Love You My Bad Guy ll❤

             ฉันกลับมาเป็นปกติหลังจากผ่านไปสองอาทิตย์ที่แสนเจ็บปวดนั่น วันนั้นที่ฉันขอ

ร้องให้กวินจูบฉันนะ เขาจูบฉันจริงๆแต่มันก็ไม่ทำให้ตัวฉันลืมผู้ชายใจร้ายคนนั้นได้เลยแม้แต่

นิดเดียว ทำไมกันน่ะทำไมฉันถึงจะยังเชื่อว่าเราสองคนจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ฉันไม่

เข้าใจตัวเองเลย และก็ไม่เข้าใจเขามากด้วยว่าเขาต้องการเอาอะไรจากฉัน

“ฟาง! เธอหายไปนานมากฉันนึกว่าเธอเป็นอะไรซะอีก” แก้วอุทานออกมาก่อนจะวิ่งเข้ามาหา

ฉันที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างเป็นห่วง

“อ้อ มีเรื่องนิดหน่อยนะ” ฉันบอกแก้วก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้เรียนของตัวเองตามเดิมใน

ห้องนี้มีคนเยอะผิดปกติแหะมีอะไรกันรึเปล่านะ

“คลาสเรียนคนเยอะผิดปกติรึเปล่าน่ะแก้ว” ฉันถามแก้วที่จ้องมองแผลที่ยังมีหลงเหลือ

บนใบหน้าของฉัน มือเรียวยาวของเธอชี้มาที่แผลของฉันเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง แต่จน

แล้วจนรอดเธอก็ไม่ยอมพูดมันออกมา

“อ๋อ ฮ่าๆ ก็หมอเข้าเรียนน่ะ” หมอนั้น? ใครกันล่ะในคลาสเรียนนี้ยังมีคนที่ฉันยังไม่รู้จักอีกเหรอ

“เฮ้ แก้วเธอนินทาฉันเหรอ” เสียงที่เรียกแก้วทำให้ฉันและเจ้าของชื่อหันไปมามองมาใหม่ทัน

ที และฉันก็ต้องตาโตขึ้นเมื่อคนที่ยืนพิงประตูนั้นคือกร๊าฟ ผู้ชายที่จะเผาฉันทั้งเป็นวันนั้นไงล่ะ!

“จะบ้าเหรอ ไม่ได้นินทาเลยสักนิด” แก้ววิ่งไปเกาะแขนของกร๊าฟ ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขึ้น

ฉันว่าสองคนนี้มีอะไรกันรึเปล่าน่ะ

“มานี่กร๊าฟ… ฉันจะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก” แก้วลากกร๊าฟเข้ามาหาฉันพร้อมรอยยิ้มที่ประดับอยู่บน

หน้าไม่จางหาย

           ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่มันโลกกลมเกินไปรึเปล่าถึงได้มาเจอผู้ชายคนนี้แถมเขายังรู้จักกับ

แก้วที่เป็นเพื่อนคนเดียวของฉันในมหาลัยแห่งนี้ และยังดูเหมือนสนิทกันมากด้วย

“กร๊าฟนี่ฟางนะเพื่อนใหม่ฉัน” กร๊าฟเขามองฉันที่จ้องหน้าเขาอยู่ตั้งแต่แรก สายตาของเขา

ที่มองมาเหมือนถูกอกถูกใจอะไรสักอย่างที่เห็นฉันอยู่ตรงนี้

“สวัสดีหนูน้อยหมวกแดง” พอเขาบอกแบบนั้นฉันก็ชักสีหน้าใส่เขาทันที ฉันไม่ชอบให้เขา

พูดแบบนั้นและดูเหมือนเขาจะรู้เลยยกมือยอมแพ้ไป

“เฮ้ รู้จักกันด้วยเหรอ” แก้วที่ยืนดูการกระทำของฉันกับกร๊าฟถามขึ้นมาบ้าง สีหน้าของเธอ

ดูไม่ชอบใจนักที่ฉันคุยกับกร๊าฟ

“ก็รู้จักมานิดหน่อยนะ ไม่เอาน่าอย่างหวงฉันไม่เข้าเรื่องสิแก้ว” คำพูดของกร๊าฟที่มีต่อแก้ว

มันช่างเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอ่อนหวาน พอมานึกๆดูแล้วก็อดจะอิจฉาเธอไม่ได้น่ะถึงนาย

กร๊าฟนั้นจะดูเลวๆแต่เขาก็ยังรักแก้วอยู่

“ฉันไม่ได้หวงน่ะกร๊าฟ… ฉันแค่สงสัย” แก้วบู้ปากอย่างน่ารักให้กร๊าฟทำเอาคนที่เห็นอดยิ้ม

ตามไม่ได้ รวมถึงฉันคนนี้ด้วย

“ไม่มีอะไรหรอกแก้ว สบายใจได้ฉันไม่ยุ่งกับแฟนเพื่อนแน่ๆ” ฉันบอกเพื่อให้แก้วสบายใจ

แต่ดูเหมือนแก้วจะทำหน้างงแถมหัวเราะร่าออกมาเหมือนกับมันเป็นเรื่องตลกอีก… มันน่า

ขำตรงไหนกัน

“ไม่ใช่นะฟาง ฉันกับกร๊าฟน่ะไม่ได้เป็นอะไรกันหรอก” แก้วฉีกยิ้มกว้างมาให้พร้อมกับลาก

กร๊าฟมานั่งที่โต๊ะเรียนใกล้ๆกับที่นั่งของฉัน

“เหรอ โทษที”

          จากนั้นแก้วก็หันไปสนใจนายกร๊าฟอะไรนั้นแทน ฉันสังเกตเห็นว่ามีสาวๆหลาย

คนพยายามมาตีชี้กร๊าฟ แต่ดูเหมือนแก้วจะขัดขวางกีดกันไม่ให้ใครเข้าใกล้กร๊าฟเด็ดขาด แต่

ดูยังไงๆมันก็เหมือนคู่รักกันมากน่ะ แต่ช่างมันเถอะฉันละสายตาออกจากแก้วและกร๊าฟก่อน

จะหันไปจ้องมือถือของตัวเองมีแมสเชจเข้ามาน่ะจาก กวิน

เฮ้ ไปทานข้าวกันวันนี้เธอต้องบอกทุกอย่างให้ฉันฟัง

ฉันอดทนกับเธอมาสองอาทิตย์แล้วน่ะ

            กวิน…

            ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะกวินเขาช่างเช้าชี้ฉันเหลือเกินตลอดเวลาสอง

อาทิตย์เขาพยายามถามว่าใครทำร้ายฉัน ใครกันที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้บางทีฉันก็รำคาณมากนะ

แต่พอมานึกๆดูว่าเขาเป็นห่วงถึงได้ถาม ความรำคาณในตอนแรกนั้นก็หายไปในพริบตาเลย

 ขอละฉันไม่อยากจำเรื่องนี้แล้วกวินพอแล้วล่ะ

             ฟาง…

              ฉันตอบข้อความเขากลับไปอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาเมื่อเห็นว่า

อาจารย์ขึ้นสอนแล้ว ฉันไม่เข้าใจที่อาจารย์สออนเลยแม้แต่นิดเดียวหัวของฉันมันหวนนึกถึงแต่

ป็อบปี้ช้ำไปช้ำมา จนฉันอยากจะความจำเสื่อมไปซะจะได้ไม่ต้องจดจำอะไรให้ต้องปวดใจอีก

              หลังจากเลิกคลาสฉันก็เห็นว่ากวินมารอฉันที่หน้ามหาลัยแล้ว เขาสวมแว่นพร้อม

กับกอดอกยืนพิงที่รถทำให้สาวๆในมหาวิทยาลัยมองกันตามเป็นแถว ก็ไม่แปลกหรอกเขาออก

จะดูดีขนาดนั้นแค่ขยิบตาสาวๆก็คงพากันพร้อมใจกันเทใจให้เขาทันที

“ไง” ฉันเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะทักทายเหมือนเคย

               ส่วนกวินหันหน้ามามองฉันก่อนจะถอดแว่นกันแดดที่เขาใส่เอาไว้ออก

“ไม่บอกก็ได้ฉันไม่ห้าม แต่ตอนนี้ไปทานข้าวเถอะหิว!” ฉันขมวดคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะพยักหน้า

ให้เขาไปแต่ก่อนที่ฉันจะเข้าไปในรถฉันก็เห็นว่าแก้วเรียกฉันอยู่ เลยทำให้ฉันเดินเข้าไปหาเธอ

แทนที่จะขึ้นรถไปกับกวิน

“มีอะไรแก้ว”

“ไปหาอะไรทานกัน อ๊ะแฟนเธอเหรอโทษทีนะไม่นึกว่าเธอจะไปทานข้าวกับแฟนน่ะ” แก้วหัน

ไปมองกวินที่ยิ้มน้อยๆให้เธอ ก่อนจะใช้มือพัดหน้าตัวเองไปมาเพราะความร้อนเกินจะบรรยาย

นี่แทน

“ไปด้วยกันก็ได้น่ะฮะ” เป็นกวินที่เอ่ยชวนแก้วจนทำให้เธอฉีกยิ้มกว้างออกมา

“ไปร้านไหนล่ะเดี๋ยวฉันจะขับรถตาม”

“ตอนแรกว่าจะไปร้านอาหารชันนี่ แต่ว่าตอนนี้ไปร้านสตาร์แถวมหาวิทยาลัยก็ได้น่ะ” กวิน

เสนอพร้อมกับสวมกอดรอบเอวฉันไว้ แต่ก่อนที่ฉันจะผลักเขาออกสายตาก็เลื่อนไปเจอกับจิน

นี่ที่เดินกอดแขนมาพร้อมกับป็อบปี้นั่นแหละฉันถึงได้กอดมือทับมือที่กวินกอดเอวฉันไว้ใน

ตอนแรกนั้น

          ป็อบปี้มองฉันด้วยหางตาก่อนจะเดินผ่านเลยไป… บอกเลยว่าฉันเจ็บหัวใจแทบจะแตก

ละเอียดเมื่อเขาเมีนเฉยใส่ฉันแบบนี้

“ให้ตายสิ ฉันละอิจฉาพวกเธอจริงๆหวานกันจริงๆเลยนะ” แก้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างถูกใจก่อน

จะพากันเดินไปร้านอาหารที่เดิมที่ป็อบปี้ทำเลวกับฉันนะแหละ

           กวินเขาขอเอารถไปเก็บในมหาวิทยาลัยและบอกจะรีบตามมาส่วนแก้วก็โทรศัพท์คุย

จิกๆให้ใครสักคนมาทานข้าวด้วยกัน ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นใครในตอนแรกแต่พอเห็นก็ต้องอ๋อใน

ใจเมื่อคนที่เธอโทรจิกนั้นคือกร๊าฟ

"ให้ตายสิฟาง ฉันนึกว่าเธอไม่มีแฟนซะอีกไม่งั้นฉันเชียร์กร๊าฟให้จีบเธอแล้วน่ะ” คำพูดของ

แก้วทำให้ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ เธอคงยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เคยทำเรื่องอะไรให้ฉันไม่อย่าง

งั้นเธอจะไม่พูดคำนั้นออกมาแน่ๆ

“งั้นเหรอ…” เสียงของฉันขาดหายไปตัวชะงักกึกเมื่อเห็นคนสองคนเดินเข้ามาในร้าน บ้าจริง

ทำไมต้องมาเจอกันตอนนี้ด้วย ฉันไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหัวใจของฉันปวดเหน็บจนจะขาดใจ

ตายซะให้ได้ จินนี่มองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มหวานมาให้ แต่ป็อบปี้ไม่แม้แต่จะหันมามองแม้แต่นิด

เดียว

           พอสักทีฟางเธอเจ็บแล้วจำสักทีอย่าไปยุ่งกับหมอนั้นอีก อันนี้ฉันพูดจริงๆน่ะฉันไม่

อยากยุ่งกับเขาอีกต่อไปแล้วไม่อยากยุ่งเลยจริงๆเขาทำให้หัวใจของฉันด้านชามีแต่ความความ

เจ็บปวดและตอนนี้ ฉันก็รู้แล้วว่ายิ่งรั้นก็ยิ่งเจ็บยิ่งเข้าใกล้ก็มีแต่จะยิ่งเสียน้ำตาเพราะคนอย่าง

เขาไม่มีวันที่จะหันกลับมาอีก

“เฮ้ ฟางรอนายมั้ย” กวินที่เดินเข้ามาทักทายฉันก่อนจะชะงักไปชั่วครู่ และปรับสีหน้าเป็นปกติ

ในเวลาต่อมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันเห็นทีไรก็ยังมองว่ามันไม่น่าไว้ใจอยู่ดีนั่นด้วย

 “สั่งอะไรมารึยัง” กวินเดินเข้ามากระชิบข้างๆกูก่อนจะหอมแก้วฉันทีหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันแหะ

ว่าฉันยอมให้กวินหอมแก้มฉันแบบนี้ได้ยังไง อาจจะเป็นเพราะป็อบปี้ที่ไม่สนใจฉันหรือเป็นเพราะ

จินนี่ที่ทำตัวน่าหมั่นไส้นั้นกันแน่นะ

“ยังนะ นั่งสิเลือกให้ด้วยนะนายรู้ใช่มั้ยว่าฉันชอบทานอะไร” ฉันกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะ

แสดงเป็นแฟนที่น่ารักด้วยการชบที่ไหล่ของกวินเมื่อเขาเดินมานั่งข้างๆฉันแล้ว

          สายตาของกร๊าฟมองการกระทำของฉันไม่วางตา ผู้ชายคนนี้ก็อีกคนมองอะไรฉัน

ทำไมนักหนาน่ะหรือจะเพราะว่าเขาเคยบอกว่าเขาจะเอาฉันมาให้ได้ อย่างงั้นเหรอ

“ทานอะไรมั้ยจินนี่ หรือจะเอาสเต็กของโปรดเธอดีล่ะ” เสียงของป็อบปี้ที่พูดกับจินนี่อย่าง

อ่อนหวานนั้นทำให้ฉันหลับตาลงแน่น ทั้งเจ็บใจช้ำใจที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ยังจ้อง

มองหาแต่เขาอยู่เรื่อยๆ น่าสมเพชจังเลยนะฟาง

“ก็ดีน่ะ…”

         ฉันพยายามไม่สนใจอะไรใครอีกก่อนจะหันไปมองหน้ากวินแค่คนเดียวเลิกมองคน

อื่นแล้วหันมามองกวินดีกว่า จะได้ไม่ต้องเจ็บต้องปวดอะไรอีกแก้วมองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มออก

มาเหมือนกำลังหาคำตอบจากสิ่งที่ฉันทำอยู่ เธอไม่ได้คำตอบหรอกแก้วเพราะฉันก็ไม่มีคำ

ตอบให้กับตัวเองเหมือนกันรู้แค่ว่าฉันอยากจะแก้วแค้นอยากระบายออกมาทุกอย่างเท่านั้น

“วันนี้ว่างรึเปล่าละฟาง ฉันอยากจะไปเที่ยวกับเธอน่ะ” กร๊าฟพูดออกมาท่ามกลางความเงียบ

ทำให้ฉันหันไปมองเขาทันที ส่วนอิตากวินก็ได้แต่หัวเราะชอบใจ

“ก็เอาสิ ฉันก็อยากเที่ยวกับนายเหมือนกัน” ในเมื่อเขาขอมาทำไมฉันจะไม่ให้ล่ะจริงมั้ย ฉันยิ้ม

ให้เขาอย่างใสชื่อพร้อมกับจ้องตากร๊าฟเหมือนอยากจะมองให้ทะลุถึงใจเขาบ้าง ว่าตอนนี้ในใจ

ของผู้ชายที่ชื่อกร๊าฟนั้นต้องการอะไร

“ฉันขอตัวแฟนนายสักวันแล้วกันน่ะ กวิน” กร๊าฟหันไปมองกวินบ้างและฉันก็รู้สึกว่าผู้ชายสอง

คนนี้มันมีอะไรที่ค้ายๆกัน รวมถึงเขาคนนั้นด้วย

“ตามสบายเลย” กวินตอบไปอย่างไม่คิดอะไรและมันทำให้ฉันฉุนเล็กน้อยเพราะเขาน่าจะแสดง

ความหึงหวงเล็กๆบ้างก็ได้เพราะยังไงก้ได้ชื่อว่าแฟนกันถึงจะปลอมๆก็เถอะ

“นายหวงฉันสักนิดไม่ได้เหรอไง” ฉันเสแสร้งแกล้งทำน้ำเสียงงอนๆเพราะอิตากวินเนี่ยยอม

ให้ฉันไปกับกร๊าฟง่ายๆ ทำเหมือนกับเรื่องวันนั้นเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วยสักนิดคิดละมันน่าหงุด

หงิดจริงๆ

“เอาน่า กร๊าฟคงไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ดูท่ามันออกจะถูกอกถูกใจเธอนิ ไม่งอนน่ะ” เขาหัน

มายิ้มสายตาหวานเยิ้มมาให้ ให้ตายสิสายตาแบบนี้สินะถึงได้หาหนูน้อยหมวกแดงมาได้ไว

แบบนี้น่ะ

“ฉันเสียใจแล้วนะ นายไม่ห่วงฉันเลย” และฉันก็ยังจะบ้าตีหน้าเศร้าต่อไปจนทำให้กวินหัวเราะ

ออกมาทันที ชิ มันน่าหัวเราะตรงไหนกัน

“ฉันห่วงเธอทั้งวันเลยนะ ในหัวใจนะ” คำพูดของกวินทำให้ฉันหลุดยิ้มและหัวเราะออกมา อะ

ไรจะแกล้งเป็นแฟนได้เนียนและน้ำเน่าได้ขนาดนี้น่ะตาบ้าเอ้ย

“หวานกันจนฉันอยากจะทำลายความรักซะจริง” เสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนอกจากอิตา

กร๊าฟที่จ้องฉากสวีทเลี่ยนๆของฉันกับกวินน่ะ

“ทำไม อยากได้เองรึไง” อิตากวินก็ยังจะหาเรื่องพูดต่ออีก

“อื้อ ถ้าคนนั้นคือหนูน้อยฟางตรงนั้นฉันก็เอา…” กร๊าฟพูดกับกวินแต่สายตากับจ้องมาที่

ฉันไม่วางตามันทำให้ตัวฉันมันร้อนวูบรู้สึกถึงรางไม่ดีกำลังจะใกล้เข้ามาแล้วสิ

“ตกลงว่าคืนนี้เธอจะเที่ยวกับฉันรึเปล่า” กร๊าฟถามฉันมาเพื่อย้ำให้แน่ใจอีกที สายตาของ

เขาเหมือนกำลังจะต้องการคำตอบที่พอใจที่สุด อาห้ะฉันก็จะให้คำตอบที่นายพอใจเหมือนกัน

“แน่นอนสิ…”

 

         ฉันรู้สึกว่าตัวเองแต่งตัวได้จัดเต็มมากในวันนี้ แก้วเป็นคนที่อาสาแต่งหน้าให้กับฉัน

เองเธอกรีดอายไลเนอร์ให้ฉันยาวเปี๊ยะตามด้วยลิปสติกสีแดงเลือดนกนั้น ไม่อยากจะบอกว่า

เธอแต่งหน้าได้สวยเริดได้ใจฉันมาก แต่ที่ทำให้เธอมาแต่งหน้าให้ฉันแบบนี้เพราะฉันกำลัง

จะไปเที่ยวกับกร๊าฟผู้หญิงที่จะควงหมอนั้นต้องเริดๆเข้าไว้ ตัวฉันก็บ้าเองเหมือนกันที่เลือก

เอาชุดเกาะอกสีแดงที่สั้นแค่ระดับต้นขา

            สายตาของคนในผับมองฉันที่เกาะแขนของกร๊าฟไว้เป็นตาเดียว ไม่ต้องบอกก็รู้

ว่าอิจฉาฉันไม่มากก็น้อย ทุกคนก็มองหน้าฉันเหมือนรู้จักดีเพราะนี่คือคลับหรูที่ฉันถูกพิทพา

มาและในตอนนั้นที่ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเข้ามายุ่งวุ่นวายในเกม Rabbit Doubt ที่แสนโกหก

หลอกลวงนั้นจนถอยออกมาไม่ได้แล้ว มันยากที่จะถอนตัวเหมือนกับหัวใจของฉันที่มันยาก

จะลบป็อบปี้ออกจากหัวใจได้เช่นกัน

“วันนี้เธอสวยนะ ไม่เหมือนยัยผีเน่าในวันนั้นเลย” ฉันมองหน้ากร๊าฟฉุนๆ นี่เขากล้าพูดมาได้

ไงว่าร่างเน่าๆแต่จะว่าก็ว่าเถอะ ตอนนั้นฉันก็เหมือนผีเน่าจริงๆเพราะร่างกายฉันมันเกินที่จะบอก

ว่าเป็นมนุษย์

“พูดให้ดีๆหน่อยเถอะ” ฉันบอกกร๊าฟพลางกวาดสายตามองไปรอบๆบ้าง แต่ก่อนฉันเคย

ตำหนิผู้หญิงจำพวกนี้ว่าไม่รักตัวเองจนตอนนี้ฉันก็ต้องมาด่าตัวเองว่าฉันก็ไม่รักตัวเองเหมือน

กันแล้วละ

           มันทำให้ฉันอดที่จะคิดไม่ได้ว่าฉันทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน ฉันประชดตัวเองและไม่

เห็นคุณค่าของตัวเองแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ

“ฉันพาเธอมาดูอะไรสนุกๆน่ะ” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างไม่น่าไว้ใจก่อนจะกวาดสายตา

มองหาอะไรสักอย่าง แล้วที่เขาบอกว่าสนุกๆมันคืออะไรกัน

“อ่าเจอแล้วล่ะ” เขาว่าแล้วดึงมือฉันเข้าไปดู

        ที่นั่นมีเสียงเอะอะโวยวายดังมากแถมมีคนรุมเยอะด้วยฉันไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่ที่

แน่ๆฉันคิดว่ามันไม่ดีนักหรอกเสียงแก้วที่กระจัดกระจายตกแตกมันทำให้ฉันยิ่งอยากรู้ว่ามันคืออะ

ไร ทุกคนที่เห็นกร๊าฟเดินมาก็ต่างพากันเดินถอยห่างให้เขาเดินไปแต่โดยดี และฉันก็ต้องตก

ใจวูบเมื่อสิ่งที่ทุกคนพากันห้อมล้อมดูในตอนแรกคืออะไร

          ป็อบปี้ที่ถูกผู้ชายสี่ห้าคนกระทืบจนมองแทบไม่ออกว่านั้นคือเขารึเปล่า ท่าทางเขาดู

ทรมานจนฉันอยากจะเข้ากอดและอ้อนวอนอย่าได้ทำอะไรเขาเลยแต่อีกใจหนึ่งฉันก็คิดว่ามันสม

ควรแล้วที่เขาโดนแบบนั้น ทุกอย่างมันตีวนในสมองของฉันทั้งสับสนทั้งใจสั่นและยิ่งไปกว่านั้น

ฉันขยับขาไม่ได้

         กร๊าฟมือโอบกอดฉันไว้มองไปที่ป็อบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาตา

ของฉันจ้องมองเขาไม่หลบไปไหนถึงแม้ว่าไม่อยากจะดูภาพที่เห็นแค่ไหนก็ตามจนแล้วจนรอดฉัน

ก็ได้แต่ยืนแข็งทื่อมองเขาอยู่ตรงนั้น เราสองคนสบสายตากันแวบหนึ่งก่อนที่ฉันจะเบือนหน้าหนี

ไปอีกทาง

“ไง ไม่รู้รึไงว่าอย่าบุกมาคนเดียวนะ” กร๊าฟบอกด้วยน้ำเสียงที่สะใจแปลกๆพร้อมหัวเสียงหัว

เราะที่ดูโรคจิตนั้นด้วย  

          กร๊าฟใช้เท้าของเขาแตะเข้าไปที่ท้องของป็อบปี้จนเขากระอักเลือดออกมา และมัน

ทำให้ฉันตกใจอยู่ไม่น้อย

“นายเห็นใช่มั้ย? ผู้หญิงคนนี้น่ะ” กร๊าฟเลื่อนสายตามามองฉันที่ทำตัวไม่ถูกอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

ก่อนจะหันไปมองป็อบปี้อีกครั้ง

          ป็อบปี้ยันตัวเองให้ลุกขึ้นพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาตามแบบ

ที่เขาเคยเป็น

“แล้วยังไง ทำไมฉันต้องแคร์…” คำพูดของเขาทำให้ฉันแทบจะล้มทั้งยืน เขาไม่เคยที่จะสน

ใจฉันเลยแม้แต่นิดเดียว หัวใจของฉันเหมือนกระดาษเก่าๆที่ถูกกรีดจนไม่เหลือคาบเดิมเต็มทน

           กร๊าฟยักไหลก่อนจะปล่อยมือของจากไหล่ฉัน และฉันก็คงจะไม่ทนให้ป็อบปี้พูดจา

ทำร้ายจิตใจตัวเองอีกต่อไป ฉันเดินออกมาจากคลับหรูอย่างหมดแรงน้ำตาไหลพรากออกมาอีก

ครั้งอย่างน่าสมเพช ในหัวของฉันมันมีแต่คำว่า ทำไม ทำไมฉันทน ทนอยู่ตลอดเวลา ทำไม

ต้องเป็นฉันที่ทุรนทุรายอยู่คนเดียวแบบนี้ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ

“อ๊ะ…” และก่อนที่ฉันจะหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหากวินให้มารับแขนของฉันก็ถูกกระชาก

อย่างแรงจนมือถือกระเด็นไปไหนก็ไม่รู้

         ป็อบปี้…

“เธอทำแบบนั้นทำไม!” เขาบีบข้อมือของฉันแน่นพลางพูดเสียงเข้มอย่างไม่สบอารมณ์เท่า

ไหร่ แล้วไงล่ะเขามีสิทธิ์อะไรล่ะ

“ทำอะไรล่ะ” ฉันตีหน้าชื่อมองเขาด้วยท่าทางที่เฉยชาแต่ใครจะรู้ว่าหัวใจของฉันตอนนี้มัน

เต้นโครมคามไปกันใหญ่แล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดและอยากจะถามเขาเหลือเกิน

ว่าเขาไปทำอะไรมาถึงได้โดนช้อมขนาดนั้น แต่ฉันก็พูดไม่ออกสักคำเดียวนอกจากทำท่า

ทางอวดเก่งใส่เขา

“เธอไปอยู่กับไอ้กร๊าฟได้ไง จะประชดรึไง!” ยิ่งเขาอารมณ์เสียเขาก็ยิ่งออกแรงบีบแขนฉันมาก

ขึ้นเท่านั้นจนทำให้ฉันนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวด

“ประชดอะไรเหรอป็อบ ฉันไม่ได้ประชดอะไรนายเลย นายมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันแสยะยิ้ม

ให้เขาและเห็นว่าป็อบชะงักไป สายตาของเขาจ้องมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา

“แล้วเรื่องของเรา วันนั้นล่ะ”

“เหรอ วันไหนเหรออ้อถ้าหมายถึงเรื่องที่นายนอนกับฉันน่ะ ฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้ว

กันน่ะ” ใช่ เธอต้องทำได้ฟางอย่าให้เขาได้ทำร้ายเธอฝ่ายเดียวสิ

“ฟาง!!” เขามองฉันอย่างโกรธๆและฉันก็มองเขาอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เอาสิให้มันรู้ไป

เลยว่าฉันจะทำให้นายเจ็บบ้างไม่ได้น่ะ

“ทำไมล่ะ นายอาจจะคิดว่านายมีค่าแต่เปล่าเลยป็อบ…” ฉันยิ้มที่มุมปากและเห็นว่าเขาเงียบ

ไปฉันเลยพูดต่อ

“เคยมีคนคนหนึ่งที่ทำให้ฉันเจ็บเจียนตาย ฉันโกรธและเกลียดมาก” ฉันเรี่มเล่าให้เขาฟังบ้าง

และป็อบปี้ก็ทำท่าเหมือนไม่เข้าใจที่ฉันบอก

“คนนั้นเขาทำให้ฉันเสียใจร้องไห้มากกว่านายอีก และฉันก็ไม่เคยลืมเขาได้เลย…” 

 

PF PF PF PF PF PF PF PF

ป็อบปี้มันก็น่าหมั่นไส้

เหมือนเดิมนั้นแหละโดน

แค่นั้นยังไม่พอจริงมั้ยค่ะ(หัวเราะ)

ใครอยากเห็นน้ำตาของป็อบปี้บ้าง

ฮ่าๆ ปมมันจะคายไปทีละนิดๆนะค่ะ

เม้นโหวตจ้า แล้วเจอกันตอนหน้า

จุบุจุบุ