พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

9.6

เขียนโดย TKRLov€lวoร์

วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.02 น.

  30 chapter
  486 วิจารณ์
  40.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2558 13.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1) กลับเมืองไทย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

                สวัสดีค่ะฉันขอแนะนำตัวก่อนนะค่ะ ^_^  ฉันชื่อ วริฏฐิสา ศิริมงคลสกุลค่ะ เรียกว่า ฐิสา ก็ได้นะค่ะ อายุ 17 เป็นลูกสาวของแม่แก้ว จริญญา ศิริมงคลสกุลค่ะ เอ่อส่วนพ่อ ฉันนะเขาเป็น ... เป็น ชั่งมันเถอะค่ะก็ฉันไม่รู้นิน่าเพราะคุณแม่ไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ฉันดีใจมากได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนในประเทศญี่ปุ่นไปเดินแบบแฟชั่นโชว์ที่ประเทศไทยบ้านเกิดของแม่เลยล๊า อย่าว่าฉันดีใจนะพูดกันตามตรงเลยฉันไม่เคยไปประเทศไทยสักครั้งตั้งแต่ฉันเกิดมาฉันก็อยู่ที่ญี่ปุ่นมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ต้องไปเล่าให้แม่ฟังก่อนดีกว่า ฉันก็วิ่งพรวดพราดขึ้นแท็กซี่ไปที่ ร.พ. XXX ตกใจเหรอว่าฉันไป ร.พ.ทำไม ไม่ต้องตกใจน๊าแม่ฉันเป็นคุณหมออยู่ที่นั้นค่ะ  END’Tisa
 
                ร.พ. XXX
“แม่ค่ะ หนู หนูได้ไปเดินแบบแฟชั่นโชว์ที่ประเทศไทยด้วยละค่ะ แม่ ^_^” สาวน้อยตัวเล็กที่กลับมาจากงานแวะไปหาคุณแม่ที่ ร.พ. เพื่อจะไปเล่าเขาดีให้ผู้เป็นแม่ฟัง
“O.O จริงเหรอลูก เราก็กลับจะกลับประเทศไทยพรุ่งนี้พอดีเลยลูกเพราะคุณตา คุณยายป่วย พี่สวยแม่บ้านที่เมืองไทยพึ่งโทรมาหาแม่เมื่อเช้านี้เอง” หญิงสาวร่างบางพูดกับลูกสาวที่กำลังดีใจอยู่
“จริงเหรอจ้ะแม่ หนูคิดถึงคุณตากับคุณยายที่สุดเลยย แต่ว่าเรื่องงานทางนี้ของแม่ละค่ะ” สาวน้อยตัวเล็กถามผู้เป็นแม่
“แม่ทำเรื่องย้ายไปทำงานที่เมืองไทยแล้วจ้ะลูกไม่มีปัญหา ว่าแต่ลูกเถอะโทร.ไปบอกพี่ๆที่บริษัทด้วยนะ”
“OK ค่ะเดียวหนูรีบโทรบอกเลยย ว่าแต่แม่จะกลับพร้อมหนูเลยหรือป่าวค่ะ”
“ก็ดีนะจะได้เตรียมตัวเก็บของไปไทยพรุ่งนี้เพราะว่าวันนี้แม่ก็ไม่มีงานอยู่แล้ว^^”
“คร้า ไปกันเลยยย!!” สาวน้อยช่วยผู้เป็นแม่เก็บของและก็โอบเอวไปยังลานจอดรถเพื่อกลับบ้าน
 
                ประเทศไทย บริษัท RS ค่ายเพลง Kamikaze
“วันนี้พวกนายทำดีมากๆนะ” ชายหนุ่มซึ่งอายุและหน้าตานั้นดูหล่อเหล่าไม่แพ้เด็กหนุ่ม 5 คนที่เขาดูแลอยู่ เขาไม่ใช่ใครเขาเป็นผู้จัดการทีม
“สบายอยู่แล้วนะ ไม่ทำให้นายผิดหวังหรอกพายุ” ชายหนุ่มหน้ายาว สไตส์การพูดดูทะเล้นๆ หน่อยพูดกับผู้จัดการ อ่อที่เขาพูดนายก็เพราะพวกเขาก็เป็นเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันมาอยู่แล้ว
“ว่าแต่งานแฟชั่นโชว์ที่จะให้พวกเราไปแสดงเนี่ย วันไหนเมื่อไหร่ ที่ไหน” ชายหนุ่มที่ดูท่าทางเป็นผู้ใหญ่สุขุมพูดขึ้นด้วยเสียงที่จริงจัง
“คุณป๊อปคร๊าบบ ทำเป็นคนแก่ไปได้ พูดเป็นการเป็นงานเชียว”
“ก็อีก 2 วัน เวลา 19.30 ที่โรงแรม XXX ” ผู้จัดการพูดขึ้น
“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะพอดีแม่ป่วยอยู่ที่รพ. เอ่อแล้วพวกนายอ่ะ ก็หัดดูไอ้ป๊อปเป็นตัวอย่างมั้งนะ” เขาที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้นและเดินไปทันที
“วันนี้ไอ้โมะมันแปลกว่ะ ชั่งเถอะ 5555+” ชายหนุ่มหน้าตาลูกครึ่งญี่ปุ่นๆ พูดขึ้น
“ว่าแต่แม่โทโมะเขาเป็นอะไรเหรอป๊อป??” ผู้จัดการ
“แม่มันป่วยหนักเข้าขั้นโคม่าเลยนะ เห็นว่าหมอที่ไหนก็รักษาไม่ได้นิ”
 
                เช้าวันรุ่งขึ้นณสนามบิน
“ฐิสาชักช้าเดี๋ยวก็ขึ้นเครื่องไม่ทันพอดีลูก เร็วๆ หน่อยสิ” สาวร่างบางตะโกนเรียกลูกสาวที่เดินตามมาอย่างชักช้า
“ค่ะแม่ หนูพยายามอยู่ ฮึ้ย!! ในที่สุดก็ขึ้นเครื่องทันจนได้แหะๆ” สาวน้อยที่แบกของมาเต็มไปหมด
“เอาอะไรมาเยอะแยะขนาดนั้นจ้ะลูก!!”
“ก็ของฝากคุนตา คุณย่า ป้าหวาย และลุงพีคนขับรถ และก็น้าสวยแม่บ้านไงค่ะ” สาวน้อยยิ้มตอบผู้เป็นแม่
“แหม๋ ซื้อฝากทุกคนเลยนะปะๆ ไปนั่งที่เถอะเครื่องกำลังขึ้นแล้ว” หญิงสาวก็พาลูกสาวไปนั่งที่ที่นั่งของตัวเอง
               
                Kaew Talk
                ตอนนี้เรานั่งอยู่ที่ที่นั่งแล้วนะค่ะแล้วลูกสาวตัวดีของฉันก็หลับไป แต่ฉันนี้สิหลับไม่ลงหรอกค่ะ ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่หลับตอบเลยน๊า ก็จะกลับเมืองไทยนั้นและฉันไม่อยากกลับไปเลย ฉัน ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาเพราะมันจะทำให้ฉันลืมเขาไม่ได้ แล้วถ้าเกิดว่าฉันเจอเขาจริงๆ ฉันจะต้องทำยังไงนะ จะดีใจหรือเสียใจดี อีกใจหนึ่งของฉันอยากเจอเขาเป็นที่สุดแต่ฉันสัญญากับคนคนนั้นไว้แล้วว่าจะเลิกยุ่งกับเขา
 
                12.30 สนามบินประเทศไทย
“ยัยแก้ว! ฐิสาหลานป้า!!” ไม่ใช่ใครที่ไหนยัยพี่สาวเจอจุ้นเรื่องชาวบ้านของฉันเอง
“คุณตา คุณยาย ป้า!!! คิดถึ๊ง คิดถึง” ลูกสาวฉันที่ได้ยินเสียงเรียนนั้นก็วิ่งเขากอดทั้ง 3 คนนั้นที
“แก้วลูกสบายดีนะ” แม่ฉันถามฉัน
“ค่ะสบายดีรีบบ้านบ้านกันเถอะค่ะ หนูเริ่มเหนื่อยแล้ว” ฉันพูดและเดินนำไปที่รถ
“สาลูก แม่หนูเป็นไรอ่ะ”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะก่อนมายังดีๆอยู่เลยนะป้า ^_^”
“เอ่อยัยแก้ว แล้วเรื่องงานแก ทะ....” ยังไม่ทันพูดจบฉันก็พูดขัดขึ้น
“ยัยทำเรื่องย้ายมาที่นี้แล้วเรียบร้อย ^_^” ฉันตอบและหันไปยิ้มให้
“หึ้ย! น่ากลัว- -” ฉันหน้ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย แค่ยิ้มนะ

จบตอนจ้าาา มาน้อยนะตอนแรกไม่มีไร

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา