อื้ม ฟางสัญญา" ร่างเล็กพูดขึ้น น้ำตาใสไหลรินอาบแก้มของฟางอีกครั้ง เธอรู้เหมือนใจจะขากเป็นเสี่ยงๆ

 

  ขอโทษนะพี่ป๊อป..

 

  แต่ฟางทำอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ

 

  ร่างเล็กข่มตาลงนอนในที่สุด แม้คืนนี้เธอคงนอนไม่หลับเลยก็ตาม..ไม่อยากรับรู้ถึงวันพรุ่งนี้ที่กำลังจะถึง..แค่คิดก็บอบช้ำจะตายอยู่แล้ว..

 

                                   ..................................

 

  แสงแดดสาดส่องเข้ากระทบเปลือกตาหนา..ป๊อปปี้ยังคงนอนหลับอยู่ในท่าเดิม เมื่อคืนเขารู้สึกเหมือนใจกระตุกวูบ แค่คิดว่าร่างเล็กไม่อยู่เขาแทบจะขาดใจ

 

  "อื้อออ" ป๊อปปี้งัวเงีย แล้วคลำไปข้างๆเขา ความรู้สึกว่างเปล่าที่ข้างๆเขานี่คืออะไร? ทั้งๆที่ทุกคืนเขาจะตื่นมาพบกับร่างเล็ก แต่วันนี้กลับไม่เจอ..ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมาเขากลับพบกับความว่างเปล่าข้างๆตัว ไม่พบร่างเล็ก ไม่มีฟางเหือนแต่ก่อน..

 

  "ฟาง!"

 


 

  ฮรือออออออออออออออออออ TT

 

  เสียจัยยยยยยย!!!! ฟางไปหนายยยยย

 

  เริ่มดราม่าขึ้นเรื่อยๆนะ 5555

 

  เรารู้สึกเสียกำลังใจไปนิดหน่อยยยยย !!!! อยากได้ยินเสียงคนที่ยังติดตามเรื่องนี้อยู่!!!

 

  รักเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

 

  ชอบโหวตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต

 

  ถูกใจไลค์โลดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

  อย่าลืมมมมมม แนะนำ... 55555555

  ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้กันอยู่รึเปล่า?

  รักคนเม้นนนนฝุดๆๆๆๆๆ

 

  สปอยตอนหน้า

 

  "ฉันเลือกผู้หญิงให้แกแล้วแกต้องไปหาเธอ"

 

  "ผมจะไม่ไปหาผู้หญิงคนไหน! นอกจากฟาง พ่อรู้ไว้ด้วย!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา