รักสุดฤทธิ์

 
…………กริช……….
ผมตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในบ้านของใครสักคน….แต่ผมจำไดว่าก่อนหน้านี้…ผมอยู่ที่น้ำตกนิ…แล้วตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง….
“เป็นไงบ้างนะเรา…ปวดหรือเจ็บตรงไหนไหม…” เสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยทักผม
“ อ่อ…ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง…คุณพาผมมาที่นี่เหรอ?”
“ก็เพื่อนน้อง…อ่อ…คนที่สูง ๆ ขาว ๆ หน้าหวาน ๆ …พี่ก็ไม่ทันได้ถามชื่อ…เค้าติดรถพี่มาที่น้ำตก….พี่เป็นห่วงเพราะฝนมันก็ตกหนักอยู่ก็เลยมาตามดู…เห็นเพื่อนน้องลากน้องมาจากน้ำตก….พี่ก็เลยพาน้องมาพักที่นี่อะ…”
“เพื่อนผม…อ่อ…แล้วตอนนี้เค้าไปไหนแล้วครับ….”
“กลับไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว….แต่ดูท่าทางน่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน…ดูไม่ดีเลยแล้วน้องจะกลับเลยไหม…พอดีพี่จะเข้าเมืองพอดี…”
“ครับ…ผมขอบคุณพี่มากนะครับ…ที่ช่วยผม”
“ไม่เป็นไร…คนไทยด้วยกัน…ช่วย ๆ กัน”
“พี่ครับ…เพื่อนผมคนที่เจอผมที่น้ำตก…ใช่คนนี้ไหมครับ…” ผมยื่นรูปให้ดูเพื่อต้องการรู้คำถามว่าใครคือคนที่ช่วยผม…
“ใช่ ๆๆๆ …น้องคนนี้แหละ…”
ไวท์…คือคนที่มาช่วยผมจริง ๆ ไวท์มาที่น้ำตก….เพราะเมื่อวานมันคือวันสำคัญของเรา…แสดงว่าไวท์ยังไม่มีลืมเรื่องของเรา…ผมตัดสินใจมุ่งหน้าไปที่หอไวท์แต่ปรากฎร์ว่าไวท์ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว….ผมจึงโทรหาพี่เช…วันนี้จะมีงานแถลงข่าวของมหาวิทยาลัยเรื่องนิตยสาร…แน่นอนไวท์ต้องไปร่วมงานในฐานะนายแบบ…
แค่ผมเห็นหน้าไวท์ที่ยังมีร่องรอยของความป่วยอยู่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้….ผมจึงรอโอกาสที่จะคุยกับไวท์แต่มันไม่มีช่องทางที่ผมพอจะแทรกเข้าไปได้เลย…จนกระทั่ง…
“ต้นหอม!!!...พี่ขอคุยด้วยหน่อย” ผมเอ่ยทักต้นหอมทันทีที่ต้นหอมออกมาจากคอนโด
“คุณ!!!...”
“พี่…รู้ว่าพี่เป็นคนไม่ดี….แต่ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น…มันทำให้พี่รู้ใจตัวเองมากขึ้น…วันนี้ตอนนี้…พี่รู้แล้วว่าหัวใจของพี่…เป็นของไวท์…พี่ขอร้องนะ…ให้พี่ได้เจอไวท์…สักครั้ง”
“ต้นหอมไม่รู้ว่าพี่จะทำมันไปเพื่ออะไร…แต่ต้องหอมรู้ว่าพี่ทำให้พี่ไวท์เปลี่ยนไป…พี่ไม่ควรกลับมาอีก…พี่จะกลับมาทำให้พี่ไวท์เจ็บอีกทำไม”
“ต้นหอม…ต้นหอมก็รู้ว่ายิ่งไวท์เปลี่ยนตัวเองเท่าไหร่…ไวท์ก็ยิ่งดูไม่มีความสุข…ไม่สดใส…เพราะอะไร…เพราะไวท์ไม่ได้อยากเปลี่ยนตัวเองจริง ๆ ไง…ไวท์แค่เปลี่ยนตัวเองเพื่อประชดพี่”
“ต้นหอม…จะ…ให้…โอ…กาส…พี่…แต่..”
“แต่…อะไร”
“แต่ถ้าพี่ไวท์ไม่ให้โอกาสพี่แล้ว…พี่ต้องไม่กลับมายุ่งกับพี่ไวท์อีก…ต้นหอมขอแค่นี้…พี่โอเคไหม”
“โอเค…พี่โอเค…ขอบคุณนะต้นหอม…ขอบคุณ”
“อ่อ…พี่จะไม่เปิดห้องให้ต้นหอมหน่อยเหรอ…หรือพี่เคลียร์กับพี่ไวท์ไม่พ้นคืนนี้”
“อะ…พี่ให้ต้นหอมกินขนมนะครับ…” พี่กริชยื่นเงินจำนวน สองพันบาท…ให้พร้อมกับรีบก้าวเข้าไปในคอนโดทันที…พี่ไวท์ต้นหอมทำเพื่อพี่นะ…พี่ชาย”
“โอ๊ย!!!!!!!.....” เสียงอุทานของไวท์เร่งให้ผมรีบเดินไปดูที่เตียงอย่างรวดเร็ว…ท่าทางความเจ็บปวดแบบนั้น…ไวท์คงปวดท้องโรคกะเพราะอีกแล้ว…ผมจึงเอายาแก้ปวดให้ทาน…แต่ไวท์ไม่ยอมอ้าปากชะที…ผมจึงต้องใช้วิธีเดิม…คือป้อนด้วยปาก… “อือออ....อออออ...ฮึก...ฮึก...” ไวท์รับยาเข้าไปแล้ว…ผมจึงเอามือที่คลุมท้องนั้นมาโอบเอวผมไว้…ความร้อนจากร่างกายของมันทำให้ผมต้องเอื้อมมีไปปิดแอร์…เพื่อให้ความร้อนมันคายความร้อนออกมา…ใบหน้าของันตอนนี้อยู่แนบกับไหล่ผม…มันคงไม่รู้สึกตัวเองเลยว่า…ตอนนี้มันกอดผมแน่นแค่ไหน…
ผมอยากให้มันตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ …ผมอยากได้ยินเสียงมัน…
………..รุ่งเช้า………
“กริช!!!...” ผมตกใจเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นตัวผมกับกริชเกยทับการอย่างกับว่าเรา….
“มึงจะตกใจทำซากไรว่ะ…ทำยังกะไม่เคย”
“กริช!!!...แค่กๆๆๆ…เข้าในห้องนี้ได้ไง..แค่กๆ”
“มาดูแลแฟนไง…มึงแม่งป่วยแล้วยังไม่เจียมนะ…อยากตายมากรึไง…ห๊ะ!!!” ผมไม่อยากจะดุมันหรอกครับ…แต่ถ้าไม่ดุมัน…มันก็จะไม่รักตัวเองแบบนี้…
“กริช…กลับมาทำไม…หัวใจของกริช…ไวท์ทิ้งมันตั้งแต่วันนั้นแล้ว…”
“กู…ไม่เชื่อ…ไม่เชื่อว่ามึงจะลืมกูได้…”
“ผมไม่เคยลืมคุณ…เพราะผมไม่เหลือมันในความทรงจำแล้วต่างหาก…”
“งั้น…มึงก็ตอบกูมาว่านี่คืออะไร…” กริชก้าวเข้ามาหาผมพร้อมกับชู..เสื้อตัวนั้นที่ผมเอาคลุมให้กริชตอนที่กริชป่วยที่น้ำตกเมื่อวันก่อน..ผมไม่น่าจะลืมไว้เลย…ไม่ควรเลย…
“มึงยอมรับสักทีดิว่ะ…ว่ามึงยังรักกู…ยังไม่ลืมกู..” ไวท์จ้องกลับมาอย่างท้าทาย…ผมไม่รู้ว่าในรอยยิ้มที่แปลก แบบนั้นมันคืออะไรแต่ผมโครตไม่ชอบเลย…
“กู…ลืม…มึง…แล้ว!!!...”
“ไวท์!!!...มึงพูดไม่เพราะกับกูเลยนะ…อย่าพยายามเปลี่ยนอะไรอีกเลยนะ…กลับมาเป็นคนเดิม…ได้ไหม” ตั้งแต่คบกันมา…ไวท์ไม่เคยขึ้นมึงกูกับผมเลย…ครั้งนี้เป็นครั้งแรก…ผมไม่ชอบเลยที่มันพูดแบบนั้น…
“เพราะกู…คนนี้…คนคนใหม่…”
“ไวท์!!!...หยุดพูดเดี๋ยวนี้…”
‘ที่ไม่แคร์มึง…ไม่คิดถึงมึง…”
“กูบอกให้หยุด!!!!”
.”และไม่รู้จักมึงไง…ไอกริช!!!”
“กูเตือนมึงแล้วนะ…ว่าให้มึงหยุดพูด”
“ทำไม…มึงรับไม่ได้เหรอว่ะ…รับที่กูพูดไม่ดีกับมึง…หรือที่กูเป็นคนใหม่…ที่มึงไม่คุ้น”
“กู…รับได้…และกูจะคอยดูว่ามึงจะทำแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน…กูเชื่อว่ามึง…แค่ทำประชดกู….”
“มึงดูละครมากไปป่าว…กูทำได้และที่กูทำไปไม่ได้ต้องการประชดมึง…แต่กูทำเพื่อลืมมึง!!!”
“ไอ้ไวท์!!!!!”
“รับไม่ได้มึงก็กลับไปชะ!!!!”
“กู!!!!...ไม่!!!!!....กลับ….!!!”
“งั้น…กูไปเอง!!!!”
“หมับ!!!!....เอาดิ…ดิ้นเลย…ดิ้นได้กูปล่อยมึงเลย…ดิ้นดิว่ะ” กริชล็อกคอผมไว้แล้วใช้ลำตัวดันให้ผมล้มลงบนเตียง….ยิ่งผมดิ้น…กริชก็ยิ่ง…รัดแน่น…จนผมดิ้นไม่ได้
“ ไวท์….กูรักมึง…ขอร้องนะ…มึงกลับมาได้ไหม…กูรอมึงอยู่”
“กูบอกแล้วไง…ว่ากูลืมมึงไปแล้ว…..” ทำไมกริชถึงไม่โมโห…ไม่อารมณ์เสีย…ไม่ด่าผม…เหมือนเมื่อก่อน…กริชกลับยิ้มตอบกลับมาอย่างคนใจเย็น…มือกริชที่รั้งผมไว้ตอนนี้มันเลื่อนลงต่ำเรื่อยๆ…จนเกือบจะถึงตรงนั้นแล้ว….ผมเกลียดตัวเองที่ปิดปังความต้องการของตัวเองไว้ไม่ได้…เกลียดตัวเองที่ตอบรับความสัมผัสของกริชไป…ผมไม่ต้องการแบบนี้...สิ่งที่ผมต้องการ...คือการเป็นไวท์คนใหม่ที่ไม่รู้จักคนคนี้ต่างหาก...ผมจึง...
“จุ๊บ!!!...อืมมม….อ่า…อ่อออ…ไม่เป็นไรมึงลืม…กูก็จะสร้างมันขึ้นมาใหม่…อ่ออออ…อืมมม”
“ยะ…อย่า!!!!....กะ…กริช…อืออออ….โอ๊ย!!!...”
“ไวท์!!!...มึงเจ็บมือเหรอว่ะ….” มือไวท์ตอนนี้มันมีเลือดซึมออกมาแล้ว…มันคงฉีกตอนที่ผมจับมิไว้ประสานไว้บนตัวผม…
“ปึก!!!....มึงออกไปจากห้องกูเลยนะกริช!!!....ออกไป…!!!!” ผมพลักมันลงไปกองกับพื้นอย่างแรง...ท่าทางกริชจะเริ่มโมโหแล้ว...นั้นคือสิ่งที่ผมต้องการ...ผมต้องการให้มันเกลียดผม...
“กู…ไม่อออก!!!....และไม่มีวันออก…จนกว่ามึงจะกลับไปคบกูเหมือนเดิม!!!!”
“หึ….หึ…ถ้ามึงทนกูได้…ก็เชิญ!!!”
“ไวท์!!!!”
“อ่อ…และรู้ไว้ด้วยว่า…กูมีคนมีคนใหม่แล้ว…มึงอยากรู้จักไหม?..”
“ไม่จริง!....มึงล้อกูเล่นใช่ไหม!!!”
“พรุ่งนี้กูมีงานเดินแบบที่ถนนคนเดิน…ถ้ามึงอยากรู้…ว่าเค้าเป็นใคร…กูขอเชิญมึงร่วมงานนี้”
เป็นไปได้ยังไง…ไวท์มีคนอื่นแล้ว…ผมไม่เชื่อ…และไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด…แต่ไวท์ยืนยันชัดเจนขนาดนี้…ผมก็อดหวั่นไม่ได้…อยากรู่ใจจะขาดว่า…ใครที่มันกล้ามาฉกเอาหัวใจของผมไป…มันคือใคร…
..........จบตอนแล้วค่ะ...........มาลุ้นกันต่อในวันพรุ่งนี้นะค่ะ^^