รักสุดฤทธิ์

หลังจากกลับมาจากร้านวันนั้นพี่ไวท์ดูเงียบและเศร้าลงมากกว่าเดิมแต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดคือความตั้งใจและมุ่งมั่นในการทำงานของพี่ไวท์...ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะ...พี่ไวท์ทำมันเพื่อต้องการลืม...ลืมใครบางคน....
“ พรุ่งนี้เรามีถ่ายแบบนอกสถานที่นะค่ะพี่ไวท์...และก็..อ่อ...วันศุกร์พี่ต้องไปร่วมงานแถลงข่าวนิตยสารของมหาวิทยาลัยด้วย...พี่รู้ไหมมีคนติดต่องานพี่เข้ามาเยอะมาก...ต้นหอมเลือกเฉพาะงานที่คิดว่ามันเหมาะสมกับพี่เท่านั้น...” เป็นเรื่องปกติแล้วที่ต้องมานั่งรายงานคิวการทำงานของพี่ไวท์ให้พี่ไวท์ได้รับรู้...ซึ่งทุกครั้งที่เราทำงานร่วมกัน....มันมีทั้งความสุข...ความสนุก...และความอบอุ่น...ระหว่างแฟนคลับและพี่ไวท์...
“อ่อ...ต้นหอม...วันพฤหัสพี่มีคิวถ่ายอะไรไหม...พอดีพี่มีธุระที่ต้องทำ...” พี่ไวท์มองมาพร้อมกับยิ้มบาง ๆ เป็นคำตอบว่ารับรู้แล้ว...และต้องการคำตอบจากคำตอบเมื่อกี้....
“วันพฤหัส....ไม่มีค่ะ...มีวันนี้และก็วันศุกร์”
“งั้นวันพฤหัสพี่ขอเวลาส่วนตัวนะ...ต้นหอมไม่ต้องไปก็ได้”
“ค่ะ...พี่ไวท์....ต้นหอมดีใจนะที่พี่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของต้นหอม...ความสุขทุกวินาทีที่เราอยู่ด้วยกัน...มันมีค่าและมีความหมายกับต้นหอมมาก..ความอบอุ่น...ความรัก...ความเอาใจใส่จากพี่ชายคนนี้...ต้นหอมรักมันที่สุด...ฉะนั้น...ไม่ว่าต่อไปพี่จะเป็นยังไง...พี่ยังมีน้องสาวคนนี้คอยมองอยู่ข้างหลังเสมอนะค่ะ...ขอเพียงแค่พี่หันกลับมา….” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พูดแบบนั้นไป...รู้แต่ว่าอยากได้พี่ไวท์คนเดิม...คนที่น่ารัก  สดใส  ยิ้มว้างอย่างมีความสุข...กลับมา...
“ต้นหอม!!...พี่ขอบใจต้นหอมากนะสำหรับการเป็นน้องสาวที่ดีและน่ารักแบบนี้....ถ้าไม่มีต้นหอมในวันนั้น...ก็จะไม่มีพี่ไวท์ในวันนี้...พี่อาจจะไม่ใช่พี่ชายที่ดี...แต่พี่ก็รักน้องสาวคนนี้ไม่น้อยกว่าเจ้าชายในฝันของต้นหอมเลยนะ “ ตั้งแต่ทำงานกันมา...ต้นหอมน่ารักมากเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ  เด็ดเดี๋ยวและช่างคุยเหมือนเดิม...แต่ที่แปลกคือต้นหอมรู้และเข้าใจในการกระทำของผมทุกอย่าง....
..........วันพฤหัส...........(กริช)
“อ่อ..พี่ครับ...ขอสติชตัวนี้....และก็ขออียอร์ตัวนี้....อ่อ...ไม่ต้องห่อนะครับ” วันนี้เป็นวันที่ผมกับไวท์เคยสัญญากันว่าจะมาเล่นน้ำตกที่นี่อีก....ที่ที่เราเคยมีความสุข...เสียงหัวเราะ...และรอยยิ้มด้วยกัน....ผมในวันนั้นคืออียอร์ที่มีสติชอยู่เคียงข้างในทุกวินาที....ถึงแม้วันนี้ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม...แต่สิ่งหนึ่งที่ผมยังคงอยู่คือหัวใจของไวท์...ที่อยู่ในอียอร์ตัวนี้....ผมยอมรับว่าวันนี้ผมมารอไวท์....เผื่อจะมีปาฎิหาร์สำหรับความรักของเรา....ผมคิดถึง...ทุกสัมผัส...ทุกคำพูด...ทุกการกระทำที่เราเคยทำให้กันในวันนั้นเหลือเกิน....ไวท์...มึงกลับมาหากูสักทีดิว่ะ....กูอยากกอดมึง...ผมเดินมาจนถึงที่ตรงนั้น...ที่เราลงเล่นน้ำด้วยกัน...ความรงจำมันยังคงชัดเจนในความรู้สึกจนผมมองเห็นภาพวันนั้น....ภาพแห่งรัก...ของเรา...
อ้าว!!!น้ำตกสวยจัง....สดชื่นที่สู๊ดดด"
"นี่ๆๆๆ...มึงมาถึงก็กินแรงกูเลยนะ...มาช่วยกันขนของเข้าไปก่อน"
"ขี้บ่นจัง...ไวท์ขอยืนสูดอากาศหน่อยก็ไม่ได้...ชิ"
"โอ๊ย!!...." มันอาจจะดูตลกหน่อยแต่ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแกล้งมันแบบนี้...และก็ได้ผล
"กริช!!..เป็นไร..ไหนขอไวท์ดูหน่อย...อะไรตำเท้ารึเปล่า...."
"ปวดตรงนี้...และก็ตรงนี้...ตรงนี้ด้วย...”
"ยื่นขามา...เดี่ยวไวท์ขอดูตรงเท้าก่อนละกันนะ..ไหนละกริช...ไม่เห็นมีอะไร...ตรงนี้ก็ไม่มี
แผล...ตรงนี้ก็ปกติดี...กริช...อะ...นี่...กริช...เฮ้ย!!!"
"ขออยู่แบบนี้นานๆ ได้ไหม..."
"พะ..พอแล้ว...ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้วนะกริช...กริชต้องไปเปลี่ยนชุดสติช...ไม่ลืมใช่ไหม
ครับ"
"กูก็มีขอจะให้มึงทำ...เหมือนกัน...มึงต้องเปลี่ยนเป็นชุดนี้...พร้อมกู...แล้วลงไปเล่นน้ำด้วยกัน
กับกู...อย่าลืม...กูบอกมึงแล้วว่าวันนี้มึง!!...ห้าม!!...ขัดใจกู..."
"กริชขี้โกง...มันไม่มีข้อตกลงในสัญญานี้สักหน่อย...แล้วจะให้ไวท์ใส่ชุดอียอร์นี้ลงเล่นน้ำตกเนี่ย
นะ..น่าอายชะมัด...."
"แสดงว่ามึงไม่ตกลง...งั้นกูกลับ!!!..." ผมเริ่มหงุดหงิดละครับเมื่อมันไม่ยอมทำตามข้อตกลงของ
ผม...ผมจึงต้องงัดแผนสำรองขึ้นมาใช้...
"เฮ้ย!!!...ไม่กลับๆๆๆ.....นะ...นะ..อ่อ...ไวท์...ยอมใส่..ชุด..อียอร์นี่ก็ได้...แต่ขอลงไปเล่นน้ำ
แค่ครึ่งชั่วโมงนะ...ไวท์อายคนอื่น...นะ...นะ”
..........หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว.......
"น่ารักจังสติชลงเล่นน้ำกะอียอร์...ดูโรแมนติกนะแก...คราวหลังเราใส่ชุดแบบนั้นมาเล่นน้ำด้วยกัน
บ้างดีกว่าเนอะ...."
"อร้ายยยยยยย...พี่ดูนั้นสิ....สติชกะอียอร์...น่ารักกกกกกก"
"โอ๊ยๆๆๆ...อิจฉาคู่นั้นจัง...ดูสิ...น่ารักชะมัด...ถ้าเป็นคู่ของเราคงเป็นหมีพูร์กะคิดดี้...เนอะๆๆๆ"
ภาพแห่งความทรงจำในวันนั้นมีวนเวียนอยู่ในหัวผมตอนนี้...ผมอยากให้ไวท์อยุ่ด้วยกันกับผมเหลือเกิน....อยากให้มันกลับมาเป็นไวท์คนเดิม....คนที่น่ารัก สดใสและขี้อ่อน  ช่างงอล  แถมยังชอบอ่อย...ผมรักทุกอย่างที่มันเป็น......เสียงฟ้าคำราม...บ่งบอกได้ว่าอีกไม่กี่นาที...หยาดฝนก็จะตกลงมาลบความทรงจำเหล่านั้นของผม....
“ กู....รอมึงเสมอ....นะไวท์...กูรู้ว่ามึงต้องกลับมา...กูคิดถึงมึง!!!!!...ได้ยินไหม...ไสติช..จอมอ่อย!!!!”เสียงที่ผมตะโกนออกไปดังลั่นป่า...ผมเห็นไวท์ที่ยืนส่งยิ้มมาให้ผมในวันนั้น.....ผมเดินลงไปในน้ำตกเพื่อเก็บภาพของไวท์ไว้ในความทรงจำก่อนที่หยาดฝนมันจะลบเลือนภาพเหล่านั้น....ผมเดินลงไปจนกระทั่ง...รู้สึกได้ถึงความหนาวที่มันปกคลุมร่างผมตอนนี้...ภาพสุดท้ายที่ผมเห็น...คือ....ร่างบางของใครบางคนที่กำลังเดินมาหาผม....ผมพยายามมองแล้ว..แต่ผมฝืนความหนาวไม่ไหว...ผมกำลังจะตายไปพร้อมกับความทรงจำสินะ....
 
..........วันพฤหัส...........(ไวท์)
“พี่....ผมขอติดรถไปน้ำตกด้านในได้ไหมครับ...อ่อ...คือ...ผมนัดเพื่อนไว้”
“แต่....ฝนทำท่าจะตกหนักนะน้อง....พี่ว่าน้องค่อยมาวันผื่นดีกว่านะ”
“ผม....ไปไม่นานเหรอพี่....พี่แค่ไปส่งผม...เดี๋ยวตอนกลับผมโบกรถกลับเอง...นะครับ...”
วันนี้เป็นวันสำคัญของความรักของผม...วันที่ผมเคยมีความสุขกับใครบางคนที่ผมรักที่สุด...เคยมอบทั้งตัวและหัวใจให้...ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงลืมมันไม่ได้...ถึงทุกอย่างรอบ ๆ ตัวผมจะเปลี่ยนไป...แต่หัวใจที่ผมฝากไว้...กับใครคนนั้น...ผมอยากให้เค้ารักษาหัวใจดวงนี้ไว้...ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ต้องการมันก็ตาม...ยิ่งผมหลอกตัวเองมากเท่าไหร่...ผมยิ่งคิดถึงและฝังมันลึกในหัวใจผมจนไม่อาจลบเลือนมันได้...
“ถึงแล้วน้อง...ยังไงอย่าไปนานละ...ฝนมันตกหนักแล้วจะแย่เอา...”
“ครับ..ขอบคุณมากครับพี่”  ผมเดินมาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงที่หมายแล้ว....แต่ผมต้องชะงักเมื่อ.....
“ กู....รอมึงเสมอ....นะไวท์...กูรู้ว่ามึงต้องกลับมา...กูคิดถึงมึง!!!!!...ได้ยินไหม...ไสติช..จอมอ่อย!!!!” เสียงใครบางคนตะโกนดังลั่นป่า...เสียงตะโกนมันสะท้อนกลับมา...จนผมชัดเจนในความรู้สึกว่า....มันคือเสียงของใคร...
“กริช!!!!!....”ผมจึงวิ่งตามเสียงนั้นไป...ภาพที่กริชเดินลงน้ำไปอย่างคนไม่มีสติ...ร่างกริชที่ค่อย ๆ  เลือนไปน้ำสายน้ำ....ทำให้ผมต้องรีบลงไปเพื่อคว้าร่างนั้น...แต่...
“ครืน...เปี้ยง!!!....ครืนนนน” เสียงฟ้าคำรามพร้อมกับสายฝนที่มันตกลงมาอย่างหนัก...ทำให้ผมต้องพยายามเร่งพาตัวกริชออกมาจากในน้ำตกนั้น...แต่ด้วยความที่กริชตัวหนัก...ทำให้ผมถึงกับเชล้มลงเมื่อน้ำหนักของตัวกริชเทลงมาที่ผม...แต่โชคดีที่กริชไม่เป็นอะไร....มีแต่มือผมที่รู้สึกเหมือนจะโดนอะไรบาดจนเลือดออกเต็มไปหมด....
“กริช!!!....ได้ยินไหม....กริช!!!!...ตะ..ตื่นสิกริช!!” ผมพยายามกระตุกแขกริชเพื่อเรียกสติ...แต่ไม่มีการตอบสนองเลย....ยิ่งสายฝนที่มันตกลงมาอย่างหนักตอนนี้....ทำให้ร่างกริชสั่นและเย็นมาก....ผมถอดเสื้อที่ผมใส่อยู่คลุมร่างกริชไว้...ถึงแม้มันจะเปียกแต่อย่างน้อยมันคงจะช่วยได้บ้าง....ผมรู้สึกได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจกริชที่มันเต้นอย่างอ่อนแรง....ผมกลัวเหลือเกิน....ผมจะทำยังไงดี....
“หมับ!!....” มือเย็น ๆ ที่กระทบไหล่ผมทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง...
“เห้ย!!!...ไอ้น้อง....พี่ว่าแล้วว่าน้องต้องติดอยู่ในน้ำตกนี้....แล้วนี่...”
“พี่....พี่ช่วยเพื่อนผมด้วย...เค้าไม่รู้สึกตัวเลย...ช่วยเค้าด้วยนะ”
“อ้าว!!!....เดี๋ยวก็ไข้ตายหรอก....ไป ๆๆๆ ...เดี๋ยวพี่พาไปบ้านพี่...อยู่ไม่ไกลจากที่นี่...”
“ขอบคุณนะพี่...ขอบคุณ...อ่อ..ตะ...แต่ผมคงต้องกลับแล้ว...พอดีพรุ่งนี้มีงานแต่เช้า...ยังไงรบกวนพี่ดูแลเค้าด้วยนะครับ” ผมพูดพลางเอามือซ่อนไว้ข้างหลัง...เพราะถ้าพี่เค้าเห็นมันจะทำให้ต้องเสียเวลามาทำแผลให้ผมอีก....ผมเป็นห่วงกริชมากกว่า…
“เอางั้น...งั้นเดี๋ยวกลับบ้านพี่ก่อนแล้วค่อยให้หลานชายมันขับไปส่งน้องที่ขนส่ง...”
ผมยืนมองร่างของกริชที่ตอนนี้ค่อยยังชั่วมากแล้ว...สีหน้าที่ไม่ซีด..เสียงเต้นหัวใจที่เป็นปกติ....ผมดีใจที่ได้เจอกริชในวันนี้...อย่างน้อยมันทำให้ผมรู้ว่า...กริชยังรักและรอคอยผม....แต่ทุกอย่างมันกลายเป็นอดีตไปแล้ว....ไม่มีผลกับปัจจุบันของเรา....
..............จบตอนแล้วค่ะ......มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^.............